Sztuka

Z Wikipedii

Sztuka - dziedzina działalności ludzkiej, uprawiana przez artystów. Nie istnieje jedna spójna, ogólnie przyjęta definicja sztuki, gdyż jej granice są redefiniowane w sposób ciągły, w każdej chwili może pojawić się dzieło, które w arbitralnie przyjętej, domkniętej definicji się nie mieści. Sztuka spełnia rozmaite funkcje, m.in. estetyczne, społeczne, dydaktyczne, terapeutyczne, jednak nie stanowią one o jej istocie^[1]

Sztuka narodziła się wraz z rozwojem cywilizacji ludzkiej. Można przypuszczać, że na początku miała przede wszystkim funkcję związaną z obrzędami magicznymi, którą zachowała u ludów pierwotnych.

Spis treści 1 Termin 2 Definicje sztuki 2.1 Antyczna i średniowieczna definicja sztuki 2.1.1 Sztuki pospolite i wyzwolone 2.2 Renesansowa definicja sztuki 2.3 Sztuki piękne 2.4 Współczesne definicje sztuki 2.4.1 Rezygnacja z definicji[2] 2.4.2 Nominatywna definicja sztuki 2.4.3 Definicja kontekstualna 2.4.4 Instytucjonalna definicja sztuki 2.4.5 Modele działania w sztuce Atkinsona[4] 3 Sztuka a estetyka 4 Funkcje sztuki 5 Dziedziny sztuki 5.1 Sztuki plastyczne 6 Periodyzacja sztuki 7 Przypisy 8 Bibliografia 9 Zobacz też 10 Linki zewnętrzne

[edytuj] Termin

Sam termin "sztuka" pochodzi od niemieckiego Meisterstück, które oznacza pracę wykonywaną przez ucznia warsztatu cechowego przy jego wyzwoleniu się na mistrza. W innych językach europejskich, szczególnie romańskich, słowo "sztuka" pochodzi od łacińskiego ars (włoskie i hiszpańskie arte, francuskie i angielskie art).

[edytuj] Definicje sztuki

[edytuj] Antyczna i średniowieczna definicja sztuki

Wyraz sztuka (łac.ars, grec. techne) w starożytności i średniowieczu oznaczały tyle co umiejętność, znajomość ściśle określonych reguł i postępowanie zgodnie z nimi, czyli tyle co rzemiosło. I w istocie, w poczet sztuk zaliczano oprócz malarstwa i rzeźby wiele rzemiosł, jak garncarstwo, czy krawiectwo, ale także np. retorykę, czy strategię. Robienie czegoś bez reguł było przeciwieństwem sztuki, np. we wczesnym okresie Grecy sądzili, że poezja powstaje pod natchnieniem Muz, i nie włączali jej w poczet sztuk.

[edytuj] Sztuki pospolite i wyzwolone

To co łączy sztuki z rzemiosłem i częścią nauk było dla myślicieli starożytności i średniowiecza daleko bardziej widoczne niż to, co je odróżnia, nie powstał podział na sztuki rzemieślnicze i artystyczne, dzielono natomiast je ze względu na to, czy angażują tylko umysł, czy też wymagają także wysiłku fizycznego. Te pierwsze nazywano sztukami wyzwolonymi (artes liberales) a ostatnie pospolitymi (artes vulgares) w średniowieczu zaś pospolite przemianowano na mechaniczne. Sztuki wyzwolone były uważane za wiele wyższe niż mechaniczne. Sztuk wyzwolonych wymieniano siedem: gramatyka, retoryka, logika, arytmetyka, geometria, astronomia i muzyka. W średniowieczu sztuki mechaniczne (wśród których była również rzeźba, malarstwo, czy architektura ) usiłowano, dla zachowania symetrii sprowadzić również do siedmiu, a że było ich znacznie więcej, wymieniano te uznane za najważniejsze, czyli mające wymiar utylitarny (sztuki nazywane dziś pięknymi nie mieściły się więc na wykazach sztuk).

[edytuj] Renesansowa definicja sztuki

W Odrodzeniu pozycja społeczna artystów rośnie, zaczęli oni dążyć do podniesienia statusu swej profesji i oddzielenia od rzemiosła, toteż aspirują do miana uczonych, podnosząc rzeźbę, architekturę i malarstwo do rangi nauki, tym bardziej, że współgrało to z ich dążeniami, by obliczyć swe dzieła z matematyczną dokładnością. Dopiero później pojawił się sprzeciw wobec tej ścisłej koncepcji, sztuka oddzieliła się także od nauk. Pomimo, że miano świadomość, że sztuki są czymś różnym od nauk i rzemiosł, nie było pomysłu, co łączy to, co dziś nazywamy sztukami pięknymi. Początkowo uważano, że jest to rysunek, i mówiono o sztukach rysunkowych, nie wiedziano jednak, na jakiej podstawie dołączyć do tego muzykę, taniec i teatr. Próbowano wyróżnić też sztuki umysłowe, muzyczne, pamięciowe, obrazowe.

