Franciszek Skibiński

Z Wikipedii

Franciszek Skibiński (ur. 15 sierpnia 1899 r. w Monachium - zm. 16 maja 1991 r. w Warszawie), generał dywizji WP, pisarz wojskowy, teoretyk i badacz sztuki wojennej, doktor nauk humanistycznych, uczestnik czterech wojen: I wojny światowej, wojny polsko – ukraińskiej, wojny polsko – bolszewickiej i II wojny światowej.

Spis treści 1 Nauka i walka 2 Przebieg służby wojskowej: 3 Awanse: 4 Odznaczenia: 5 Wybrane prace: 6 Źródła: 7 Przypisy

[edytuj] Nauka i walka

Uczeń I–VI klasy Gimnazjum imienia Mikołaja Reja w Warszawie (1909-1915) i uczeń VII i VIII klasy (Abiturient) polskiego gimnazjum w Kijowie (1915-1917). Po zdaniu matury, w dniu 10 września 1917 r. wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego. W okresie od września do grudnia 1938 r. uczestniczył w zajęciu Zaolzia. W okresie od 1 września do 19 września 1939 r. uczestniczył w kampanii wrześniowej. W dniu 19 września 1939 r. razem z całą brygadą przekroczył granicę z Węgrami, a już 26 września 1939 r. przybył do obozu Coёtquidan w Bretanii (Francja). W dniach 10–18 czerwca 1940 r. uczestniczył w kampanii francuskiej. Następnie przez Hiszpanię, Portugalię i Gibraltar w dniu 3 września 1940 r. dotarł do Liverpool w Anglii. Od sierpnia 1944 do maja 1945 uczestniczył w kampanii w zachodniej Europie. W lipcu 1947 r. powrócił do Polski. W kwietniu 1951 r. aresztowany przez organa Informacji Wojskowej. 28 kwietnia 1952 r. skazany wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego w tzw. sprawie nowego kierownictwa konspiracji wojskowej na karę śmierci za zdradę ojczyzny. 19 listopada 1952 r. Prezydent RP, Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski ale wstrzymał wykonanie kary śmierci, co było związane z wykorzystaniem generała, jako świadka w innych procesach dotyczących „spisku w wojsku”. Dopiero 25 stycznia 1954 r. Przewodniczący Rady Państwa, Bolesław Bierut skorzystał z prawa łaski. Przebywając w Zakładzie Karnym we Wronkach generał podjął głodówkę protestując przeciwko niesprawiedliwemu wyrokowi. 4 kwietnia 1956 r. Najwyższy Sąd Wojskowy wznowił postępowanie w sprawie generała, a po dwóch dniach Naczelna Prokuratura Wojskowa umorzyła je z powodu braku dowodów winy. 16 sierpnia 1964 r. przeniesiony w stan spoczynku. Prezes Komitetu Budowy Pomnika 1000-lecia Jazdy Polskiej. Prezes Towarzystwa Przyjaźni Polsko – Belgijskiej. Wiceprezes Rady Naczelnej ZBoWiD 1969-1990. Członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa 1988-1990.

[edytuj] Przebieg służby wojskowej:

