ประเทศกัมพูชา

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

กัมพูชา (Cambodia) หรือชื่อทางการคือ ราชอาณาจักรกัมพูชา (Kingdom of Cambodia) (ภาษาเขมร:) เป็นประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีพรมแดนทางทิศใต้จรดกับอ่าวไทย ทางทิศตะวันตกติดกับประเทศไทย ทางทิศเหนือติดกับประเทศไทยและลาว ทางทิศตะวันออกติดกับเวียดนาม

เนื้อหา 1 ประวัติศาสตร์ 1.1 สมัยอาณานิคมฝรั่งเศส 1.2 ประกาศเอกราช 2 การเมือง 3 การแบ่งเขตการปกครอง 4 ภูมิประเทศ 4.1 แม่น้ำ/ทะเลสาบสำคัญ 4.2 ภูเขา 4.3 ป่าไม้ 5 ภูมิอากาศ 6 เศรษฐกิจ 7 ประชากร 8 ดูเพิ่ม 9 แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้] ประวัติศาสตร์

จากการพิสูจน์อายุโดยคาร์บอน 14 ที่ถ้ำกลางสเปียนทางภาคตะวันตกเฉียงเหนือของกัมพูชา บอกได้ว่า ผู้คนที่รู้จักทำหม้อดินอาศัยอยู่ในถ้ำนี้ตั้งแต่ 4200 ปี ก่อนคริสตกาล อีกถ้ำหนึ่งใกล้ทะเล มีผู้คนอาศัยอยู่ราวพันปีหลังจากนั้น ซึ่งพอจะสรุปได้ว่าชาวกัมพูชากลุ่มแรกใกล้เข้ามาในดินแดนนี้นานก่อนหน้านั้นแล้ว มีผู้พบหลักฐานเก่าแก่ไปกว่านั้นคือ วัฒนธรรมการใช้เครื่องมือหินกรวดทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ กะโหลกศีรษะ กระดูกพบที่สำโรงเซน อายุราว 1500 ปีก่อนคริสตกาล ชี้ให้เห็นว่าชาวกัมพูชายุคก่อนประวัติศาสตร์มีความละม้ายคล้ายคลึง กับชาวกัมพูชาในปัจจุบันซึ่งมีการผสมสายเลือดกับชาวจีนและเวียดนาม

[แก้] สมัยอาณานิคมฝรั่งเศส

กัมพูชาเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศสมาตั้งแต่พ.ศ. 2406 ต่อมาในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ญี่ปุ่นได้เข้ายึดครองกัมพูชาไว้ แล้วปลดผู้ปกครองกัมพูชาที่เป็นชาวฝรั่งเศสและผู้นิยมฝรั่งเศสออกไป เมื่อสงครามโลกครั่งที่ 2 ยุติลง ฝรั่งเศสผู้ถูกญี่ปุ่นขับไล่ออกจากกัมพูชาเป็นฝ่ายชนะสงคราม กัมพูชาจึงต้องตกเป็นของฝรั่งเศสอีกครั้งหนึ่ง ต่อมาฝรั่งเศสมีภาระการต่อสู้ติดพันกับนักชาตินิยมในเวียดนาม จึงต้องหาทางประนีประนอมกับกัมพูชา โดยได้จัดทำสนธิสัญญาขึ้นเพื่อเปลี่ยนสภาพจากการที่กัมพูชาเป็นเมืองขึ้นมาเป็นรัฐในอารักขาแห่งเครือจักรภพของฝรั่งเศส ในระยะที่เกิดสงครามโลกครั้งที่ 2 ฝรั่งเศสได้เจ้าสีหนุเป็นกษัตริย์ปกครองกัมพูชา เมื่อญี่ปุ่นยึดกัมพูชาได้ จึงให้เจ้าสีหนุประกาศเอกราชเป็นอิสระจากฝรั่งเศส แต่เมื่อญี่ปุ่นแพ้สงคราม ฝรั่งเศสจึงกลับเข้ามามีอำนาจในกัมพูชาเหมือนเดิม