[edytuj] Sztuki piękne

W XVII i XVIII wieku trwały spory na temat nazewnictwa w dziedzinie sztuki. Dopiero pod koniec XVIII wieku francuski filozof oświeceniowy, Charles Batteux, wprowadził termin sztuki piękne (beaux-arts), zaliczając do nich malarstwo, rzeźbę, architekturę, muzykę, wymowę, poezję, taniec i teatr.

Sztuka począwszy od XIX wieku uniezależnia się od rzemiosła i wiąże ściślej z pojęciem twórczości, oryginalności, indywidualizmu i nowatorstwa. Materią sztuki są dzieła sztuki, a ich autorzy (według idealnego modelu) stają się artystami motywowanymi wewnętrznym przymusem tworzenia, czy też potrzebą wyrażenia uczuć, rozwiązania problemów własnych lub ogólnoludzkich, niedającymi się ograniczyć wyłącznie do funkcji dostarczyciela wrażeń estetycznych.

[edytuj] Współczesne definicje sztuki

Sztuka dzisiejsza, począwszy od dadaizmu i surrealizmu, nie odpowiada już takiej definicji, piękno w procesie estetyzacji rzeczywistości wyszło poza sztukę, a dla niej samej nie jest już nie tylko wartością wyróżniającą, ale nawet nie jest niezbędne. W ciągu swej długiej historii pojęcie sztuka z bardzo szerokiego, o precyzyjnie wytyczonych granicach znacznie zawęziło swój obszar, ale też jego granice wyraźnie się zatarły.

W społeczeństwach współczesnych, w dużej części zawłaszczona przez przemysł rozrywkowy, sztuka stała się też w pewnej mierze kolejną gałęzią przemysłu (zobacz: sztuka popularna).

[edytuj] Rezygnacja z definicji^[2]

W XX wieku zaliczono sztukę do grupy pojęć otwartych (termin stworzony przez Ludwiga Wittgensteina ), czyli takich, które grupują w sposób luźny przedmioty nie mające wyraźnych cech wspólnych, jedynie coś, co Wittgenstein określił jako "podobieństwo rodzinne" a więc taki, że nie sposób podać dla takiej grupy cech koniecznych i wystarczających. To ujęcie spotkało się z krytyką, ze względu na to, iż na jej mocy w poczet sztuki można było zaliczyć wszystko.

[edytuj] Nominatywna definicja sztuki

Cechą łączną dla wszystkich dzieł sztuki ma być intencja, z jaką dzieło zostało powołane do życia. Jeśli twórca wytwarza je z intencją stworzenia dzieła, to dany wytwór dziełem bezwzględnie jest. Koresponduje to z powiedzeniem Donalda Judda, że sztuką jest to, co się za sztukę uważa. Taka definicja z kolei uniemożliwia wartościowanie wytworów, podobnie jak w poprzednim przypadku, wszystko, co autor uzna za sztukę, musi nią zostać, bez względu na poziom, jaki reprezentuje.

[edytuj] Definicja kontekstualna

To czy przedmiot, bądź wydarzenie stanie się dziełem sztuki zależy od tego, czy ogół ludzi sztuki, tzw. artworld ^[3] to za sztukę uzna na mocy intersubiektywnych opinii. Ważny tu jest kontekst aktualnego stanu teorii sztuki, a także miejsca i czasu, nie wszystko bowiem jest możliwe w każdym miejscu i czasie. Taki punkt widzenia zdecydowanie oddziela sztukę od wartości estetycznych

[edytuj] Instytucjonalna definicja sztuki

Ujęcie bardzo podobne do powyższego, tylko, że artworld jest tu rozumiany jako zajmujące się sztuką instytucje społeczne w szerokim tego słowa znaczeniu. Zaznaczyć trzeba, że tak rozumiany artworld nie posiada ściśle sformalizowanej struktury, uznanie danego przedmiotu za dzieło sztuki nie ma kształtu formalnego, urzędowego nadania. To rozumienie sztuki równie mocno jak poprzednie odrywa sztukę od wartości estetycznych.

