Niszczyciel czołgów
Z Wikipedii
Niszczyciel czołgów – pojazd wojskowy, najczęściej opancerzony, którego głównym zadaniem jest niszczenie czołgów nieprzyjaciela. Pojawiły się wraz z masowym użyciem czołgów w II wojnie światowej.
Często niszczyciele czołgów uzyskiwano przez umieszczenie w kadłubie czołgu lub w nieruchomej wieży działa większego kalibru niż można było zmieścić w obrotowej wieży. Takie podejście stosowali Niemcy, Włosi, Rosjanie i Brytyjczycy. Z kolei Amerykanie produkowali niszczyciele czołgów, które były bardzo podobne z wyglądu do czołgów normalnych, gdyż miały obrotową wieżę z armatą czołgową, ale były stosunkowo słabo opancerzone (na przykład M10 Wolverine).
Za pierwsze niszczyciele czołgów można uznać użyte przez Polaków we wrześniu 1939 czołgi TKS i TK-3 przezbrojone w działo kalibru 20 mm – nkm wz. 38FK.
Aktualnie niszczyciele czołgów uzbrajane są w przeciwpancerne pociski kierowane (rakiety).
W okresie powojennym także powstawały tego typu pojazdy. Aktualnie armia USA prowadzi badania nad pojazdem tego typu. Oznaczono go jako LOSAT (Line of Sight Anti-Tank). Jest skonstruowany na podwoziu łazika o popularnej nazwie Humvee. Uzbrojenie podstawowe, to pociski rakietowe o prędkości ok. 2000 m/s, rażące cele pancerne energią kinetyczną (analogicznie do pocisków APFSDS). Pojazdy tego typu (niszczyciele czołgów) są często rozpatrywane jako wyspecjalizowane wsparcie pododdziałów zmechanizowanych, których główną siłą uderzeniową nie są czołgi.
