ภาษาไทย

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ภาษาไทย
เสียงอ่าน:	/pʰaːsaːtʰaj/
พูดใน:	ประเทศไทย
จำนวนผู้พูด:	46–50 ล้านคน (ไม่รวมไทยถิ่นเหนือ อีสาน และไทยถิ่นใต้)
อันดับ:	24
ตระกูลภาษา:	ไท-กะได  คำ-ไท   บี-ไท    ไท-แสก     ไท      ไทตะวันตกเฉียงใต้       ไทกลาง-ตะวันออก        เชียงแสน         ภาษาไทย
ระบบการเขียน:	อักษรไทย
สถานะทางการ
ภาษาทางการใน:	ประเทศไทย
องค์กรควบคุม:	ราชบัณฑิตยสถาน
รหัสภาษา
ISO 639-1:	th
ISO 639-2:	tha
ISO 639-3:	tha
บทความนี้มีอักษรในตระกูลอักษรพราหมีปรากฏอยู่ คุณอาจเห็นสัญลักษณ์อื่นแทนตัวอักษร หรือมองเห็นสระวางผิดตำแหน่ง หากคอมพิวเตอร์ของคุณไม่สามารถแสดงผลได้อย่างถูกต้อง
ส่วนหนึ่งของสารานุกรมภาษา

ภาษาไทย เป็นภาษาราชการของประเทศไทย และภาษาแม่ของชาวไทย และชนเชื้อสายอื่นในประเทศไทย ภาษาไทยเป็นภาษาในกลุ่มภาษาไต ซึ่งเป็นกลุ่มย่อยของตระกูลภาษาไท-กะได สันนิษฐานว่า ภาษาในตระกูลนี้มีถิ่นกำเนิดจากทางตอนใต้ของประเทศจีน และนักภาษาศาสตร์บางท่านเสนอว่า ภาษาไทยน่าจะมีความเชื่อมโยงกับ ตระกูลภาษาออสโตร-เอเชียติก ตระกูลภาษาออสโตรนีเซียน ตระกูลภาษาจีน-ทิเบต

ภาษาไทยเป็นภาษาที่มีระดับเสียงของคำแน่นอนหรือวรรณยุกต์เช่นเดียวกับภาษาจีน และออกเสียงแยกคำต่อคำ เป็นที่ลำบากของชาวต่างชาติเนื่องจาก การออกเสียงวรรณยุกต์ที่เป็นเอกลักษณ์ของแต่ละคำ และการสะกดคำที่ซับซ้อน นอกจากภาษากลางแล้ว ในประเทศไทยมีการใช้ ภาษาไทยถิ่นอื่นด้วย

เนื้อหา 1 สัทวิทยา 1.1 พยัญชนะ 1.2 สระ 1.2.1 สระเดี่ยว 1.2.2 สระประสม 1.3 วรรณยุกต์ 2 ดูเพิ่ม 3 อ้างอิง 4 แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้] สัทวิทยา

[แก้] พยัญชนะ

	ริมฝีปาก ทั้งสอง			ริมฝีปากล่าง -ฟันบน	ปุ่มเหงือก			หลังปุ่มเหงือก		เพดานแข็ง	เพดานอ่อน			ผนังคอ
เสียงกัก	[ p ] ป	[ pʰ ] ผ,พ,ป	[ b ] บ		[ t ] ฏ,ต	[ tʰ ] ฐ,ฑ*,ฒ,ถ,ท,ธ	[ d ] ฎ,ฑ*,ด				[ k ] ก	[ kʰ ] ข,ฃ,ค,ฅ,ฆ		[ ʔ ] อ**
เสียงนาสิก			[ m ] ม				[ n ] ณ,น						[ ŋ ] ง
เสียงเสียดแทรก				[ f ] ฝ,ฟ	[ s ] ซ,ศ,ษ,ส									[ h ] ห,ฮ
เสียงกึ่งเสียดแทรก								[ ʨ ] จ	[ ʨʰ ] ฉ,ช,ฌ
เสียงรัวลิ้น							[ r ] ร
เสียงเปิด										[ j ] ญ,ย			[ w ] ว
เสียงข้างลิ้น							[ l ] ล,ฬ

