Chelsea Londyn
Z Wikipedii
| Chelsea F.C. | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełna nazwa | Chelsea Football Club | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przydomek | The Blues lub The Pensioners | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Barwy | Niebieskie | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data założenia | 14 marca 1905 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Adres | Stamford Bridge Fulham Road London SW6 1HS Wielka Brytania |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Stadion | Stamford Bridge, London |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liczba miejsc | 42 522[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Prezes |  Roman Abramowicz |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Trener |  Luiz Felipe Scolari (od lipca 2008) |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liga | Premier League | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Rozgrywki | Sezon 2007/08 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| 2007/08 | 2. miejsce | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Debiut w I lidze | 1907 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
Chelsea Football Club - znany również jako (The Blues lub The Pensioners) – angielski klub piłkarski, założony w 1905 r. w zachodnim Londynie przez dwójkę przedsiębiorców Gesa Marsa oraz Fredericka Parkera. Chelsea gra obecnie w najwyższej piłkarskiej klasie rozgrywkowej w Anglii – Premier League, w której spędziła zresztą znaczną większość swojej historii. Klub jest trzykrotnym mistrzem Anglii (1955, 2005, 2006), czterokrotnym zwycięzcą Pucharu Anglii i Pucharu Ligi Angielskiej oraz trzykrotnym zwycięzcą w rozgrywkach o Tarcze Wspólnoty. Odnosił także sukcesy w Europie m.in. dwukrotnie wywalczył Pucharu Zdobywców Pucharów i raz Superpucharu Europy. Obecnie właścicielem Chelsea jest rosyjski multimiliarder Roman Abramowicz[2].
Tradycyjny strój Chelsea to niebieska koszulka i białe spodenki. Według statystyk londyński klub jest jednym z najbardziej wspieranych zespołów w Anglii. Oblicza się, że w samej Wielkiej Brytanii ma 4 mln fanów[potrzebne źródło].
Spis treści |
[edytuj] Historia Klubu
[edytuj] 1905-1915
Historia "The Blues", rozpoczyna się w roku 1905, kiedy to dwaj przedsiębiorcy Ges Mars oraz Frederick Parker postanowili stworzyć klub, z siedzibą na Stamford Brigde.
Pierwszy, oficjalny sezon Chelsea rozpoczęła rok później, kiedy to walcząc w League Two zajęli trzecie miejsce. Dla, tak jeszcze raczkującego klubu było to ogromne osiągnięcie, w którym duży udział miał ówczesny szkoleniowiec – John Robertson.
Po tak wyśmienitym starcie zawodnicy i działacze chcieli zajść jeszcze dalej. Udało im się to dość szybko, bo już w sezonie 1907/08 awansowali na zaplecze Premiership. David Calderhead jako nowy manager zespołu miał zapewnić kolejne sukcesy. Funkcję trenera pełnił aż 26 lat. W tym czasie klub przeżywał sukcesy i kompromitacje. Niewątpliwą radością kibiców "Niebieskich" był awans do finału Pucharu Anglii, który został wywalczony w sezonie 1914/15. W finale rozgrywanym na Old Trafford "The Blues" zostali jednak pokonani 3-0 przez Sheffield United. Awans do finału FA Cup był pierwszym i jak się szybko okazało nie ostatnim sukcesem klubu z zachodniego Londynu.
Do końca roku 1931 Chelsea przemieszczała się między League Two, a League One. Były to lata niepokoju głównie z powodu I wojny światowej, a także dlatego że The Blues spisywali się fatalnie[3].
