Tybetański Region Autonomiczny

Z Wikipedii

Bod-rang-skyong-ljongs
Xīzàng Zìzhìqū

Dewiza: brak

Ustrój polityczny

region autonomiczny Chin

Szef administracji

Jampa Phuntsok

Powierzchnia

1 228 400 km²

Liczba ludności
- ogółem (rok)
- gęstość zalud.

2 670 000
2,2/km²

Używane na potrzeby chińskiej administracji określenie Tybetański Region Autonomiczny (tybet.: བོད་རང་སྐྱོང་ལྗོངས་, Bod-rang-skyong-ljongs; chiń.: 西藏自治区; pinyin: Xīzàng Zìzhìqū) określa chińską strefę administracyjną Chińskiej Republiki Ludowej ze stolicą w Lhasie. Powstała w 1965 roku w wyniku napaści zbrojnej wojsk chińskich i zaboru w 1949 roku Tybetu. Strefa obejmuje jednak jedynie 1,2 z 2,5 mln km², które zajmuje historyczny Tybet. Ze względu na nieprzystosowanie Chińczyków do warunków panujących w Tybecie popularnie nazywany jest przez samych chińczyków "Krajem Bolących Głów", nazwa pochodzi od objawów choroby wysokościowej dotykającej nieprzystosowanych do warunków lokalnych Chińczyków.^{[potrzebne źródło]}

W 2006 roku została otworzona kolej tybetańska, która łączy ten region z prowincją Qinghai. Polityczno-militarnym celem tego przedsięwzięcia jest całkowita sinizacja (zchińszczenie) etnicznie, kulturowo i religijnie odrębnego od kultury chińskiej rejonu, transport osadników i chińskich oddziałów militarnych używanych przeciwko etnicznym mieszkańcom regionu.^{[potrzebne źródło]}

Zobacz więcej w osobnym artykule: Zamieszki w Tybecie w 2008 roku.

W 2008, w rocznicę chińskiej inwazji, doszło do kolejnych antyrządowych wystąpień, głównie w stołecznej Lhasie i okolicznych regionach, krwawo tłumionych przez chińskie jednostki militarne i paramilitarne.

[edytuj] Gospodarka

Tybet jest jednym z najsłabiej rozwiniętych regionów Chin. Główną gałęzią jego gospodarki jest koczownicza hodowla jaków, owiec, kóz i wielbłądów a także myślistwo. Uprawia się jęczmień, grykę, rośliny strączkowe. Duże znaczenie ma też rzemiosło. Przemysł skupiony wokół metalurgi, materiałów budowlanych oraz w sektorze spożywczym. W Tybecie znajdują się bardzo bogate złoża chromu, miedzi, litu, żelaza, cynku i ołowiu oraz największe na świecie złoża uranu.

W ostatnich latach, wraz z rosnącym stopniem otwarcia Chin na świat i względną liberalizacją polityki Pekinu wobec prowincji Xizang, w regionie - a szczególnie jego stolicy Lhasie - dokonują się poważne przemiany gospodarcze. Za sprawą miliardowych inwestycji rządu centralnego w renowację zabytków i infrastrukturę komunikacyjną dynamicznie rozwija się turystyka. W 2007 roczna liczba turystów odwiedzających Xizang przekroczyła liczbę mieszkańców prowincji^{[potrzebne źródło]}.