John Quincy Adams

Z Wikipedii

John Quincy Adams
Data urodzenia	11 lipca 1767
6. Prezydent Stanów Zjednoczonych
Okres urzędowania	od 4 marca 1825 do 3 marca 1829
Przynależność polityczna	Partia Federalistyczna
Poprzednik	James Monroe
Następca	Andrew Jackson
8. Sekretarz Stanu USA
Okres urzędowania	od 5 marca 1817 do 3 marca 1825
Poprzednik	James Monroe
Następca	Henry Clay
Członek Izby Reprezentantów ze stanu Massachusetts
Okres urzędowania	od 4 marca 1831 do 23 lutego 1848
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach

John Quincy Adams (ur. 11 lipca 1767 w Braintree, Massachusetts – zm. 23 lutego 1848 w Waszyngtonie) – amerykański prawnik, dyplomata i polityk; ambasador do kilku krajów europejskich, senator, sekretarz stanu, szósty prezydent USA (1825-1829), a także członek Izby Reprezentantów USA.

Uchodzi za najmłodszego i z najdłuższym stażem urzędnika państwowego spośród wszystkich prezydentów Stanów Zjednoczonych. Już w wieku 14 lat został sekretarzem ambasadora USA w Rosji w 1781. Następnie sprawował wiele funkcji państwowych: ambasador w kilku europejskich krajach, senator stanowy i federalny, sekretarz stanu, prezydent i członek Izby Reprezentantów, którego członkiem był aż do śmierci. Tylko Adams i James Monroe mieli taką różnorodną karierę publiczną nim objęli urząd Prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Spis treści 1 Lata młodości 2 Ambasador w Amsterdamie i Berlinie 3 Członek organów legislacyjnych 4 Ambasador w Moskwie i Londynie 5 Sekretarz Stanu 6 Prezydent USA 6.1 Wybory 1824 6.2 Prezydentura 6.3 Osiągnięcia 6.4 Wybory 1828 6.5 Nominacje do Sądu Najwyższego 7 Emerytura 8 Życie prywatne 9 Ciekawostki 9.1 Czy wiesz, że... 9.2 Notatki 9.3 Pływak 9.4 Poranny ptaszek 10 Bibliografia 11 Linki zewnętrzne

[edytuj] Lata młodości

John Quincy Adams urodził się 11 lipca 1767 w Braintree (obecnie Quincy w stanie Massachusetts, a imiona nadano mu dla uczczenia jego dziadka. Jego rodzicami byli John, Jr. (1735-1826) i Abigail, z.d. Smith (1744-1818). John Quincy był drugim dzieckiem państwa Adams, jednak tylko on i starsza siostra Abigail, Jr. dożyło wieku dorosłego.

W wieku 11 lat towarzyszył ojcu w misji dyplomatycznej do Francji. Uczył się w szkołach w Paryżu (1778-79), Amsterdamie (1780-82) i na Uniwersytecie w Lejdzie. Nim ukończył 12 roku życia wielokrotnie przepłynął Atlantyk, co jak na owe czasy było rzadkim osiągnięciem podróżniczym.

W wieku 14 lat (1781) został zatrudniony jako sekretarz ambasadora w Sankt Petersburgu w Rosji Francisa Danę (żyjącego w latach 1743-1811).

Mając 18 lat (1785) przebywał wraz z ojcem w Londynie, gdzie postanowił ukończyć studia. Władał wówczas trzema językami nowożytnymi i dwoma martwymi. Znał dobrze angielską i francuską filozofię, historię Rzymu oraz matematykę. Odbiegał intelektem od rówieśników i nie potrafił nawiązywać z nimi kontaktów towarzyskich. Uważano go za zbyt poważnego i nazywano najstarszym młodym człowiekiem. Któregoś dnia studenci zorganizowali piknik z okazji wybudowania mostu w Brunker Hill, gdzie w 1775 odbyła sie bitwa z Brytyjczykami. Adams odmówił wzięcia udziału w pikniku uznając go za profanację historycznego miejsca.

W 1787 skończył prawo na późniejszym Uniwersytecie Harvarda w rekordowym czasie dwóch lat; co ciekawe został sklasyfikowany z drugim wynikiem wśród studentów tamtego rocznika. Rozpoczął pracę w kancelarii prawniczej. Zajął się publicystyką; pisał sporo artykułów w obronie polityki George'a Washingtona.

