Powstanie listopadowe

Z Wikipedii

Wojna polsko-rosyjska Powstanie listopadowe
Wzięcie Arsenału – obraz Marcina Zaleskiego
Data	1830-1831
Miejsce	Polska
Wynik	wygrana Rosji
Terytorium	Europa Środkowa i Wschodnia
Strony konfliktu Polska Imperium Rosyjskie Dowódcy Wodzowie naczelni powstania listopadowego Mikołaj I Siły ok. 150 tys. żołnierzy[1] 200 tys. żołnierzy Straty 40 tys. zabitych[2] ok. 22-23 tys. lub większe[3]

Powstanie listopadowe

Stoczek - Dobre - Kaluszyn (I) - Wawer (I) - Nowa Wieś - Nowogród - Białołęka - Olszynka Grochowska - Puławy (I) - Puławy (II) - Kurów - Markuszów - Wawer (II) - Dębe Wielkie - Kaluszyn (II) - Domanice - Iganie - Poryck - Wronów - Kazimierz Dolny - Boremel - Sokołów Podlaski - Mariampol - Kuflew - Mińsk Mazowiecki (I) - Firlej - Lubartów - Połąga - Tykocin - Nur - Ostrołęka - Grajewo - Kock (I) - Budziska - Łysobyki - Wilno (I) - Kaluszyn (III) - Mińsk Mazowiecki (II) - Iłża - Wilno (II) - Międzyrzec Podlaski - Warszawa - Kock (II)

Powstanie listopadowe – polskie powstanie narodowe przeciw Rosji, które wybuchło w nocy z 29 listopada na 30 listopada 1830 roku, a zakończyło się 21 października 1831 roku^[4]. Zasięgiem swoim objęło Królestwo Polskie i część prowincji zabranych (Litwę, Żmudź i Wołyń).

Obecnie rocznica wybuchu Nocy Listopadowej jest Świętem Podchorążego. W dniu tym przejmują symbolicznie władzę.

Spis treści 1 Geneza 2 Wybuch 3 Wojna polsko-rosyjska 4 Wojna Partyzancka 5 Polityka zagraniczna powstania 6 Ocena powstania 7 Skutki 8 Bitwy powstania listopadowego 9 Przywódcy powstania 10 Przypisy 11 Bibliografia 12 Zobacz też 13 Linki zewnętrzne

[edytuj] Geneza

Główną przyczyną wybuchu powstania listopadowego było nieprzestrzeganie przez cesarzy rosyjskich postanowień konstytucji 1815 roku. Aleksander I w 1819 roku zniósł wolność prasy i wprowadził cenzurę prewencyjną. W 1820 zawieszono wolność zgromadzeń i zakazano działalności masonerii. W 1822 skazano Waleriana Łukasińskiego, przywódcę Wolnomularstwa Narodowego. W 1823 Rosjanie rozbili sieć tajnych stowarzyszeń w prowincjach zabranych. Nikołaj Nowosilcow rozpoczął prześladowanie członków towarzystw filomatów i filaretów. W 1825 car zlikwidował jawność obrad sejmowych.

Jednocześnie wzmogły się prześladowania polskich organizacji niepodległościowych. W 1827 nastąpiły aresztowania członków Towarzystwa Patriotycznego. Sąd sejmowy, wydając łagodne wyroki na podejrzanych i oczyszczając ich z zarzutu zdrady stanu, pośrednio potwierdził, że występowali oni w dobrej wierze przywrócenia przestrzegania zapisów konstytucji 1815 roku. Polska opinia publiczna straciła też wtedy ostatecznie złudzenia co do prawdziwych zamierzeń cara Mikołaja I.

Dotychczas łudzono się jeszcze, że Rosja wypełni zobowiązanie zawarte w akcie końcowym kongresu wiedeńskiego, gdzie car zobowiązywał się do przeprowadzenia tzw. rozszerzenia wewnętrznego (chodziło o przyłączenie do Królestwa prowincji zabranych w granicach z 1772).

W lipcu i sierpniu 1830 wybuchły zwycięskie rewolucje we Francji i w Belgii, które doprowadziły do podważenia systemu Świętego Przymierza.

17 października car rozkazał przygotowanie mobilizacji alarmowej wojska polskiego i rosyjskiego. 21 października ks. Ksawery Drucki-Lubecki otrzymał polecenie przygotowania finansów Kongresówki na wypadek wojny^[5]. 24 listopada Kongres Narodowy w Brukseli zdetronizował króla Niderlandów i ogłosił faktyczną niepodległość Belgii.

