Iran starożytny

Z Wikipedii

To jest artykuł z cyklu Historia Iranu
Iran starożytny Iran średniowieczny Iran nowożytny Iran współczesny

Zasięg wpływów kultury i języków irańskich (Wielki Iran) ok. 100 r. p.n.e. - wyróżniono Irańczyków zachodnich, zdominowanych przez Partów (kolor czerwony), i wschodnich, zdominowanych przez Scytów (kolor pomarańczowy)

Przez starożytny Iran należy rozumieć nie terytorium tożsame z dzisiejszym Iranem, ale tzw. Wielki Iran, wyodrębniany ze względu na wspólnotę kulturową i historyczną, a w starożytności przede wszystkim językową. W tej epoce obejmował on oprócz dzisiejszego Iranu także Azję Środkową po Syr-Darię, stepy dzisiejszej południowej Rosji i Ukrainy zamieszkałe od VIII/VII wieku p.n.e. przez irańskich koczowników oraz zachodni i środkowy Afganistan łącznie z pakistańską częścią Beludżystanu^[1]. Należy jednak tutaj zauważyć że mieszkający na terenie Ukrainy Scytowie i Sarmaci znaleźli się już w V w. p.n.e. pod silnym wpływem kultury greckiej i zaangażowani w sprawy europejskie zaczęli mieć odrębną od reszty Irańczyków historię.

Dzieje tak rozumianego starożytnego Iranu wyznaczają dwie cezury - przybycie na tereny dzisiejszego Iranu Ariów, przodków dzisiejszych Irańczyków, w drugiej połowie II tysiąclecia p.n.e. oraz arabski podbój Iranu w VII i VIII wieku. Ariowie nie przybyli jednak na tereny gdzie przed nimi panowałaby całkowita kulturalna pustka, dlatego dla zrozumienia ich późniejszych dziejów należy także omówić historię terytoriów irańskich przed ich pojawieniem się.

[edytuj] Iran prehistoryczny

Waza z Tepe Gijan

Pierwszym człowiekiem którego ślady znaleziono na terenie dzisiejszego Iranu był Homo neandertalensis, który oprócz Iranu zamieszkiwał także Azję Środkową. Było to około 100 tys. lat temu, a głównym miejscem jego występowania był pas po zachodniej stronie gór Zagros. Po pojawieniu się w Paleolicie środkowym neandertalczyka, w Paleolicie górnym na terenie Iranu pojawił się Homo sapiens.

Ówczesny wschodni Iran (dzisiejszy Afganistan) był powiązany ze środkowoazjatycką kulturą mustierską. Była to kultura myśliwych, polujących na jelenie i gazele. Iran był jedną z najwcześniejszych kultur rolniczych, co wiązało się z tym, że sąsiadował z terenami Bliskiego Wschodu, gdzie dokonał się pierwotny etap rewolucji neolitycznej. Jednak we wschodnim Iranie rolnictwo rozwijało się wolniej niż w Iranie zachodnim i w Indiach. Pierwsze osady rolnicze pojawiły się tam w IV tysiącleciu p.n.e., a następnie rolnictwo rozwijało się w III i II tysiącleciu. Pierwszym śladem człowieka w Iranie zachodnim są rysunki naskalne w pieczarze w Ghonbad-e Kus w Mazandaranie, datowane na 40 tys. lat p.n.e., przedstawiające polowanie na niedźwiedzie, nosorożce i dziki. W XI tysiącleciu istniały już na tym obszarze ludzkie osady, zaś z połowy IX tysiąclecia pochodzi osada z Gandż Dare, której mieszkańcy trudnili się hodowlą i prymitywnym rolnictwem. Znaleziono tam najstarsze ślady udomowienia kóz na świecie. Następnie w całym Iranie nastąpił rozwój kultur neolitycznych i związana z tym ekspansja osadnictwa. W V tysiącleciu obserwujemy rozwój technik wyrobu ceramiki - w połowie IV tysiąclecia ceramika z Chuzestanu posiada już malowane zdobienia w postaci wzorów geometrycznych i stylizowanych form ludzkich i zwierzęcych. Z kolei z początku tego tysiąclecia pochodzą znaleziska potwierdzające znajomość techniki produkcji wina w północnej części Zagrosu - są to najstarsze znalezione urządzenia do produkcji wina^[2]. Ważnym stanowiskiem archeologicznym z tego okresu jest Tepe Sialk położone w okolicy dzisiejszego Teheranu, wykazujące ciągłość kulturową na przestrzeni ponad pięciu tysięcy lat (ok. 6000 p.n.e. do 800 p.n.e.)- mówi się wręcz o Kulturze Sialk. Inne ważniejsze telle to Tepe Hasanlu w Azerbejdżanie i Tepe Gijan w Lorestanie. Rozwój metalurgii przypada na III tysiąclecie. Epoka brązu w Iranie trwała od około 3000 r. p.n.e. do ok. 1350 r. p.n.e., kiedy pojawiło się żelazo. W epoce brązu na terenie Iranu pojawiło się pierwsze państwo, Elam, zaś w epoce żelaza, w połowie IX wieku p.n.e. państwo Manna (region jeziora Urmia), powstałe w wyniku zjednoczenia szeregu odrębnych miast-państw i regionów, o ludności obejmującej również Ariów, które ostatecznie zostało wchłonięte przez Medów pod koniec VII w. p.n.e.

Sensacją ostatnich lat były badania archeologiczne w prowincji Sistan i Beludżystan, w szczególności w miejscowości Dżiroft, które rozpoczęły się od przypadkowego odkrycia w roku 2001. Mnogość i jakość znalezionych tam obiektów świadczy o istnieniu w tym miejscu rozwiniętej cywilizacji miejskiej epoki brązu, być może sięgającej nawet IV tysiąclecia p.n.e., co pozwoliło niektórym uczonym na negowanie pierwszeństwa Sumeru w rozwoju Bliskiego Wschodu. Teza ta jednak jest na razie przyjmowana sceptycznie i zostanie zapewne zweryfikowana w wyniku dalszych wykopalisk i szczegółowego badania znalezionych w ich trakcie obiektów.