^* ฑ สามารถออกเสียงได้ทั้ง [tʰ] และ [d] ขึ้นอยู่กับคำศัพท์

^** เสียง [ʔ] มีปรากฏอยู่ในคำที่มีสระเสียงสั้นและไม่มีพยัญชนะสะกด

เสียงสัทอักษรพยัญชนะในภาษาไทย มีอยู่ด้วยกัน 21 เสียงดังต่อไปนี้

• [p] [ป] เสียงกัก ฐานริมฝีปาก สิถิล อโฆษะ
• [pʰ] [พ] เสียงกัก ฐานริมฝีปาก ธนิต อโฆษะ
• [b] [บ] เสียงกัก ฐานริมฝีปาก สิถิล โฆษะ
• [t] [ต] เสียงกัก ฐานปุ่มเหงือก สิถิล อโฆษะ
• [tʰ] [ท] เสียงกัก ฐานปุ่มเหงือก ธนิต อโฆษะ
• [d] [ด] เสียงกัก ฐานปุ่มเหงือก สิถิล โฆษะ
• [ʨ] [จ] เสียงกัก ฐานเพดานแข็ง สิถิล อโฆษะ
• [ʨʰ] [ช] เสียงกัก ฐานเพดานแข็ง ธนิต อโฆษะ
• [k] [ก] เสียงกัก ฐานเพดานอ่อน สิถิล อโฆษะ
• [kʰ] [ค] เสียงกัก ฐานเพดานอ่อน ธนิต อโฆษะ
• [ʔ] [อ] เสียงกัก ฐานเส้นเสียง
• [m] [ม] เสียงนาสิก ฐานริมฝีปาก
• [n] [น] เสียงนาสิก ฐานปุ่มเหงือก
• [ŋ] [ง] เสียงนาสิก ฐานเพดานอ่อน
• [r] [ร] เสียงรัวลิ้น ฐานปุ่มเหงือก
• [f] [ฟ] เสียงเสียดแทรก ฐานริมฝีปากกับฟัน
• [s] [ซ] เสียงเสียดแทรก ฐานปุ่มเหงือก
• [h] [ฮ] เสียงเสียดแทรก ฐานเส้นเสียง
• [j] [ย] เสียงเปิด ฐานเพดานอ่อน
• [w] [ว] เสียงเปิด ฐานริมฝีปาก-เพดานอ่อน
• [l] [ล] เสียงข้างลิ้น ฐานปุ่มเหงือก

[แก้] สระ

[แก้] สระเดี่ยว

	ลิ้นส่วนหน้า		ลิ้นส่วนหลัง
	ปากเหยียด		ปากเหยียด		ปากห่อ
	สั้น	ยาว	สั้น	ยาว	สั้น	ยาว
ลิ้นยกสูง >-ิ >-ี >-ึ >-ื >-ุ >-ู -	ลิ้นกึ่งสูง >เ-ะ >เ- >เ-อะ >เ-อ >โ-ะ >โ-
ลิ้นกึ่งต่ำ >แ-ะ >แ- >เ-าะ >-อ
ลิ้นลดต่ำ >-ะ, -ั >-า

จากตารางสามารถอธิบายถึงเสียงสระเดี่ยวในภาษาไทยตามตำราคือ

• [i] (อิ) ลิ้นส่วนหน้ายกสูง ปากเหยียด เสียงสั้น
• [iː] (อี) ลิ้นส่วนหน้ายกสูง ปากเหยียด เสียงยาว
• [ɯ] (อึ) ลิ้นส่วนกลางยกสูง ปากเหยียด เสียงสั้น
• [ɯː] (อือ) ลิ้นส่วนกลางยกสูง ปากเหยียด เสียงยาว
• [u] (อุ) ลิ้นส่วนหลังยกสูง ปากห่อ เสียงสั้น
• [uː] (อู) ลิ้นส่วนหลังยกสูง ปากห่อ เสียงยาว
• [e] (เอะ) ลิ้นส่วนหน้ากึ่งสูง ปากเหยียด เสียงสั้น
• [eː] (เอ) สิ้นส่วนหน้ากึ่งสูง ปากเหยียด เสียงยาว
• [o] (โอะ) ลิ้นส่วนหลังกึ่งสูง ปากห่อ เสียงสั้น
• [oː] (โอ) ลิ้นส่วนหลังกึ่งสูง ปากห่อ เสียงยาว
• [ɤ] (เออะ) ลิ้นส่วนกลางระดับกลาง ปากกึ่งเหยียด เสียงสั้น
• [ɤː] (เออ) ลิ้นส่วนกลางระดับกลาง ปากกึ่งเหยียด เสียงยาว
• [ɔ] (เอาะ) ลิ้นส่วนหลังกึ่งต่ำ ปากห่อ เสียงสั้น
• [ɔː] (ออ) ลิ้นส่วนหลังกึ่งต่ำ ปากห่อ เสียงยาว
• [ɛ] (แอะ) ลิ้นส่วนหน้าเกือบต่ำ ปากเหยียด เสียงสั้น
• [ɛː] (แอ) ลิ้นส่วนหน้าเกือบต่ำ ปากเหยียด เสียงยาว
• [a] (อะ) ลิ้นส่วนหน้าลดต่ำ ปากเหยียด เสียงสั้น
• [aː] (อา) ลิ้นส่วนหน้าลดต่ำ ปากเหยียด เสียงยาว