[edytuj] 1915-1954
Za jego największy sukces Davida Calderheada należy uznać doprowadzenie Chelsea do finału FA Cup w roku 1915. Ciekawostką jest, że w roku 1936 The Blues zagrali nawet z Wisła Kraków z okazji jej 30-lecia, mecz zakończył się zwycięstwem krakowskiej drużyny 1:0. Od roku 1931 Chelsea nie przerwanie przez ponad 30 lat grała w pierwszej lidze, czego uwieńczeniem było zdobycie Mistrzostwa Anglii w sezonie 1954/55. Przed sezonem w mistrzowski tytuł (w 50. rocznicę powstania klubu) wierzył chyba tylko niejaki Ted Drake. Po sezonie 1951/52 Drake (były napastnik największego rywala Chelsea – Arsenalu) zastąpił na stanowisku trenera The Blues Billy'ego Birella. Wyglądało na to, że działacze klubu popełnili błąd, bo niedoświadczony szkoleniowiec (trenował wcześniej tylko Reading) zamiast budować silną ekipę modernizował klub. Przede wszystkim nie siedział tylko za biurkiem, lecz w dresie prowadził treningi, w których sam uczestniczył.
Po drugie postanowił zmienić podejście kibiców, którzy jak sam mówił: "przychodzą na Stamford Bridge oglądać mecz, a nie kibicować Chelsea. Ludzie mają jeść, pic i spać myśląc o Chelsea". By tak się stało, nakazał usunięcie sędziwego rencisty z odznaki klubowej (zastąpiono go grafiką stworzoną z liter). Ostatecznie wszystko się przyjęło wraz z nowym herbem drużyny. Chelsea posiadała także nieoficjalne przezwisko "The Drake's Ducklings", co w wolnym tłumaczeniu znaczy "Kaczki Drake'a". Rozwinął też system skautingu i dzięki znajomości niższych lig ściągnął do klubu młodych i żądnych sukcesu zawodników, ciekawostką jest, że The Blues jako pierwsi w Anglii udali się na mecz samolotem. Wydawało się, że jego wysiłki pójdą na marne, kiedy drużyna ledwo uratowała ligowy byt w 1953 roku, rok później było nieco lepiej[3].
[edytuj] 1955
Jednak gdy w listopadzie 1954 roku ekipa była na 12. miejscu, nikt nie uważał jej za kandydata do mistrzostwa. Okazało się, że opinie były mylne i The Blues mogli świętować swój pierwszy tytuł Mistrza Anglii wyprzedzając na finiszu Wolverhampton Wanderers. Na kolejny czekano ponownie 50 lat, do czasów kolejnego "rewolucjonisty" – Mourinho. Do tytułu Mistrza piłkarze "dorzucili" jeszcze Tarczę Dobroczynności. W kolejnych latach Niebiescy utrzymywali się w czołówce tabeli, a w sezonie 1960/61, zawodnik The Blues Jimmy Greaves został po raz drugi królem strzelców zdobywając w sezonie 41 goli ! Nie były to jedyne tytuły króla strzelców tego zawodnika, lecz w kolejnych sezonach zdobywał on juz bramki dla lokalnego rywala Tottenhamu[3].
[edytuj] 1965-1986
Okres ten umocnił pozycję Chelsea na rynku angielskim. Zespół odnosił coraz więcej sukcesów w lidze, a także w krajowych pucharach. Ciągle jednak brakowało tego upragnionego awansu do najwyższej klasy rozgrywek – Premiership. "Niepowodzenia" osłodziły jednakże zdobyte tytuły, takie jak: Puchar Ligi (rok 1965), Finał FA Cup (1967), FA Cup (1970) oraz finał Pucharu Ligi z roku 1972.
Oddzielny sukces stanowiło także wywalczenie Pucharu Zdobywców Pucharów w roku 1971, kiedy to Chelsea pokonała w finale Real Madryt. Ówczesnym trenerem był Dave Sexton.
Także w tym okresie powstały statystyki, dzięki którym można było wybrać Najlepszego zawodnika roku Chelsea Londyn. Tak zwanym pierwszym "Player of the Year" został Peter Bonetti, jeden z najlepszych bramkarzy występujących w drużynie. Popularny "Kot" zapisał piękna kartę w historii, rozgrywając 21 spotkań bez wpuszczenia bramki. Zawdzięczał to głównie niesamowitej zwinności, od której powstał przydomek "The Cat"[3].