[edytuj] Ambasador w Amsterdamie i Berlinie

Po nominacji prezydenta Washingtona objął w 1794 urząd ambasadora Stanów Zjednoczonych w Holandii (United States Minister to the Netherlands). John Q. Adams, mając 27 lat, dwukrotnie musiał udać się do Londynu, by wspomóc Johna Jaya w rozmowach z Anglikami. W czasie jednej z tych wizyt poznał – o 8 lat młodszą i urodzoną w Londynie – pannę Louisę Catherine Johnson, córkę konsula amerykańskiego i Brytyjki. Młodzi pobrali się 26 lipca 1797

Kilka miesięcy przed ślubem jego ojciec objął urząd prezydenta i chciał by syn został ambasadorem w Prusach (United States Minister to Prussia), w nowo utworzonej placówce. Obawiał się jednak, że zostanie oskarżony o nepotyzm. Prezydent Washington w liście do Johny Adamsa napisał, że jego syn jest jednym z najzdolniejszych amerykańskich dyplomatów. 1 czerwca 1797 John Q. Adams został mianowany ambasadorem.

Kiedy państwo Adams udawali się do Berlina objąć urząd w ambasadzie, na granicy zatrzymała ich straż graniczna i nie chciała wpuścić na teren Prus. Adams w prywatnych zapiskach napisał, że porucznik nigdy nie słyszał o Stanach Zjednoczonych i dopiero gdy inny strażnik przyznał, że kraj taki rzeczywiście istnieje, przepuścił ambasadora.

W tych też latach wiele podróżował, m.in. po Śląsku i ziemi kłodzkiej. Ze swej podróży po Śląsku (lato 1800) pisał do swojego młodszego brata. Listy te bez jego zgody i wiedzy zostały opublikowane w Europie i USA. Są dziś jednym z cenniejszych źródeł historycznych z przełomu XVII i XIX w. dotyczącym tych regionów.

Kiedy w 1801 jego ojciec przegrał reelekcję, postanowił odwołać syna z funkcji ambasadora w obawie że zrobi to zaraz po objęciu urzędu – skłócony z Adamsem – Thomas Jefferson. List odwołujący swojego syna polecił wysłać pięcioma innymi drogami, tak by dotarł do adresata jak najszybciej. John Quincy otrzymał list 26 kwietnia 1801, kiedy jego ojciec nie był już prezydentem. Do Filadelfii przybył dopiero 4 września.

[edytuj] Członek organów legislacyjnych

Po powrocie do kraju rozpoczął działalność prawniczą, jednak już rok później (1802) został wybrany stanowym senatorem w Massachusetts. W tym samym roku jako kandydat Partii Federalistycznej bez powodzenia ubiegał się o miejsce w Izbie Reprezentantów USA.

Niedługo później został wybrany senatorem USA 1. klasy z Massachusetts. Urząd sprawował od 4 marca 1803. Nie lubił gdy narzucano mu wolę i głosowania według uznania partii. Brak lojalności partyjnej przypłacił, kiedy w 1808 – na dziesięć miesięcy przed upływem kadencji – na jego miejsce wybrano Jamesa Lloyda. Adams, dotknięty tym faktem, ostentacyjnie zrezygnował z mandatu senatorskiego 8 czerwca 1808, by objąć profesurę na Uniwersytecie Harvarda. Choć jego wykłady cieszyły się sporym zainteresowaniem marzył o karierze politycznej, choć pozbawiony partyjnego zaplecza stawała się ona nieosiągalna.

[edytuj] Ambasador w Moskwie i Londynie

Los mu sprzyjał i kiedy w 1809 urząd prezydenta objął James Madison zaproponował mu urząd ambasadora w Moskwie (United States Minister to Russia). Senat nie zatwierdził tej nominacji argumentując, że Stany Zjednoczone nie mają żadnego interesu by utrzymywać placówkę w Rosji. Prezydent Madison upierał sie i ostatecznie nominacja Adamsa została zatwierdzona.

