Karabin maszynowy MG 34

Z Wikipedii

Maschinengewehr 34 (MG34)
Dane podstawowe
Państwo	Niemcy
Rodzaj	uniwersalny karabin maszynowy
Historia
Prototypy	1934
Produkcja seryjna	1934 - 1945
Dane techniczne
Kaliber	7,92 mm
Nabój	7,92 x 57 mm Mauser
Magazynek	dwubębnowy, 75 nabojów
Taśma nabojowa	metalowa, segmentowa taśma ogniwkowa Gurt 34, 5x50 nabojów
Wymiary
Długość	1219 mm
Długość lufy	627 mm
Masa
broni	33 kg (na podstawie trójnożnej)
karabinu właściwego	11,5 kg
podstawy	21,5 kg
wyposażenia dodatkowego	2,25/4,23 kg (magazynka pustego/załadowanego 75 nabojami) 0,18/1,5 kg (taśmy pustej/ załadowanej 50 nabojami)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	ok. 755 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	900 strz./min
Szybkostrzelność praktyczna	60 strz./min (ogniem pojedynczym) 200 strz/nin (seriami)
Zasięg skuteczny	550 m (skuteczny z dwójnogu) 1800 m (skuteczny z trójnogu)

Maschinengewehr 34 (MG34) to uniwersalny karabin maszynowy kal. 7,92 x 57 mm, konstrukcji niemieckiej, z okresu II wojny światowej.

[edytuj] Historia

W 1934 roku, zaraz po dojściu do władzy Adolfa Hitlera, Niemcy poczuły się dostatecznie silne, aby uwolnić się od ograniczeń traktatu wersalskiego, który ograniczał między innymi produkcję broni automatycznej. Zaczęto otwarcie zbroić się. Jedną z podstawowych potrzeb był lekki i niezawodny karabin maszynowy, który zastąpiłby solidne, ale ciężkie sMG 08 i niezbyt udane leMG 08/15.

Zadanie wyprodukowania prototypów zlecono firmie Mauser. Projekt opracował inż. Louis Stange z firmy Rheinmetall. Prace postępowały bardzo szybko. Ułatwieniem był fakt, że po zawarciu traktatu wersalskiego wiele fabryk broni nieautomatycznej i sportowej kontynuowało, pod różnymi przykrywkami, konstrukcję broni maszynowej. Wiele projektów badawczych zlecano za granicą.

Nowy karabin powstał już w 1934 roku i został wprowadzony do uzbrojenia Wehrmachtu pod oznaczeniem Maschinengewehr 34 (MG34). Nowa broń charakteryzowała się wieloma nietypowymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi. Karabin zależnie od potrzeb mógł być zasilany z magazynków lub taśmy. Zmiana rodzaju zasilania wymagała zmiany pokrywy komory zamkowej (jedna komora miała gniazdo magazynka, druga była wyposażona w mechanizm przesuwu taśmy).

Louis Stange zastosował w nowej broni nietypowy mechanizm spustowy. Broń, pomimo braku przełącznika rodzaju ognia, mogła strzelać zarówno ogniem pojedynczym jak i seriami. Zapewniała to specjalna konstrukcja mechanizmu spustowego i spustu. Spust posiadał dwa wgłębienia. Przy ściąganiu spustu górnym wgłębieniem (oznaczone literą "E") strzelał ogniem pojedynczym, a przy ściąganiu spustu wgłębieniem dolnym (oznaczonym literą "D") seriami.

Uniwersalny karabin maszynowy MG-34 stał się podstawową zespołową bronią maszynową niemieckich sił zbrojnych. Występował w uzbrojeniu wszystkich ich rodzajów. W piechocie, broni pancernej, lotnictwie (oddziały spadochronowe i ochrona lotnisk), marynarce wojennej. Jednak dość szybko okazało się, że jest to broń doskonała, ale trudna w produkcji i wymagająca starannej obsługi. Doświadczenia bojowe wykazały, że bez zasilania magazynkowego można się obejść, a z ukmu strzela się wyłącznie seriami. Dlatego pojawienie się znacznie prostszego, tańszego i łatwiejszego w produkcji ukmu MG42 spowodowało, że od 1943 roku MG 34 zaczął znikać z uzbrojenia jednostek piechoty.

MG34 do końca wojny był stosowany jako uzbrojenie czołgów i innych pojazdów pancernych, gdyż kwadratowy kształt osłony lufy MG42 czynił go nieprzydatnym (mniejszy kąt ostrzału przy zastosowaniu jarzm kulowych) jako uzbrojenie wspomagające niemieckich pojazdów bojowych.

W czasie wojny MG34 były używane głównie przez jednostki niemieckie, pewne ilości zdobycznych MG 34 znalazły się także na uzbrojeniu armii amerykańskiej (wydano nawet instrukcję "TM E9-206A German 7,9-mm Dual Purpose Machine Gun MG34" przeznaczoną dla obsług zdobytych ukmów). Po wojnie karabiny MG-34 były używane przez armie Czechosłowacji, Francji, Izraela. Pojawiły się nawet podczas wojny wietnamskiej i secesji Biafry.

[edytuj] Wersje

• MG-34/41 - uproszczono technologię wykonania (mechanizm spustowy tylko do ognia seriami), zwiększono szybkostrzelność.
• MG-34S - uproszczono konstrukcję. Skrócono lufę. Zasilanie wyłącznie z taśmy nabojowej.

[edytuj] Konstrukcja

Broń samoczynno-samopowtarzalna, działająca na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Ryglowanie przez obrót tłoka zaporowego. Zasilanie z metalowej, segmentowej taśmy ogniwkowej Gurt 34, z ogniwkami otwartymi, o pojemności 50 nabojów (segmenty można było łączyć), lub magazynka dwubębnowego o pojemności 75 nabojów. Donośnik przesuwakowy umożliwiający dwustronne przesuwanie taśmy. Mechanizm uderzeniowy igliczny z oddzielną sprężyną uderzeniową. Lufa szybkowymienna, chłodzona powietrzem. Celownik słupkowy odchylny, z odchylnym celownikiem przeciwlotniczym. Kolba odejmowana, drewniana lub z tworzywa sztucznego. Dwójnóg, składany w położeniu marszowym. W wyposażeniu znajduje się podstawa trójnożna (Lafette 34) umożliwiająca prowadzenie ognia zarówno bezpośredniego jak i pośredniego. Istniała także podstawa trójnożna przeznaczona do strzelań przeciwlotniczych.