[แก้] ประกาศเอกราช

ใน พ.ศ. 2490 กัมพูชาจึงได้ประกาศใช้รัฐธรรมนูญและจัดให้มีการเลือกตั้ง โดยเจ้าสีหนุประกาศยุบสภา ประกาศใช้กฎอัยการศึกและทำการปกครองกัมพูชาโดยตรงและได้เรียกร้องเอกราชจากฝรั่งเศส ซึ่งขณะนั่นที่ฝรั่งเศสกำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบในสงครามกับเวียดนามที่เดียนเบียนฟู ฝรั่งเศสจึงยอมให้เอกราชแก่กัมพูชาตามคำเรียกร้องของเจ้าสีหนุ และต่อมาในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2497 กัมพูชา จึงได้รับเอกราชอย่างสมบูรณ์ตามข้อตกลงในสนธิสัญญาเจนีวาพร้อม ๆ กับลาว และเวียดนาม

[แก้] การเมือง

สภาพการเมืองในกัมพูชาปัจจุบันถือว่ามีเสถียรภาพ พรรคการเมืองสองพรรคหลักซึ่งประกอบขึ้นเป็นรัฐบาลกัมพูชา คือ พรรคประชาชนกัมพูชา (CPP) ของสมเด็จฮุน เซน และพรรคฟุนซินเปค (FUNCINPEC) ของสมเด็จกรมพระนโรดมรณฤทธิ์ สามารถร่วมมือกันได้อย่างราบรื่น ทั้งในด้านบริหารและด้านนิติบัญญัติ รวมทั้งมีท่าทีที่สอดคล้องกันเป็นส่วนใหญ่ในประเด็นทางการเมืองสำคัญๆ ของประเทศ อาทิ เรื่องการนำตัวอดีตผู้นำเขมรแดงมาพิพากษาโทษ เป็นต้น

กลุ่มการเมืองฝ่ายตรงข้ามรัฐบาลยังไม่มีความเข้มแข็งมากพอ และคงสามารถทำได้เพียงแต่สร้างผลกระทบทางลบต่อภาพลักษณ์ของรัฐบาล โดยในทางการเมือง พรรคสม รังสี พรรคการเมืองฝ่ายค้านหนึ่งเดียวในสภาแห่งชาติกัมพูชา ได้เคลื่อนไหวตรวจสอบการทำงานของรัฐบาลกัมพูชาอย่างแข็งขัน พยายามชี้ให้สาธารณชนและนานาชาติ เห็นถึงการทุจริตและประพฤติมิชอบของรัฐบาล รวมทั้งการใช้อำนาจทางการเมืองเพื่อผลประโยชน์ส่วนตนและของพรรค อย่างไรก็ดี ในด้านความมั่นคง มีปรากฏการณ์ใหม่ คือ ได้เกิดกลุ่มติดอาวุธที่มีวัตถุประสงค์จะโค่นล้มรัฐบาลของสมเด็จฮุน เซน ที่สำคัญคือ Cambodian Freedom Fighters (CFF) ซึ่งมีชาวกัมพูชาสัญชาติอเมริกันเป็นหัวหน้า กลุ่มดังกล่าวได้ก่อการร้ายขึ้นในกรุงพนมเปญเมื่อวันที่ 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2543 แต่รัฐบาลกัมพูชาสามารถควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ และอยู่ระหว่างกระบวนการพิพากษาตัวผู้กระทำผิด

[แก้] การแบ่งเขตการปกครอง

ประเทศกัมพูชาแบ่งเขตการปกครองออกเป็น 20 จังหวัด (เขต: provinces; khet) และ 4 เทศบาล* (กรุง: municipalities; krung)

