Bhutan

Z Wikipedii

འབྲུག་ཡུལ Bhutan
Flaga Bhutanu Godło Bhutanu
Hymn: Druk tsendhen
Język urzędowy	dżongkha
Stolica	Thimphu
Ustrój polityczny	monarchia konstytucyjna
Głowa państwa	król Jigme Khesar Namgyal Wangchuck
Szef rządu	premier Lyonpo Jigme Thinley
Powierzchnia  • całkowita  • wody śródlądowe	128. na świecie 47 000 km² 1%
Liczba ludności (2005)  • całkowita   • gęstość zaludnienia	142. na świecie 672 4251▲ 14 osób/km²
Jednostka monetarna	ngultrum i rupia indyjska (BTN)
Religia dominująca	buddyzm
Strefa czasowa	UTC +6
Kod ISO 3166	BT
Domena internetowa	.bt
Kod samochodowy	BHT
Kod telefoniczny	+975
1  Population and Housing Census of Bhutan 2005 (en)

Bhutan (Druk, Królestwo Bhutanu - Druk Jul) – państwo w Azji Południowej, we wschodnich Himalajach graniczące na północy i zachodzie z Chinami a na południu i wschodzie z Indiami; bez dostępu do morza. Lokalna nazwa Druk Jul oznacza Królestwo Smoka.

Mieszkańcy Bhutanu nazywają siebie Druk Pa - ludzie grzmotu.

W Bhutanie zrealizowano film Mały Budda w reżyserii Bernardo Bertolucciego.

Spis treści 1 Geografia 2 Ochrona przyrody 3 Historia 4 Ustrój polityczny 5 Podział administracyjny 6 Ludność 7 Zobacz też 8 Miasta Bhutanu 9 Kultura 10 Gospodarka 11 Szkolnictwo 12 Linki zewnętrzne

[edytuj] Geografia

Bhutan jest górzystym krajem bez dostępu do morza leżącym we wschodniej części Himalajów, pomiędzy Tybetem w Chinach na północy, a indyjskimi stanami Assam i Bengal Zachodni na południu i wschodzie i Sikkim na zachodzie. Bhutan dzieli się na trzy równoleżnikowe strefy: na północy wznoszą się Himalaje Wysokie. 20 wierzchołków przekracza wysokość 7000 m n.p.m. (najwyższy szczyt Gangkhar Puensum 7570 m). W środkowej strefie, które obniża się w kierunku południowym tworząc Himalaje Małe (Himalaje Wewnętrzne), znajdują się niższe pasma poprzecinane żyznymi dolinami rzek: m.in. Sankosz i Manas. I tak: pomiędzy rzekami Mo i Drangme usytuowany jest wododział Czarnych Gór o wysokościach 1500 - 2700 m n.p.m.. Na wschodzie kraju znajduje się łańcuch gór Donga. Pogórze Himalajów tworzy masyw Siwalik z wzniesieniami nie przekraczającymi 1500 m n.p.m. Ostatnia strefa znajduje się na pd. kraju i ma charakter nizinny. Jest to równina Duras leżąca w znacznej większości na terenie Indii, tu zajmuje pas przygraniczny z Indiami o szerokości 8-13 km. Ponad połowa terytorium kraju leży powyżej 3000 m n.p.m. Sieć rzeczna jest gęsta, wszystkie są dopływami Brahmaputry, do której wpadają już na terenie Indii.

Klimat zwrotnikowy wilgotny, monsunowy; tropikalny na południu, chłodne zimy i gorące lata w dolinach, ostre zimy i chłodne lata w Himalajach. Granica wiecznych śniegów wskutek znacznych opadów przebiega stosunkowo nisko, bo już na wysokości ok 4500 - 4880 m n.p.m.

Góry do 3500 m są pokryte lasami zajmującymi 67% powierzchni kraju. Na pd. to lasy monsunowe z drzewem tekowym, wyżej lasy mieszane z dębem, sosną i jodłą. Powyżej 3500 m występują łąki alpejskie a powyżej 4500 m wieczne śniegi i lodowce. Użytki zielone (łąki i pastwiska) stanowią 6% a grunty orne 2% pow. kraju.

[edytuj] Ochrona przyrody

Ochroną przyrody objęto 10 230 km kwadratowych. Utworzono 9 obszarów chronionych. Dwa parki narodowe: przy granicy z Indiami transgraniczny Manas (lasy tropikalne o powierzchni 41 934 ha) oraz Doga (2027 ha). Na północy Bhutanu utworzono 3 wysokogórskie obszary chronionego krajobrazu: Gasa (271 690 ha), Jigme Dorjee (370 880 ha), Laya (147 300 ha). Pozostałe obiekty to rezerwaty: leśny - Khaling (pow. 23 562 ha), oraz faunistyczne - Goley (19 684 ha), Mochu (27 972 ha) i Pochu (14 245 ha). (Dane pochodzą z 2000 r.)

