Włodzimierz Cimoszewicz

Z Wikipedii

Prezes Rady Ministrów
Włodzimierz Cimoszewicz
ur. 13 września 1950 w Warszawie
Partia polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Wykształcenie	dr nauk prawnych
Poprzednik	Józef Oleksy
Okres urzędowania	od 7 lutego 1996 do 31 października 1997
Następca	Jerzy Buzek
Wiceprezes(i) Rady Ministrów	Roman Jagieliński, Grzegorz Kołodko, Mirosław Pietrewicz, Jarosław Kalinowski
Szef Kancelarii Premiera	Grzegorz Rydlewski
Zobacz rząd tego premiera

Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Poprzednik	Józef Oleksy
Okres urzędowania	od 5 stycznia 2005 do 18 października 2005
Następca	Marek Jurek
Wicemarszałkowie	Donald Tusk, Kazimierz Ujazdowski, Tomasz Nałęcz, Józef Zych

Wiceprezes Rady Ministrów, Minister Sprawiedliwości i Prokurator Generalny
Okres urzędowania	od 26 października 1993 do 1 marca 1995
Przynależność polityczna	Socjaldemokracja Rzeczypospolitej Polskiej
Poprzednik	Jan Piątkowski
Następca	Jerzy Jaskiernia
Minister spraw zagranicznych
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Okres urzędowania	od 19 października 2001 do 4 stycznia 2005
Poprzednik	Władysław Bartoszewski
Następca	Adam Daniel Rotfeld
senator VII kadencji
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Okres urzędowania	od 5 listopada 2007

Włodzimierz Cimoszewicz (ur. 13 września 1950 w Warszawie) – polski polityk, prawnik. Wiceprezes Rady Ministrów oraz Minister Sprawiedliwości i Prokurator Generalny (26 października 1993 - 1 marca 1995); Wicemarszałek Sejmu (1995-1996); Prezes Rady Ministrów (7 lutego 1996 - 31 października 1997); Przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej (15 października 1996 - 31 października 1997); Minister Spraw Zagranicznych (19 października 2001 - 4 stycznia 2005) oraz Marszałek Sejmu (5 stycznia 2005 - 18 października 2005). W latach 1989-2005 poseł na Sejm X, I, II, III i IV kadencji, senator VII kadencji od 2007.

Kawaler Orderu Zasługi Republiki Francuskiej i Orderu Zasługi Republiki Greckiej.

Spis treści 1 Wykształcenie 2 Działalność polityczna w PRL 3 Działalność polityczna w III Rzeczypospolitej 3.1 Wybory prezydenckie w 1990 3.2 Poseł na Sejm 3.3 Minister Sprawiedliwości i Prokurator Generalny 3.4 Wicemarszałek Sejmu 3.5 Przewodniczący Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego 3.6 Prezes Rady Ministrów 3.7 Minister Spraw Zagranicznych 3.8 Dystans do SLD 3.9 Marszałek Sejmu 3.10 Wybory prezydenckie w 2005 3.11 Wybory parlamentarne 2007 4 Prywatnie 4.1 Sprawa pochodzenia 5 Przypisy 6 Zobacz też 7 Linki zewnętrzne

[edytuj] Wykształcenie

Jest absolwentem XIX Liceum Ogólnokształcącego im. Powstańców Warszawy w Warszawie i Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1972. W 1978 uzyskał stopień doktora nauk prawnych, specjalizując się w prawie międzynarodowym publicznym. W latach 1972-1985 pracował jako asystent, a potem adiunkt w Zakładzie Organizacji Międzynarodowych Instytutu Prawa Międzynarodowego Wydziału Prawa i Administracji UW. Od 1980 do 1981 był stypendystą fundacji Fulbrighta na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Został uhonorowany tytułem doktora honoris causa amerykańskich uniwersytetów: Apallachijskiego oraz Południowej Karoliny.

[edytuj] Działalność polityczna w PRL

Karierę polityczną rozpoczął jako działacz organizacji młodzieżowych w Polsce Ludowej. Był m.in. członkiem Związku Młodzieży Socjalistycznej w latach 1968-1973 oraz Zrzeszenia Studentów Polskich, w którym w 1972 wybrany został na stanowisko przewodniczącego tej organizacji na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1971 aż do rozwiązania w styczniu 1990 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Podczas swojej pracy na uczelni był sekretarzem komisji uczelnianej partii. W 1985 wycofał się z aktywności politycznej, przenosząc się do Kalinówki Kościelnej na Podlasiu, gdzie objął gospodarstwo rolne swoich teściów.