[edytuj] 1960-1993
W kolejnych latach Chelsea utrzymywała się w czołówce tabeli, a w sezonie 1960/61, zawodnik The Blues Jimmy Greaves został po raz drugi królem strzelców zdobywając w sezonie 41 goli! W roku 1971 Chelsea sięgnęła po swój pierwszy europejski tytuł, pokonując w finale Pucharu Zdobywców Pucharów, wielki Real Madryt po bramce legendarnego króla SB Petera Osgooda. W latach 70. drużyna z Londynu została zrujnowana finansowo, poprzez modernizacje Stamford Bridge. Także w tym okresie powstały statystyki, dzięki którym można było wybrać Najlepszego zawodnika roku Chelsea Londyn. Tak zwanym pierwszym "Player of the Year" został Peter Bonetti, jeden z najlepszych bramkarzy występujących w drużynie. Popularny "Kot" zapisał piękna kartę w historii, rozgrywając 21 spotkań bez wpuszczenia bramki. Po tych blisko 20 latach świetności przyszedł czas spokoju, budowania drużyny oraz stagnacji. Do roku 1993 klub ten grał dalej ładnie, jednakże bez jakiegokolwiek pomysłu, a tym bardziej sukcesu. Efektem tego był spadek do League Two (rok 1989) oraz miejsce w lidze nie wyższe niż piąte. Kibice jednakże wiedzieli, że ich ukochany zespół ponownie się rozkręca i musi jedynie wejść w właściwy rytm. Długo czekać nie musieli[3].
[edytuj] 1993-2000
Premiership – na tą chwile kibice Chelsea czekali prawie 90 lat. W roku 1993 na Stamford Bridge zagościły najlepsze drużyny oraz możliwość zdobycia mistrza kraju. W niebieskiej koszulce zaczęli grać jedni z najlepszych piłkarzy na świecie, tacy jak Didier Deschamps, Gianfranco Zola, Gianluca Vialli, Ruud Gullit, Mark Hughes czy Dennis Wise. Drużyna grała bardzo dobrze i w roku 1999 była blisko zdobycia Mistrzostwa Ligi. Ostatecznie zajęli trzecie miejsce, po zaciętej rywalizacji w samej końcówce sezonu. Z dalszym rozkwitem zespołu do klubu "przyszły" następne sukcesy. Kolejny finał FA Cup (1994 rok), później wygranie FA Cup (1997) oraz magiczny rok 1998. Chelsea zdobyła wtedy Pucharu Zdobywców Pucharów, Super Puchar Europy oraz Puchar Ligi – kibice byli w siódmym niebie. Jeżeli do tego dodać także czwarte miejsce w lidze – było praktycznie idealnie.
Nowe tysiąclecie napawało optymizmem zarówno fanów, jak i trenera, zawodników, działaczy. Chelsea nie spuściła z tonu, grając dalej pierwsze skrzypce w lidze. Kolejny puchar FA Cup (2000 rok), "wywalczona" Tarcza Dobroczynności (2000) oraz całkiem niezłe, piąte miejsce w lidze[3].