[edytuj] Elam

Zobacz więcej w osobnym artykule: Elam.

Największy zasięg państwa elamickiego, wokół niego państwa i ludy sąsiednie. Zatoka Perska ma wielkość z Epoki brązu

Pierwszym państwem na terenie Iranu był Elam, którego pierwotnym terytorium był dzisiejszy Chuzestan. Znaleziska archeologiczne potwierdzają, że późniejsza stolica Elamu, Suza, została ufundowana już ok. 4200 r. p.n.e. O istnieniu Elamu źródła sumeryjskie mówią w kontekście VII wieku III tysiąclecia p.n.e, kiedy to Sumerowie mieli go najechać, na co odpowiedzią był szereg najazdów na Mezopotamię ze strony elamickiej. Ta polityka ekspansji, obejmująca także dzisiejszy Iran, załamała się w konfrontacji z imperium akadyjskim, którego armia około 2300 r. p.n.e. spustoszyła Elam. Stał się on krajem wasalnym i postępowała jego akadyzacja, trwająca aż do XIII wieku p.n.e. Niemniej w roku 2004 p.n.e. Elamitom udało się doprowadzić do upadku III dynastii z Ur, a w roku 1157 p.n.e. na krótko opanowali Babilon. Były to jednak sukcesy przejściowe, generalnie wielowiekowe zmagania z państwami Mezopotamii były dla Elamu raczej niepomyślne, chociaż udało się mu zachować swą odrębność. Początkiem końca Elamu były wojny z Asyrią, które doprowadziły do zdobycia przez nią elamickiej stolicy w roku 646 lub 645 p.n.e., a od roku 639 p.n.e. okupacji kraju. Po upadku Asyrii państwo na krótko się odrodziło, było jednak już tylko cieniem samego siebie, i w roku 538 p.n.e. zostało ostatecznie podbite przez Persów. Nie udało się dotychczas znaleźć pokrewieństwa pomiędzy językiem elamickim a jakimś innym. Wiele elementów kultury Elamu odcisnęło swoje piętno na Persach, którzy właśnie od tego podbitego przez siebie kraju przejęli szereg cywilizacyjnych zdobyczy. Do późnych czasów achemenidzkich elamicki był jednym z języków urzędowych w imperium perskim. To właśnie z racji tego wpływu historia Elamu jest ważna dla dziejów Iranu, chociaż elamici nie byli ludem indoeuropejskim, ani tym bardziej irańskim.

[edytuj] Przybycie Ariów

Zobacz więcej w osobnym artykule: Ariowie.

Ariowie albo Indo-Irańczycy wyodrębnili się z indoeuropejskiej rodziny językowej prawdopodobnie około połowy III tysiąclecia p.n.e., a już około 2000 r. p.n.e. ich język stracił wszelki z nią kontakt. Oznacza to, że ich migracja z pierwotnych terytoriów, prawdopodobnie mniej więcej dzisiejszego Kazachstanu^[3], musiała rozpocząć się już wcześniej. Ariowie prowadzili półkoczowniczy tryb życia, a żródłem ich przewagi militarnej był udomowiony przez nich koń, którego zaprzęgali do rydwanów. Ich społeczeństwo dzieliło się na trzy klasy - kapłanów, wojowników i wytwórców, odpowiadające późniejszym hinduskim braminom, kszatrijom i waiśjom. Obecność klasy kapłanów wiąże się z silnie zrytualizowanym charakterem ich religii, która opierała się na składaniu krwawych ofiar i sprawowaniu obrzędów związanych z kultem świętego napoju Homy (indyjskiej Somy). Wierzyli oni także w życie pozagrobowe i czcili rozbudowany panteon bóstw.

W nauce walczą ze sobą zwolennicy dwóch hipotez odnośnie trasy wędrówki Ariów do Iranu - przez Azję Środkową, albo przez Kaukaz. Obie mają za sobą silne argumenty pochodzące zarówno z badań archeologicznych, jak i tekstów źródłowych. W związku z powyższym niektórzy historycy proponują żeby przyjąć, że Ariowie docierali na teren dzisiejszego Iranu obiema drogami^[4]. Jest jednak faktem niepodważalnym, że w trakcie wędrówki Ariowie podzielili się na dwie grupy - irańską, która przybyła do dzisiejszego Iranu, i indyjską, która powędrowała do Indii. Już z XVIII w. p.n.e. posiadamy źródła mówiące o kontaktach Ariów z Hurytami, z którymi następnie przemieszali się i wspólnie utworzyli państwo Mitanni. Część Ariów, która nie pozostała w północnej Mezopotamii wyruszyła na tereny dzisiejszego Azerbejdżanu (ok. 1300 r. p.n.e.) - byli to poprzednicy Medów. Od nich oddzieliła się grupa podążająca na południe zachodniego Iranu - byli to protoplaści Persów. Ariowie wyparli lub zdominowali poprzedzającą ich ludność i zajęli jej miejsce.

[edytuj] Media

Zobacz więcej w osobnym artykule: Media (kraina).

Państwo Medów i jego sąsiedzi około 600 r. p.n.e.