ชื่อ	เมืองเอก	พื้นที่ (km²)	ประชากร (ปี 2541)
1. บันทายมีชัย / บันเตียเมียนเจย (Banteay Meanchey)	เมืองศรีโสภณ	6,679	577,772
2. พระตะบอง (Battambang)	เมืองพระตะบอง	11,702	793,129
3. กำปงจาม / ก็อมปวงจาม (Kampong Cham)	เมืองกำปงจาม	9,799	1,608,914
4. กำปงชนัง / ก็อมปวงชนัง (Kampong Chhnang)	เมืองกำปงชนัง	5,421	417,693
5. กำปงสปือ / ก็อมปวงสปือ (Kampong Speu)	เมืองกำปงสปือ	7,017	598,882
6. กำปงธม / ก็อมปวงต็วม (Kampong Thom)	เมืองกำปงธม	13,814	569,060
7. กำปอด / กำโพธิ (Kampot)	เมืองกำโพธิ	4,873	528,405
8. กันดาล / ก็อนดาล (Kandal)	เมืองท่าเขมา	3,568	1,075,125
9. เกาะกง (Koh Kong)	กรุงเกาะกง	11,160	132,106
10. แกบ* (Kep)	-	336	28,660
11. กระแจะ (Kratié)	เมืองกระแจะ	11,094	263,175
12. มณฑลคีรี / ม็อนด็อลกิรี (Mondulkiri)	เมืองแสนมโนรมย์	14,228	32,407
13. โอดดาร์เมียนเจีย / อุดรมีชัย (Oddar Meancheay)	เมืองสำโรง	6,158	68,279
14. ไพลิน* (Pailin)	-	803	22,906
15. พนมเปญ / พนุมเป็ญ* (Phnom Penh)	-	376	2,009,264
16. สีหนุวิลล์ / กรุงพระสีหนุ / กำปงโสม* (Sihanoukville, Kampong Som)	-	868	235,190
17. พระวิหาร / เปรียะฮ์วิเหียร์ฺ (Preah Vihear)	เมืองพนมตะเบงเมียนเจีย	13,788	119,261
18. โพธิสัตว์ / โพธิ์ซัด (Pursat)	เมืองโพธิสัตว์	12,692	360,445
19. เปรยแวง (Prey Veng)	เมืองเปรยเเวง	4,883	946,042
20. รัตนคีรี (Ratanakiri)	เมืองบ้านลุง	10,782	94,243
21. เสียมเรียบ (Siem Reap)	เมืองเสียมเรียบ	10,299	696,164
22. สตึงแตรง (Stung Treng)	เมืองสตรึงแตรง	11,092	81,074
23. สวายเรียง (Svay Rieng)	เมืองสวายเรียง	2,966	478,252
24. ตาแก้ว (Takéo)	เมืองตาแก้ว	3,563	790,168

[แก้] ภูมิประเทศ

• ส่วนใหญ่เป็นที่ราบ ประกอบด้วยที่ราบรอบทะเลสาบเขมร และที่ราบลุ่มแม่น้ำโขง
• มีทิวเขาล้อมรอบทางเหนือ คือ เทือกเขาพนมดงรัก เทือกเขาบรรทัด เทือกเขาอันนัม

กัมพูชา มีลักษณะภูมิประเทศคล้ายชามหรืออ่าง คือ ตรงกลางเป็นแอ่งทะเลสาบและลุ่มแม่น้ำโขงอันกว้างขวาง มีภูเขาล้อมรอบอยู่ 3 ด้าน ได้แก่

• ด้านตะวันออกมีแนวเทือกเขาอันนัมที่เป็นพรมแดนกับประเทศเวียดนาม
• ด้านเหนือและตะวันตกเฉียงเหนือมีแนวเทือกเขาพนมดงรักที่เป็นพรมแดนกับประเทศไทย
• ด้านใต้และตะวันตกใต้มีแนวเทือกเขาบรรทัดที่เป็นแนวพรมแดนกับประเทศไทย