Co ciekawe, kiedy w 1810 zmarł William Cushing, sędzia Sądu Najwyższego USA, 21 lutego 1811 została zgłoszona jego nominacja na zajęcie opróżnionego miejsca (po nieudanych dwóch kandydaturach). Adams – profesor prawa – odmówił kandydowania i już następnego dnia wycofano jego nominację.

Choć Adams utrzymywał prywatne stosunki z carem Aleksandrem I, poprosił prezydenta o odwołanie z placówki. Obawiał się, że zostanie zmarginalizowany i nie będzie brał czynnego udziału w najważniejszych decyzjach państwa. James Madison w 1814 mianował go jednym z negocjatorów traktatu pokojowego z Anglią; negocjacje odbywały się w Gandawie. Jednym z negocjatorów był również Henry Clay. Panowie nie znosili się nawzajem. Kiedy Adams wstawał o 5 rano słyszał, że w pokoju Claya grają jeszcze w pokera.

Następnie pomiędzy 1815 do 1817 był ambasadorem w Londynie (United States Minister to Great Britain). Adams – podobnie jak jego ojciec – nie lubił Anglików za ich styl życia. Tym bardziej historycy krytycznie odnoszą się do tej nominacji, bowiem Adams został ambasadorem w kraju, z którym USA zawarły dopiero traktat pokojowy po wojnie. Co ciekawe, jego ojciec został ambasadorem w Londynie w podobnych okolicznościach – po wojnie o niepodległość.

Nim John Q. Adams opuścił Londyn, szef protokołu angielskiego zaciągnął opinii u niego w sprawie prezentu, jaki rząd brytyjski ofiarowuje ustępującym dyplomatą. Adams poinformował pana Chestera, że Konstytucja zabrania urzędnikom państwowym przyjmowania prezentów.

[edytuj] Sekretarz Stanu

W 1817 powrócił do Stanów by 5 marca objął urząd Sekretarza Stanu USA w Gabinecie Jamesa Monroe. Był jedną z najbardziej zasłużonych postaci na tym stanowisku.

Adams skutecznie zabiegał o odzyskanie fortu i punktu handlu skórami Astoria, który został przejęty przez Brytyjczyków w 1813. W 1818 zawarł porozumienie z Wielką Brytanią w sprawie wspólnej okupacji Oregonu, co w ówczesnej sytuacji politycznej było sukcesem. Po zawarciu układu z Luisem de Onísem (Adams-Onís Treaty), ministrem spraw zagranicznych Hiszpanii, Stany Zjednoczone kupiły w 1819 Florydę. John Q. Adams postulował stworzenie "naturalnego dominium w północnej Ameryce", którym miały być Stany składające się z wszystkich południowych terytoriów należących do Hiszpanów i północnych należących do Brytyjczyków. Pogląd ten został wyrażony w tzw. doktrynie Monroe'a, którego sekretarz Adams był współautorem

John Q. Adams wprowadził zwyczaj przekazywania dwóch listów nowym ambasadorom, wybierającym się na placówkę. Pierwszy (tzw. ogólny) był jednakowy dla wszystkich ambasadorów i zawierał m.in. sposób kierowania ambasadą, obowiązki szefa placówki, zasady łączności z krajem czy kontakt z krajem, w którym został akredytowany. Drugi list (osobisty) dotyczył stosunków USA z danym krajem, cele polityczne i sposób w jaki sposób je osiągnąć.

Choć Adams był przeciwny niewolnictwu, musiał liczyć się ze zdaniem wpływowym grup korzystających z niewolników. Pomimo iż w 1808 zakazano handlu niewolnikami, nigdy tego zakazu nie przestrzegano. Anglia, która zakazała handlu rok później prowadziła kampanię na rzecz zakazania niewolnictwa, m.im. poprzez kontrolę statków podejrzane o handel niewolnikami. Sekretarz Adams – zapytany przez ambasadora brytyjskiego w USA, czy może sobie wyobrazić coś gorszego od niewolnictwa – odparł: Tak. Prawo do przeszukiwania przez cudzoziemców naszych statków na pełnym morzu w okresie pokoju: oznacza to bowiem traktowanie nas jak niewolników. Choć inne kraje zgadzały się na kontrolę, używały amerykańskiej flagii by jej uniknąć. W ten oto sposób Flaga USA – symbol wolności – stała się narzędziem w obronie niewolnictwa.