28 listopada dotarła do Królestwa Polskiego wieść o upadku prorosyjskiego rządu Wielkiej Brytanii ks. Artura Wellingtona. Jednocześnie już 23 listopada członkowie sprzysiężenia Wysockiego byli ostrzeżeni o ich dekonspiracji i przygotowanych aresztowaniach. Wydawać by się mogło, że nadszedł ostatni dogodny moment do przeprowadzenia powstania.

[edytuj] Wybuch

W roku 1828 w warszawskiej Szkole Podchorążych Piechoty zawiązało się sprzysiężenie pod dowództwem podporucznika Piotra Wysockiego przeciwko wodzowi naczelnemu wojsk Królestwa Polskiego i dowódcy sił rosyjskich stacjonujących w zachodnich guberniach Rosji, Wielkiemu Księciu Konstantemu, który był bratem cesarza Rosji i króla Polski Mikołaja I. Był on powszechnie znienawidzony za stworzenie systemu tajnej policji i donosicielstwa, a także za publiczne poniżanie polskich oficerów.

Bunt wybuchł nocą z 29 na 30 listopada 1830^[6]. Sygnałem do insurekcji miał być pożar browaru na Solcu. Grupa 24 spiskowców, złożona głównie z młodych inteligentów (m. in. Ludwik Nabielak, Seweryn Goszczyński), opanowała Belweder – rezydencję wielkiego księcia. Jednakże Konstanty zdołał się przed napastnikami ukryć. Podobno zbiegł z pałacu przebrany w kobiece ubrania. Powstańcy tylko dzięki pomocy 15 000 pospólstwa i plebsu warszawskiego zdobyli wówczas Arsenał. Zamordowali sześciu przeciwnych powstaniu generałów i wysoko postawionych wojskowych^[7]. Następnego dnia, wraz z uzbrojoną ludnością cywilną, opanowali stolicę. W ten sposób spisek wojskowy przekształcił się w powstanie. Wielki książę Konstanty z częścią wiernych mu generałów i wojsk wycofał się z Warszawy do koszar na Wierzbnie, nie podejmując działań przeciwko powstańcom (w 1831 r. zmarł na cholerę).

30 listopada Rada Administracyjna powołała Straż Bezpieczeństwa, dowodzoną przez Piotra Łubieńskiego, której zadaniem było rozbrojenie zrewoltowanej ludności cywilnej Warszawy. Broń odbierano powstańcom, zakazano też używania rewolucyjnych kokard granatowo-biało-czerwonych, wprowadzając w ich miejsce białe.

Po nieudanych próbach rozbrojenia powstańców przez Radę Administracyjną, (kierowaną przez księcia Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego) będącą cywilną władzą Królestwa, nastąpiła eskalacja ruchu powstańczego. 1 grudnia powstało Towarzystwo Patriotyczne, kierowane przez Maurycego Mochnackiego, które domagało się podjęcia natychmiastowej akcji zbrojnej przeciwko wojskom rosyjskim stacjonującym w Królestwie. Ulegając tym naciskom Rada Administracyjna dokooptowała do swojego składu polityków Towarzystwa, co z kolei wywołało sprzeciw żywiołów konserwatywnych. W celu spacyfikowania nastrojów 3 grudnia 1830 rozwiązano Radę Administracyjną i wyłoniony został Rząd Tymczasowy, którego prezesem został książę Adam Jerzy Czartoryski. Wodzem Naczelnym rząd mianował gen. Józefa Chłopickiego. Ten 5 grudnia ogłosił się dyktatorem powstania usiłując jednocześnie doprowadzić do rokowań z carem. W tym celu zaproponował mediację Prus w sporze z Rosją.

Książę Drucki-Lubecki udał się do Petersburga, by tam na czele polskiej delegacji rozpocząć rokowania z carem. Powołując na powierzone jej instrukcje sejmowe delegacja ta miała się domagać od Mikołaja I respektowania postanowień konstytucji z 1815 roku, rozciągnięcia jej postanowień na Litwę, Wołyń i Podole, zwołania Sejmu z udziałem posłów z ziem zabranych, natychmiastowego opuszczenia terytorium Królestwa Polskiego przez wojska rosyjskie.