[edytuj] 2003-2007
Po przyjściu rosyjskiego multimiliardera, Romana Abramowicza, Chelsea przeżywa prawdziwy rozkwit. Setki milionów euro wydawane na piłkarzy, działaczy oraz szkółkę młodzieżową szybko przyniosły oczekiwane efekty. Na Stamford Bridge przybył trener Jose Mourinho i to on sprawił, że Chelsea stanęła na samym szczycie nie tylko angielskiej ale również europejskiej piłki. Idealnym prezentem na 100-lecie istnienia Chelsea F.C. okazało się Mistrzostwo Anglii w sezonie 2004/05, zdobyte dopiero po 50 latach od pierwszego oraz półfinał Ligi Mistrzów. Wymarzona chwila – wymarzone trofeum. A na dokładkę piłkarze dorzucili jeszcze Puchar Ligi Angielskiej. Po pierwszym sezonie Mourinho był na szczycie sławy. W następnym sezonie piłkarze Chelsea przystąpili do obrony mistrzostwa kraju i to się udało. Wyprzedzili wielki Manchester United Alexa Fergusona 8 punktami. Wygrali Tarcze Wspólnoty z Arsenal F.C. 2:1, po dwóch bramkach Didiera Drogby. Jednak znowu w Lidze Mistrzów nie zachwycili, przegrywając z FC Barcelona w pierwszym meczu 2:1, a w drugim remisując 1:1. Mimo tylko jednego szczególnego sukcesu Chelsea jest jednym z najlepszych klubów piłkarskich w Europie i na świecie. Sezon 2006/07 był rozczarowujący. Każdy myślał, że Chelsea będzie trzecim klubem, który wygra mistrzostwo Anglii trzeci raz z rzędu. Jednak tak się nie stało. Piłkarze klubu przegrali tę walkę minimalnie z Manchesterem United 6 punktami. Bardzo dobrze Chelsea grała w Lidze Mistrzów. Piękne bramki, ciekawe akcje spowodowały, że Chelsea wygrywała mecz za meczem. Dość nieoczekiwanie przegrali jednak w półfinale z Liverpoolem w rzutach karnych i odpadli z walki o najbardziej prestiżowe rozgrywki na świecie. Mimo tego sezon ten nie był do końca nieudany; klub wygrał Puchar Ligi Angielskiej z Arsenalem Londyn 2:1, po dwóch bramkach niesamowitego w tym sezonie Didiera Drogby. A sezon zakończyli wygraną z Manchesterem United w Pucharze Anglii na nowym Wembley. Mecz zakończył się wynikiem 1:0 dla Chelsea po dogrywce, a bramkę znowu zdobył Didier Drogba po akcji z Frankiem Lampardem. Zarząd klubu marzy o zwycięstwie w Lidze Mistrzów i odzyskaniu Mistrzostwa Anglii w sezonie 2007/08. Mają temu posłużyć nowe gwiazdy sprowadzone do klubu, a są to m.in. Florent Malouda, Claudio Pizarro i Alex oraz (już w styczniu) Nicolas Anelka.
[edytuj] od 2007
Niespodziewanie 20 września 2007 José Mourinho zrezygnował z funkcji trenera londyńskiej Chelsea Londyn. Powody odejścia nie zostały jednak dokładnie podane. Ale ostatecznie mówi się, że zadecydowały o tym słabe wyniki w lidze i ostatni zremisowany 1-1 mecz w Lidze Mistrzów z Rosenborgiem Trondheim. Posadę przejął były już trener reprezentacji Izraela Avraham Grant. Został on zatrudniony na zasadzie tymczasowego trenera, lecz prawdopodobnie będzie on trenerem przez dłuższy okres. Początkowo za jego kadencji Chelsea słabo grała lecz ostatecznie przełamał się pokonując w Lidze Mistrzów na wyjeździe bardzo mocną Walencję 2:1. 8 października asystentem Granta został były trener Ajaxu Amsterdam Henk ten Cate. 27 października 2007 na Stamford Bridge Chelsea pokonała Manchester City aż 6:0, co było najwyższą wygraną Chelsea od 10 lat. 30 kwietnia 2008 Chelsea pod wodzą Granta awansowała do finału Ligi Mistrzów, jednak w meczu 21 maja po serii rzutów karnych przegrała z Manchesterem United 5-6. 24 maja został rozwiązany kontrakt z Avramem Grantem. 11 czerwca 2008 oficjalnie ogłoszono, że 1 lipca 2008 stanowisko menedżera klubu obejmie dotychczasowy selekcjoner Portugalii Luiz Felipe Scolari[4].