[edytuj] Modele działania w sztuce Atkinsona^[4]

Terry Atkinson wyróżnia cztery modele działania w sztuce:

• Konstruowanie przedmiotów, których forma ma wszystkie cechy niezbędne do tego, aby dany przedmiot uznać za dzieło sztuki. (np. malowanie obrazu)
• Dodawanie nowych cech do tych, które już zostały ustalone jako właściwe dziełu sztuki. (np. Magdalena Abakanowicz tworząc po raz pierwszy przestrzenną kompozycję z tkaniny artystycznej)
• Uznawanie dowolnych przedmiotów za dzieła sztuki, jeśli tylko zostaną umieszczone w kontekście sytuującym je jako takie. (np. Marcel Duchamp Fontanna
• Tworzenie teoretycznych obiektów o cechach tautologicznych, będących wypowiedzią sztuki o sztuce (konceptualizm, metasztuka)

[edytuj] Sztuka a estetyka

W nowożytnych koncepcjach sztuki pogląd o estetycznej jej naturze podawany był w wątpliwość od romantyzmu (przez takie kierunki jak naturalizm, ekspresjonizm). Zjawiska te były przez myśl estetyczną długo marginalizowane, przełom nastąpił dopiero dzięki awangardzie, sam zmysłowy ogląd przestał stanowić podstawę nie tylko do wartościowania, ale nawet rozpoznania dzieła sztuki (dadaizm, surrealizm, kubizm). Neoawangarda lat 60. (np. konceptualizm) odrzuciła wszystkie estetyczne wyróżniki sztuki^[5].

[edytuj] Funkcje sztuki

Ta sekcja może zawierać twórczość własną lub niezweryfikowane dane. Pomóż Wikipedii, dodając przypisy.

Sztuka pełni szereg funkcji w życiu jednostki i społeczeństwa:

• estetyczna – sztuka powinna wywołać w odbiorcy swoiste przeżycia estetyczne, np. piękno,
• komunikacyjna – artysta przez swe dzieło porozumiewa się z odbiorcą,
• poznawcza – odbiorca poznaje nie tylko dzieło ale też historię przodków, poprzez dzieła może się "przenieść" do świata ówczesnego,
• etyczna – sztuka wychowuje, uczy, nakłania, uwidacznia pewne wzorce postępowania,
• metafizyczna (religijna) – dzieła sztuki pobudzają uczucia; muzyka, obrazy, rzeźby architektura służą religii, ale też czerpią z niej tematykę swoich dzieł; bogu, mitologi greckiej były poświęcone liczne dzieła : Dawid Michała Anioła, Freski z Kaplicy Sykstyńskiej, Ostatnia wieczerza - Leonarda da Vinci;
• emocjonalna – objawia się głównie w tańcu i muzyce,
• terapeutyczna – sztuka leczy, katharsis - oczyszczenie psychiki (muzykoterapia, poezjoterapia, wideoterapia, biblioterapia, filmoterapia, chromatoterapia, dramoterapia, ludoterapia, choteoterapia),
• ludyczna (zabawowa) – pozwala się rozprężyć i odstresować się poprzez taniec, muzykę, komedię, satyrę, kabarety,
• indentyfikacyjna i integracyjna – sztuka integruje i wykazuje przynależność do pewnej grupy społecznej (lekarze, harcerze, muzycy, Polacy); pomaga zachować tożsamość kulturową narodom;
• użytkowa – jest to sztuka którą posługujemy na co dzień, rzemiosło, architektura, przedmioty codziennego użytku, ale także satyra, muzyka taneczna, sztuka dziennikarska,
• wychowawcza - wychowuje i uczy, wskazuje na normy i wzorce postępowania.

[edytuj] Dziedziny sztuki

Terminu dziedzina sztuki nie należy mylić z terminem kierunek czy nurt artystyczny, który może obejmować wiele dziedzin sztuki. Jako przykład można podać sztukę minimalną. Jest to kierunek, który obejmuje dziedziny malarstwo i rzeźbę

film kabaret komiks literatura muzyka taniec teatr performance balet najbardziej znane balety opera opera seria (wyłącznie śpiewana) opera buffa opera semiseria teatr podziemny teatr absurdu teatr polityczny: agit-prop teatr ludowy teatr tańca

[edytuj] Sztuki plastyczne malarstwo malarze malarze polscy rysunek kaligrafia grafika fotografika ornamentyka architektura lista architektów lista polskich architektów rzeźba rzeźbiarze polscy rzeźbiarze instalacja scenografia wzornictwo przemysłowe rzemiosło artystyczne

[edytuj] Periodyzacja sztuki

• sztuka prehistoryczna (pradziejowa)
• sztuka starożytna
• sztuka średniowieczna
• sztuka nowożytna
  • sztuka nowoczesna
  • sztuka współczesna

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Władysław Tatarkiewicz, Dzieje sześciu pojęć, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, ISBN 83-01-14369-X.
• Grzegorz Dziamski, Postmodernizm wobec kryzysu estetyki współczesnej, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 1996, ISBN 83-232-0766-6.
• Grzegorz Dziamski, Konceptualizm w: Grzegorz Dziamski (red.) Od awangardy do postmodernizmu, Encyklopedia kultury polskiej XX wieku. 1996, ISBN 83-85323-21-X.

[edytuj] Zobacz też

• historia sztuki
• przegląd zagadnień z zakresu sztuk pięknych
• przegląd zagadnień z zakresu literatury
• sztuka erotyczna
• kultura
• estetyka

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Kultura i sztuka w katalogu Open Directory Project
• O instytucjonalnej definicji sztuki