13 grudnia car wydał ukaz o przeprowadzeniu mobilizacji korpusu interwencyjnego pod dowództwem feldmarszałka Iwana Dybicza, który miał stłumić powstanie.^[8]. 17 grudnia Mikołaj I wydał manifest do Polaków, w którym nakazywał przywrócenie Rady Administracyjnej w jej składzie pierwotnym i skoncentrowanie wojsk polskich w okolicach Płocka.

Jednakże sytuacja w Królestwie uległa dalszej radykalizacji. 20 grudnia Sejm wydał manifest, w którym ogłosił powstanie narodowe przeciw Rosji, przedstawiając opinii międzynarodowej przyczyny jego wybuchu. Zaręczona wolność osobista zgwałcona, zapełniono więzienia, wojenne sądy postanowione na osoby cywilne, rozciągnięto sromotne kary na obywateli, których całą winą było, że ducha i charakter narodowy ratować od zepsucia i zguby zamierzali. O ile Rosja zaatakuje Królestwo wróg nasz nad jedną tylko pustynią więcej panowanie swoje roztoczy. 21 grudnia dyktator Józef Chłopicki rozwiązał Rząd Tymczasowy i w jego miejsce powołał Radę Najwyższą Narodową.

17 stycznia, wobec fiaska rokowań z Mikołajem I, który zażądał bezwarunkowej kapitulacji powstańców gen. Chłopicki złożył dyktaturę. Radykalne Towarzystwo Patriotyczne kierowane przez Joachima Lelewela zdobyło wówczas decydujący głos w sejmie, który 25 stycznia 1831 r. na wniosek posła Romana Sołtyka podjął uchwałę o detronizacji Mikołaja I, co było równoznaczne z zerwaniem unii personalnej i aktem niepodległości Królestwa. Poseł Jan Ledóchowski wybiegł wtedy na środek sejmu i zawołał "Wyrzeknijmy więc wszyscy: nie ma Mikołaja!". Adam Czartoryski podpisując ten dokument miał powiedzieć: "Zgubiliście Polskę". W odpowiedzi bowiem granice Królestwa Polskiego przekroczyła 115 tys. armia rosyjska z 336 działami pod wodzą feldmarszałka Iwana Dybicza, który uzyskał od cara nieograniczoną władzę nad ośmioma województwami Królestwa Polskiego. 30 stycznia 1831 sejm powołał w miejsce rozwiązanej Rady Najwyższej Narodowej Rząd Narodowy. W jego składzie znaleźli się: książę Adam Jerzy Czartoryski, Wincenty Niemojowski, Stanisław Barzykowski, Teofil Morawski i Joachim Lelewel.

[edytuj] Wojna polsko-rosyjska

Po początkowych odosobnionych sukcesach polskich pod Stoczkiem 14 lutego, Wawrem, doszło do rosyjskiej próby szturmu na Warszawę. Jednak nierozstrzygnięta bitwa pod Olszynką Grochowską 25 lutego 1831 roku, podczas której ciężko ranny został Chłopicki, uniemożliwiła te plany i przyniosła stronie polskiej sukces taktyczny.

Po bitwie dyktaturę objął nieudolny generał Jan Skrzynecki, który obawiał się podjąć kontrofensywy. Zgodził się na to dopiero pod koniec marca. Śmiały plan opracowany przez generała Ignacego Prądzyńskiego przyniósł sukcesy w bitwach pod Wawrem, Dębem Wielkim i Iganiami. Potem Skrzynecki przerwał jednak kontrofensywę. Dopiero w maju zgodził się na nowy plan Prądzyńskiego przewidujący rozbicie rosyjskich pułków gwardyjskich operujących w rejonie Łomży i Ostrołęki. W wyniku kunktatorstwa wodza przewagę uzyskały wojska rosyjskie. Rosjanie wygrali 26 maja bitwę pod Ostrołęką, co załamało morale polskich żołnierzy. Skrzynecki tym razem znów zwlekał z atakiem na dziesiątkowane przez cholerę wojska rosyjskie. Dopiero 11 sierpnia złożony został z urzędu.

15 sierpnia Towarzystwo Patriotyczne podjęło próbę dokonania zamachu stanu. Tłum warszawski zamordował więzionych na Zamku Królewskim zdrajców. Chaos opanował wówczas generał Jan Krukowiecki, który stanął na czele rządu z niemal dyktatorską władzą.