Do polityki wrócił po zmianach zapoczątkowanych obradami Okrągłego Stołu. W 1989 wystartował po raz pierwszy w wyborach parlamentarnych i został wybrany posłem na Sejm kontraktowy z ramienia PZPR.

[edytuj] Działalność polityczna w III Rzeczypospolitej

[edytuj] Wybory prezydenckie w 1990

Wystartował jako kandydat w pierwszych demokratycznych i powszechnych wyborach prezydenckich w Polsce w 1990. Uzyskał 9,21% głosów (1 514 025 głosów), co pozwoliło mu zająć 4. miejsce.

[edytuj] Poseł na Sejm

Mandat poselski sprawował od 1989 do 2005, kandydując w 1991, 1993, 1997 i 2001 z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W latach 1990-1991 był przewodniczącym Parlamentarnego Klubu Lewicy Demokratycznej. Nie wstąpił do utworzonej w 1990 Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej. W 1991 odmówił objęcia funkcji szefa klubu parlamentarnego SLD, uzasadniając tę decyzję sprzeciwem wobec objęcia mandatu poselskiego przez Leszka Millera, zamieszanego w sprawę tzw. pożyczki moskiewskiej. Od 1992 do 1996 był członkiem Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. W 1999 wstąpił do nowo powołanej partii Sojuszu Lewicy Demokratycznej.

[edytuj] Minister Sprawiedliwości i Prokurator Generalny

W drugim rządzie Waldemara Pawlaka objął stanowisko Wiceprezesa Rady Ministrów oraz Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego. Funkcje te pełnił od 26 października 1993 do 1 marca 1995. Był inicjatorem rządowych działań antykorupcyjnych zapamiętanych pod hasłem "czyste ręce". W wyniku kontroli ujawnił w październiku 1994 nazwiska osób, które pełniły funkcje rządowe i jednocześnie zasiadały w radach nadzorczych spółek prawa gospodarczego.

[edytuj] Wicemarszałek Sejmu

Po zmianie rządu w 1995 został wybrany na wicemarszałka Sejmu. Funkcję tę sprawował do 1996.

[edytuj] Przewodniczący Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego

Po objęciu urzędu Prezydenta RP przez Aleksandra Kwaśniewskiego przejął po nim stanowisko przewodniczącego Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego (na 2 miesiące).

[edytuj] Prezes Rady Ministrów

Po dymisji Józefa Oleksego z funkcji szefa rządu Aleksander Kwaśniewski powierzył Włodzimierzowi Cimoszewiczowi 7 lutego 1996 utworzenie nowego gabinetu.

Z czasu tzw. powodzi tysiąclecia z lipca 1997 zapamiętano wypowiedź premiera na temat braku ubezpieczeń u poszkodowanych. Premier uznał ją później za niefortunną i publicznie przeprosił ofiary powodzi urażone jego sformułowaniem: to jest kolejny przypadek, kiedy potwierdza się, że trzeba być przezornym i trzeba się ubezpieczać, a ta prawda jest ciągle mało powszechna.

W październiku 1996 został przewodniczącym (urząd w randze ministra) nowo utworzonego Komitetu Integracji Europejskiej, odpowiedzialnego za przygotowanie Polski do negocjacji akcesyjnych z Unią Europejską. Funkcję tę pełnił do 31 października 1997.

[edytuj] Minister Spraw Zagranicznych

Po ponownym dojściu do władzy lewicowej koalicji SLD-UP-PSL objął stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych w rządzie Leszka Millera. Urząd ten zajmował od 19 października 2001. Był on jednym z dwóch sygnatariuszy podpisujących w imieniu Polski Traktat o Przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej w Atenach 16 kwietnia 2003. Po dymisji gabinetu Millera, stanowisko ministra pełnił kolejno w dwóch rządach Marka Belki od 2 maja 2004 do 11 czerwca 2004 i od 11 czerwca 2004 do 4 stycznia 2005, kiedy został odwołany z urzędu w związku z kandydowaniem na marszałka Sejmu.

[edytuj] Dystans do SLD

W 2004 był jednym z twórców projektu uchwały "Dość złudzeń", zgłoszonej przez Marka Borowskiego w trakcie krajowej konwencji SLD. W uchwale tej grupa dziesięciu polityków partii, skrytykowała wewnętrzne działania Sojuszu. Wkrótce wszyscy poza nim wystąpili z SLD, przechodząc do nowo powstałej Socjaldemokracji Polskiej. W lipcu 2005 zrezygnował z ubiegania się o miejsce w parlamencie następnej kadencji, rezygnując z aktywności partyjnej.