[edytuj] Prezydent USA

[edytuj] Wybory 1824

W ówczesnych czasach na amerykańskiej scenie politycznej liczyła się praktycznie jedynie Partia Demokratyczno-Republikańska (Democratic-Republican Party). Klub parlamentarny Demokratycznych-Republikanów (frakcja) mianował swoim kandydatem Williama H. Crawforda, urzędującego Sekretarza Skarbu. Crawford nieuzyskał jednak poparcia "partyjnych dołów" i poszczególne stany wysuwały innych kandydatów. Ostatecznie o urząd prezydenta ubiegało sie czworo kandydatów tej partii: Crawford, Adams, Henry Clay (Spiker Izby Reprezentantów) oraz Andrew Jackson (senator z Tennessee). To rozdrobienie było przyczyną, że po raz ostatni frakcja partii wybierała kandydata.

John Q. Adams nie robił większego wrażenia na współczesnych: był niski, łysy i nie przywiązywał wagi do ubioru. Nie znosił amerykańskiego stylu wyborczego: bratania się z tłumem, poklepywaniem po ramieniu czy całowaniu dzieci.

W głosowaniu powszechnym John Q. Adams otrzymał 113 122 głosów, co stanowiło 30,9%; wygrał senator Jackson uzyskując 41,3%. Głosowanie w Kolegium Elektorów nie przyniosło rozwiązania, bowiem żaden z kandydatów nie otrzymał bezwzględnej większości: wygrał Jackson z 99 głosami, a Adams zajął 2 miejsce z 84 głosami. Do zwycięstwa potrzebne były 131 głosy. Zgodnie z 12. Poprawką do Konstytucji USA, gdy głosowanie w Kolegium nie jest rozstrzygające, prawo do wyboru prezydenta przechodzi na Izby Reprezentantów, tyle że głosuje się stanami. By kandydat został obrany, musiało go poprzeć 13 stanów (wówczas do Unii należało 24 stany). Izba wybierała prezydenta spośród trzech kandydatów, którzy w Kolegium otrzymali najwięcej głosów, a więc poza Jacksonem i Adamsem był również sekretarz Crawford (41 głosów elektorskich). 37 Elektorów zagłosowało na spikera Claya.

Do głosowania doszło 9 lutego 1825, a decydujący głos miał zostać oddany przez Delegację Nowego Jorku. Reprezentanci z tego stanu byli jednak podzieleni, a kluczową rolę odegrał w niej generał Stephen Van Rensselaer. Popierał on Crawforda, jednak kiedy stało się jasne, że popiera go zbyt mała ilość stanu zdecydował się poprzeć rywala Jacksona. Spiker Izby Henry Clay, który odpadł w głosowaniu Elektorów zawarł porozumienie z Adamsem: wyraził poparcie dla niego, w zamian za przyszłą nominację na Sekretarza Stanu. Gen. Van Rensselaer ostatecznie zagłosował za Adamsem i głos Nowego Jorku przypadł Adamsowi. W ten właśnie sposób John Quincy Adams został obrany na 6. Prezydenta Stanów Zjednoczonych. Jacksona poparło 7 stanów, a Crawforda 4.

Ówcześni oponenci Adamsa szydzili z niego, mówiąc, że fuksem został prezydentem. John Q. Adams był bowiem pierwszym prezydentem, który przegrał w głosowaniu powszechnym, a także w Kolegium Elektorów.

Na urząd Wiceprezydenta został obrany John C. Calhoun, który otrzymał 182 głosy elektorskie. Był on popierany zarówno przez Adamsa, jak i Jacksona. Co ciekawe Kolegium oddało kilkanaście głosów na Jacksona i Claya w głosowaniu na Wiceprezydenta.

John Q. Adams został pierwszym prezydentem, którego ojciec również sprawował ten urząd. Jego "wyczyn" powtórzył George W. Bush, który został prezydentem 176 lat później. Należy jednak zauważyć, że Bush został wybrany na drugą kadencję, co nie udało się Adamsowi. Przy tej okazji warto przypomnieć dwóch innych prezydentów: Williama (1841) oraz Benjamina (1889-1893) Harrisonów, jedynego dziadka i wnuka na stanowisku prezydenta USA.