Tymczasem wojska rosyjskie, dowodzone po śmierci Dybicza przez feldm. Iwana Paskiewicza 6 września, po okrążeniu Warszawy od strony wschodniej, dalekim marszem przez mosty pod Włocławkiem zaatakowały miasto od zachodu. Po utracie Woli, gdzie podczas rosyjskiego szturmu zginął gen. Józef Sowiński, dowództwo powstania, nie widząc możliwości dalszej obrony stolicy, poddało ją. Kilka tygodni później nastąpił rozpad sejmu, Rządu Narodowego i wojska, którego znaczna część przekroczyła granice Prus i Galicji.

[edytuj] Wojna Partyzancka

Na początku 1831 gen. Ignacy Prądzyński opracował dla sztabu generalnego plan koordynacji polskich działań partyzanckich. Zakładał on sformowanie dużej liczby małych oddziałów leśnych, rekrutowanych ze straży bezpieczeństwa, gwardii ruchomej i pułków wojewódzkich. Całe Królestwo Polskie zostało podzielone na siedem stref działań, do których skierowano poszczególne ugrupowania powstańcze.

W swoim założeniu małe, niezwykle mobilne i nieuchwytne oddziały partyzanckie, miały operować na tyłach Rosjan, przerywając ich komunikację, nękając izolowane mniejsze oddziały nieprzyjaciela. W razie zagrożenia miały podlegać rozproszeniu i ponownie zbierały się w wyznaczonym miejscu.

W czasie kampanii 1831 8-tysięczne oddziały partyzanckie związały w województwie augustowskim i płockim dużą liczbę wojsk rosyjskich prawego skrzydła. Mobilizowane po lewej stronie Wisły były natychmiast przerzucane na tyły armii rosyjskiej.

W Augustowskim operował oddział Michała Godlewskiego w sile ok. 1 tys. ludzi. Tam też działał najliczniejszy oddział majorów Karola Szona i Antoniego Puszeta w sile 4 tys. żołnierzy, rozbity 22 kwietnia w bitwie pod Mariampolem. W Puszczy Kurpiowskiej działali partyzanci ppłk Józefa Zaliwskiego.

Obok nich istniały wydzielone oddziały strzelców celnych podpułkownika Michała Kuszla, majora Eustachego Grothusa i mjr Stanisława Krzesimowskiego, które składały się wyłącznie ze strzelców wyborowych. W razie potrzeby łączyły się one z armią regularną, stanowiąc wsparcie piechoty liniowej.

[edytuj] Polityka zagraniczna powstania

Od samego początku władze powstańcze próbowały uzyskać uznanie międzynarodowe dla swojego wystąpienia. W dążeniach tych powoływały się na postanowienia kongresu wiedeńskiego, którego ustalenia wobec Polski były ich zdaniem przez Rosję złamane. Polscy wysłannicy w Londynie i Paryżu bezskutecznie próbowali uzyskać uznanie powstańców przez Wielką Brytanię i Francję za stronę walczącą. Rządy państw zachodnich uległy presji rosyjskich przedstawicieli dyplomatycznych i uznały powstanie listopadowe za wewnętrzną sprawę Imperium Rosyjskiego.

Pewne znaczenie wypadki w Królestwie Polskim wywarły na obrady konferencji londyńskiej, zajmującej się sprawą Belgii. Zajęta tłumieniem powstania Rosja, przestała sprzeciwiać się przyznaniu niepodległości tego państwa. Mocarstwa zachodnie natomiast zażądały jedynie zachowania neutralności przez Prusy i Austrię i ich nieinterwencji po stronie rosyjskiej w celu stłumieniu powstania. Neutralność ta była i tak łamana przez Prusy, które formalnie neutralne, udzielały schronienia rosyjskim maruderom, zaopatrując armię rosyjską w broń i furaż. Posunęły się nawet do zbudowania dla Rosjan mostu w Osieku, po którym korpus Paskiewicza przedarł się do Warszawy od zachodu. Austriacy natomiast internowali przebijający się z Wołynia korpus gen. Józefa Dwernickiego. Jednak mimo wszystko było to maksimum tego, co osamotniona na arenie międzynarodowej dyplomacja powstańcza mogła uzyskać.

[edytuj] Ocena powstania

Do upadku powstania i przegrania wojny w dużym stopniu przyczynili się niewierzący w możliwość zwycięstwa i w gruncie rzeczy lojalistycznie nastawieni wobec cara arystokratyczni przywódcy polityczni Adam Jerzy Czartoryski, Bonawentura Niemojowski oraz nieudolni dowódcy: generałowie Józef Chłopicki, Jan Skrzynecki, Jan Krukowiecki, Henryk Dembiński i Maciej Rybiński. Powstał nawet na ten temat wierszyk:

Chłop nas zdradził,

skrzynka przyskrzyniła,

kruk oko wydziobał,

ryba zatopiła.

