Aleksander Majkowski
Z Wikipedii
Aleksander Majkowski (kasz. Aleksander Majkòwsczi, ur. 17 lipca 1876 r. w Kościerzynie, zm. 10 lutego 1938 r. w Gdyni), pochowany w Kartuzach, kaszubski pisarz, dziennikarz, poeta i dramaturg, przywódca Towarzystwa Młodokaszubów, prezes Zrzeszenia Regionalnego Kaszubów, działacz społeczny, kulturalny i polityczny, doktor medycyny.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Aleksander Jan Alojzy Majkowski urodził się 17 lipca 1876 r. w Kościerzynie i był synem gospodarza. Miał czworo młodszego rodzeństwa. W Kościerzynie ukończył szkołę ludową, a w l. 1885-1890 uczęszczał do niemieckiego progimnazjum. Otrzymywał stypendium Towarzystwa Pomocy Naukowej w Chełmnie. W 1891 r. przeniósł się na dalszą naukę do gimnazjum w Chojnicach, gdzie mieszkał w konwikcie. Tu zetknął się z polską literaturą i historią. W 1895 r. uzyskał tam świadectwo dojrzałości. Miał studiować teologię i zostać księdzem, ale zapisał się na uniwersytecie w Berlinie i w 1897 r. zaczął studiować medycynę. Wciągnął się też w pracę społeczną i wygłaszał wykłady dla Polaków. W 1898 r. uczestniczył w uroczystości odsłonięcia pomnika Adama Mickiewicza w Warszawie i uświadomił się narodowo. W 1899 r. opublikował wiersz "Pielgrzymka Wejherowska" i satyrę "Jak w Kòscérznié kòscelnégò òbrelë, abò Piãc kawalérów a jedna jedinô brutka".
W 1900 r. przeniósł się na studia do Greifswaldu (Gryfii). Tam zapoznał się z przeszłością tych terenów, działał w kole „Zet” i towarzystwie studenckim „Adelphia”, próbował też zakładać organizację polityczną. W 1901 r. został za to relegowany z uniwersytetu. Kontynuował studia w Monachium, gdzie rozwijał się też kulturalnie, działał w Towarzystwie Studentów Polaków i założył Towarzystwo „Vistula”. W 1903 r. uzyskał absolutorium i udał się do Zurychu w Szwajcarii, gdzie napisał pracę doktorską z medycyny. W 1904 r. otrzymał tytuł doktora i pod koniec roku wrócił na Kaszuby. Odbył roczną praktykę lekarską w szpitalu w Gdańsku. Z wielką energią zaczął też pracę kulturalno-społeczną. W 1905 r. został redaktorem naczelnym „Gazety Gdańskiej” i jej dodatku „Drużba. Pismo dlô Pòlsczich Kaszëbów”, a w Poznaniu wydał zbiór poezji kaszubskich "Spiéwë i frantówci". Przygotował wznowienia poematów H. Derdowskiego "Jasiek z Knieji" i "Kaszubi pod Widnem". W 1906 r. przeniósł się do Kościerzyny, otworzył prywatną praktykę lekarską i działał na polu kulturalno-społecznym, m.in. w spółce „Dom Kaszubski” i Towarzystwie Czytelni Polskiej, które zakładał, a także Towarzystwie Wyborczym, Towarzystwie Śpiewaczym „Halka” i Związku Młodych Kupców. Współpracował z I. Gulgowskim i F. Lorentzem oraz niemieckim Kaszubskim Towarzystwem Ludoznawczym i studiował folklor regionalny. Nadal publikował też w „Gazecie Gdańskiej”.
W l. 1908-1912 wydawał w Kościerzynie i Gdańsku (od 1911 r.) miesięcznik „Gryf. Pismo dla Spraw Kaszubskich”. Tworzył też program kulturalno-polityczny i skupiał wokół siebie inteligencję kaszubską. Uczestniczył w wielu działaniach kulturalnych dla popularyzacji regionu Kaszub. Zorganizował wystawę kaszubsko-pomorską i wydał przewodnik po niej. Wiele też pisał i sporo podróżował. Często kontaktował się ze środowiskiem studenckim, organizował wycieczki po Kaszubach. Na początku 1912 r. zamieszkał w Sopocie, gdzie pracował w zawodzie lekarza. Po kilku latach starań w czerwcu 1912 r. w Gdańsku A. Majkowski założył Towarzystwo Młodokaszubów dla pracy „nad podniesieniem kulturalnym, ekonomicznym i politycznym Kaszub”. W 1913 r. założył Muzeum Kaszubsko-Pomorskie w Sopocie i towarzystwo dla jego prowadzenia oraz napisał przewodnik po Kaszubach pt. "Zdroje Raduni". Spotkał się z opozycją części działaczy społecznych oraz kleru. Wygrał proces o zniesławienie przez redakcję pisma „Pielgrzym”.