• wolontariusz w 2 szwadronie 1 Pułku Ułanów Polskich I Korpusu Polskiego w Rosji od 10 września 1917 – 1918,
• członek Polskiej Organizacji Wojskowej na Ukrainie po rozwiązaniu I KP 1918,
• młodszy podoficer ( kapral ) 1 Pułku Ułanów Krechowieckich od listopada 1918 do 13 stycznia 1919, kiedy zostaje ranny w walkach, w rejonie Lwowa i Przemyśla,
• słuchacz Szkoły Podchorążych Kawalerii w Starej Wsi od kwietnia do sierpnia 1919 r.,
• kadet 19 klasy Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie od września do października 1919 r.,
• dowódca plutonu w 1 szwadronie i pełniący obowiązki dowódcy 4 szwadronu 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich od listopada 1919 r. do października 1920 r.,
• adiutant dowódcy szwadronu zapasowego 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie,
• adiutant dowódcy VI Brygady Kawalerii,
• dowódca plutonu w 4 szwadronie i dowódca 1 szwadronu 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich,
• słuchacz Kursu Dowódców Szwadronów w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu od listopada 1925 r. do lipca 1926 r., który ukończył jako prymus.
• dowódca 1 szwadronu 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie,
• instruktor wyszkolenia bojowego w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu od września 1926 do kwietnia 1927 r.,
• instruktor wyszkolenia bojowego w Oficerskiej Szkole Kawalerii od kwietnia 1927 r. do 1930 r.,
• kierownik grupy na Kursie Dowódców Szwadronów w Centrum Wyszkolenia Kawalerii od 1930 do października 1931 r.,
• dowódca 2 szwadronu w 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku od października 1931 r. do października 1933 r.,
• słuchacz kursu przygotowawczego w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie od listopada 1932 do lutego 1933 r.,
• słuchacz Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawa (XIV promocja) od listopada 1933 do października 1935 r.,
• szef sztabu 10 Brygady Kawalerii w Rzeszowie od listopada 1935 do marca 1937 r.,
• organizator i szef sztabu 10 Brygady Kawalerii w Rzeszowie ( pierwszej wielkiej jednostki motorowej, zorganizowanej na bazie rozformowanej 10 BK z zachowaniem jej dotychczasowej nazwy i podporządkowanej Dowództwu Broni Pancernych ) od kwietnia 1937 do 21 września 1939 r.
• zastępca komendanta Obozu WP w Coёtquidan, w departamencie Morbihan od września 1939,
• dowódca batalionu szkolnego 1 Dywizji Piechoty,
• zastępca szefa sztabu Obozu Wojsk Pancernych i Motorowych w m. Bollène, w departamencie Vaucluse ( komenda obozu była zalążkiem dowództwa Lekkiej Dywizji Zmechanizowanej, na zorganizowanie której Francuzi wyrazili zgodę dopiero w maju 1940 r., w obliczu przegranej bitwy we Flandrii ),
• szef sztabu 10 Brygady Kawalerii Pancernej ( zgrupowanie bojowe wydzielone na żądanie strony francuskiej ze składu Lekkiej Dywizji Zmechanizowanej ) w czerwcu 1940 r.,
• szef sztabu 10 Brygady Kawalerii Pancernej od września 1940 do lutego 1942 r.,
• dowódca 10 Pułku Strzelców Konnych w składzie 10 BKPanc. od 23 lutego 1942 do 8 listopada 1943 r.,
• zastępca dowódcy 10 Brygady Kawalerii Pancernej w składzie 1 Dywizji Pancernej od 9 listopada 1943 do 22 sierpnia 1944 r.,
• dowódca 10 Pułku Strzelców Konnych w dniach 22 – 24 sierpnia 1944 r., w ostatniej fazie bitwy pod Falaise,
• dowódca 3 Brygady Strzelców 1 DPanc. od 24 sierpnia 1944 do 18 stycznia 1945r.,
• dowódca 10 Brygady Kawalerii Pancernej od 19 stycznia 1945 do 16 lipca 1945 r.,
• zastępca dowódcy 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej we Włoszech od sierpnia 1945 do lipca 1947,
• oficer Grupy Organizacyjno – Przygotowawczej Akademii Sztabu Generalnego WP od sierpnia 1947 r.,
• szefem Katedry Broni Pancernych Akademii Sztabu Generalnego WP do kwietnia 1951 r.,
• zastępca szefa Biura Studiów MON od stycznia 1957 do września 1957 r.,
• szef Biura Studiów MON od września 1957 do sierpnia 1964 r.

[edytuj] Awanse:

• podchorąży (ówcześnie pierwszy stopień oficerski) październik 1919,
• podporucznik 1 stycznia 1920 ^[1],
• porucznik marzec 1922 ze starszeństwem 1 czerwca 1919,
• rotmistrz 1927
• major 19 marca 1936
• podpułkownik 1940
• pułkownik 19 marca 1944
• generał brygady 1958
• generał dywizji 12 października 1988 r.

[edytuj] Odznaczenia:

• Złoty Krzyż Orderu Virtuti Militari
• Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari 20 marca 1920 r.
• Krzyż Walecznych trzykrotnie
• Medal Niepodległości

[edytuj] Wybrane prace:

• Ułańska młodość 1917-1939, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07705-3,
• Pierwsza pancerna, Warszawa 1979,
• O sztuce wojennej na północno-zachodnim teatrze działań wojennych 1944-1945, Warszawa 1989,
• Dowodzenie jednostkami polskimi na Zachodzie w skali operacyjnej: (wybrane przykłady), Warszawa 1973,
• Falaise, Warszawa 1971,
• Axel, Warszawa 1979,
• Bitwa o Kretę: maj 1941, Warszawa 1983,
• Wojska pancerne w II wojnie światowej, Warszawa 1982,

[edytuj] Źródła:

• Franciszek Skibiński, Ułańska młodość 1917-1939, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07705-3,
• Franciszek Skibiński, Pierwsza pancerna, Warszawa 1979,
• Czesław Szafran, Lech Kowalski, Z żałobnej karty. Gen. dyw. Franciszek Skibiński (1899–1991), Wojskowy Przegląd Historyczny nr 2 ( 136 ) z 1991 r.
• Cezary Leżeński, O kawalerii polskiej XX wieku, Ossolineum 1991.
• Jerzy Poksiński, TUN. Tatar–Utnik–Nowicki, Represje wobec oficerów Wojska Polskiego w latach 1949-1956, Warszawa 1992, ISBN 83-11-07980-3,

Przypisy