Pierwszą wzmianką o Medach jest inskrypcja króla Asyrii Salmanasara III z roku 835 p.n.e.. W tym i następnym stuleciu Asyryjczycy mieli walczyć z wieloma niezależnymi władcami medyjskich państewek, które udało im się podporządkować, choć nie w sposób trwały. Według Herodota Medów miał zjednoczyć Dejokes (ok. 727 p.n.e. - ok. 675 p.n.e.), panujący w Ekbatanie. Stało się to prawdopodobnie ok. 708 r. p.n.e.. Następca Dejokesa, Fraortes (ok. 675 p.n.e. - 653 p.n.e.), wyzwolił się z zależności od Asyrii i podporządkował Medom Persów, ostatecznie zginął jednak w walce ze Scytami. Od ich panowania następca Fraortesa, Kyaksares (ok. 625 p.n.e. - 585 p.n.e.), uwolnił się dopiero ok. 625 r. p.n.e. W 615 r. p.n.e. Kyaksares przyłączył się do chaldejskiego ataku na Asyrię i w roku 614 p.n.e. Medowie zdobyli Aszur, a w roku 612 Niniwę. Oznaczało to że Asyria przestała istnieć. Za czasów Kyaksaresa Media stała sie państwem ogromnym, rozciągającym się od Lidii na zachodzie do Baktrii na wschodzie. W roku 594 p.n.e. Kyaksares podbił Urartu, a jego atak w 585 r. p.n.e. na Lidię zahamowało jedynie zaćmienie słońca w bitwie nad rzeką Halys. Medyjskie państwo upadło nagle, w wyniku buntu wasala i wnuka następcy Kyaksaresa, Astyagesa (585 p.n.e. - 550 p.n.e.), Cyrusa II, władcy Persów. Cyrus zbuntował się w roku 553 p.n.e., i chociaż początkowo został pokonany, to w decydującym momencie armia medyjska opuściła Astyagesa i przeszła na stronę buntownika. Pod władzą nowej dynastii Medowie mieli być jednak traktowani na równi z Persami.

[edytuj] Achemenidzi

Zasięg imperium perskiego w czasach dynastii Achemenidów

Zobacz więcej w osobnym artykule: Achemenidzi.

Achemenidzi być może rządzili Persami już w IX w. p.n.e., kiedy przebywali oni jeszcze w północnym Iranie w okolicach jeziora Urmia. Pod koniec VIII w. p.n.e. pod naporem Medów, Asyryjczyków i Urartu Persowie skierowali się na południe, by założyć niewielkie państwo graniczące od zachodu z Elamem. To właśnie w tym okresie miał panować na wpół legendarny założyciel dynastii, Achemenes. Według Herodota Achemenidzi należeli do najbitniejszego z dziesięciu perskich plemion, Pasargady, od którego wzięła nazwę pierwsza stolica państwa. Persowie byli początkowo zależni od Medów, jednak wykorzystując upadek Elamu w wyniku asyryjskiego najazdu w roku 646 p.n.e. zajęli oni wschodnie tereny tego państwa. Gdy władcą Persji został Cyrus II (559 p.n.e. - 529 p.n.e.), około 553 r. p.n.e. zbuntował się on przeciwko królowi Medów Astyagesowi i po trzyletnich walkach przejął medyjskie imperium. Po dokonaniu licznych podbojów na wschodzie Cyrus w roku 546 p.n.e. pokonał i zajął Lidię, a w roku 539 p.n.e. wkroczył do Babilonu, anektując państwo chaldejczyków. W ten sposób stworzył on największe imperium jakie do tej pory widział świat, obejmujące właściwie całą Azję Zachodnią. Oprócz siły wojskowej ważną przyczyną jego sukcesów była polityka szacunku w stosunku do miejscowych zwyczajów i religii. Cyrus zginął walcząc na wschodnich kresach swojego państwa z koczowniczymi Massagetami.

Następcą Cyrusa Wielkiego był Kambyzes II (529 p.n.e. - 522 p.n.e.), który przyłączył do imperium Egipt. Niedługo po jego śmierci w państwie wybuchła wojna domowa, z której ostatecznie zwycięsko wyszedł Dariusz I Wielki (521 p.n.e. - 486 p.n.e.). Przeniósł on oficjalną stolicę do Persepolis (kilkanaście kilometrów na południowy zachód od Pasargady), a administracyjną do Suzy. Przeprowadził także nowy podział na satrapie, podstawowe jednostki administracyjne imperium, których zarządcy cieszyli się dużą samodzielnością zarówno w sferze polityki wewnętrznej jak i zagranicznej. Zbudował sprawny system pocztowy, niezbędny w zarządzaniu tak rozległym państwem, i drogi. Najsłynniejszą z nich była tak zwana Droga Królewska z Suzy do Sardes, licząca 2575 kilometrów. Przeprowadził także reformę monetarną, wprowadzając złote darejki i srebrne szekle, oraz podatkową, dokonując oszacowania przychodów z ziemi i odpowiednio do niego wyznaczając obciążenia podatkowe. Dariusz pokonał również Scytów, zajmując Trację, oraz dokonał podboju doliny Indusu. Jednakże jego wyprawa przeciwko Atenom w roku 490 p.n.e. zakończyła się klęską pod Maratonem. Jego syn, Kserkses (486 p.n.e. - 465 p.n.e.), po stłumieniu buntów w Egipcie i Babilonii w roku 480 p.n.e. przedsięwziął wielką wyprawę na Grecję, jego flota i armia została jednak pokonana w bitwach pod Salaminą i Platejami. Po trzydziestu latach dalszych walk Persowie ostatecznie w roku 449 p.n.e. uznali niepodległość greckich polis w Azji Mniejszej.

