Polacy

Z Wikipedii

Polacy
Od lewej: Maria Skłodowska-Curie, Jan Paweł II, Fryderyk Chopin, Mikołaj Kopernik[1], Lech Wałęsa, Tadeusz Kościuszko, Andrzej Wajda, Józef Piłsudski.
Liczebność ogółem	50 - 60 mln
Regiony zamieszkania	Polska: 36 983 700[2] (2002)  Stany Zjednoczone: 9 385 233[3]  Brazylia: 1 500 000[4]  Wielka Brytania: 1 100 000  Niemcy: 1 055 700[5](2005)  Francja: 900 000[6]  Kanada: 817 085[7] (2001)  Argentyna: 700 000[8] (2007)  Białoruś: 400 000[9]  Litwa: 250 000[10]  Ukraina: 150 000[11]  Australia: 150 900[12]  Rosja: 73 000[13] (2002)  Irlandia: 63 276 [14](2006)  Czechy: 52 000[15] (2001)  Włochy: 50 790[16]  Kazachstan: 47 293[17] (1999)  Hiszpania: 44 147  Holandia: 39 500[18]  Austria: 21 841[19](2001)  Islandia: 7000[20]  Turcja: 5000[21] reszta świata: ponad 500 000
Język	polski
Religie	głównie katolicyzm
Pokrewne grupy etniczne	Słowianie Słowianie zachodni

Mapa rozmieszczenia ludności polskiej na obszarze Litwy oraz obwodu grodzieńskiego Białorusi. Skupiska ludności polskiej oznaczono kolorem jasnoszarym. Stan z roku 2001.

Polacy - naród zamieszkujący głownie terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i będący jej głównym składnikiem ludnościowym, poza granicami Polski tworzący zbiorowości polonijne.

Polacy należą do zachodniosłowiańskiej grupy językowej. Posługują się w większości językiem polskim oraz alfabetem łacińskim, który został wprowadzony w X wieku z chwilą gdy na ziemiach polskich zostało wprowadzone chrześcijaństwo obrządku rzymskokatolickiego. W strukturze wyznaniowej Polaków zdecydowaną większość stanowią katolicy, obecne są także inne wyznania.

Populacja Polaków, w kraju i poza jego granicami, mieści się w granicach 50-60 milionów ludzi.

[edytuj] Definicja Polaków jako narodu

Istnieją co najmniej dwa możliwe podejścia do problemu definicji pojęcia narodu polskiego, podobnie zresztą, jak i każdego innego narodu.

W pierwszym ujęciu wyróżnikiem narodu jest kwestia istnienia świadomości narodowej. W takim ujęciu pod pojęciem narodu polskiego rozumieć należy grupę społeczną, która - niezależnie od miejsca zamieszkania w obecnej chwili - charakteryzuje się poczuciem "bycia Polakami", co wyrażać się może używaniem języka polskiego i traktowaniem go jako mowy ojczystej, przestrzeganiem norm kulturowych typowych^{[potrzebne źródło]} dla kultury polskiej, przekonaniem o posiadaniu wspólnych polskich korzeni etnicznych i/lub poczuciem polskiej tożsamości narodowej^[22];^[23].

W drugim ujęciu kryterium definicyjnym będzie preambuła Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którą naród polski tworzą wszyscy obywatele Polski^[24], poczuwający się do wspólnego dziedzictwa historycznego i dobra Polski, niezależnie od narodowości. Preambuła konstytucji nie zawęża pojęcia narodu do obywatelstwa polskiego.

[edytuj] Ukształtowanie się narodu polskiego

Historycznie etniczny naród polski ukształtował się na bazie wczesnośredniowiecznych plemion zachodniosłowiańskich, zamieszkujących terytorium położone między Bugiem na wschodzie i Odrą na zachodzie, zjednoczonych przez plemię Polan około połowy X wieku. W toku długiej historii Polski na jej terytorium osiedlały się grupy różnego pochodzenia, które często ulegały polonizacji. Niektóre z nich zachowywały jednak swoją odrębność kulturową, językową i religijną. W czasach Rzeczypospolitej Obojga Narodów Polska znana była w Europie jako państwo, w którym tolerowano obecność przedstawicieli różnych wyznań i religii a także grup różnego pochodzenia etnicznego.

Po utracie bytu państwowego wskutek rozbiorów, istotne stało się przede wszystkim podtrzymywanie poczucia jedności narodowej Polaków. Różnice etniczne i językowe stały się wówczas mniej ważne, niż poczucie wspólnoty narodowej. Paradoksalnie, chociaż nie istniało wówczas państwo polskie, można uznać, że to właśnie sytuacja zagrożenia bytu narodowego spowodowała, że wówczas to właśnie ukształtował się naród polski w dzisiejszym znaczeniu tego słowa^{[potrzebne źródło]}. Dzięki temu możliwa była odbudowa państwa polskiego w r. 1918 i powtórne scalenie części, należących przez ponad 100 lat do różnych zaborców.

Obecnie, oprócz ok. 37 mln Polaków zamieszkałych w Polsce, jak się ocenia, do 20 mln osób polskiego pochodzenia żyje poza granicami państwa.

[edytuj] Nazwa

Nazwa "Polacy" a także "Polska" wywodzi się od nazwy wczesnośredniowiecznego plemienia Polan. Słowo to, według innej teorii, wywodzi się od słowa plemię – współplemiennik, człowiek związany więzami krwi, mający te same wierzenia^{[potrzebne źródło]}. Niektórzy lingwiści^{[potrzebne źródło]} twierdzą, że być może jest to związane z pierwotną formą organizacji plemiennej – opola, będącego pewną odmianą ludowładztwa z obieralnym władcą, wspólną własnością ziemi i rodem jako podstawą społeczną. Nazwa "polska" jeszcze w XVII w. znaczyła to samo co "polna" np. droga polna to kiedyś droga polska ^[25]

Związana z plemieniem Polan nazwa 'Polska' ('Polonia') pojawia się stosunkowo późno, dopiero na początku XI w. i za czasów Bolesława Chrobrego oznaczała całe jego państwo (napis "Princeps Poloniae" występuje na monetach Bolesława Chrobrego).

Przypisy

[edytuj] Zobacz też

• Plemiona polskie
• Polonia
• Polonica
• Polak, Węgier, dwa bratanki, i do szabli, i do szklanki
• Polacy a Wandalowie
• Polacy na Litwie

To jest tylko zalążek artykułu związanego ze Słowianami. Jeśli możesz, rozbuduj go.