เฉพาะด้านตะวันออกเฉียงใต้เท่านั้นที่เป็นที่ราบลุ่มแม่น้ำโขง

[แก้] แม่น้ำ/ทะเลสาบสำคัญ

1. แม่น้ำโขง ไหลจากลาวเข้าสู่ภาคเหนือของกัมพูชาแล้วไหลผ่านเข้าเขตเวียดนาม มีความยาวในเขตกัมพูชารวม 500 กิโลเมตร
2. แม่น้ำทะเลสาบ เชื่อมระหว่างแม่น้ำโขงกับทะเลสาบ ความยาว 130 กิโลเมตร
3. แม่น้ำบาสัก (Bassac) เชื่อมต่อกับแม่น้ำทะเลสาบที่หน้าพระมหาราชวัง กรุงพนมเปญ ความยาว 80 กิโลเมตร
4. ทะเลสาบโตนเลสาบ อยู่ห่างจากกรุงพนมเปญประมาณ 100 กิโลเมตร ฤดูน้ำหลากน้ำท่วมถึง 7,500 ตารางกิโลเมตร ลึกถึง 10 เมตร โตนเลสาบครอบคลุมพื้นที่ 5 จังหวัด ได้แก่ กำปงธม กำปงซะนัง โพธิสัตว์ พระตะบอง และเสียมเรียบ ในโตนเลสาบมีปลาชุกชุมกว่า 300 ชนิด

[แก้] ภูเขา

ยอดเขาสูงที่สุดของกัมพูชาคือ พนมอาออรัล สูงจากระดับน้ำทะเลปานกลาง 1,813 เมตรทิศเหนือของกัมพูชามีเขตแดนติดกับประเทศไทยระยะทางยาว 750 กิโลเมตร ติดกับจังหวัดอุบลราชธานี ศรีสะเกษ สุรินทร์ บุรีรัมย์ สระแก้ว จันทบุรี ตราด โดยมีเทือกเขาพนมดงรัก และเทือกเขาบรรทัดกั้น

[แก้] ป่าไม้

กัมพูชาเป็นประเทศที่มีป่าไม้อุดมสมบูรณ์มากที่สุดหากเปรียบเทียบกับประเทศเพื่อนบ้าน ปัจจุบันป่าไม้ลดลงอย่างมากหลังจากที่รัฐบาลเปิดให้สัมปทานป่ากับบริษัทเอกชนจากประเทศ อินโดนีเซีย มาเลเซีย และญี่ปุ่น

[แก้] ภูมิอากาศ

• มีอากาศมรสุมเขตร้อนเป็นแบบร้อนชื้นแถบมรสุม ฤดูฝนเริ่มจากเดือนพฤษภาคม-ตุลาคม

ฤดูแล้ง เริ่มจากเดือนพฤศจิกายน-เมษายน เดือนเมษายนมีอุณหภูมิสูงสุดที่สุด เดือนมกราคมมีอุณหภูมิต่ำที่สุด เดือนตุลาคมมีฝนตกชุกที่สุด

ส่วนนี้ของบทความยังไม่สมบูรณ์ คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มเติมเนื้อหาในส่วนนี้

[แก้] เศรษฐกิจ

1. เกษตรกรรม อยู่บริเวณที่ราบภาคกลาง รอบทะเลสาบเขมร พืชที่สำคัญคือ ข้าวเจ้า ยางพารา พริกไทย
2. การประมง บริเวณรอบทะเลสาบเขมร เป็นแหล่งประมงน้ำจืดที่สำคัญที่สุดในภูมิภาค
3. การทำป่าไม้ บริเวณเขตภูเขาทางภาคเหนือ โดยล่องมาตามแม่น้ำโขง
4. การทำเหมืองแร่ ยังไม่ค่อยสำคัญ
5. อุตสาหกรรม เป็นอุตสาหกรรมขนาดย่อม ส่วนใหญ่เป็นโรงสีข้าว โรงเลื่อย รองเท้า