Za panowania Kserksesa rozpoczyna się powolny schyłek imperium Achemenidów, którego przyczyną nie jest jednak przegrana wojna z Grekami, lecz kryzys wewnętrzny. Stopniowo coraz większą rolę w rządzeniu zaczyna odgrywać harem, co nie sprzyjało racjonalnej polityce, szczególnie personalnej. Jednocześnie polityka tezauryzacji pieniądza i jego wypływ za granicę doprowadza do braku monety, co powoduje trudności w handlu, inflację i problemy z płaceniem podatków. W IV w. p.n.e. imperium perskie jest już ogarnięte kryzysem gospodarczym. Za pomocą swojego złota Achemenidzi byli jeszcze w stanie wpłynąć na wynik wojny peloponeskiej, w której poparli Spartę, a następnie tą samą Spartę pokonać przy pomocy innych państw greckich i w roku 386 p.n.e. odzyskać zachodnie wybrzeże Azji Mniejszej. Niemniej w roku 404 p.n.e. od imperium odpadł zbuntowany Egipt, w roku 401 p.n.e. wybuchła rebelia Cyrusa Młodszego. Satrapowie małoazjatyccy trwali w stanie buntu się w latach 373 p.n.e. - 359 p.n.e., a w latach 356 p.n.e. - 352 p.n.e. przeciwko rządowi centralnemu wystąpił satrapa Frygii. W latach 349 p.n.e. - 344 p.n.e. wybuchały kolejne powstania w Fenicji i na Cyprze. Wszystkie te rewolty zostały ostatecznie stłumione, nie pozostały jednak bez wpływu na stan państwa. Ostatnim sukcesem imperium Achemenidów było odzyskanie Egiptu w roku 343 p.n.e. przez Artakserksesa III (359 p.n.e. - 336 p.n.e.). Państwo było jednak wyczerpane, a po zjednoczeniu Grecji po bitwie pod Cheroneą pod hegemonią Macedonii Persowie nie mogli już wygrywać jednych Greków przeciwko drugim. Mimo to Achemenidzi prawdopodobnie nie zostaliby tak nagle całkowicie wyzuci ze swoich posiadłości, gdyby nie militarny geniusz Aleksandra Wielkiego. W ciągu czterech lat pokonał on główne siły perskie i w roku 330 p.n.e. doprowadził do śmierci ostatniego Achemenidy, Dariusza III (336 p.n.e. - 330 p.n.e.).

[edytuj] Okres hellenistyczny

Zobacz więcej w osobnych artykułach: Seleucydzi, Baktria (królestwo).

Królestwo Seleukosa I Nikatora po bitwie pod Ipsos w 301 r. p.n.e.

Podbój wschodnich prowincji imperium Achemenidów zajął Aleksandrowi kolejne trzy lata. Oprócz zastosowania środków militarnych próbował on także spacyfikować opór Irańczyków przyciągając ich do administracji i wojska, a także przejmując niektóre tradycje Achemenidów, co przyniosło jednak ograniczone rezultaty. Persowie nie mogli zapomnieć mu śmierci Dariusza, spalenia Persopolis i zabicia tysięcy ludzi. W ich tradycji Aleksander przechował się jako okrutny zdobywca, niszczyciel miast i świętej księgi Awesty. Ta umiarkowanie properska polityka została całkowicie zarzucona przez następców Aleksandra na terenie Iranu, Seleucydów, którzy stali na gruncie greckiego ekskluzywizmu. Założyciel tej dynastii, Seleukos I Nikator (312 p.n.e. - 281 p.n.e.), w roku 312 p.n.e. zajął Babilonię, a w ciągu kilku następnych lat także zachodni Iran. Po zwycięstwie w bitwie pod Ipsos w roku 301 p.n.e. stworzył on olbrzymie państwo rozciągające się od Syrii do Indii. Stolica Seleucydów, Antiochia, była jednak położona w Syrii, co oznaczało że od początku byli oni bardziej zainteresowani zachodnią częścią swojego państwa, mniej uwagi poświęcając satrapiom wschodnim. Już Seleukos Nikator oddał dolinę Indusu i Arachozję Ćandragupcie, indyjskiemu władcy z dynastii Maurjów. Obrona przed miejscowymi koczownikami została pozostawiona w gestii wschodnich satrapów, nic więc dziwnego, że ok. r. 250 p.n.e. jeden z nich, satrapa Baktrii Diodotos stworzył niezależne królestwo. Z kolei w roku 238 p.n.e. satrapię Partii i Hyrkanii zajęli Partowie, koczownicze plemię pochodzenia wschodnioirańskiego.

Seleucydzi (żółć), Partowie (fiolet) i królestwo Baktrii (pomarańcz) ok. 200 r. p.n.e.

Antioch III (223 p.n.e. - 187 p.n.e.) podjął ostatnią próbę odzyskania wschodnich terytoriów, jednak niedługo po jego śmierci Seleucydzi zostali całkowicie wyparci z Iranu. Ok. r. 150 p.n.e. utracili oni Fars, pierwotne terytorium Achemenidów, w r. 148 p.n.e. lub 147 p.n.e. Partowie zajęli Medię, a w r. 141 p.n.e. Babilonię. Próbujący odzyskać te terytoria Antioch VII Sidetes (138 p.n.e. - 129 p.n.e.) został przez nich pokonany i zabity. Od tego momentu Seleucydzi przestali odgrywać znaczącą rolę w historii Iranu. W trakcie swojej władzy wywarli ograniczony wpływ na perską kulturę, wprowadzając grecką monetę, system miar i wag, oraz zakładając pewną liczbę kolonii. Hellenizacja dotknęła jedynie niewielkiej części elity. Nieco inaczej rzecz miała się w królestwie Baktrii, gdzie broniąc się przed koczownikami Grecy nie mogli sobie pozwolić na swój nacjonalistyczny ekskluzywizm. Alfabet grecki został w nim przystosowany do zapisu miejscowego języka, a w sztuce doszło do przemieszania wpływów greckich, irańskich i indyjskich. Ok. 190 p.n.e. - 180 p.n.e. Baktryjczycy dokonali inwazji na Indie, zakładając tam swoje królestwa. Kres ich państwu położyły najazdy kolejno Saków ok r. 140 p.n.e. i Yuezhi ok. r. 130 p.n.e. Jednak ich spadkobiercy rządzili na terenie Hindukuszu do ok. r. 70 p.n.e., a na terenie Indii do ok. r. 10 p.n.e.

[edytuj] Partowie

Państwo Partów

Zobacz więcej w osobnym artykule: Państwo Partów.