[edytuj] Prezydentura

Gabinet Johna Adamsa (1797-1801)
Urząd	Nazwisko	Kadencja
Prezydent	John Quincy Adams	1825-1829
Wiceprezydent	John C. Calhoun	1825-1829
Sekretarz Stanu	Henry Clay	1825-1829
Sekretarz Skarbu	Richard Rush	1825-1829
Sekretarz Wojny	James Barbour	1825-1828
	Peter B. Porter	1828-1829
Prokurator Generalny	William Wirt	1825-1829
Poczmistrz Generalny	John McLean	1825-1829
Sekretarz Marynarki Wojennej	Samuel L. Southard	1825-1829

John Q. Adams został zaprzysiężony na urząd w południe 4 marca 1825 w jednej z sal Izby Reprezentantów. Zaprzysiężenia dokonał Prezes Sądu Najwyższego John Marshall, dla którego była to już siódma przysięga prezydencka. W chwili zaprzysiężenia żyło czworo poprzednich prezydentów (z wyjątkiem Washingtona). Po zaprzysiężeniu Adams powrócił do swojej rezydencji, gdzie odbyło się przyjęcie. Do Białego Domu przeniósł się później.

John Q. Adams był jednym z najbardziej pracowitych prezydentów: wstawał między czwartą a szóstą rano (w zależności od pory roku). Następnie czytał dwa lub trzy rozdziały Biblii (w trakcie roku czytał ją całą). W nocy lub po południu spacerował dla zdrowia. Przed śniadaniem – które zwykł jeść między 9. a 10. – czytał poranną prasę i przeglądał rządowe dokumenty, a także pisał. Następnie – do około szesnastej – przyjmował petentów. Do 19. był już po kolacji i zwykle aż do 23. grał w bilard lub podpisywał mniej ważne dokumenty.

Przez całą kadencję musiał borykać się z wrogością zwolenników Jacksona. Adams rozpoczął projekt oplatania kraju siecią dróg i kanałów. Chciał by Stany Zjednoczone przewodziły w rozwoju sztuki i nauki. Starał się o utworzenie narodowego uniwersytetu, wysyłanie ekspedycji badawczych i ufundowanie obserwatorium astronomicznego.

[edytuj] Osiągnięcia

Prezydent Adams i sekretarz stanu Clay zabiegali o przejęcie od Meksyku jej prowincji Teksasu. Szef amerykańskiej dyplomacji w 1827 napisał list do ambasadora USA w Meksyku Joela R. Poinsetta, w którym upoważnił go do złożenia oferty rządowi meksykańskiemu: przesunięcia granicy na Rio Grande w zamian za milion dolarów, lub na rzekę Kolorado za połowę tej kwoty. Poinsett nie miał jednak odwagi i wcześniej zaciągnął opinii u parlamentarzystów meksykańskich. Meksyk nie przyjął oferty i 12 stycznia 1828 USA i Meksyk podpisały układ potwierdzający ustalenia amerykańsko-hiszpańskie z 1819. Senat USA wyraził zgodę ratyfikację, jednak umowa weszła w życie dopiero w 1832, bowiem Meksyk ociągał się z ratyfikacją umowy.

Kiedy później Adams był reprezentantem sprzeciwił się zakupowi aneksji Republiki Teksasu do Unii stosując tzw. filibuster, który pozwala na przemawianie członkom Izby bez limitu czasowego. Adams przemawiał codziennie, a kiedy po trzech tygodniach zamknięto sesje, uskarżał się, że nie pozwolono mu skończyć przemówienia. Ostatecznie Republika Teksasu została przyjęta do Unii za prezydentury Johna Tylera w 1845, jako 28. stan.

[edytuj] Wybory 1828

John Q. Adams wystartował do wyborów jako kandydat Narodowej Partii Republikańskiej (National Republican Party) wraz z urzędującym sekretarzem skarbu Richardem Rush jako kandydata na Wiceprezydenta. Rywalem Adamsa był ponownie Andrew Jackson z Partii Demokratyczno-Republikańskiej.

Kampania wyborcza z 1828 roku była dla Adamsa bardzo ciężka. Zwolennicy Jacksona oskarżali go o korupcję i splądrowanie kraju.