Nie można też zapominać o przewadze militarnej Rosji, nie dającej żadnych nadziei na prowadzenie wojny w dłuższym okresie.

Do upadku przyczyniły się także brak większego wsparcia ze strony ludności chłopskiej, wobec negatywnego stanowiska szlacheckich, konserwatywnych władz powstańczych do uwłaszczenia i likwidacji pańszczyzny na wsi.

Nie doczekali się też powstańcy pomocy z zewnątrz, a przeciwnie, zarówno papież Grzegorz XVI w encyklice Cum primum, jak i rządy większości państw europejskich, napiętnowali powstańców jako "wichrzycieli" i zdrajców prawowitej władzy.

[edytuj] Skutki

• polityczne: jesienią 1831 roku Rosjanie powołali Rząd Tymczasowy pod prezesurą Fiodora Engela, którego zadaniem była pacyfikacja i militaryzacja Królestwa, administracja została podporządkowana naczelnikom wojennym; w 1832 roku nastąpiło znaczne ograniczenie autonomii Królestwa Polskiego: zastąpienie konstytucji Statutem Organicznym, wcielenie armii polskiej do rosyjskiej, zniesienie polskiego sejmu i samorządów, postępująca rusyfikacja administracji, namiestnikiem królestwa został Iwan Paskiewicz.
• kulturalne: likwidacja polskiego szkolnictwa wyższego, obniżenie jakości szkolnictwa średniego, spadek ilości szkół elementarnych, wprowadzenie języka rosyjskiego jako dodatkowego do szkół średnich.
• gospodarcze: nałożono wysoką kontrybucję, zbudowano na koszt Polski Cytadelę z silnym garnizonem rosyjskim, wprowadzono barierę celną na granicy polsko-rosyjskiej, po 1840 roku wprowadzono rosyjski system monetarny oraz system miar i wag,oraz ilości.
• demograficzne: interwencyjna armia rosyjska przywlokła ze sobą epidemię cholery, dziesiątkującą ludność Królestwa, w wyniku powstania około 11 tysięcy osób opuściło kraj (zobacz: Wielka Emigracja ), w następnych latach sporą ilość mężczyzn z Królestwa wcielono do armii rosyjskiej.

[edytuj] Bitwy powstania listopadowego

• bitwa pod Stoczkiem - 14 lutego 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Dobrem - 17 lutego 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• I bitwa pod Kałuszynem - 17 lutego 1831
• I bitwa pod Wawrem - 19 lutego 1831, zwycięstwo gen. Prądzyńskiego
• bitwa pod Nową Wsią - 19 lutego 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Nowogrodem - 23 lutego 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Białołęką - 24 lutego - 25 lutego 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Olszynką Grochowską - 25 lutego 1831, bitwa nierozstrzygnięta, taktyczne zwycięstwo wojsk polskich
• I bitwa pod Puławami - 26 lutego 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• II bitwa pod Puławami - 2 marca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Kurowem - 3 marca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Markuszowem - 3 marca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• II bitwa pod Wawrem - 31 marca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Dębem Wielkim - 31 marca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• II bitwa pod Kałuszynem - 2 kwietnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Domanicami - 10 kwietnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Iganiami - 10 kwietnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Poryckiem - 11 kwietnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Wronowem - 17 kwietnia 1831, przegrana przez wojska polskie
• bitwa pod Kazimierzem Dolnym - 18 kwietnia 1831, przegrana przez wojska polskie
• bitwa pod Boremlem - 18 kwietnia - 19 kwietnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Sokołowem Podlaskim - 21 kwietnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Mariampolem - 22 kwietnia 1831, przegrana wojsk polskich
• bitwa pod Kuflewem - 25 kwietnia 1831, bitwa nierozstrzygnięta
• I bitwa pod Mińskiem Mazowieckim - 26 kwietnia 1831, bitwa nierozstrzygnięta
• bitwa pod Firlejem - 9 maja 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• Bitwa pod Lubartowem - 10 maja 1831, bitwa nierozstrzygnięta
• bitwa pod Połągą - 10 maja - 14 maja 1831, przegrana przez wojska polskie
• bitwa pod Tykocinem - 21 maja 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Nurem - 22 maja 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Ostrołęką - 26 maja 1831, przegrana przez wojska polskie
• bitwa pod Rajgrodem - 29 maja 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Uchaniami - 11-12 czerwca 1831
• bitwa pod Budziskami - 19 czerwca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Łysobykami - 19 czerwca 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Wilnem - 19 czerwca 1831, przegrana przez wojska polskie
• bitwa pod Szawlami - 8 lipca 1831, przegrana przez wojska polskie
• III bitwa pod Kałuszynem - 10 lipca 1831
• II bitwa pod Mińskiem Mazowieckim - 14 lipca 1831, bitwa nierozstrzygnięta
• bitwa pod Iłżą - 9 sierpnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• bitwa pod Wilnem - 17 sierpnia 1831, przegrana przez wojska polskie
• bitwa pod Rogoźnicą - 29 sierpnia 1831, zwycięstwo wojsk polskich
• szturm Warszawy - 6-7 września 1831, zajęcie miasta przez Rosjan (m.in. obrona obrona reduty Ordona i reduty Wolskiej)

