Ktezyfon

Z Wikipedii

Współrzędne: 33°05'40" N 44°34'93" E33.0944444 44.5925 (Ktezyfon)

Ktezyfon (Ktezyfont, per. تيسفون Tispun lub Tisfun; ar. المدائن Al-Madā'in) – starożytne miasto na północno-wschodnim brzegu Tygrysu, u ujścia rzeki Diyala, naprzeciwko Seleucji. Obecnie ruiny 30 km na południowy wschód od Bagdadu. W Ktezyfonie zachowało się największe na świecie pojedyncze ceglane sklepienie łukowe (szerokości 25,5 m, długości 48 m, wysokości 37 m, zbudowane około 600 roku). Jest to pozostałość sali audiencyjnej królów sasanidzkich, zwane obecnie Taq Kisra.

Pod koniec IV w. p.n.e. Seleukos I Nikator założył na wschodnim brzegu Tygrysu Seleucję, która rychło stała się wielkim ośrodkiem miejskim i – na jakiś czas – stolicą jego imperium. Naprzeciwko Seleucji, na drugim brzegu Tygrysu, leżało miasto Opis, które wkrótce stało się jej przedmieściem. Opis leżało na słynnej perskiej Drodze Królewskiej, żyły w nim obok siebie dwie społeczności – autochtoniczna i grecka.

Po opanowaniu Mezopotamii przez Partów w 129 p.n.e. królowie partyjscy na miejscu Opis założyli Ktezyfon, zwany przez nich Tyspon. Ktezyfon był zimową stolicą imperium partyjskiego i wkrótce – wraz z bliźniaczą Seleucją – stał się jednym z największych miast starożytnego świata (około 30 km² powierzchni). Po rebelii przeciwko królowi Wardanesowi, do której doszło w Seleucji w 43, Ktezyfon jeszcze zyskał na znaczeniu. W połowie I w., za króla Pakorusa II, został otoczony murami.

Ktezyfon wraz z Seleucją był kilkakrotnie oblegany i zdobywany przez wojska rzymskie podczas wojen partyjsko-rzymskich: w 116 przez cesarza Trajana, w 165 przez cesarza Lucjusza Werusa i w 198 przez cesarza Septymiusza Sewera. Największych zniszczeń Rzymianie dokonali w 165 – zrabowali wtedy ogromne ilości złota i srebra.

Po zwycięskiej rebelii przeciwko Partom w 224, perski władca Ardaszir I z dynastii Sasanidów ustanowił w 226 Ktezyfon stolicą perskiego imperium i osiedlił w mieście nowych mieszkańców. Seleucję natomiast przebudował i nazwał Veh-Ardaszir ("dobre miasto Ardaszira"). Miasto pozostało strategicznym celem Rzymian w wojnach rzymsko-sasanidzkich – usiłowali zdobyć Ktezyfon w latach 238 (cesarz Gordian III) i 363 (cesarz Julian Apostata). Tylko cesarzowi Karusowi udało się zdobyć perską stolicę w 283, lecz nie pociągnęło to za sobą poważniejszych następstw.

Po zdobyciu Antiochii Syryjskiej w 540 Chosroes I przesiedlił część jej mieszkańców w okolice Ktezyfonu i Seleucji, zakładając nowe miasto, zwane Antiochią Chosroesa.

W 637 Ktezyfon został zdobyty i splądrowany przez Arabów, którzy przemianowali bliźniacze miasta na Al-Madain ("miasta"). Ktezyfon został opuszczony po tym, jak kalifowie abbasydzcy przenieśli swoją stolicę do Bagdadu w 762, po czym stopniowo popadł w ruinę. Jego budynki służyły jako źródło budulca dla Bagdadu.

Ktezyfon (wraz z Seleucją) był ośrodkiem kościoła nestoriańskiego – do 800 był siedzibą nestoriańskiego patriarchy Wschodu.