Ostatecznie w głosowaniu powszechnym Adams otrzymał 500 897 głosów, co stanowił 43,6%. W Kolegium Elektorów otrzymał 83 głosy, ale do zwycięstwa było potrzebne poparcie aż 131 elektorów. Bezwzględną większość (178) otrzymał Jackson został obrany na 7. Prezydenta. Wiceprezydentem został ponownie John C. Calhoun (171 głosy).

Ustępujący prezydent – podobnie jak jego ojciec – zbojkotował uroczystość zaprzysiężenia swojego następcy. Podczas zaprzysiężenia następcy niebył obecny również Andrew Johnson. w 1869. Na. Po ustąpieniu z urzędu przeżył jeszcze 18 lat i 356 dni aktywnego życia.

[edytuj] Nominacje do Sądu Najwyższego

John Q. Adams nie pozostawił w składzie Sądu Najwyższego "swojego" sędziego. Podczas jego prezydentury zmarł sędzia Thomas Todd. Na jego miejsce Adams wyznaczył Roberta Trimble, którego Senat zatwierdził. Trimble zmarł jednak dwa lata później, jeszcze podczas prezydentury Adamsa. Adams zgłosił kandydaturę Johna J. Crittendena, byłego senatora. W obliczu zbliżania się końca kadencji Adamsa, Senat – niespełna miesiąc przed ustąpieniem Adamsa z urzędu – odroczył na później zatwierdzenie nominacji. Ostatecznie nowy prezydent wyznaczył innego kandydata, który otrzymał zgodę Senatu.

John Q. Adams nominował jednego sędziego Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych:

• (20) Robert Trimble (16 czerwca 1826) po śmierci Thomasa Todda zatwierdzony w głosowaniu 27-5

[edytuj] Emerytura

Po opuszczeniu Białego Domu powrócił do rodzinnej posiadłości w Braintree, jednak nie było mu dane życie na emeryturze.

W 1830 roku został wybrany do Izby Reprezentantów. Do końca życia był jednym z najbardziej wpływowych jej członków.

Adams nie znosił swojego następcy w fotelu prezydenta i sprzeciwił się, kiedy Uniwersytet Harvarda w 1833 chciał przyznać Jacksonowi tytuł doktora honoris causa. Rektorowi Harvarda powiedział, że jako absolwent Harvarda, że nie chce być świadkiem hańby, jako jest fakt nadania najwyższego tytułu naukowego barbarzyńcy, który nie jest wstanie poprawnie napisać jednego zdania ani nawet napisać poprawnie swojego nazwiska. Choć rektor Quincy był takiego samego zdania, niechciał przerwać tradycji nadawania tego tytułu wszystkich amerykańskim prezydentom.

W 1834 bez powodzenia ubiegał się o urząd Gubernatora Massachusetts, jako kandydat Partii Anty-masońskiej (Anti-Masonic Party) przegrał z Johny Davisem.

Kiedy 8 czerwca 1845 zmarł Andrew Jackson został najstarszym wiekiem żyjącym prezydentem.

W listopadzie 1846 John Q. Adams doznał ataku paraliżu na ulicy w Bostonie i przez wiele tygodni nie mógł wstać z łóżka. Po kilku miesiącach jego stan zdrowia poprawił się i – z pomocą – mógł wrócić na salę obrad. Kiedy – podtrzymywany przez dwóch innych reprezentantów – wszedł na salę obrad, wszyscy wstali okazując uznanie dla jego osoby i zasług. Od tego wydarzenia tylko raz zabrał głos.

21 lutego 1848 próbując wstać z fotela, upadł. Wpierw położono na kanapie, potem przeniesiono do Rotundy, by następnie do gabinetu Spikera Izby Reprezentantów. Zmarł tam dwa dni później, tylko raz odzyskawszy przytomność, by powiedzieć: Podziękujcie personelowi Izby Reprezentantów. To już koniec. Jestem zadowolony. Miał wówczas 80 lat.

Jest pochowany w kościele United First Parish Church w Quincy wraz z ojcem Johnem Adamsem, 2 prezydentem USA oraz ich żonami. Jednym z uczestników pogrzebu był Abraham Lincoln, wówczas 39-letni członek Izby Reprezentantów z Illinois.