ภาวะเศรษฐกิจของกัมพูชาหลังจากมีการเปลี่ยนแปลงการปกครองจากระบอบสังคมนิยมเป็นระบอบประชาธิปไตย และหลังจากสงครามภายใน ประเทศกัมพูชาเริ่มสงบลง และเริ่มพัฒนาฟื้นฟูบูรณะประเทศ ทำให้ความต้องการสินค้าและบริการเพิ่มมากขึ้น จึงเปิดโอกาสให้ ประเทศทำการค้าขายกับต่างประเทศมากยิ่งขึ้น กัมพูชาจึงกำหนดนโยบายที่มุ่งหวังการพัฒนาศักยภาพทางการเกษตร การท่องเที่ยว และส่งเสริมให้มีการลงทุนจากต่างชาติ โดยกำหนดยุทธการต่างๆ เพื่อเพิ่มรายได้ของรัฐและได้ดำเนินมาตรการต่างๆ อย่างต่อเนื่อง เช่น การปรับปรุงกฎหมายด้านเศรษฐกิจ การเพิ่มสิทธิประโยชน์แก่นักลงทุนต่างประเทศ การปฏิรูประบบจัดเก็บภาษีเงินได้ และเร่งรัดพัฒนาโครงสร้าง พื้นฐานทางเศรษฐกิจ เช่น สนามบิน ถนน ไฟฟ้า ประปา และสาธารณูปโภคต่างๆ เป็นต้น ภายใต้ความช่วยเหลือจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศ ธนาคารเพื่อการพัฒนาแห่งเอเชีย และ UNDP รวมทั้งประเทศที่ให้ความช่วยเหลืออื่นๆ

แต่การพัฒนาเศรษฐกิจของกัมพูชาได้เติบโตอย่างช้าๆ โดยเฉพาะในช่วงปี 2540-2541 กัมพูชาต้องเผชิญกับวิกฤติเศรษฐกิจในภูมิภาคเอเชีย และความขัดแย้งทางการเมืองภายในประเทศ ส่งผลให้นักลงทุนต่างประเทศถอนตัวออกจากประเทศกัมพูชา ส่งผลให้การฟื้นฟูบูรณะและการพัฒนาประเทศเป็นไปอย่างล่าช้า แต่หลังจากปี 2542 สถานการณ์การเมืองกัมพูชาเริ่มมีความมั่นคงพอสมควร และนับเป็นปีแรกที่กัมพูชามีสันติภาพอย่างแท้จริง เพราะปัญหาความขัดแย้งทางการเมืองภายในหมดไป ปัจจุบัน กัมพูชากำลังพัฒนาตามแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (ตุลาคม 2543 - กันยายน 2548) ทั้งนี้เพื่อให้อัตราการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจขยายตัวอย่างต่อเนื่อง ในเกณฑ์ร้อยละ 6-7 ต่อปี ภาวะเศรษฐกิจของกัมพูชาในอดีตที่ผ่านมาสามารถสรุปได้ดังนี้

สินค้าเกษตรกรรมถือว่าเป็นแหล่งรายได้หลักของประเทศประมาณร้อยละ 43 ของ GDP มาจากข้าวและปศุสัตว์ ส่วนการประมงและป่าไม้มีสัดส่วนประมาณร้อยละ 5 สินค้าเกษตรที่ส่งออกได้แก่ข้าว ไม้ และยางพารา รองลงมาได้แก่ ข้าวโพด ถั่วเหลือง สัตว์มีชีวิต ผลไม้ และปลา เป็นต้น ทั่วไปกัมพูชามีสินค้าส่งออกที่สำคัญได้แก่ เสื้อผ้าและเครื่องนุ่งห่ม ไม้ ยางพารา ข้าว และปลา สินค้านำเข้าที่สำคัญได้แก่ผลิตภัณฑ์น้ำมันเชื้อเพลิง บุหรี่ ทอง วัสดุก่อสร้าง เครื่องจักรและเครื่องยนต์