[edytuj] Sukcesy
[edytuj] Krajowe
- Mistrzostwo Anglii: (3) 1955, 2005, 2006
- Puchar Anglii: (4)
-
- 1970 2:2 i 2:1 rywal: Leeds United
- 1997 2:0 rywal: Middlesbrough
- 2000 1:0 rywal: Aston Villa
- 2007 1:0 rywal: Manchester United
-
- 1965 3:2 i 0:0 rywal: Leicester City
- 1998 2:0 rywal: Middlesbrough
- 2005 3:2 rywal: Liverpool
- 2007 2:1 rywal: Arsenal Londyn
- Tarcza Wspólnoty: (3)
-
- 1955 3:0 rywal: Newcastle United
- 2000 2:0 rywal: Manchester United
- 2005 2:1 rywal: Arsenal Londyn
- Full Members Cup: (2)
-
- 1986 5:4 rywal: Manchester City
- 1990 1:0 rywal: Middlesbrough
[edytuj] Międzynarodowe
-
- 1971 2:1 rywal: Real Madryt
- 1998 1:0 rywal: VfB Stuttgart
- Superpuchar Europy: (1)
-
- 1998 1:0 rywal: Real Madryt[5]
- Finał Ligi Mistrzów: (1)
-
- 2008 1:1 k.5:6 rywal: Manchester United
[edytuj] Indywidualne sukcesy piłkarzy
Mistrzowie Świata
Peter Bonetti – Anglia 1966- Jimmy Greaves – Anglia 1966
Marcel Desailly – Francja 1998- Frank Leboeuf – Francja 1998
- Juliano Belletti – Brazylia 2002
Mistrzowie Europy
- Marcel Desailly – Belgia/Holandia 2000
- Frank Leboeuf – Belgia/Holandia 2000
- Didier Deschamps – Belgia/Holandia 2000
- Nicolas Anelka – Belgia/Holandia 2000
Piłkarze FIFA 100
Hernán Crespo- Juan Sebastián Verón
Brian Laudrup- Marcel Desailly
- Didier Deschamps
Ruud Gullit
Michael Ballack
Andrij Szewczenko[6]
Najlepszy piłkarz grający w Anglii
Najpiękniejsza bramka sezonu
Najlepszy zawodnik roku w Anglii
Nagrody UEFA
[edytuj] Hymn
Autor tekstu: D. Boone i R. McQueen
Wykonawca: Piłkarze Chelsea z okresu powstania.
| W oryginale | Tłumaczenie polskie |
|---|---|
Blue is the colour, football is the game
Here at the Bridge whether rain or fine
Blue is the colour, football is the game
Come to the Shed and we'll welcome you |
Niebieski jest kolorem, piłka nożna jest grą
Tutaj nad "Mostem" czy deszczowo lub pogodnie
Niebieski jest kolorem, piłka nożna jest grą
Przyjdź do naszej zajezdni, a przywitamy Cię |
[edytuj] Menadżerowie
Zobacz więcej w osobnym artykule: Menadżerowie Chelsea F.C..| Kadencja | Prezes |
|---|---|
| 1905-1906 | John Tait Robertson |
| 1906-1907 | William Lewis |
| 1907-1933 | David Calderhead |
| 1933-1939 | Leslie Knighton |
| 1939-1952 | Billy Birrell |
| 1952-1961 | Ted Drake |
| 1961-1967 | Tommy Docherty |
| 1967-1974 | Dave Sexton |
| 1974-1975 | Ron Suart |
| 1975-1977 | Eddie McCreadie |
| 1977-1978 | Ken Shellito |
| 1978-1979 | Danny Blanchflower |
| 1979-1981 | Geoff Hurst |
| 1981-1985 | John Neal |
| 1985-1989 | John Hollins |
| 1989-1991 | Bobby Campbell |
| 1991-1993 | Ian Porterfield |
| 1993 | David Webb |
| 1993-1996 | Glenn Hoddle |
| 1996-1998 | Ruud Gullit |
| 1998-2000 | Gianluca Vialli |
| 2000 | Graham Rix |
| 2000-2004 | Claudio Ranieri |
| 2004-2007 | José Mourinho |
| 2007 – 2008 | Avram Grant |
| 2008-? | Luiz Felipe Scolari |
[edytuj] Sztab Szkoleniowy
| Imię i nazwisko | Funkcja |
|---|---|
| Luiz Felipe Scolari | Menadżer |
| Steve Clarke | Asystent trenera |
| Christophe Lollichon | Asystent/Trener bramkarzy |
| Michael Emenalo | Główny scout |
