Bitwa pod Firlejem
Z Wikipedii
| Bitwa pod Firlejem Powstanie listopadowe |
|||||||||||||||||
| Data | 9 maja 1831 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Firlej | ||||||||||||||||
| Wynik | zwycięstwo polskie | ||||||||||||||||
| Terytorium | Województwo lubelskie | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
| Powstanie listopadowe |
|---|
|
Stoczek - Dobre - Kaluszyn (I) - Wawer (I) - Nowa Wieś - Nowogród - Białołęka - Olszynka Grochowska - Puławy (I) - Puławy (II) - Kurów - Markuszów - Wawer (II) - Dębe Wielkie - Kaluszyn (II) - Domanice - Iganie - Poryck - Wronów - Kazimierz Dolny - Boremel - Sokołów Podlaski - Mariampol - Kuflew - Mińsk Mazowiecki (I) - Firlej - Lubartów - Połąga - Tykocin - Nur - Ostrołęka - Grajewo - Kock (I) - Budziska - Łysobyki - Wilno (I) - Kaluszyn (III) - Mińsk Mazowiecki (II) - Iłża - Wilno (II) - Międzyrzec Podlaski - Warszawa - Kock (II) |
Bitwa pod Firlejem miała miejsce 9 maja 1831 roku podczas powstania listopadowego.
Polska dywizja generała Chrzanowskiego (7 baonów, 8 szwadronów i 10 dział - łącznie 5600 żołnierzy) wyruszyła 3 maja z Jędrzejowa do Zamościa. Dywizja 8 maja zatrzymała się w Kocku przecinając linie komunikacyjne rosyjskiego korpusu generała Kreutza (około 9000 żołnierzy i 27 dział), który stał w Puławach nad dolnym Wieprzem. Następnego dnia Chrzanowski ruszył przez Firlej na Lubartów. Gdy Kreutz dowiedział się o marszu polskiej dywizji, skoncentrował swoje siły w Garbowie, skąd 9 maja ruszył do Kamionki, gdzie czekała na niego prowadząca rozpoznanie okolic Kocka brygada generała Faesiego (2160 żołnierzy, w tym 646 jazdy). Realizując swoje zadania Faesi wkroczył z piechotą do lasu firlejowskiego, na którego skraju zostawił jazdę.
Gdy Chrzanowski dowiedział się o tym, wysłał przeciwko Faesiemu oddział Ramoriny (4 baony i 2 działa), a jazdę generała Skarżyńskiego (8 szwadronów) posłał na jego tyły. Sam natomiast z głównymi siłami dalej maszerował na Lubartów. W lesie firlejowskim piechota Ramoriny rozgromiła piechotę Faesiego, zadając jej niezwykle ciężkie straty (300 zabitych i 500 jeńców). Reszta piechoty Faesiego uciekła w kierunku Kamionki.
Nie udało się całkowicie zniszczyć sił Faesiego z powodu zbyt mało energicznych działań polskiej jazdy oraz ze względu na nadchodzące nowe siły rosyjskie. Chrzanowski dotarł do Lubartowa, natomiast Kreutz zebrał swe wojska pod Kozłówką i Kamionką. Następnego dnia uderzył na dywizję Chrzanowskiego pod Lubartowem.
[edytuj] Literatura
- Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom 2