เศรษฐกิจกัมพูชาในปี 2546 คาดการณ์โดย The Economist Intelligence Unit (EIU) มีการขยายตัวในอัตราที่ชะลอลงเหลือ 5.0 % และ International Monetary Fund (IMF) คาดว่าเศรษฐกิจขยายตัว 4.7 % เทียบกับที่ขยายตัวราว 5.5 % ในปี 2545 ปัจจัยสำคัญที่บั่นทอนการขยายตัวทางเศรษฐกิจของกัมพูชา ได้แก่ รายได้จากภาคการท่องเที่ยวที่ลดลง เนื่องจากเกิดเหตุการณ์การก่อความไม่สงบ โดยมีการเผาสถานทูตไทย ณ กรุงพนมเปญ เกิดปัญหาการระบาดของโรคทางเดินหายใจ เฉียบพลันรุนแรง (SARS) ประกอบกับสถานการณ์ความไม่แน่นอนทางการเมืองในกัมพูชา (หลังการเลือกตั้งทั่วไปซึ่งจัดขึ้นเมื่อวันที่ 27 กรกฎาคม 2546 ที่ผ่านมา) ทำให้นักท่องเที่ยวไม่มั่นใจในความปลอดภัยและ ปัญหาการเมืองที่ยังคงไร้เสถียรภาพ ทำให้นักลงทุนต่างชาติขาดความเชื่อมั่นในการเข้าไปลงทุนในกัมพูชา ถึงแม้ว่าวันที่ 3 กุมภาพันธ์ 2546 สภาแห่งชาติของกัมพูชา (The National Assembly) ได้อนุมัติการออกกฎหมายการลงทุนฉบับใหม่ ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายการลงทุนฉบับลงวันที่ 5 สิงหาคม 2534 (Law on the Amendment to the Law on Investment of the Kingdom of Cambodia) เพื่อเอื้อสิทธิประโยชน์ด้านการลงทุนแก่นักลงทุนต่างชาติ ส่วนภาคธุรกิจก่อสร้างยังคงอยู่ในภาวะซบเซา

ปี 2547 EIU และ IMF คาดว่าเศรษฐกิจกัมพูชาจะขยายตัวเพิ่มขึ้นเป็น 5.5 % - 5.8 % ซึ่งใกล้เคียงกับอัตราการขยายตัวทางเศรษฐกิจที่รัฐบาลกัมพูชาคาดว่าจะขยายตัวสูงถึง 5.5 % - 6.0 % เนื่องจากรายได้จากการส่งออกเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากเศรษฐกิจโลกที่มีแนวโน้มฟื้นตัวดีขึ้น ประกอบกับเมื่อเดือนธันวาคม 2546 รัฐบาลสหรัฐอเมริกาประกาศเพิ่มโควตานำเข้าสิ่งทอสำหรับปี 2547 ให้กัมพูชาเพิ่มขึ้นอีก 14 % ซึ่งคาดว่าจะทำให้กัมพูชามีรายได้จากการส่งออกเสื้อผ้าสำเร็จรูปไปสหรัฐฯ เพิ่มขึ้น และภาคธุรกิจก่อสร้างเริ่มฟื้นตัวดีขึ้น และจากการที่กัมพูชาได้เข้าเป็นสมาชิก ใหม่ของ WTO อย่างสมบูรณ์เมื่อเดือนตุลาคม 2547 ทำให้กัมพูชามีพันธกรณีที่ต้องเร่งปรับปรุงกฎหมายด้านการลงทุนให้ได้มาตรฐานสากล ซึ่งจะทำให้นักลงทุนเกิดความเชื่อมั่นและเข้าไปลงทุนในกัมพูชาเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งการย้ายฐานการผลิตเข้าไปตั้งโรงงานผลิตเสื้อผ้าสำเร็จรูปในกัมพูชาเพื่อส่งออก เนื่องจากกัมพูชายังมีอัตราค่าจ้างแรงงานที่ต่ำ ทางด้านอัตราเงินเฟ้อ EIU และ IMF คาดว่าปี 2547 กัมพูชาจะมีอัตราเงินเฟ้อเฉลี่ยเพิ่มขึ้นเป็น 3.1 % - 3.5 % จากอัตราเงินเฟ้อเฉลี่ยราว 1.3 % - 2.6 % ในปี 2546 เนื่องจากราคาอาหารในประเทศปรับตัวสูงขึ้นตามราคาสินค้าโภคภัณฑ์ในตลาดโลก (ธนาคารเพื่อการส่งออกและนำเข้าแห่งประเทศไทย, 2547)

[แก้] ประชากร

จำนวนประชากร 

14,071,000 (ก.ค. 2548)