| Mick McGiven | Poszukiwacz talentów |
| Brendan Rodgers | Trener rezerw |
| Bryan English | Klubowy doktor |
| Avram Grant | Dyrektor sportowy |
| Paul Clement | Trener młodzieży |
| Neil Bath | Trener akademii |
| Frank Arnesen | Poszukiwacz talentów |
| James Melbourne | Analityk meczowy |
| Bob Brinded | Trener odpowiedzialny za kondycję |
| Nick Broad | Specjalista od żywienia |
| Silvano Cotti | Masażysta |
| Mauro Doimi | Masażysta |
| Billy McCulloch | Masażysta |
| Pedro Phillipou | Masażysta |
| Steward Sullivan | Masażysta |
| Dean Kenneally | Główny psycholog |
| Thierry Laurent | Psycholog rehabilitacyjny |
| Denis Talbot | Psycholog [11] |
[edytuj] Kadra 2008/09
[edytuj] Transfery
Zobacz więcej w osobnym artykule: Transfery Chelsea FC.[edytuj] Przyszli do Chelsea w sezonie 2007/2008
| Piłkarz | Narodowość | Pozycja | Transfer | Klub | Kraj | Data |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Claudio Pizarro |  |
N | Wolny transfer | Bayern Monachium | |
01-06-2007 |
| Tal Ben Haim |  |
O | Wolny transfer | Bolton Wanderers F.C. | |
14-06-2007 |
| Steven Sidwell | |
P | Wolny transfer | Reading F.C. | |
01-07-2007 |
| Florent Malouda | |
P | 13,5 mln Funtów | Olympique Lyon | |
10-07-2007 |
| Alex | |
O | powrót z wyp. | PSV Eindhoven | |
14-08-2007 |
| Juliano Belletti | |
O | 4 mln Funtów | FC Barcelona |  |
23-08-2007 |
| Nicolas Anelka | |
N | 18 mln Funtów | Bolton Wanderers | |
11-01-2008 |
| Branislav Ivanović |  |
O | 9 mln Funtów | Lokomotiw Moskwa | |
15-01-2008 |
| Franco di Santo | |
N | 3,4 mln Funtów | Audax Italiano |  |
25-01-2008 |
Kwota całkowita wydana na sprowadzenie zawodników do Chelsea wyniosła 41,5 mln Funtów.[12]
[edytuj] Odeszli z Chelsea w sezonie 2007/2008
| Piłkarz | Narodowość | Pozycja | Transfer | Klub | Kraj | Data |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Geremi Njitap |  |
P | wolny transfer | Newcastle United | |
06-07-2007 |
| Arjen Robben | |
P | 24 mln Funtów | Real Madryt | |
23-08-2007 |
| Glen Johnson | |
O | 4 mln Funtów | FC Portsmouth | |
31-08-2007 |
| Lassana Diarra | |
P | 2 mln Funtów | Arsenal FC | |
31-08-2007 |
| Khalid Boulahrouz | |
O | wypożyczenie | Sevilla FC | |
12-07-2007 |
| Jimmy Smith | |
P | wypożyczenie | Norwich City | |
19-07-2007 |
| Michael Mancienne | |
O | wypożyczenie | Queens Park Rangers | |
20-07-2007 |
| Adrian Pettigrew | |
O | wypożyczenie | Brentford F.C. | |
10-08-2007 |
| Ryan Bertrand | |
O | wypożyczenie | Oldham Athletic | |
21-08-2007 |
| Jack Cork | |
P | wypożyczenie | Scunthorpe United | |
24-08-2007 |
| Harry Worley | |
O | wypożyczenie | Carlisle United | |
31-08-2007 |
| Scott Sinclair | |
N | wypożyczenie | Crystal Palace | |
06-03-2008 |
| Anthony Grant | |
O | wypożyczenie | Luton Town | |
16-11-2007 |
Kwota całkowita otrzymana po sprzedaniu zawodników Chelsea wyniosła 30 mln Funtów.[12]
[edytuj] Statystyki Piłkarzy
Zobacz więcej w osobnym artykule: Statystyki Chelsea F.C..[edytuj] 20 Najczęściej występujących
[edytuj] 20 Najlepszych strzelców
[edytuj] Stadion Zobacz więcej w osobnym artykule: Stamford Bridge (stadion).