[edytuj] Historia

Początki historii Bhutanu są mało znane, lecz odnalezione kamienne narzędzia i megality wskazują, że tereny te zamieszkane były już między XX a XV wiekiem p.n.e..
W VIII wieku indyjski jogin Guru Rinpoche (Padmasambhava) rozpowszechnił w Bhutanie buddyzm Diamentowej Drogi. Do początku XVII wieku Bhutan nie stanowił jednolitego państwa, tylko był złożony z wielu drobnych, wzajemnie zwalczających się prowincji.

Shabdrung Ngawang Namgyal, lama przybyły w 1616 roku z Tybetu doprowadził do zjednoczenia kraju, wprowadził system dwuwładzy świeckiej i religijnej oraz stworzył system ufortyfikowanych klasztorów. Po śmierci Shabdrunga w 1651 kraj ponownie był targany wojnami domowymi. W 1772 Bhutan po raz pierwszy został zaatakowany przez Brytyjczyków. Wielka Brytania zaatakowała ponownie w 1864 roku i po 5-miesięcznej walce, w 1865 podpisano pokój, na mocy którego Bhutan został zmuszony do zrzeczenia się części terytorium na południu, otrzymując jednak w zamian coroczną rekompensatę.

17 grudnia 1907 roku zgromadzenie reprezentantów mnichów buddyjskich, urzędników i ludności wybrało pierwszego dziedzicznego króla, którym został popierany przez Brytyjczyków Ugyen Wangchuck, kończąc tym samym system dwuwładzy. W 1910 król podpisał układ z Wielką Brytanią, w którym zgodził się na objęcie kraju brytyjskim protektoratem w zamian za podwojenie rekompensaty.
Po odzyskaniu niepodległości przez Indie w 1947, w 1949 został podpisany bhutańsko-indyjski traktat o przyjaźni, na mocy którego zaanektowane przez Brytyjczyków bhutańskie prowincje zostały zwrócone, a Indie zobowiązały się prowadzić politykę obronną i zagraniczną oraz pomagać mu gospodarczo. Trzeci bhutański król, panujący od 1953 Jigme Dorji Wangchuck otworzył kraj na świat i doprowadził do przyjęcia w 1971 do ONZ. W latach 1990-1991 wybuch niezadowolenia mniejszości nepalskiej zagroził stabilności kraju. Podczas zamieszek w Thimphu zginęło kilkaset osób, a znaczna część Nepalczyków została zmuszona do opuszczenia kraju. Na 2008 król zapowiedział ogłoszenie konstytucji i demokratyczne wybory do parlamentu.

[edytuj] Ustrój polityczny

Dziedziczna monarchia konstytucyjna; głową państwa jest król (Druk Gyalpo), który zgodnie z reformami wprowadzonymi w 1998 może być odwołany głosami 2/3 150-osobowego Zgromadzenia Narodowego (Tshogdu).

Działalność antykonsumpcyjna dotyczy tu absolutnie wszystkich, także króla, który nie mieszka w pałacu a w willi, wylatując za granicę korzysta z rejsowego samolotu.

Jednoizbowe Zgromadzenie Narodowe jest wybierane na 3 lata i składa się z 3 kategorii członków:

• 105 przedstawicieli 20 bhutańskich prowincji
• 10 przedstawicieli klasztorów buddyjskich
• 35 przedstawicieli mianowanych przez króla

Zgromadzenie zbiera się 2 razy w roku, lecz przewodniczący zgromadzenia może zwoływać nadzwyczajne sesje w szczególnych wypadkach. Rozporządzenia króla i rządu są zatwierdzane przez zgromadzenie zwykłą większością głosów.

Rada Ministrów, której przewodniczy Prezes Rady Ministrów, jest mianowana przez króla i zatwierdzana przez Zgromadzenie Narodowe na 5-letnią kadencję.

Kraj podzielony jest na 20 prowincji zwanych Dzongkhag. Przewodniczący prowincji (Dzongdag) jest wybierany w powszechnych wyborach na okres 3 lat. Od 1988 utworzono składające się z 4 prowincji strefy, kolejny szczebel władzy samorządowej. Na czele strefy stoi Chichab, który jest organem zwierzchnim w stosunku do szefów prowincji. Każda z prowincji jest podzielona na bloki składające się z kilku wsi. Na czele bloku stoi Gup, którego rolą jest przekazywanie mieszkańcom rozporządzeń rządu.

Bhutan podpisał w 1949 traktat z Indiami, na podstawie którego jest politycznie nadzorowany przez Indie, a te odpowiedzialne są za jego obronę.

