Unia lubelska
Z Wikipedii
Unia lubelska – związek Królestwa Polskiego z Wielkim Księstwem Litewskim zawarty 1 lipca 1569 na Sejmie w Lublinie. Określany jako unia realna, w odróżnieniu od poprzednich, wiążących oba państwa tylko osobą władcy (unia personalna). Została przyjęta 28 czerwca, a podpisana 1 lipca 1569, ostatecznie ratyfikowana przez króla 4 lipca 1569. W jej wyniku powstało państwo zwane odtąd: Rzeczpospolitą Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego – ze wspólnym monarchą, sejmem, walutą, polityką zagraniczną i obronną – zachowano odrębny skarb, urzędy, wojsko i sądownictwo.
Spis treści |
[edytuj] Tło
Gdy w 1548 rządy w państwie objął koronowany jeszcze za życia ojca Zygmunta I Starego król Polski i wielki książę litewski Zygmunt II August, wyraźnie dało się zauważyć dążenie do bardziej ścisłego związku obu państw. Przywódcy ruchu egzekucyjnego Mikołaj Sienicki i Rafał Leszczyński na kolejnych sejmach 1548 i 1550, podnosili postulaty wcielenia do Korony Królestwa Polskiego Wielkiego Księstwa Litewskiego (co zakładała jeszcze unia w Krewie z 1385), Prus Królewskich, Księstwa Oświęcimskiego i Księstwa Zatorskiego.
Na przeszkodzie unifikacji monarchii jagiellońskiej stała jednak odrębność ustrojowa i administracyjno-prawna państwa litewskiego. W 1551 powołano specjalną komisję, która zajęła się nowelizacją I Statutu Litewskiego z 1529 pod kątem reformy ustrojowej zbliżającej Wielkie Księstwo Litewskie do Królestwa Polskiego. W 1565 Zygmunt August ustanowił sejmiki powiatowe, a w 1566 zatwierdził II Statut Litewski, w którym zrzekał się części swoich kompetencji na rzecz sejmu litewskiego, czym upodobnił go do sejmu koronnego.
Oba sejmy, począwszy od 1551 wysyłały wzajemnie swoich delegatów. Zwołany w Warszawie w listopadzie 1563 sejm koronny, na którym obecnych było 28 delegatów Litwy zajął się sprawą zawarcia nowej unii polsko-litewskiej. Na sejmie tym 12 lutego 1564 Zygmunt August scedował na Koronę Królestwa Polskiego dziedziczne prawo Jagiellonów do władania Wielkim Księstwem Litewskim. Miało to ułatwić przyszłą elekcję władcy połączonego już państwa. Rozpoczęto prace mieszanej komisji polsko-litewskiej, która zajęła się opracowaniem formy około unii. O ile magnaci i szlachta koronna byli zagorzałymi zwolennikami zawarcia nowej unii na korzystnych dla Polski warunkach unii mielnickiej z 1501, to panowie i szlachta litewska pragnęli nadal unii możliwie jak najluźniejszej. 13 marca spisano reces w sprawie około unii, który zawierał minimum tego, na co godzili się Litwini. Obie strony zgodziły się na wspólną elekcję i koronację, utworzenie wspólnego sejmu, urzędów i wspólną politykę obronną. Jednak już wkrótce okazało się, że postanowienia te pozostały tylko na papierze, gdy Litwini zbojkotowali w 1564 mający je zatwierdzić sejm koronny w Parczewie.
Zawarcie nowej unii walnie przyspieszyły wydarzenia międzynarodowe. Okazało się bowiem, że Wielkie Księstwo Litewskie nie było w stanie samodzielnie prowadzić wojny z Rosją cara Iwana IV Groźnego. Trwająca od 1558 wojna litewsko-rosyjska, wydatnie ukazała słabość państwa litewskiego, które z trudem znosiło spadające nań kolejne ciosy wojsk moskiewskich. W ciągu 7 lat sojusznicza Polska wystawiła 300 rot wojsk kosztem 2 milionów złotych, co zyskało jej na Litwie kolejnych zwolenników ścisłego związku obu państw. Dodatkowo ciężar wojny ponosiła głównie szlachta litewska, stanowiąca pospolite ruszenie, i domagająca się z tego tytułu wzorem jej koronnej odpowiedniczki większego wpływu na rządy w państwie. Niespodziewanie, przeciwni zawarciu nowej unii pozostali tylko magnaci litewscy, którzy mogli najwięcej stracić na skutek nowego związku.