 Chelsea rozgrywa swoje mecze na stadionie Stamford Bridge. Jest to jeden z najlepszych, najciekawszych i najnowocześniejszych stadionów na Wyspach Brytyjskich. Na stadionie tym może zasiąść 42 522 widzów. W skład stadionu wchodzą dwupiętrowa trybuna północna im. Matthew Hardinga; również dwupiętrowa trybuna północna – "Shed End"; trzypoziomowa "East Stand" oraz najnowocześniejsza i największa "West Stand". Obiekt Stamford Bridge wchodzi w skład wielkiego multipleksu Chelsea Village, który zawiera ponadto 2 czterogwiazdkowe hotele, 5 restauracji, sale bankietowe i konferencyjne, nocne kluby, podziemny parking czy różnego typu pomieszczenia rekreacyjne i odnowy biologicznej. Nazwa znaczy dosłownie "most nad Stamford" i odnosi się do potoku o nazwie Stamford, który kiedyś istniał w okolicy. Stamford Bridge to prawdziwa niezdobyta twierdza. Zawodnicy The Blues nie przegrali na własnym stadionie od lutego 2004 roku(czyli 84 spotkania stan na 12.05.2008 r.), kiedy Chelsea przegrała po raz ostatni. Od tego momentu minęły prawie 4 lata a CFC nie zwalnia tempa. Wynik ten jest swoistym rekordem na Wyspach(poprzedni należał do Liverpoolu – 68 meczów bez porażki). Wkład w ten sukces miało aż 3 trenerów Claudio Ranieri, Jose Mourinho, Avram Grant. [edytuj] Sponsorzy
Przypisy
[edytuj] Linki zewnętrzneChelsea F.C.
Drużyny: Chelsea F.C. • Rezerwy i Akademia • Chelsea L.F.C. Obiekty: Stamford Bridge Pierwszy zespół: Lista Piłkarzy • Chelsea F.C. Sezony • Występy w Europie Kategorie: Trenerzy • Piłkarze Inne: Statystyki • Transfery • Menadżerowie Arsenal • Aston Villa • Birmingham City • Blackburn Rovers • Bolton Wanderers • Chelsea • Derby County • Everton • Fulham • Liverpool • Manchester City • Manchester United • Middlesbrough • Newcastle United • Portsmouth • Reading • Sunderland • Tottenham Hotspur • West Ham United • Wigan Athletic   1961: Fiorentina • 1962: Atlético Madryt • 1963: Tottenham Hotspur • 1964: Sporting CP • 1965: West Ham United • 1966: Borussia Dortmund • 1967: Bayern Monachium • 1968: A.C. Milan • 1969: Slovan Bratysława • 1970: Manchester City F.C. • 1971: Chelsea F.C. • 1972: Rangers F.C. • 1973: A.C. Milan • 1974: 1. FC Magdeburg • 1975: Dynamo Kijów • 1976: RSC Anderlecht • 1977: Hamburger SV • 1978: RSC Anderlecht • 1979: FC Barcelona • 1980: Valencia CF • 1981: Dinamo Tbilisi • 1982: FC Barcelona • 1983: Aberdeen FC • 1984: Juventus FC • 1985: Everton F.C. • 1986: Dynamo Kijów • 1987: Ajax Amsterdam • 1988: KV Mechelen • 1989: FC Barcelona • 1990: Sampdoria Genua • 1991: Manchester United F.C. • 1992: Werder Brema • 1993: Parma F.C. • 1994: Arsenal Londyn • 1995: Real Saragossa • 1996: Paris Saint-Germain F.C. • 1997: FC Barcelona • 1998: Chelsea F.C. • 1999: Lazio Rzym
|