[edytuj] Życie prywatne

Jeszcze jako chłopiec zakochał się w rówieśnicy, aktorce. W prywatnym dzienniku pisał, że należała ona do dziecięcego zespoły, który dawał przedstawienia w Lasku Bulońskim w pobliżu Passy, gdzie młody Adams mieszkał z ojcem. Pozostaje ona w mojej pamięci jako najbardziej urocza aktorka, jaką kiedykolwiek widziałem – pisał. Przyznał, że nigdy z nią nie rozmawiał, a od 14 roku życia nigdy jej nie widział. Ogromnie tęskniłem, by powiedzieć jej, jak bardzo ją podziwiam i cierpiałem z tego powodu, że nie mogłem jej tego powiedzieć. Dwa lata dręczyła mnie wewnętrzna rozterka, by jej to powiedzieć, ale nie mogłem się na to zdobyć. Dorastający młodzieniec śnił o niej przez następne 7 lat.

Będąc od maja 1794 John Q. Adams (mając 27 lat) był ambasadorem w Holandii dwukrotnie musiał udać się do Londynu, by wspomóc Johna Jaya w rozmowach z Anglikami. W czasie jednej z tych wizyt poznał – o 8 lat młodszą i urodzoną w Londynie – pannę Louisa Catherine Johnson, córkę konsula amerykańskiego i Brytyjki. Panna Johnson była przez ówczesnych uważana za nie tylko ładną, ale i inteligentną i wykształconą. John i Luisa szybko się zakochali.

Młodzi pobrali się 26 lipca 1797 w londyńskim kościele Church of All-Hallows; John Quincy miał wówczas 30 lat, a jego ociec od niespełna 5 miesięcy był prezydentem Stanów Zjednoczonych. Państwo Adams mieli czworo dzieci: trzech synów i jedną córkę (która zmarła w niespełna rok po narodzinach):

• George Washington Adams (1801-1829), członek Izby Reprezentantów stanu Massachusetts
• Charles Francis, Sr. (1807-1886), członek Izby Reprezentantów i ambasador
• córka (1811-1811)
• John (brak danych)

Najstarszy syn George Washington Adams zmarł 30 kwietnia 1829 w tajemniczych i nigdy niewyjaśnionych okolicznościach. Podczas podróży parowcem prawdopodobnie za bardzo wychylił się za za burtę i wypadł. Niektórzy podejrzewali również samobójstwo, a hipoteza ta znajduje potwierdzenie w odnalezionej przez Charlesa Francisa kartce w której zmarły napisał, że jego długi powinny zostać uregulowane, a to, co pozostanie, należy dać małej dziewczynce, którą uwiódł.

Syn Adamsa, również John, przysparzał ojcu wiele problemów. John III obraził niegdyś redaktora waszyngtońskiej gazety Russela Jarvisa. Ten – podczas jednego z balu – publicznie spoliczkował prezydenckiego syna. Prezydent Adams wystosował specjalny list do Kongresu w obranie syna, jednak dochodzenie parlamentu nie przyniosło żadnych rezultatów. John III kiepsko się uczył na Harvardzie i jego ojciec zabronił mu przyjazdu na ferie, pisząc: Nie będę miał przyjemności widzenia się z tobą. Ogarniać mnie będzie smutek i wstyd w twojej obecności, póki nie zrobisz postępu i nie wydobędziesz się z tej kompromitującej sytuacji. Wkrótce prezydencki syn awansował na 24. miejsce najlepszych studentów, jednak wkrótce usunięto go z uczelni za udział w zajściach studenckich.

Louisa Adams zmarła 14 maja 1852 4 lata po śmierci męża, mając 77 lat.

[edytuj] Ciekawostki

Ta sekcja może zawierać informacje trywialne, plotkarskie i tym samym niepotrzebne w artykule encyklopedycznym. Staraj się integrować ciekawostki z główną treścią artykułu. Po oczyszczeniu tej sekcji możesz usunąć szablon. Potrzebę wpisania ciekawostek możesz omówić w dyskusji artykułu.