Parnowie byli jednym z trzech plemion tworzących scytyjską konfederację Dahów, która w III w. p.n.e. przybyła w rejon na południowy-wschód od Morza Kaspijskiego. Wykorzystując bunt miejscowego satrapy, ok. roku 238 p.n.e. ich wódz, Arsakes (ok. 250 p.n.e. - 211 p.n.e.), zajął Partię i Hyrkanię, gdzie założył własne państwo. Od nazwy satrapii Partia Parnowie zaczęli się nazywać Partami, i pod taką nazwą przeszli do historii. Początkowo Partowie ograniczali swoją władzę do wspomnianych wyżej dwóch satrapii, jednak Mitrydates I (171 p.n.e. - 138 p.n.e.) wykorzystał osłabienie Seleucydów oraz rozpad monarchii Greków Baktryjskich we wschodnim Iranie i zjednoczył pod swoją władzą większość ziem irańskich oraz Mezopotamię. Ówcześni władcy perscy i elamiccy, wasale Seleucydów, przeszli pod jego zwierzchnictwo. Władzy Partów rzucili jednak wyzwanie koczownicy ze wschodu. Fraates II (138 p.n.e. - 128 p.n.e.) zginął w walce z Sakami, a Artabanus I (138 p.n.e. - 124 p.n.e.) w walce z Yuezhi. W Babilonii przeciwstawiło się Partom państwo Characene. Dopiero Mitrydates II ustabilizował wschodnią granicę, ostatecznie opanował Mezopotamię, oraz osadził na tronie Armenii Tigranesa II. Nawiązał on także kontakty z Chinami i Rzymem, oraz zaczął używać perskiego tytułu szachinszach. Po śmierci Mitrydatesa nastąpił okres chaosu - pierwszym królem o silniejszej władzy był dopiero Orodes II (57 p.n.e. - 37 p.n.e.). W roku 53 p.n.e. jego armia zadała Rzymianom druzgocącą klęskę w bitwie pod Carrhae, co rozpoczęło trwające niemal 300 lat wojny partyjsko-rzymskie. Ich późniejszy przebieg był dla Partów generalnie mniej szczęśliwy - w latach 114, 197 i 216 Rzymianie zajmowali nawet ich stolicę, Ktezyfon. Te porażki wynikały z wewnętrznej słabości państwa, które było wstrząsane częstymi walkami o tron członków dynastii Arsacydów, wspieranych przez stronnictwa arystokracji. Państwo Partów w przeciwieństwie do wcześniejszych Achemenidów i późniejszych Sasanidów miało charakter na poły feudalny, ze stosunkowo słabą władzą centralną. Obejmowało liczne satrapie, wolne miasta oraz zależne księstwa i królestwa uznające zwierzchnictwo dynastii Arsacydów, tytułujących się, wzorem Achemenidów, Wielkimi Królami i Królami Królów. Ponadto Partowie musieli prowadzić wojnę na dwa fronty, ciągle zagrożeni przez koczowników ze wschodu. Paradoksalnie, za Partów, przynajmniej we wczesnym okresie ich panowania, nastąpił proces hellenizacji mający głębszy charakter niż za Seleucydów, czego świadectwem był tytuł filohellena wybijany na monetach ich władców. Począwszy jednak od I wieku naszej ery trend ten uległ odwróceniu, na rzecz kultywowania tradycji czysto irańskich. W roku 220 jeden z wasali Arsacydów, władca Farsu Ardaszir, zbuntował się przeciwko nim, wykorzystując wyczerpanie kolejną wojną domową i wojną z Rzymem. 28 kwietnia 224 roku pokonał on i zabił ostatniego króla Partów Artabanusa IV (213 - 224) w bitwie pod Hormizdeganem, tym samym zakładając fundament pod nową dynastię Sasanidów.

[edytuj] Iran Wschodni

Zasięg wpływów kultury i języków irańskich (Wielki Iran) ok. 100 r. p.n.e. - wyróżniono Irańczyków zachodnich, zdominowanych przez Partów (kolor czerwony), i wschodnich, zdominowanych przez Scytów (kolor pomarańczowy)

