Sturmgeschütz III

Z Wikipedii

Sturmgeschütz III (StuG III)
Działo StuG III Ausf. G w muzeum w Latrun
Dane podstawowe
Państwo	Niemcy
Producent	Daimler-Benz AG
Typ pojazdu	działo samobieżne
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	4 (dowódca, kierowca, celowniczy, ładowniczy)
Historia
Prototypy	1937 – 1939
Produkcja	1940 – 1945
Wyprodukowano	ok. 9 400
Dane techniczne
Silnik	1 silnik gaźnikowy, 4-suwowy, 12-cylindrowy widlasty Maybach HL 108TR (HL 120TR lub HL 120TRM) o mocy 250 – 300 KM
Transmisja	mechaniczna
Poj. zb. paliwa	300 l
Pancerz	spawany z płyt walcowanych, grubość: 10 – 80 mm
Długość	5,38 – 6,77 m (w zależności od wersji)
Szerokość	2,95 m
Wysokość	1,85 – 2,16 m (w zależności od wersji)
Masa	16 000 – 23 900 kg (w zależności od wersji)
Nacisk jedn.	0,93 KG/cm²
Osiągi
Prędkość	35 – 40 km/h (po drodze)
Zasięg	155 – 165 km (po drodze)
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	0,90 m
Ściany (wys.)	0,60 m
Kąt podjazdu	30º
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata kal. 75 mm (różnych typów w zależności od wersji) 1 karabin maszynowy MG 34 kal. 7,92 mm
Użytkownicy
Niemcy, Bułgaria, Egipt, Finlandia, Hiszpania, Rumunia, Syria, Węgry, Włochy

Sturmgeschütz III (StuG III) - działo pancerne, konstrukcji niemieckiej, z okresu II wojny światowej.

Spis treści 1 Historia 2 Warianty pojazdu 3 Służba 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

W 1935 Erich von Manstein w liście do generała Becka opisał koncept jednostek "artylerii szturmowej" (Sturmartillerie), której głównym zadaniem miałoby być bezpośrednie wsparcie atakujących oddziałów piechoty. Po dopracowaniu szczegółowych wymagań, 15 czerwca 1936 firma Daimler-Benz AG otrzymała rozkaz zaprojektowania opancerzonego pojazdu wsparcia piechoty, uzbrojonego w armatę 75 mm, ze swobodą ruchu w płaszczyźnie poziomej przynajmniej 25°. Cały pojazd miał być opancerzony chroniąc załogę przed bezpośrednim ogniem wroga, a całkowita wysokość pojazdu nie miała przekraczać wysokości przeciętnego mężczyzny. Daimler-Benz AG zdecydował się użyć podwozie nowo zaprojektowanego średniego czołgu Panzerkampfwagen III do rozwinięcia nowego pojazdu. Pierwszy pięć prototypów powstało w 1937 na podwoziu PzKpfw III Ausf. B, uzbrojone były w krótkolufową armatę 75 mm Sturmkanone 37 L/24 (o długości lufy 24 kalibrów) i niskiej prędkości wylotowej pocisku. Dopiero po napotkaniu w Rosji czołgów T-34, zdecydowano się na przezbrojenie StuGa III w długolufową armatę zdolną do penetracji pancerza radzieckich czołgów. Od wiosny 1942 zaczęto używać armaty 75 mm StuK 40 L/43, a jesienią tego roku jeszcze dłuższej jej wersji L/48. Warianty StuGa III wyposażone w te działa były też okręslane jako StuG 40. Późniejsze modele StuGa III wyposażone były także w karabin maszynowy MG34 o kalibrze 7,92 mm zamontowany w kadłubie. Wszystkie pojazdy z serii Sturmgeschütz były bardzo tanie do wyprodukowania, w porównaniu ze współczesnymi im czołgami, i do końca wojny powstało ponad 10.500 egzemplarzy w różnych wersjach.

[edytuj] Warianty pojazdu

• StuG III Ausf. A (1940, 30 egzemlarzy)

Po raz pierwszy użyty w czasie walk we Francji, Ausf. A używał podwozia czołgu Panzer III Ausf. F i armaty StuK 37 L/24.

• StuG III Ausf. B (1940-41, 320 egzemplarzy)

Szersze gąsienice i różne inne niewielkie zmiany.

• StuG III Ausf. C (1941, 50 egzemplarzy)

Drobne poprawki w porównianiu z wersją "B", m.in. niewielkie zmiany w konstrukcji nadbudówki.

• StuG III Ausf. D (1941, 150 egzemplarzy)

Drobne poprawki w porównaniu z wersją "C".

• StuG III Ausf. E (1941-42, 272 egzemplarzy)

Dodano karabin maszynowy MG34 oraz druga radiostację na prawym boku kadłuba.

• StuG 40 Ausf. F (1942, 359 egzemplarzy)

Wersja z długolufowa armatą 75 mm StuK 40 L/43. Począwszy od tego modelu, StuG zaczął przejmować rolę niszczyciela czołgów.

• StuG 40 Ausf. F/8 (1942, 334 egzemplarzy)

Zmiany armaty na wersję z jeszcze dłuższą lufą L/48.

• StuG 40 Ausf. G (1942-45, 7,893 egzemplarzy)

Ostateczna wersja StuGa. Używała podwozia Panzer III Ausf. M i od 1944 produkowana z dwoma karabinami maszynowymi.

Wyprodukowano także krótką serię, 20 sztuk, z podwoziem Panzer III, ale z systemem kół Panzer IV. Miało to ułatwić naprawę tych pojazdów w warunkach polowych, ale w praktyce pomysł okazał się nieudany i zaniechano produkcji tej wersji.

Radzieckie działo samobieżne SU-76i w swojej konstrukcji bazowało na zdobycznych StuGach III i PzKpfw III. Na ich podwoziu montowano armatę ZiS-3 76,2 mm, w latach 1942-43 w Kirowsku w Zavod 38 imienia 1 Maja wyprodukowano około 200 pojazdów tego typu.

[edytuj] Służba

Działa pancerne StuG III znajdowały się w wyposażeniu wyodrębnionych jednostek artylerii szturmowej. Były to początkowo bataliony, a później brygady dział szturmowych. Miały je także oddziały wsparcia w związkach pancernych. Niejednokrotnie służyły one do łatania "dziur" w ich uzbrojeniu. Z powodu braku czołgów, niektóre oddziały pancerne przezbrajano w te działa. Miało to miejsce szczególnie pod koniec wojny. Po zakończeniu II wojny światowej, kilkanaście wyremontowanych rumuńskich StuG III, zostało sprzedanych do Egiptu i Syrii. Wzięły one udział w wojnie sueskiej w 1956 i wojnie sześciodniowej 1967.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Acthung Panzer!
• LemaireSoft
• Dane techniczne różnych modeli: A B D E F G
• Panzerworld
• Pojazdy II wojny światowej