เชื้อชาติ 

ชาวเขมร 90% ชาวญวน 4% ชาวจีน 3 % อื่นๆ เช่นชาวไทย ดูเพิ่มได้ที่ไทยเกาะกง ชาวลาว ชาวจาม ชาวจะราย ชาวระแดว์ ชาวเสตียง ชาวเมฺรญ และชาวเปือร์ 3% เป็นต้น

ภาษา 

ภาษาเขมรเป็นภาษาราชการ ส่วนภาษาที่ใช้โดยทั่วไป ได้แก่ ภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส ภาษาเวียดนาม ภาษาไทย และภาษาจีน

ศาสนา 

รัฐธรรมนูญกัมพูชาบัญญัติให้ศาสนาพุทธเป็นศาสนาประจำชาติ เพราะมีผู้นับถือพระพุทธศาสนา 95% ศาสนาอิสลาม 3% ศาสนาคริสต์ 1.7% ศาสนาพราหมณ์-ฮินดู 0.3%

[แก้] ดูเพิ่ม

• ศิลปะเขมร

[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น

• ข้อมูลประเทศกัมพูชา จากเว็บไซต์ของกระทรวงการต่างประเทศ
• เรียนภาษาเขมร มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
• ประวัติศาสตร์การเมืองกัมพูชา . (pdf)

ด • พ • ก ประเทศและดินแดนในทวีปเอเชีย
ประเทศ	กัมพูชา  • กาตาร์  • เกาหลีใต้  • เกาหลีเหนือ  • คาซัคสถาน1  • คีร์กีซสถาน  • คูเวต  • จอร์เจีย1  • จอร์แดน  • จีน  • ญี่ปุ่น  • ซาอุดีอาระเบีย  • ซีเรีย  • ไซปรัส2  • ติมอร์ตะวันออก3  • ตุรกี1  • เติร์กเมนิสถาน  • ทาจิกิสถาน  • ไทย  • เนปาล  • บรูไน  • บังกลาเทศ  • บาห์เรน  • ปากีสถาน  • พม่า  • ฟิลิปปินส์  • ภูฏาน  • มองโกเลีย  • มัลดีฟส์  • มาเลเซีย  • เยเมน  • รัสเซีย1  • ลาว  • เลบานอน  • เวียดนาม  • ศรีลังกา  • สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์  • สิงคโปร์  • อัฟกานิสถาน  • อาเซอร์ไบจาน1  • อาร์เมเนีย2  • อินเดีย  • อินโดนีเซีย3  • อิรัก  • อิสราเอล  • อิหร่าน  • อียิปต์4  • อุซเบกิสถาน  • โอมาน
ดินแดน	ฮ่องกง (จีน)  • ชัมมูและกัษมีระ (อินเดีย/ปากีสถาน/จีน)  • เคอร์ดิสถาน (อิรัก)  • มาเก๊า (จีน)  • นากอร์โน-คาราบัค1 (อาเซอร์ไบจาน)  • ปาเลสไตน์: ฉนวนกาซา  • เวสต์แบงก์ (อิสราเอล/รัฐบาลปาเลสไตน์)  •ไต้หวัน (จีน/รัฐบาลไต้หวัน)  • สาธารณรัฐตุรกีแห่งไซปรัสเหนือ1 (ไซปรัส)
(1) อาจจัดให้อยู่ในทวีปยุโรป; (2) อยู่ในทวีปเอเชีย แต่มีความสัมพันธ์ทางการเมืองสังคมกับทวีปยุโรป; (3) อาจจัดพื้นที่บางส่วน/ทั้งหมดให้อยู่ในเขตโอเชียเนีย; (4) พื้นที่ส่วนใหญ่อยู่ในทวีปแอฟริกา

ด • พ • ก สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (อาเซียน)
รัฐสมาชิก	กัมพูชา  • ไทย  • บรูไน  • พม่า  • ฟิลิปปินส์  • มาเลเซีย  • ลาว  • เวียดนาม  • สิงคโปร์  • อินโดนีเซีย
ประเทศสังเกตการณ์	ปาปัวนิวกินี  • ติมอร์ตะวันออก