[edytuj] Podział administracyjny

Bhutan jest podzielony na 20 prowincji zwanych Dzongkhag:

[edytuj] Ludność

Szacowana przez CIA Worldfactbook wielkość populacji na 2 232 291 mieszkańców jest kwestionowana. Z oficjalnego spisu mieszkańców sporządzonego w 2003 przez rząd Bhutanu wynika, że kraj ten zamieszkuje 734 340 obywateli. Tak znaczna różnica wynika z faktu, że CIA aktualizuje o wskaźnik przyrostu naturalnego dane przekazane na początku lat 70. XX wieku przez rząd Bhutanu Organizacji Narodów Zjednoczonych. Uważa się, że Bhutan zawyżył wówczas liczbę mieszkańców, aby zostać przyjętym do tej organizacji (do ONZ mogły wówczas zostać przyjęte jedynie państwa, których liczba mieszkańców przekraczała 1 mln), a podawane dziś informacje są bliższe prawdzie.

Gęstość zaludnienia wynosi 45 osób na km² co oznacza, że Bhutan jest jednym z najmniej zaludnionych państw Azji. 20% mieszkańców Bhutanu mieszka w małych miasteczkach głównie na południu i w centrum kraju. Największym miastem jest stolica Thimphu, która zamieszkuje 50 tys. mieszkańców, innymi większymi miastami są Paro i Phuentsoling.

Wśród mieszkańców Bhutanu dominującą grupą jest Ngalop osadzona głównie na zachodzie kraju i Scharchop, którzy związani są ze wschodem Bhutanu, reszta to Nepalczycy i Hindusi.

Narodowym językiem jest dżongkha i jest obok angielskiego językiem oficjalnym. Pismo jest nazywane chhokey i jest bardzo podobne do pisma tybetańskiego. Rząd klasyfikuje 19 dialektów dżonkgha. Lepcza jest używany na zachodzie, tshangla na wschodzie, język nepalski jest szeroko używany na południu.

Odsetek ludności umiejącej czytać i pisać w Bhutanie wynosi tylko 42,2% (56,2% mężczyzn i 28,1% kobiet). U dzieci w wieku 14 lat i młodszych odsetek ten wynosi 39,1%, u osób w wieku 15-59 lat 56,9% a u osób powyżej 60 lat tylko 4%.

Średnia wieku populacji wynosi 20,4 lat. Średnia długość życia wynosi 62,2 lat (61 dla mężczyzn i 64,5 dla kobiet). Na 100 kobiet przypada 107 mężczyzn.

[edytuj] Zobacz też

Bhutańczycy

Jacek Pałkiewicz, "Pasja Życia"

[edytuj] Miasta Bhutanu

• Jakar
• Mongar
• Paro - gdzie znajduje się międzynarodowe lotnisko
• Punakha - stara stolica
• Phuentsholing
• Samdrup Jongkhar
• Thimphu - największe miasto w Bhutanie, stolica
• Trashigang
• Tongsa
• Bumthang - kulturowe centrum Bhutanu

[edytuj] Kultura

Dzięki ukształtowaniu terenu Bhutan nie był podatny na zewnętrzne wpływy kulturowe. Długo utrzymywano tu politykę srogiego izolacjonizmu zarówno kulturalnego jak i ekonomicznego, aby zachować dziedzictwo kraju i odrębność. Jeszcze w ostatnich dekadach dwudziestego wieku tylko nieliczni cudzoziemcy mogli odwiedzać Bhutan,(kraj udziela zaledwie trzy tysiące wiz wjazdowych) dzięki czemu pomyślnie zachował on swoją tradycję i obyczaje.

Bhutańskie dziedzictwo opiera się przede wszystkim na starożytnej kulturze tybetańskiej i na buddyzmie. Dżongkha i sharchop, najczęściej używane języki, są blisko spokrewnione z tybetańskim, a tybetańscy mnisi czytają i piszą starożytną odmianą języka tybetańskiego.

Tradycyjnym strojem mężczyzn jest gho, a kobiet kira.

Istotnym aspektem kultury jest bardzo rozpowszechnione łucznictwo - bhutański sport narodowy. Zawodom towarzyszą różnego rodzaju uroczystości. Współzawodniczą ze sobą wsie i miasteczka.

Drugim sportem narodowym jest digor, dyscyplina podobna do pchnięcia kulą. Piłka nożna w Bhutanie staje się coraz popularniejszym sportem. W 2002 reprezentacja Bhutanu w piłce nożnej rozegrała w Thimphu mecz z drużyną Montserratu, wygrywając 4:0.

Rigsagar jest nowym stylem popularnej w Bhutanie muzyki, granej zarówno na tradycyjnych jak i elektrycznych instrumentach.