[edytuj] Sejm w Lublinie
10 stycznia 1569 obrady na Zamku Lubelskim rozpoczął sejm koronny pod laską Stanisława Sędziwoja Czarnkowskiego. Równolegle obradował też sejm litewski. Podstawą negocjacji był projekt biskupa krakowskiego Filipa Padniewskiego, zakładający zawarcie bardzo luźnego związku w formie unii personalnej (wspólna elekcja), jedynie w celu prowadzenia wspólnej polityki obronnej. Nawet jednak i taka propozycja nie została przyjęta przez sejm litewski, zdominowany przez magnatów. 1 marca większość Litwinów opuściła Lublin, co skrzętnie wykorzystali Polacy, przeprowadzając inkorporacje poszczególnych ziem Wielkiego Księstwa Litewskiego. 5 marca, przy aprobacie litewskich posłów z Podlasia sejm koronny przegłosował włączenie województwa podlaskiego do Korony Królestwa Polskiego. 26 maja do Korony włączono województwo wołyńskie, a 6 czerwca województwo kijowskie i województwo bracławskie.
Ta metoda faktów dokonanych zmusiła przedstawicieli litewskich do powrotu. 28 marca król zaaprobował nowy projekt unii opracowany przez sejm koronny. W kwietniu do Lublina wrócili starosta generalny żmudzki Jan Hieronimowicz Chodkiewicz, wojewoda podlaski Mikołaj Kiszka, kasztelan witebski Dominik Pac, krajczy wielki litewski Krzysztof Radziwiłł Piorun i marszałek nadworny litewski Ostafi Wołłowicz. Zdecydowano zwołać na 10 maja sejmiki ziemskie litewskie, które miały by udzielić swoich pełnomocnictw nowowybranym posłom.
Rokowania wznowiono 7 czerwca, a już 28 czerwca uchwalono zawarcie nowej unii polsko-litewskiej. 1 lipca nastąpiła wymiana dokumentów i zaprzysiężenie podpisanego aktu. 4 lipca król wydał dyplom potwierdzający ten związek. Zaniepokojony poseł rosyjski jeszcze tego samego dnia doniósł carowi Iwanowi IV Groźnemu: jedinienje ich w tom, czto im stojati oto wsiech okrain zaodin (unia ta polega na tym, że wszystkie prowincje stanowić będą jedno).[1]
[edytuj] Postanowienia Unii Lubelskiej
- Rzeczpospolita Korony Królestwa Polskiego i Wielkie Księstwo Litewskie miały mieć jednego władcę wybieranego wspólnie przez oba narody w wolnej elekcji i koronowanego na króla Polski i wielkiego księcia Litwy w Krakowie.
- Powołano wspólny Sejm walny, obradujący w Warszawie, którego izba poselska składała się ze 114 posłów koronnych i 48 litewskich, a w skład Senatu weszło 113 senatorów koronnych i 27 litewskich.
- Oba człony Rzeczypospolitej zobowiązały się prowadzić wspólną politykę obronną i zagraniczną
- Wprowadzono wspólną monetę
- Zachowano odrębne urzędy centralne, tytuły i dostojeństwa z zakresem kompetencji identycznym w obu krajach
- Zachowano odrębne wojsko polskie i litewskie
- Zachowano odrębne języki urzędowe (na Litwie język ruski)
- Egzekucja królewszczyzn i podważanie nadań królewskich nie miały zastosowania na Litwie
- Uchwalono unifikację systemów prawnych
- Zniesiono zakaz nabywania przez Polaków dóbr na Litwie
[edytuj] Ciekawostka
- Obrady sejmu unijnego zostały zbojkotowane przez posłów i senatorów litewskich, którzy pozostawili jedynie dwóch pisarzy litewskich Michała Haraburdę i Wawrzyńca Woynę, co skłoniło Jana Kochanowskiego do napisania apoftegmatu Haraburda z wojną.
Przypisy
- ↑ Władysław Konopczyński Dzieje Polski nowożytnej t. I s. 123Warszawa 1936
[edytuj] Zobacz też
- Kopiec Unii Lubelskiej
- Rzeczpospolita Obojga Narodów
- unia polsko-litewska
- Kalendarium historii Polski
- Stosunki polsko-litewskie
[edytuj] Linki zewnętrzne
[edytuj] Bibliografia
- G. Błaszczyk, Litwa na przełomie średniowiecza i nowożytności, Poznań 2002
- E. Dubas-Urwanowicz, Stosunek Korony do unii z Litwą w latach 1562-1574, „Studia Podlaskie”, t. 5, R. 1995
- Oskar Halecki Dzieje unii jagiellońskiej, t. 2, Kraków 1920
- Oskar Halecki Przyłączenie Podlasia, Wołynia i Kijowszczyzny do Korony, Kraków 1915
- Ludwik Kolankowski Jagiellonowie i unia, Lwów 1936
- J. Pelenski: Inkorporacja ukraińskich ziem, "Przegląd Historyczny" 1974
- Henryk Wisner Litwa. Dzieje państwa i narodu, Warszawa 1999
- Henryk Wisner, Unia lubelska i III Statut litewski z roku 1588, „Zapiski Historyczne”, t. 51, R. 198, z. 1
- A. Witusik [red.], Unia Lubelskaa 1569 roku w dziejach Polski i Europy, Lublin 2004.
