Czerwony sztandar (flaga)

Z Wikipedii

Czerwony sztandar – międzynarodowy symbol ruchów robotniczych. Jakkolwiek jego geneza jest starsza, to utożsamiany jest z przelaną krwią robotników w XIX wieku.

Pomimo tego, iż symbol czerwonego sztandaru jest o wiele starszy niż socjalizm, stał się on emblematem socjalistycznym i komunistycznym. Czerwony sztandar często pojawiał się i pojawia nadal na demonstracjach, niesiony przez lewicowych radykałów i członków grup komunistycznych. Stał się on także podstawowym elementem flagi Chińskiej Republiki Ludowej i Związku Radzieckiego.

Czerwony sztandar łączy się także z tradycjami socjaldemokratycznymi i pracowniczymi. Używany był przez Partię Pracy w Wielkiej Brytanii, francuską SFIO i wiele innych tego typu ugrupowań na całym świecie. Jednak używanie tego symbolu przez socjaldemokratów stało się znacznie rzadsze w ostatnich czasach, jako że wielu członków tego ruchu zajęło mniej lewicowe pozycje ideologiczne.

Spis treści 1 Historia 2 Partia Pracy 3 Hymn 4 Zakazy używania 5 Przypisy 6 Zobacz też

[edytuj] Historia

Ok. 1300 czerwona bandera pojawia się na okrętach Normanów. W XVII wieku czerwona flaga była wykorzystywana przez piratów. Stosowali oni tzw. Jolly Roger, czyli czarną banderę z białą trupią czaszką. Jeżeli ich ofiary wybierały walkę niż poddanie się i oddanie swych kosztowności piratom, wówczas ci wciągali na maszt czerwony sztandar, na znak iż nikt nie będzie oszczędzony.

W działaniach wojennych symbolizowała wolę oporu (nazywana była zresztą "flagą oporu"), na obleganych zamkach była sygnałem, że obrońcy nie poddadzą się. W 1797, w czasie buntu marynarzy angielskich na Tamizie stała się ich flagą.

Czerwona flaga w 1831 stała się symbolem krwawo stłumionego buntu górników w miejscowości Merthyr Tydfil w Walii. Górnicy przejęli kontrolę nad miastem i utrzymywali ją przez 5 dni, do czasu aż zostali zmasakrowani przez wojsko. Ich sztandarem miała być koszula jednego z robotników, Dica Penderyna, unurzana w jego krwi.

Radykalni republikanie podczas rewolucji francuskiej 1789 roku przyjęli czerwony sztandar jako symbol ich sprawy (to oni stworzyli opis koloru flagi jako "krew wściekłych robotników"). W tym czasie bardziej umiarkowani zwolennicy II Republiki Francuskiej opowiadali się za sztandarem trójkolorowym, który później stał się flagą Francji. Za swój symbol obrały czerwony sztandar również francuskie organizacje republikanów i socjalistów utopijnych pierwszej połowy XIX wieku. Pod tymi sztandarami walczono na barykadach Paryża w latach 1832, 1834 i 1839. Od tego czasu zaczęła być kojarzona z ruchem socjalistycznym, a później jako sztandar komunistów i różnych radykalnych ruchów lewicowych. Flaga symbolizuje krew robotników przelaną podczas codziennej pracy (odzwierciedla to warunki pracy w XIX wieku – nie istniała ochrona praw pracowniczych, a w kopalniach pracowały nawet dzieci), a także "ofiary kapitalistów" zabite podczas demonstracji. Jednolita barwa flagi symbolizuje również jedność w walce we wspólnej sprawie. Na szeroką skalę, symbolizuje lewicowe wartości od czasu Komuny Paryskiej w 1871 roku. Tradycję tę podtrzymały wydarzenia w Chicago w 1886 roku, które zakończyły się egzekucjami części tzw. Ósemki z Haymarket, złożonej z przywódców anarchistycznych zamieszek.