Przez Iran Wschodni w starożytności należy rozumieć w przybliżeniu terytorium Azji Środkowej, zamieszkane wówczas w większości przez ludy irańskie. Posiadały one w dużej mierze odrębną od Iranu Zachodniego historię, chociaż obie grupy Irańczyków pozostawały ze sobą w stałym kontakcie i wpływały na siebie. W przeciwieństwie do Iranu Zachodniego ich historia nie była skoncentrowana wokół następujących po sobie wielkich imperiów. Podstawowym wśród wschodnich Irańczyków podziałem był podział na ludy koczownicze, obejmowane w starożytności wspólnym mianem Scytów, oraz dzielnice w których dominowało rozwinięte rolnictwo i cywilizacja miejska, takie jak Chorezm, Sogdiana i Baktria, które od czasu do czasu były przedmiotem inwazji tych pierwszych. Wśród Scytów wyróżnić należy Scytów Zachodnich, zamieszkujących mniej więcej terytorium dzisiejszej Ukrainy, oraz Scytów Wschodnich, to jest Saków, jak nazywali ich Persowie. Przyjmuje się że obie grupy oddzielał od siebie Don. Scytowie Zachodni chociaż byli Irańczykami szybko znaleźli się pod dużym wpływem kultury greckiej. Pierwsi Achemenidzi próbowali podporządkować sobie Scytów, uzyskali jednak bardzo umiarkowane sukcesy na tym polu, jak już jednak wspomniano powyżej, udało im się podbić część Iranu Wschodniego zamieszkałą przez ludy osiadłe. Aleksander Wielki musiał zdobywać sporą część tych terytoriów na nowo, ponieważ w międzyczasie uniezależniły się one od Achemenidów. Szczególnie zaciekły opór stawiała mu Sogdiana, gdzie w celu osiągnięcia zwycięstwa posunął się on do metod ludobójczych, mordując całą ludność wielu miast i wsi (historycy greccy piszą o wymordowaniu stu kilkudziesięciu tysięcy ludzi). Dla utrwalenia swoich zdobyczy Aleksander pozostawił w Baktrii i Sogdianie ponad 20 tysięcy greckich osadników, którzy potem stanowili oparcie dla władzy Seleucydów i Królestwa Greków Baktryjskich, o których napisano już przy omawianiu okresu hellenistycznego w dziejach Iranu. Około roku 140 p.n.e. do Baktrii wdarli się Sakowie, którzy byli naciskani przez Yuezhi, koczowniczy lud przybyły ze wschodu w wyniku presji Xiongnu. Sakowie dotarli następnie aż do Indii, gdzie założyli państwa Indo-Scytyjskie, natomiast Yuezhi po przekształceniu się w plemienną federacje Kuszanów założyli królestwo, które aż do III wieku odgrywało dominującą rolę we Wschodnim Iranie, obejmując ogromne terytoria rozciągające się od Azji Centralnej do północnych Indii. Zaadaptowali oni zapisywany alfabetem greckim język baktryjski i popierali buddyzm. Szczyt ich potęgi przypadł na panowanie Kaniszki (ok. 127 - 147). W III wieku ich państwo zostało jednak zniszczone przez Sasanidów, którzy wymusili na Baktrii i Sogdianie jakąś formę podległości. Ważniejsze dla przyszłości wschodnich Irańczyków było jednak pojawienie się w Azji Centralnej pod koniec IV wieku najeźdźców o proweniencji nieirańskiej, takich jak Chionici, a następnie Heftalici. Wprawdzie uważa się, że oba te ludy prawdopodobnie zawierały w sobie także element irański, niemniej ich obecność zwiastowała powolny schyłek irańskiej dominacji w Azji Środkowej. Heftalici pokonali i zabili Sasanidę Peroza I (457 - 484), oraz pomogli odzyskać tron Kawadowi I (488 - 496 i 498 - 531), który musiał płacić im trybut. Jednak jego następca, Chosrow I (531 - 579), rozbił ich państwo sprzymierzając się z Turkami. Teraz to właśnie ci nie-irańczycy stali się dominującą siła w Azji Centralnej, sprawując luźną kontrolę nad ciągle irańskimi Baktrią i Sogdianą. Ta ostatnia od VI do VIII wieku przeżywała swój złoty wiek. Tworzyła ona konfederację państewek rządzonych przez ichszyda, wywodzącego się z jednego z nich. Jej kupcy zdominowali Jedwabny szlak, a sogdyjski stał się lingua franca na całym szlaku. Sogdyjczycy transportowali nie tylko towary, ale także religie - na ich terytorium były bowiem obecne zarówno zoroastryzm, buddyzm, jak i manicheizm. To oni przynieśli do Chin ten ostatni, wywarli także pewien wpływ na chińską sztukę, sprowadzili natomiast od Chińczyków liczne nowe gatunki warzyw i owoców.

[edytuj] Sasanidzi

Imperium perskie za czasów Sasanidów: terytorium przez większość jego istnienia (ciemna zieleń) i zasięg krótkotrwałych największych zdobyczy (jasna zieleń)

Zobacz więcej w osobnym artykule: Sasanidzi.

Rządy dynastii Sasanidów (nazwa pochodzi od imienia dziadka Ardaszira, Sasana) pod kilkoma istotnym względami różniły się od od wcześniejszych. Po pierwsze w stopniu dotychczas niespotykanym nawiązywali oni do tradycji Achemenidów (którzy w międzyczasie w zbiorowej pamięci stali się półlegendarnymi Kejanidami) i innych czysto irańskich, przeciwstawiając je greckim i rzymskim - to jest opierali się na ideologii o charakterze nacjonalistycznym. Po drugie, przynajmniej od czasu śmierci Szapura I (240 - 270) coraz silniejsze były związki państwa z zoroastryzmem, który stał się niejako religią oficjalną, i w związku z tym doszło do prześladowania innych wyznań, chociaż nigdy nie przybrało ono charakteru systematycznego. Po trzecie wreszcie stopniowo dochodziło do coraz większej centralizacji rządów, która osiągnęła szczyt za panowania Chosrowa I (531 - 579).

Pierwszym okresem potęgi dynastii było panowanie jej drugiego władcy, Szapura I, który w roku 244 pokonał cesarza Gordiana III, a następnie zmusił do zawarcia korzystnego dla siebie pokoju jego następcę, Filipa Araba. Szczytowym momentem wojen Szapura z Rzymem było zniszczenie całej armii rzymskiej i wzięcie do niewoli cesarza Waleriana ok. r. 260. Po śmierci Szapura I nastąpił jednak okres zamętu, po części spowodowany niepokojami religijnymi wynikającymi z ekspansji nowo powstałego manicheizmu, jak i chrześcijaństwa, które to religie zdawały się podważać fundamenty państwa, pierwsza poprzez radykalizm swej doktryny, druga poprzez związki z Rzymem. To wtedy Sasanidzi nadali liczne przywileje zoroastryjskiemu klerowi, który wydawał się silną gwarancją stabilności władzy. Poza tym krajem wstrząsały wojny domowe pomiędzy członkami dynastii wspieranymi przez poszczególne odłamy arystokracji. Państwo powróciło do siły za długich rządów Szapura II (309 - 379), który stoczył szereg zwycięskich wojen z Rzymem.

