Usu dû suffissu sicilianu «-iscu» ca veni dû latinu «-iscus»
Di Wikipedia, la nciclupidìa lìbbira.
Lu sicilianu è na lingua neolatina ca sarva assai furmi latini, p'asempiu lu suffissu sicilianu «-iscu» veni dirittamenti dû latinu «-iscus» ("rilativu a") mentri nta l'àutri lingui neolatini vinni canciatu 'n «-esco» o 'n «-esque».
Ìndici |
[cancia] Diffusioni
Stu rastu dû latinu s'attrova nta tutta la Sicilia. L'autura siciliani ùsanu sti furmi veru siciliani.
[cancia] Asempi
arabbiscu, 'rabbiscu (dû latinu "arabiscus")
brittaniscu
tidiscu, tudiscu (dû latinu "tudiscus", "tediscus")
muriscu
Franciscu, Frangiscu (dû latinu "Franciscus")
barbariscu
baruniscu
gigantiscu, giantiscu (dû latinu "gigantiscus")
ominiscu
brigantiscu
maniscu (ca ntô tuscanu veni a diri "manesco", "maneggevole")
napulitaniscu
diauliscu, diavuliscu
fimminiscu (dû latinu "feminiscus")
ecc.
[cancia] Rifirimenti ca ùsanu palori cu stu suffissu
- Vucabbulariu di Piccittu, 1950-1980
- Vucabbulariu di Camilleri, 1998 (cu quarchi ccizzioni)
- Vucabbulariu sicilianu-italianu di Luciu Zinna, 2002
[cancia] Rifirimenti ca nun ùsanu palori cu stu suffissu
[cancia] Ntâ littiratura siciliana
- Fimmini beddi di Ninu Martoglio:
-
- Non sacciu lu tudiscu e lu francisi
- Parra Mastru Cuncettu di Ninu Martoglio:
-
- ca, tantu lu tudiscu
- quantu l'astrecu
[cancia] Sicilianu standard usatu ntâ wikipedia
Raccumannamu d'usari sempri stu "suffissu sicilianiscu" e cunzidiramu l'àutri usi (brittanescu, tideschi, murescu, tidescu, tudesca, ecc.) comu erruri.