W sierpniu 1914 r. został wcielony do armii pruskiej jako lekarz. Pełnił służbę na terenie Polski, Rumunii i Francji. Prowadził w tych latach pamiętnik, pisał szkice z dziejów Kaszub oraz powieści "Pomorzanie" i "Żëcé i przigodë Remusa". Pierwsza, pełna autobiograficznych odniesień, młodopolska w charakterze, pozytywistyczna w wymowie i miejscami pesymistyczna w podtekście, pozostała niedokończona, druga - stała się najgłębszym utworem literatury kaszubskiej. W lipcu 1918 r. Majkowski wrócił do Sopotu i włączył się w działalność polityczno-wojskową, m.in. jako członek Rady Ludowej. W 1919 r. założył w Gdańsku Koło Demokratyczne na Prusy Królewskie i Warmię, został naczelnym redaktorem „Dziennika Gdańskiego” i działał w uniwersytecie ludowym. Otrzymał polski stopień wojskowy kapitana, później awansował na pułkownika. W 1920 r. działał w komisji dla wytyczenia granicy polsko-niemieckiej i Radzie Pomorskiej - Towarzystwie Ochrony Polskości na Pomorzu (jako prezes). Przez ok. 2 lata mieszkał w Grudziądzu, choć wiele podróżował po kraju. W Grudziądzu poznał swoją przyszłą żonę, Aleksandrę Starzyńską. Zorganizował tam też Wystawę Sztuk Pięknych Artystów Pomorskich, którą otworzył Józef Piłsudski 7 czerwca 1921 r. Majkowski kontynuował działalność polityczną i kulturalną na rzecz Kaszub. Organizował teatr w Toruniu, został prezesem Stowarzyszenia Artystów Pomorskich w Grudziądzu i redaktorem naczelnym pisma „Pomorzanin”, którą to funkcję pełnił w latach 1921-1923. Przez 2 lata wydawał znów „Gryfa”, kontynuował prace literackie, współpracował z różnymi czasopismami i z radiem w Toruniu. W „Gryfie” opublikował pierwsze fragmenty swej książki "Żëcé i przigodë Remusa".
6 października 1921 r. w Warszawie Aleksander Majkowski ożenił się z Aleksandrą Komorowską (primo voto Starzyńską) i osiadł w Kartuzach, w willi „Erem”. Miał czworo dzieci: Damrokę, Mestwina, Barbarę i Witosławę, ale żadne z nich nie założyło rodziny. W wolnych chwilach zbierał znaczki i pocztówki, czytał kryminały albo chodził na grzyby. Niekiedy organizował też seanse spirytystyczne. W Kartuzach pracował jako lekarz na kilku etatach, głównie na kolei, działał społecznie i pisał. Leczył biednych, więc sam żył w pewnym niedostatku. Wyjeżdżając do pacjentów na wieś, zbierał przykłady sztuki ludowej i fotografował życie Kaszubów. Pomagał mu sekretarz Feliks Marszałkowski. Z rąk prezydenta St. Wojciechowskiego otrzymał w 1923 r. Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta. Rok później wydał "Przewodnik po Szwajcarii Kaszubskiej", a w 1925 r. jeden numer „Gryfa”. Jego działalność była też ponownie obiektem krytyki z różnych źródeł. Zarzucano mu separatyzm i bolszewizm, posądzano o niemoralność, przestępstwa i zły wpływ na społeczeństwo.
Z powodu recesji, niepowodzeń i problemów zdrowotnych A. Majkowski odsunął się od życia publicznego i skupił na pracy literackiej. Patronował poczynaniom młodych działaczy kaszubskich, Aleksandra Labudy i Jana Trepczyka, którzy w 1929 r. założyli w Kartuzach Zrzeszenie Regionalne Kaszubów z Majkowskim jako prezesem na czele. Później ofiarnie i owocnie współpracował z ich pismem „Zrzesz Kaszëbskô”. Wstąpił do Związku Obrony Kresów Zachodnich (późniejszego Polskiego Związku Zachodniego), współpracował z Instytutem Bałtyckim. W 1930 r. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi.
Na łamy prasy wrócił w 1934 r., a w październiku 1935 r. opublikował pierwszą część powieści "Żëcé i przigodë Remusa". Niebawem otrzymał nagrodę Polskiej Akademii Literatury - Srebrny Wawrzyn Literacki. W swej willi zorganizował wystawę zbiorów folklorystycznych. Starał się też podleczyć swe zdrowie i kilkakrotnie wyjeżdżał „do wód”.