Potem nastąpił jednak długotrwały kryzys, trwający właściwie aż do roku 531. Początkowo wynikał on z brutalnej walki jaką prowadziła arystokracja i kler przeciwko monarchii, chcąc uzyskać jak najwięcej niezależności kosztem jej władzy. Kolejni władcy ginęli w wyniku spisków i zajęci tłumieniem ciągłych rebelii oraz strachem przed nimi nie byli w stanie rządzić efektywnie. W drugiej połowie V wieku jednak głównym problemem stało się zagrożenie zewnętrzne ze strony wspomnianych wyżej Heftalitów. Peroz I (459 - 484) został przez nich pokonany i zabity, a jego syn, Kawad I (488 - 496 i 498 - 531), im zawdzięczał powrót na tron, ale w zamian musiał płacić roczny trybut. Te klęski stały się impulsem do przeprowadzenia reform, które rozpoczął Kawad, a kontynuował jego następca, Chosrow I (531 - 579). Objęły one zarówno wojsko jak i administrację, a w szczególności system podatkowy, który stał się bardziej racjonalny i sprawiedliwy. To właśnie te reformy pozwoliły Chosrowowi I rozbić Heftalitów w przymierzu z Turkami, skutecznie przeciwstawić się tym ostatnim kiedy zwrócili się oni przeciwko Iranowi oraz toczyć zwycięskie wojny z Bizancjum. Panowanie Chosrowa I, którego sprawiedliwość stała się wręcz przysłowiowa, posiadającego szerokie intelektualne zainteresowania, było w historii Iranu okresem rozkwitu w każdej sferze, zarówno militarnej, jak i gospodarczej oraz kulturalnej.

Jego następca, Hormizd IV (579 - 589), został obalony przez Bahrama Czobina (590 - 591), wodza sławnego ze swoich zwycięstw nad Turkami. Jednak wkrótce syn Hormizda, Chosrow II Parwiz (591 - 628), prowadząc ze sobą bizantyjską armię pokonał Bahrama i zabił go. Wnuk wielkiego Chosrowa I po zdobyciu władzy oddał się głównie swojemu zamiłowaniu do luksusu i zmysłowych uciech. Po śmierci cesarza Maurycjusza, któremu zawdzięczał tron, Chosrow ogłosił się jego mścicielem, i rozpoczął długotrwałą wojnę z Bizancjum. Sasanidzki władca zdobył Syrię, Palestynę i Egipt, a jego wojska dotarły aż pod Konstantynopol. Jednak od roku 622 pod wodzą cesarza Herakliusza wojska bizantyjskie po kolei rozbijały wyczerpane długoletnią wojną irańskie armie, wykorzystując możliwość transportu morzem, nad którym cały czas panowała bizantyjska flota, oraz sojusz z Chazarami. Ostatecznie Chosrow był zmuszony sformować armię z niewolników i kucharzy, którą w 627 roku Herakliusz doszczętnie rozbił pod dawną stolicą Asyrii Niniwą. Wkrótce potem Chosrow został obalony i stracony. Imperium ogarnęła wojna domowa, po której ostatecznie władcą został ośmioletni wnuk Chosrowa II, Jezdegerd III (632 - 651). Kraj był kompletnie zdezorganizowany, liczni możnowładcy stali się właściwie na wpół niezależnymi władcami - zaniedbano nawet sieć irygacyjną, tak że niektóre pola uprawne stały się bagnami. Na tak wyniszczone państwo uderzyli niedawno zjednoczeni przez Mahometa Arabowie i wkrótce zadali irańskiej armii szereg klęsk, w tym dwie najważniejsze: pod Al-Kadisijją w roku 637 oraz Nihawandem w roku 642. Ostatecznie Jezdegerd zginął w roku 651 w Merwie, a wraz z nim "era Perskiej suwerenności tak samo jak odrębnej kultury dobiegła końca, a ślady po ostatnim reprezentancie starożytnej cywilizacji Bliskiego Wschodu zaginęły"^[5].

[edytuj] Religia w starożytnym Iranie

Zobacz więcej w osobnych artykułach: zaratusztrianizm, manicheizm.

Pierwotne formy starożytnej religii Irańczyków są o tyle trudne do zrekonstruowania, że źródła pisane na ich temat pochodzą z okresu co najmniej o kilkaset lat późniejszego. Najstarsze partie Awesty, świętej księgi zaratusztrianizmu, pochodzą z ok. 1000 r. p.n.e., jednak nawet one były wielokrotnie poprawiane w celu uzgodnienia ich z późniejszym rozwojem tej religii. Te uwagi w szczególny sposób odnoszą się do religii Ariów, którą rekonstruuje się głównie na podstawie podobieństw pomiędzy irańską Awestą a indyjską Rigwedą. Pewne kwestie są jednak jasne. Religia Ariów była silnie zrytualizowana i stąd obecna w niej była kasta kapłańska, która w sposób właściwy składała krwawe ofiary i sprawowała obrzędy związane z kultem świętego napoju Homy (indyjskiej Somy). Po śmierci dusza człowieka musiała przejść do innego świata przez most, który stawał się ostry jak miecz jeśli nie było go ona godna. Wydaje się, że początkowo była to kwestia słabo związana z moralnymi zasługami jednostki, a raczej z jej pozycją społeczną. Znamy tekst traktatu Mitanni z r. ok. 1380 p.n.e. w którym są wymienieni bogowie tacy jak Mitra, Waruna i Indra, co świadczy o tym że w tym okresie Irańczycy zachowali rozbudowany panteon bóstw podobny do indyjskiego.