ด • พ • ก ประเทศที่มีกษัตริย์เป็นประมุข
ทวีปเอเชีย	กัมพูชา (!)  • กาตาร์ (*)  • คูเวต (⁂)  • จอร์แดน (⁂)  • ซาอุดีอาระเบีย (*)  • ญี่ปุ่น  • ภูฏาน (*)  • บรูไน (*)  • บาห์เรน (⁂)  • ไทย  • มาเลเซีย (!)  • สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ (!)  • โอมาน (*)
ทวีปแอฟริกา	เลโซโท  • โมร็อกโก (⁂)  • สวาซิแลนด์ (*)
ทวีปยุโรป	อันดอร์รา (!)  • เบลเยียม  • เดนมาร์ก  • ลิกเตนสไตน์ (⁂)  • ลักเซมเบิร์ก  • โมนาโก (⁂)  • เนเธอร์แลนด์  • นอร์เวย์  • สเปน  • สวีเดน  • นครรัฐวาติกัน (*!)
โอเชียเนีย	ตองกา  • ซามัว
เครือจักรภพ	แอนติกาและบาร์บูดา  • ออสเตรเลีย  • บาฮามาส  • บาร์เบโดส  • เบลีซ  • แคนาดา  • เกรเนดา  • จาเมกา  • นิวซีแลนด์  • ปาปัวนิกินี  • เซนต์คิตส์และเนวิส  • เซนต์ลูเซีย  • เซนต์วินเซนต์และเกรนาดีนส์  • หมู่เกาะโซโลมอน  • ตูวาลู  • สหราชอาณาจักร
* สมบูรณาญาสิทธิราชย์, ⁂ ราชาธิปไตยกึ่งภายใต้รัฐธรรมนูญ, ! ราชาธิปไตยที่มีจากการเลือกตั้ง

ด • พ • ก ผู้เข้าร่วมจัดแสดงในมหกรรมพืชสวนโลกเฉลิมพระเกียรติฯ ราชพฤกษ์ 2549
ประเทศ	สวนภายนอกอาคาร บังกลาเทศ • เบลเยียม • จีน • กัมพูชา • อิหร่าน • ญี่ปุ่น • เคนยา • ลาว • มอริเตเนีย • โมร็อกโก • เนปาล • เนเธอร์แลนด์ • แอฟริกาใต้ • ซูดาน • ตุรกี • เวียดนาม • สเปน • อินโดนีเชีย • อินเดีย • มาเลเซีย • ภูฏาน • กาตาร์ สวนภายในอาคาร/ นิทรรศการหมุนเวียน สวิตเซอร์แลนด์ • แคนาดา • บรูไนดารุสซาลาม • ไต้หวัน • ญี่ปุ่น • เกาหลีใต้ • ตูนิเซีย • เคนยา • ซูดาน • ตรินิแดดและโตเบโก • กาบอง • บุรุนดี • ไนจีเรีย • มาดากัสการ์ • ปากีสถาน • บัลแกเรีย • เยเมน
องค์กรในประเทศ	ส่วนราชการ กรุงเทพมหานคร • จังหวัดราชบุรี • จังหวัดฉะเชิงเทรา • จังหวัดพระนครศรีอยุธยา • จังหวัดเชียงใหม่ • เทศบาลนครเชียงใหม่ • สวนพฤกษศาสตร์สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ • โครงการหลวง รัฐวิสาหกิจ การท่าเรือแห่งประเทศไทย • การประปานครหลวง • การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย ธนาคาร ธนาคารเพื่อการเกษตรและสหกรณ์การเกษตร • ธนาคารกสิกรไทย • ธนาคารกรุงไทย บริษัทเอกชน โตโยต้า มอเตอร์ ประเทศไทย • ปตท. • เครือเจริญโภคภัณฑ์ • กสท. โทรคมนาคม • ชิน คอร์ปอเรชั่น • ทีโอที • บุญรอดบริวเวอรี่ • ปราณเดอสยาม