Stefan Meller

Z Wikipedii

Stefan Meller
Data urodzenia	4 lipca 1942
Minister Spraw Zagranicznych
Okres urzędowania	od 31 października 2005 do 9 maja 2006
Przynależność polityczna	bezpartyjny
Poprzednik	Adam Daniel Rotfeld
Następca	Anna Fotyga
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach

Stefan Meller (ur. 4 lipca 1942 w Lyonie, Francja, zm. 4 lutego 2008 w Warszawie) – dyplomata polski, historyk, publicysta, polityk, profesor nauk humanistycznych.

Od 31 października 2005 do 9 maja 2006 sprawował urząd ministra spraw zagranicznych oraz przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza.

[edytuj] Życiorys

Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1966. W 1974 uzyskał stopień doktora, zaś w 1985 doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dziedzinie historii. Od 1993 był profesorem.

W latach 1966-1968 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, z którego został usunięty po wydarzeniach marcowych. Został również usunięty z Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Otrzymał sześcioletni zakaz wykonywania zawodu. Przez ten czas utrzymywał się z pracy kasjera w spółdzielni kosmetycznej "Izis" i był nauczycielem francuskiego. W tym czasie napisał i obronił pracę doktorską i w 1974 podjął pracę w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Od 1975 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, a w latach 1981-1984 był prorektorem tej uczelni. W czasie stanu wojennego pomagał represjonowanym studentom. Współpracował ze środowiskami opozycyjnymi, publikował w wydawnictwach drugiego obiegu.

W 1992 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w randze wicedyrektora, a później dyrektora Departamentu Europy I. W latach 1995-1996 sprawował funkcję podsekretarza stanu. W latach 1996-2001 był ambasadorem Rzeczypospolitej we Francji. Ponownie powierzono mu funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w lutym 2001. Od lutego 2002 do października 2005 był ambasadorem Polski w Federacji Rosyjskiej. Swoją funkcję sprawował w bardzo trudnym okresie dla stosunków polsko-rosyjskich, które, m.in. z racji polskiego zaangażowania w trakcie pomarańczowej rewolucji na Ukrainie oraz konfliktu wokół Związku Polaków na Białorusi uległy znacznemu pogorszeniu.

31 października 2005 objął kierownictwo resortu spraw zagranicznych w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. W kwietniu 2006 wyraził gotowość do ustąpienia z tego stanowiska w przypadku rekonstrukcji rządu po ewentualnym utworzeniu koalicji rządowej PiS i Samoobrony oraz wejścia Andrzeja Leppera do rządu. 28 kwietnia 2006 podał się do dymisji, odmawiając udziału w rządzie, do którego weszli przedstawiciele Samoobrony. 9 maja został odwołany.

Sprawował funkcję redaktora naczelnego miesięcznika "Mówią wieki", pracował również w Archiwum Państwowym, Spółdzielni Pracy "Lingwista" oraz redakcji tygodnika "Forum".

Był pracownikiem naukowym Zakładu Historii XIX w. w Instytucie Historii na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Uniwersytetu w Białymstoku. Wykładał historię w Szkole Nauk Społecznych w Warszawie oraz historię stosunków międzynarodowych w Wyższej Szkole Handlu i Prawa im. R. Łazarskiego, a także na uniwersytetach i szkołach wyższych za granicą, m.in. w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Paryżu, w Instytucie Spraw Międzynarodowych w Hadze i na Uniwersytecie Emory w Atlancie.

W swej działalności naukowej zajmował się historią powszechną XVIII i XIX wieku, historią myśli społecznej i politycznej. Szczególnie wiele uwagi poświęcił historii Francji. Był autorem kilku książek poświęconych historii, w tym przede wszystkim Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Wspólnie z prof. Janem Baszkiewiczem był konsultantem historycznym filmu Danton w reżyserii Andrzeja Wajdy (1982). Za zasługi w popularyzowaniu kultury francuskiej został w 1995 odznaczony orderem Palm Akademickich, najwyższym francuskim odznaczeniem akademickim.

Zmarł w Warszawie po długiej i ciężkiej chorobie.

[edytuj] Publikacje

Historia:

• Kamil Desmoulins, Warszawa 1982
• Rewolucja francuska 1789-1794. Społeczeństwo obywatelskie, Warszawa 1983 (wspólnie z Janem Baszkiewiczem)
• Rewolucja w dolinie Loary. Miasto Chinon 1788-1798, Warszawa 1987
• Pożegnanie z rewolucją, Chotomów 1991

Poezja:

• Zaledwie minuta, Warszawa 2006

Wywiad:

• Świat według Mellera (t. I/II), Warszawa 2008 (rozmawiał Michał Komar)

[edytuj] Życie prywatne

Pochodził ze spolonizowanej rodziny żydowskiej. Jego ojcem był dyplomata Adam Meller. Jego rodzice uczestniczyli w antyniemieckim ruchu oporu we Francji, do Polski powrócili w 1946.

Jeden z jego synów, Marcin Meller, był działaczem Niezależnego Zrzeszenia Studentów, a następnie dziennikarzem (m.in. Polityki, obecnie redaktor naczelny polskiego wydania Playboya i prezenter programu Dzień Dobry TVN).