John Q. Adams miał słabość do astronomii, a podczas pracy w Moskwie potrafił wstać w środku nocy i obserwować gwiazdy. W 1843 wygłosił przemówienie podczas wmurowania kamienia węgielnego pod budowę pierwszego amerykańskiego obserwatorium astronomicznego w Cincinnati, którego na jego cześć nazwano później Mount Adams. Z jego inicjatywy stworzono ośrodek naukowy Smithsonian Institution.

Był także miłośnikiem flory. W stolicy założył ogród botaniczny, a oficerom Marynarki Wojennej polecił przywożenie zza granicy nasiona roślin i warzyw, które potem kongresmani rozprowadzali w swoich okręgach wyborczych.

[edytuj] Czy wiesz, że...

John Quincy Adams był:

• pierwszym prezydentem, którego ojciec również pełnił ten urząd,
• pierwszym prezydentem, który podczas składania przysięgi ubrany był w spodnie,
• pierwszym prezydentem, który został wybrany, nie uzyskawszy większości w głosowaniu powszechnym,
• pierwszym i jedynym prezydentem, którego syn nosił imiona George Washington,
• pierwszym prezydentem, który brał ślub za granicą,
• pierwszym prezydentem, którego syn brał ślub w Białym Domu,
• pierwszym prezydentem, który zmarł na Kapitolu,
• drugim prezydentem, urodzonym w Massachusetts,
• jedynym prezydentem, który całkowicie wyłysiał,
• jedynym prezydentem, który corocznie czytał całą Biblię.

[edytuj] Notatki

Doskonałym źródłem dla jego biografów są prywatne zapiski Johny Q. Adamsa. Zaczął pisać je w wieku 9 lat i z krótkimi przerwami pisał je do końca życia. Ostatni zapis jest z 4 stycznia 1848, na niespełna dwa miesiące przed śmiercią.

[edytuj] Pływak

John Q. Adams dla utrzymania kondycji uprawiał sporty. Będąc prezydentem lubił wcześnie rano pływać w rzece Potomak. Ówcześnie prezydenci nie posiadali osobistej i stałej ochrony, toteż prezydent pływał samotnie. Pewnego dnia, jakaś osoba dostrzegając samotnie leżące ubranie na plaży, zabrała je. Niechcąc narazić na szwank godności prezydenckiej, wstydził się nago wrócić do Białego Domu. Uratował go przechodzący chłopiec, który przyniósł mu obranie z rezydencji głowy państwa.

Innego dnia dziennikarka Anne Royall, od dłuższego czasu bezskutecznie ubiegająca się o wywiad z prezydentem, postanowiła wypatrzeć go podczas pływania. Usiadła na jego ubraniu i oznajmiła, że nie zejdzie z nich póki prezydent nie udzieli jej wywiadu. Prezydent nalegał by odeszła na chwilę by mógł wyjść z wody i ubrać się. Royall oznajmiła, że nie wyjdzie pan z wody. A jeśli usiłuje pan to zrobić, będę krzyczeć. Niedaleko stąd widziałam trzech wędkarzy. Bojąc się niedwuznacznej sytuacji (nagi prezydent i dziennikarka), udzielił jej wywiadu stojąc w wodzie.

[edytuj] Poranny ptaszek

Jak wspomniano wyżej, Adams wcześnie wstawał i często odbywał krótką drzemkę w trakcie dnia. Podobne nawyki miał jego krewny Josiah Quincy, rektor Uniwersytetu Harvarda. Pewnego dnia, już jako były prezydent, odwiedził Harvard i razem z krewnym udał się na wykład sędziego Sądu Najwyższego Josepha Story. Sędzia Story, widząc zacnych słuchaczy, powitał ich i posadził obok siebie na podium. Wkrótce Adams i Quincy zasnęli. Widząc to sędzia Story zwrócił się do studentów: Panowie, oto macie przed sobą smutny przykład skutków wczesnego wstawania. Obu panów obudził śmiech studentów.

[edytuj] Bibliografia

• Adams A. Q., Listy o Śląsku, Wrocław-Warszawa 1992.
• Pastusiak L., Fuksem został prezydentem [w:] Anegdoty prezydenckie, Warszawa 1991, s. 83-97.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Biografia w Biographical Directory of the United States Congress (en)
• Biografia Biały Dom (en)

Poprzednik Jonathan Russel

Minister pełnomocny USA w Wielkiej Brytanii 1815-1817

Następca Richard Rush