[edytuj] Marszałek Sejmu

5 stycznia 2005 po przyjęciu przez Sejm rezygnacji Józefa Oleksego z funkcji marszałka Sejmu Włodzimierz Cimoszewicz został wybrany trzecim z kolei marszałkiem Sejmu IV kadencji. Jego kontrkandydatem był Józef Zych, którego pokonał stosunkiem głosów 223:219.

[edytuj] Wybory prezydenckie w 2005

Więcej informacji w artykule: Kampania przedwyborcza Włodzimierza Cimoszewicza

18 maja 2005 ogłosił publicznie, że nie będzie kandydował na urząd prezydenta w wyborach w 2005. Jednak 28 czerwca 2005 zmienił zdanie i zadeklarował swój start w tych wyborach. Swoją decyzję uzasadnił wpływem wyborców. Do zmiany deklaracji o zakończeniu kariery politycznej namawiał go także prezydent Aleksander Kwaśniewski oraz Stowarzyszenia Ordynacka, którego działacze deklarowali zebranie prawie 50 tysięcy głosów poparcia dla tej kandydatury.

Choć pozostał członkiem SLD i jego klubu poselskiego, wystartował jako kandydat niezależny. 3 lipca na konwencji wyborczej SLD uzyskał poparcie tej partii w wyborach, wsparły go też Unia Lewicy III RP, Federacja Młodych Socjaldemokratów i fundacja Jolanty Kwaśniewskiej "Porozumienie bez barier".

Szefem komitetu wyborczego została Jolanta Kwaśniewska, szefową sztabu wyborczego posłanka Katarzyna Piekarska.

Po ogłoszeniu kandydatury został wezwany przed komisję śledczą ds. PKN Orlen. Do przesłuchania doszło 30 lipca 2005. W efekcie śledczy deklarowali stawienie przesłuchiwanego przed Trybunałem Stanu, a do prokuratury złożyli doniesienia o możliwości popełnienia przez niego przestępstwa, m.in. w oparciu o zeznania Anny Jaruckiej, której później przedstawiono zarzuty o składanie fałszywych zeznań i ujawnienie tajemnicy służbowej.

14 września 2005 Włodzimierz Cimoszewicz ogłosił rezygnację z kandydowania na urząd prezydenta oraz wycofanie się z życia publicznego, podając jako powody tej decyzji ataki ze strony oponentów politycznych na niego samego i jego rodzinę. Bezpośrednio wpłynęła na to sprawa Anny Jaruckiej.

[edytuj] Wybory parlamentarne 2007

W wyborach parlamentarnych w 2007 kandydował do Senatu jako niezależny. Uzyskał mandat w okręgu białostockim jako jedyny kandydat niezależny liczbą 175 839 głosów.

[edytuj] Prywatnie

Jest synem Renaty i Mariana Cimoszewiczów. Jego ojciec był zawodowym wojskowym, uczestnikiem II wojny światowej, pracownikiem WAT na stanowisku szefa Informacji Wojskowej, następnie w WSW. Włodzimierz Cimoszewicz od 1972 jest mężem Barbary Aponowicz. Ma dwoje dzieci: córkę Małgorzatę i syna Tomasza.

Od 1985 prowadzi prowadzi 20-hektarowe gospodarstwo rolne w Kalinówce Kościelnej w województwie podlaskim.

Od 2006 pracuje jako wykładowca na Uniwersytecie w Białymstoku, gdzie zajmuje stanowisko kierownika Ośrodka Polityki Zagranicznej na Wydziale Prawa.

[edytuj] Sprawa pochodzenia

Więcej informacji w artykule: Białorusini w Polsce

Niekiedy przypisuje się mu białoruskie pochodzenie, choć on sam nigdy publicznie nie wypowiadał się na ten temat. Faktem jest, że Cimoszewicz cieszy się dużą popularnością w gminach województwa podlaskiego zamieszkałych przez mniejszość białoruską^[1].

Przypisy

[edytuj] Zobacz też

• skład rządu Włodzimierza Cimoszewicza
• wybory prezydenckie w Polsce w 1990 roku
• Wybory prezydenckie w Polsce w 2005 roku

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Blog Włodzimierza Cimoszewicza