Charakterystyczną budowlą w Bhutanie jest dzong.

[edytuj] Gospodarka

Bhutan należy do państw o najniższym poziomie rozwoju społeczno-gospodarczego. PKB na 1 mieszkańca, wg parytetu siły nabywczej, wynosił 1,3 tys. USD (2002). Dopiero w 1956 zniesiono niewolnictwo. Zdecydowana większość mieszkańców czynnych zawodowo jest zatrudniona w rolnictwie i leśnictwie (ok. 91%). Na wsi utrzymują się feudalne stosunki. Grunty orne zajmują ok. 3% powierzchni kraju, a łąki i pastwiska - ok. 6 %. Większość ziemi uprawnej jest w posiadaniu klasztorów lamajskich i wielkich właścicieli. Uprawia się głównie ryż, pszenicę, jęczmień, proso i kukurydzę, poza tym ziemniaki, rośliny strączkowe, jutę, tytoń. W płd. części kraju pojawia się sadownictwo (mango, pomarańcze, jabłoń) oraz uprawa kardamonu. W górach koczownicze pasterstwo owiec, jaków i kóz, na południu przyzagrodowa hodowla bydła i trzody chlewnej. Dużą rolę odgrywa leśnictwo, gł. eksploatacja drewna tekowego. Niewielkie wydobycie węgla kamiennego, surowców budowlanych oraz grafitu. Dopiero w latach 70. powstały pierwsze obiekty przemysłowe: elektrownie wodne, zakłady włókiennicze, przetwórstwa owoców, tartaki oraz cementownia i fabryka zapałek. Dobrze rozwinięte rzemiosło artystyczne, zwłaszcza tkactwo, snycerstwo, wyrób białej broni i obróbka metali.

Eksport energii elektrycznej, drewna, węgla, wosku, kości słoniowej i cementu. Import wyrobów przemysłowych, żywności, paliw. Gł. partnerzy handlowi: Indie (ok. 90% obrotów), Singapur.

W 1967 została wydana pierwsza gazeta bhutańska - Kuensel.

Od 1968 roku w Bhutanie istnieje lotnisko, które przyjmuje regularnie samoloty pasażerskie z Katmandu i Delhi. Od tego samego roku kraj jest przejezdny z zachodu na wschód dzięki wybudowaniu asfaltowej szosy. Aby przejechać przez Bhutan, trzeba wykazać się nie lada mocnymi nerwami. "Niebiański trakt stu tysięcy zakrętów" to 600 km nieustannych, ostrych zakrętów, nawrotów, przez cały czas na krawędzi głębokich przepaści. Na jego przejechanie potrzeba przynajmniej trzech dni. Zbudowany został pod nadzorem wojska hinduskiego, które odpowiada za jego utrzymanie. Przy budowie szosy zatrudniono tysiące robotników nepalskich i hinduskich, często z całymi rodzinami.

Obecnie w Bhutanie jest 15 tys. użytkowników Internetu i 23 tys. posiadaczy telefonów komórkowych. Wciąż jednak nie rozpowszechniły się np. coca-cola czy dyskoteki, nie istnieją również żadne związki zawodowe, a do niedawna w Bhutanie nie było też partii politycznych.

Telewizja była nieznana do 1995 roku, obecnie nie jest jeszcze rozpowszechniona. Można odbierać kanały radiowe m.in. Bhutan Broadcasting Service.

Bhutański lama Dzongsar Jamyang Khyentse Rinpoche znany jest jako reżyser, który napisał scenariusz filmów The Cup (1999) i Podróżnicy i Magicy (2003).

[edytuj] Szkolnictwo

W klasztorach młodzi ludzie uczą się czytać święte księgi buddyjskie, a także poznają arkana sztuki malarskiej, złotniczej, uczą się tańców narodowych i języka angielskiego. Praktycznie każda rodzina wysyła do klasztoru przynajmniej jednego syna w wieku sześciu lat. Nauka trwa 10 lat, a dzieci żyją w arcytrudnych warunkach: nieogrzewane pomieszczenia bez bieżącej wody, skromne wyżywienie składające się jedynie z ryżu. Jedną z form wychowania klasztornego są kary cielesne.

W zelektryfikowanych miastach funkcjonuje nowoczesny system sanitarny i szkolny, gdzie wszystko jest bezpłatne. Najlepsi studenci wysyłani są na studia do Indii, Stanów Zjednoczonych, Włoch, Japonii. Po ukończeniu ich mają obowiązek wrócić do kraju i najpierw przejść kurs przystosowawczy w jednym z klasztorów, a następnie przepracować pięć lat na rzecz państwa.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Artykuł o Bhutanie