Najważniejszą postacią w historii irańskich religii był bez wątpienia Zaratusztra, którego życie różni badacze umieszczają gdzieś pomiędzy XIII a połową VI w. p.n.e., przy czym większość przyjmuje że żył on gdzieś ok. 1000 r. p.n.e.^[6] Odrzucił on krwawe ofiary i picie oszałamiającej homy, a także politeizm. Czcił za to Ahura Mazdę, "Pana Mądrości", stwarzającego świat i człowieka, którym opiekuje się za pośrednictwem Spenta Mainju, swojego "Świetego Ducha", oraz sześciu Amesza Spentów. "Relacja pomiędzy Ahurą Mazdą a jego Świętym Duchem jest teologicznie tak subtelna i trudna do zdefiniowania jak ta pomiędzy Jahwe a Duchem Świętym w judaizmie i chrześcijaństwie"^[7]. Obok Ahura Mazdy istnieje także Angra Mainju, według niektórych badaczy brat bliźniak Spenta Mainju, tak samo jak wszystko inne wywodzący się od Ahura Mazdy^[8], według innych zaś tak samo jak on odwieczny^[9]. Jakkkolwiek rzecz by się miała w pierwotnym zaratusztrianizmie, w jego dojrzałej, sasanidzkiej wersji, Angra Mainju, nazywany teraz Arymanem, posiada właśnie ten drugi status, co według reprezentantów pierwszej z wymienionych opcji jest degeneracją pierwotnego monoteizmu Zaratusztry. W takiej czy innej postaci zaratusztrianizm posiada w sobie silny pierwiastek dualistyczny - świat jest w nim areną starcia dobra i zła, światła i ciemności, to jest Ahura Mazdy i Angra Mainju. Człowiek musi opowiedzieć się za prawdą, Aszą, albo kłamstwem, Draugą. Postępuje on w zgodzie z Ahura Mazdą, stwórcą życia, rozmnażając zwierzęta i rośliny oraz posiadając dzieci. Przejdzie on przez wspomniany wyżej most prowadzący do zaświatów jeśli suma jego uczynków dobrych będzie większa od tych złych. Na końcu świata Ahura Mazda ześle na świat Zbawiciela, Saoszjanta, a Angra Mainju zostanie bądź całkowicie pozbawiony mocy bądź unicestwiony.

Zaratusztrianim nie był jedyną z irańskich religii, nie był też zjawiskiem monolitycznym pod względem doktrynalnym. Najważniejszą z "herezji" wewnątrz zaratusztrianizmu był Zurwanizm, według którego pierwotnym bogiem był Zurwan, nieskończony czas, z którego dopiero wywodzili się Ahura Mazda i Angra Mainyu. Natomiast odrębną, z punktu widzenia zaratusztrianizmu heretycką religią był manicheizm, głoszony przez proroka Maniego w III wieku n.e. Nauka manichejczyków podobnie jak zaratusztrianizm mówiła o walce dwóch kosmicznych sił dobra i zła, jednak w tej religii człowiek i świat jest stworzony przez Szatana, a zadaniem tego pierwszego jest uwolnienie zawartego w nim pierwotnego światła od wszelkich materialnych form bytowania przez ascezę, w tym wstrzemięźliwość płciową. Ostatecznie proces uwalniania światła (i tym samym zagłady świata) doprowadzi do końca Zbawiciel, Jezus, który ma jednak bardzo niewiele wspólnego z Jezusem chrześcijan. O ile zatem zaratusztrianizm akceptował świat jako dobry twór Ahura Mazdy, z którego trzeba tylko pozbyć się zła wprowadzonego przez Angra Mainju, o tyle manicheizm świat odrzuca. Mimo zatem pewnych istotnych zbieżności (dualizm dobra i zła, eschatologia końca świata, postać Zbawiciela) trudno o dwie bardziej różne w swej wymowie religie. Nic zatem dziwnego że manicheizm stał się przedmiotem prześladowań związanych z zaratusztriańskim klerem Sasanidów. Chociaż osłabiony, przetrwał je jednak i rozprzestrzenił się w Azji, Europie i Afryce Północnej. Radykalnym ruchem religijno-społecznym był VI-wieczny mazdakizm. Również w jego przypadku mamy do czynienia z dualistyczną teologią, której można się spodziewać po religii założonej przez byłego zaratusztriańskiego kapłana, ważniejsze jest jednak przekonanie mazdakitów, że Bóg początkowo zapewnił ludziom sprawiedliwy rozdział dóbr, który został zaburzony poprzez wtargnięcie zła, wykorzystującego takie elementy ludzkiej natury jak chciwość, gniew czy pożądanie. Sytuacja ta powinna być zmieniona, dlatego mazdakici domagali się równego podziału dóbr, w tym kobiet, które gromadzili w swoich haremach bogacze uniemożliwiając niektórym zawarcie małżeństwa. Ten program, który mazdakidzi zaczęli realizować w praktyce, był oczywiście nie do zaakceptowania przez warstwy wyższe, dlatego mazdakizm został stłumiony siłą.

Obok religii rodzimych w Iranie istniał także judaizm i chrześcijaństwo. To drugie, mimo prześladowań, szerzyło się coraz bardziej, i być może zajęłoby miejsce zaratusztrianizmu gdyby nie nadejście islamu^[10]. Religie irańskie wpłynęły na judaizm, chrześcijaństwo i islam poprzez swoją koncepcję dualizmu dobra i zła, eschatologię i Zbawiciela mającego się pojawić na końcu świata^[11].

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Arthur Cotterell (red.) Cywilizacje starożytne, Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1990, ISBN 83-218-0708-9
• Bobodżan Gafurow, Dzieje i kultura ludów Azji Centralnej, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1978
• Roman Ghirshman History of Iran. The Hellenistic and Parthian Periods w: Encyclopaedia Britannica, 15th edition, Encyclopaedia Britannica Inc., William Benton, Publisher, 1943-1973, Helen Hemingway Benton, Publisher, Chicago/London/Toronto/Geneva/Sydney/Tokyo/Manila/Seoul/Johannesburg, tom IX
• Lew Gumilow, Dzieje dawnych Turków, Państwowy Instytu Wydawniczy, Warszawa 1972
• Georges Roux, Mezopotamia, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 1998, ISBN 83-86483-66-0
• Bogdan Składanek, Historia Persji, Tom I, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2004, ISBN 83-88238-09-4
• Bogdan Składanek, Historia Persji. Tom II, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2003, ISBN 83-88938-32-0
• Maria Składanek, Kultura Perska, Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, Wrocław - Warszawa - Kraków 1995, ISBN 83-04-04199-5
• Geo Widengren Iranian Religions w: Encyclopaedia Britannica, 15th edition, Encyclopaedia Britannica Inc., William Benton, Publisher, 1943-1973, Helen Hemingway Benton, Publisher, Chicago/London/Toronto/Geneva/Sydney/Tokyo/Manila/Seoul/Johannesburg, tom IX

[edytuj] Zobacz też

• Sztuka starożytnej Persji