W przedwojennej Rosji, czerwona flaga była symbolem ostrzegającym. Mieszkańcy wsi, które opanowała jakaś zaraza, wywieszali czerwone flagi na najwyższych budynkach. Używanie takich sztandarów przez żołnierzy Armii Czerwonej w czasie wojny domowej wprawiało w konfuzję "Białych" żołnierzy. Widząc czerwoną flagę powiewającą nad wsią lub miastem zajętym przez bolszewików, często sądzili iż jest ono opanowane przez epidemię i woleli zostawić je w spokoju.^[1]

Po rewolucji październikowej, czerwona flaga z sierpem i młotem stała się oficjalnym sztandarem nowego radzieckiego rządu i używana była przez ruch komunistyczny na całym świecie. Wiele komunistycznych i socjalistycznych czasopism używało nazwy Czerwony Sztandar (najsłynniejszy był chyba Die Rote Fahne, gazeta Związku Spartakusa, a potem Komunistycznej Partii Niemiec). Czerwona flaga opiewana była w wielu utworach poetyckich, pieśniach robotniczych, była tematem zaangażowanej sztuki okresu socrealizmu.

Na jednym z najsłynniejszych zdjęć czerwonego sztandaru, powiewa on nad budynkiem Reichstagu, po zdobyciu Berlina przez Armię Czerwoną pod koniec II wojny światowej.

Czerwony sztandar i ogólnie czerwony kolor został przyjęty przez Partię Komunistyczną w Chinach, gdzie wykorzystano także tradycyjne związki kultury chińskiej z tą barwą.

[edytuj] Partia Pracy

Czerwony sztandar był symbolem brytyjskiej Partii Pracy do 1986 roku. Wówczas to został on zastąpiony przez czerwoną różę. Została ona później przejęta przez wiele innych socjalistycznych i socjaldemokratycznych partii w całej Europie. Członkowie brytyjskiej Partii Pracy odśpiewywali także tradycyjny hymn pt. The Red Flag przed podsumowaniem corocznej konferencji partyjnej, ale zostało to także zarzucone. Powrócono do tego zwyczaju w październiku 2003 r. W lutym 2006 pieśń ta została wykonana w brytyjskim parlamencie w celu uczczenia setnej rocznicy założenia Partii Pracy.

[edytuj] Hymn

Czerwony sztandar jest popularnym motywem pieśni komunistycznych i socjalistycznych. W 1871 roku paryscy komunardzi ułożyli pieśń Le drapeau rouge (Czerwony Sztandar). Na jej podstawie w 1881 roku lwowski poeta, publicysta i działacz socjalistyczny Bolesław Czerwiński napisał tekst pieśni Czerwony sztandar, pieśni znanej także pod tytułem Krew naszą długo leją katy, która stała się rewolucyjnym hymnem bojowym polskiego proletariatu.

W 1889 roku pieśń pt. The Red Flag napisał Irlandczyk Jim Connell (1852-1929), doker ścigany przez władze za próby zakładania związków zawodowych pośród robotników. Hymn autorstwa Connella stał się o wiele bardziej popularny na świecie od jego polskiego odpowiednika.

W języku włoskim napisano pieśń Bandiera Rossa uważaną za hymn włoskich komunistów. Pełen tekst znajdziemy we włoskiej Wikipedii.

[edytuj] Zakazy używania

W czasie tzw. Pierwszego Czerwonego Lęku w USA (ok. 1917-1920; okresu wielkich amerykańskich społecznych obaw przed atakami anarchistów i komunistów), w wielu amerykańskich stanach prawnie zakazano używania czerwonych sztandarów. Miało to miejsce m.in. w Minnesocie, Dakocie Południowej i Oklahomie. W większości przypadków zakazy takie zostały zniesione, choć w Oklahomie za używanie symboliki komunistycznej bądź anarchistycznej grozi kara więzienia do 10 lat i grzywny 1 tys. dolarów.

Przypisy

[edytuj] Zobacz też