[edytuj] Przywódcy powstania

• gen. dyw Józef Chłopicki 3 grudnia 1830 - 17 stycznia 1831
• gen. dyw. Michał Gedeon Radziwiłł 20 stycznia - 26 lutego 1831
• gen. dyw. Jan Zygmunt Skrzynecki 26 lutego - 12 sierpnia 1831
• gen. dyw. Henryk Dembiński^[9] 12 sierpnia - 17 sierpnia 1831
• gen. bryg. Ignacy Prądzyński 16 sierpnia - 19 sierpnia 1831
• gen. dyw. Kazimierz Małachowski^[10] 20 sierpnia - 7 września 1831
• gen. dyw. Kazimierz Małachowski 7 września - 10 września 1831
• gen. dyw. Maciej Rybiński 10 września - 23 września 1831
• gen. dyw. Jan Nepomucen Umiński 23 września - 24 września 1831
• gen. dyw. Maciej Rybiński 24 września - 9 października 1831^[11]

^[12]

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Diariusz sejmu z r.1830-1831, wyd. M. Rostworowski, Kraków, 1907
• Wybór źródeł do powstania listopadowego, oprac. J. Dutkiewicz, Wrocław 1957
• Powstanie listopadowe 1830-1831. Dzieje wewnętrzne. Militaria. Europa wobec powstania, pod red. W. Zajewskiego, Warszawa 1980
• Edmund Callier Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831..., 1887
• Z. Gołba, Rozwój władz Królestwa Polskiego w okresie powstania listopadowego, Wrocław 1971
• Stefan Kieniewicz, Andrzej Zahorski, Władysław Zajewski Trzy powstania narodowe: kościuszkowskie, listopadowe i styczniowe, Warszawa 1994
• Jerzy Łojek, Szanse powstania listopadowego: rozważania historyczne, Warszawa 1986;
• Franciszka Ramotowska Władze Centralne Powstania Listopadowego 1830/1831 r., [w:] Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie. Przewodnik po zasobie, t. 2, Epoka porozbiorowa, pod red. F. Ramotowskiej, Warszawa 1998, s. 337 – 366;
• W. Rostocki, Rola wodzów naczelnych w powstaniu listopadowym. Studium historyczno-prawne, Wrocław 1955
• Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, Warszawa 1980
• Feliks Wrotnowski, Powstanie na Wołyniu, Podolu i Ukrainie w roku 1831, Paryż 1837-1838
• Xięga Pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830; zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku krzyżem wojskowym "Virtuti Militarii" ozdobionych, 1881
• Aleksander Zaborowski, Wojna na Litwie w roku 1831

[edytuj] Zobacz też

• Wodzowie naczelni powstania listopadowego
• Generałowie polscy powstania listopadowego
• Powstańcy listopadowi
• Józefa Rostkowska
• Powstanie narodu polskiego w roku 1830 i 1831
• Sprzysiężenie Wysockiego
• Czwartacy
• dukat powstańczy
• Dzień Podchorążego
• Emilia Plater
• Polska pod zaborami
• Rząd Narodowy
• Uchwała sejmu o detronizacji Mikołaja I
• Kalendarium historii Polski
• Pieśni powstania listopadowego

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Powstanie Listopadowe - Wojna niewykorzystanych możliwości - Inne Oblicza Historii
• Powstanie listopadowe - Serwis "Konflikty Zbrojne"