[แก้] สระประสม

สระประสม เกิดจากการเลื่อนของลิ้นในระดับสูง ลดลงสู่ระดับต่ำ ดังนั้นจึงสามารถเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า สระเลื่อน มี 3 เสียงดังนี้

• [ia:] (เอีย) ประสมจากสระ อี และ อา
• [ɯa:] (เอือ) ประสมจากสระ อือ และ อา
• [ua:] (อัว) ประสมจากสระ อู และ อา

ในบางตำราจะเพิ่มสระสระประสมเสียงสั้น คือ เอียะ เอือะ อัวะ ด้วย แต่ในปัจจุบันสระเหล่านี้ปรากฏเฉพาะคำเลียนเสียงเท่านั้น เช่น เพียะ เปรี๊ยะ ผัวะ เป็นต้น

[แก้] วรรณยุกต์

เสียงวรรณยุกต์ ในภาษาไทย จำแนกออกได้เป็น 5 เสียง ได้แก่

• เสียงสามัญ (ระดับเสียงกึ่งสูง-กลาง)
• เสียงเอก (ระดับเสียงกึ่งต่ำ-ต่ำ)
• เสียงโท (ระดับเสียงสูง-ต่ำ)
• เสียงตรี (ระดับเสียงกึ่งสูง-สูง)
• เสียงจัตวา (ระดับเสียงกึ่งต่ำ-ต่ำ-กึ่งสูง)

ส่วน รูปวรรณยุกต์ มี 4 รูป ได้แก่

• ไม้เอก ( -่ )
• ไม้โท ( -้ )
• ไม้ตรี ( -๊ )
• ไม้จัตวา ( -๋ )

ทั้งนี้คำที่มีรูปวรรณยุกต์เดียวกัน ไม่จำเป็นต้องมีระดับเสียงวรรณยุกต์เดียวกัน ขึ้นอยู่กับระดับเสียงของอักษรนำด้วย เช่น ข้า (ไม้โท) ออกเสียงโทเหมือน ค่า (ไม้เอก) เป็นต้น

[แก้] ดูเพิ่ม

• อักษรไทย
• ไตรยางศ์
• หลักภาษาไทย
• คำราชาศัพท์
• คำที่มักเขียนผิด
• ภาษาในประเทศไทย

[แก้] อ้างอิง

• นันทนา รณเกียรติ, ดร. สัทศาสตร์ภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติ. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2548. ISBN 974-571-929-3.

[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น

• ข้อมูลพื้นฐานภาษาไทย
• ประมวลภาพหน้าปกแบบเรียนภาษาไทย:รายวิชาวิเคราะห์แบบเรียนภาษาไทย.คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์.สาขาวิชาภาษาไทย.มหาวิทยาลัยขอนแก่น

ด • พ • ก ภาษาในตระกูลภาษาไท-กะได
ภาษาไหล-เกยัน	ไหล • เจียมาว • ยารง • เกลาว • ลาติ • ลาติขาว • ปู้ยัง • จุน • เอน • กวาเบียว • ลาคัว • ลาฮา
ภาษาคำ-ไต	เบ • ไต • แสก • ลักเกีย • เบียว • อ้ายจาม • ต้ง (เหนือ / ใต้) • คัง • มู่หล่าว • เหมาหนาน • สุ่ย
กลุ่มภาษาคำ-ไต > ภาษาไต
กลุ่มเชียงแสน	ไทดำ • คำเมือง • ไทขาว • ไทย • ไทฮ่างตง • ไทแดง • พวน • ตูลาว
กลุ่มลาว-ผู้ไท	ลาว • ไทญ้อ • ผู้ไท • ไทยถิ่นอีสาน
กลุ่มไทพายัพ	อาหม • อ่ายตน • คำตี่ • คำยัง • พ่าเก • ไทขึน • ไทใหญ่ • ไทลื้อ • ไทเหนือ
กลุ่มอื่นๆ	ปายี • ไทถาน • ไทยอง • ไทหย่า
ภาษาไต(อื่นๆ)	จ้วง • นุง • ต่าย • ตุรุง • นาง • ปูยี • ไทยถิ่นใต้ • ไทยโคราช