W latach 1936-1937 Majkowski pisał m.in. "Gramatykę kaszubską" i "Historię Kaszubów". Wydał ponownie "Przewodnik po Kaszubskiej Szwajcarii". Przerobił swoją satyrę "Jak w Kòscérznié kòscelnégò òbrelë..." na scenę jako "Strachë i zrãkowinë". Wiele publikował w prasie.
Zmarł 10 lutego 1938 r. w szpitalu w Gdyni, a 14 lutego został uroczyście pochowany w Kartuzach. Towarzyszyli mu kolejarze oraz młodzi działacze kaszubscy, którzy przysięgli kontynuować jego prace.
Kilka miesięcy po śmierci autora wydano jego "Historię Kaszubów", a w 1939 r. całość powieści "Żëcé i przigodë Remusa". Wznowiono ją kilkakrotnie po wojnie, a w 1964 r. Lech Bądkowski przetłumaczył książkę na język polski. Wydano też ponownie "Historię Kaszubów" (w opracowaniu Gerarda Labudy), ukazała się też większość utworów literackich i fragmentów autorstwa Majkowskiego, jego wspomnienia, listy oraz "Pamiętnik z wojny europejskiej 1914 r."
Aleksander Majkowski został zapamiętany jako czołowa postać w ruchu kaszubskim, któremu dał podstawy historyczne i intelektualne. Stworzył sumę kulturalnej ideologii kaszubskiej w postaci Remusa. Pracował nad pisownią kaszubską, ochroną zabytków i folkloru regionalnego, tworzył społeczne i gospodarcze instytucje kaszubsko-pomorskie, reprezentował też Kaszubów na forum krajowym i słowiańskim. Jego wielostronna działalność objęła całość życia społecznego Kaszub i Kaszubów i jest nadal żywa, a postać Majkowskiego upamiętniana szeroko i przy różnych okazjach. Wiele ulic na Kaszubach nosi imię Majkowskiego, najczęściej są to jednak ulice niewielkie lub peryferyjne. Jest tak np. w Chojnicach, Gdyni, Lęborku, Luzinie, Kościerzynie, Rumi i Wejherowie. Wyjątkami są Sopot, gdzie ul. Majkowskiego jest niedaleko deptaku, i Kartuzy, gdzie jest odległa, ale dość długa i wylotowa na Prokowo i Sianowo. (W mieście jest też szpital jego imienia, obecnie w likwidacji.) Dodatkowo w Wejherowie znajduje się park i biblioteka im. Majkowskiego, a na centralnym deptaku miasta, niedaleko dawnej siedziby biblioteki, wmurowano płaskorzeźbę z piaskowca pamięci Aleksandra Majkowskiego.
[edytuj] Twórczość (wyjątki)
- Historia Kaszubów, Gdynia 1938 Stanica
- Jak w Koscérznie koscelnégo obrelë, abo pięć kawalerów a jednô jedynô brutka. W osem spiewach, Gdańsk 1899
- Pamiętnik z wojny europejskiej roku 1914, Wejherowo - Pelplin 2000
- Pielgrzymka wejherowska, Gdynia 1992
- Pomorzanie w: Kaszëbë 1958 nr 6 oraz Gdańsk 1973
- Przewodnik po Szwajcarji Kaszubskiej, Warszawa 1924, Polskie Towarzystwo Krajoznawcze
- Remus w Zwadze, Gdańsk 1987
- Spiewe i frantówczi, Poznań 1905
- Strachë i zrękovjinë: frantówka w trzech aktach, Gdańsk 1976
- Wiersze i frantówci, Gdynia 1957, Wydawnictwo Morskie
- Żëcé i przigodë Remusa, 1938, Powieść w Internecie w kaszubskiej pisowni z lat 30.
[edytuj] Odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Laur Polskiej Akademii Literatury
[edytuj] Bibliografia przedmiotowa
- Józef Borzyszkowski, Aleksander Majkowski (1876-1938). Biografia historyczna, Gdańsk: Instytut Kaszubski; Wejherowo: Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej, 2000, ISBN 83-89079-10-0 oraz ISBN 83-911638-9-X.
- Wiktor Pelpliński, Aleksander Majkowski jako twórca "Gryfa" oraz Towarzystwa Młodokaszubów (1908-1912), [w:] Literatura kaszubska - książka, twórca i biblioteka, Gdańsk 2000, Instytut Kaszubski, ISBN 83-914815-1-4
