Radomiak Radom
Z Wikipedii
| RKS 1910 Radomiak Radom | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełna nazwa | RKS 1910 Radomiak Radom | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przydomek | "Zieloni" | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data założenia | 1910 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Stadion | Stadion RKS Radomiak | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liczba miejsc | 10.000 (historyczna frekwencja 25 000) | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Prezes | Mirosław Hernik | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Trener | Jerzy Wójcik | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liga | III liga | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| 2007/2008 wiosna | 7 miejsce | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Debiut w I lidze | 1984/1985 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
Radomiak Radom - polski klub sportowy, z siedzibą w Radomiu.
Protoplastą dzisiejszego Radomiaka jest Radomskie Towarzystwo Sportowe założone 1910 roku. Posiadało ono pięć sekcji: piłki nożnej (pod nazwą Kordian), kolarską, tenisową, łyżwiarską i gimnastyczną (Sokół). W 1921 roku zmieniono nazwę na Radomskie Koło Sportowe.
7 kwietnia 1945 roku po fuzji KS Baty ze Szkolnym Klubem Sportowym Radom powstał Radomski Klub Sportowy Radomiak Radom, który potem nosił kolejno nazwy: (1950) Związkowiec Radom, (1951) Włókniarz Radom, (1958) KS Radomiak Radom.
Po połączeniu w 1967 roku Radomskiego Koła Sportowego z KS Radomiak Radom utworzono RKS Radomiak Radom, który kontynuuje tradycje Radomskiego Towarzystwa Sportowego.
Od 1945 roku w klubie trenowano 12 dyscyplin sportowych. Sekcja boksu istniała w latach 1945-1958, hokeju na lodzie - 1946-1955, judo - 1982-1996, kolarstwa - 1945-1995, koszykówki - 1946-1962, lekkiej atletyki - 1952-1997, piłki ręcznej - 1947-1952, piłki siatkowej - 1946-1970, tenisu ziemnego - 1966-1995, tenisu stołowego - 1946-1970, szachy - w latach 40. XX wieku oraz zapasów - 1945-1996. Piłka nożna prowadzona jest od początku istnienia organizacji.
W klubie kolarstwo uprawiał Kazimierz Jasiński, który wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku 1968 oraz w tym samym roku zdobył tytuł mistrza Polski. W Radomiaku boks trenował Antoni Czortek, w 1949 roku wywalczył mistrzostwo kraju. W lekkiej atletyce wyróżnili się dwaj mistrzowie Polski: Grzegorz Krzosek (1997) i Jakub Fijałkowski (1996).
Piłkarze w sezonie 1984/1985 grali w I lidze, a w 2006 roku awansowali do 1/4 finału Pucharu Polski. Lekkoatleci, zapaśnicy i tenisiści stołowi brali udział w II ligach polskich.
Obecnie w klubie funkcjonuje sekcja piłki nożnej.
Spis treści |
[edytuj] Piłka nożna
[edytuj] Historia
Zobacz więcej w osobnych artykułach: Radomiak Radom w krajowych rozgrywkach w piłce nożnej, Radomiak Radom w Pucharze Polski w piłce nożnej.W 1908 roku uczeń piątej klasy Szkoły Handlowej, Włodzimierz Chędzyński, dostał w prezencie przysłany z zagranicy skórzaną piłkę nożną. Wraz z kolegami, dzięki pozwoleniu dyrektora "handlówki" Prospera Jarzyńskiego, rozegrali pierwszy mecz. Takie spotkania organizowane były blisko dwa lata. W 1910 roku, po uzyskaniu od władz carskich pozwolenia na oficjalną działalność powstało Radomskie Towarzystwo Sportowe. Sekcja piłki nożnej występowała pod nazwą Kordian.
Rok później radomianie rozegrali swój pierwszy mecz. Zmierzyli się wówczas z Stellą Warszawa. To historyczne spotkanie wygrał warszawski klub 5:2. Zawodnicy w tym meczu grali we własnym sprzęcie, mając na nogach jedynie trzewiki. W owym okresie prezesem klubu był Prosper Jarzyński. Po I wojnie światowej Kordian wznowił działalność. W 1922 roku drużyna piłkarska została zgłoszona do warszawskiego OZPN. W 1923 roku nastąpiło połączenie ze Szkolnym Klubem Sportowym Sztubak, przyjmując nazwę Radomskie Koło Sportowe. W Starym Ogrodzie powstał stadion.
W 1924 roku radomianie wywalczyli awans do klasy B okręgu warszawskiego. Rok później awansowali do najwyższej klasy rozgrywek okręgu warszawskiego. Radomscy piłkarze przegrali z uczniowskim klubem Radomianka 1:4. Następne mecze to wygrana z Ruchem Warszawa 2:0, remis z Sarmatą 0:0, zwycięstwo z Pogonią Warszawa 1:0. W spotkaniach rewanżowych Radomskie Koło Sportowe zachowało czyste konto, nie doznając żadnej porażki. O tytuł mistrza klasy B radomianie rozegrali mecz barażowy ze Skrą Warszawa. RKS zwyciężył rywali 2:0, po dwóch golach Piotra Bulka. Tym samym awansował do klasy A.
W 1928 roku Polski Związek Piłki Nożnej utworzył nowy okręg piłkarski, obejmujący swoim zasięgiem tereny radomskiego, kieleckiego, częstochowskiego i Ziemi Zagłębiowskiej. Radomski klub, pokonując swoich rywali w grupie eliminacyjnej, zdobył tytuł mistrza podokręgu. W następnym etapie radomianie pokonali dwukrotnie Hakoah Będzin (2:0, 4:1). W kolejnej rundzie walcząc o tytuł mistrza okręgu, RKS podejmował KS Sosnowiec. Na własnym boisku radomski zespół odniósł zwycięstwo 5:1, a w meczu rewanżowym uległ rywalom 2:3. Wówczas o tytuł obie drużyny rozegrały dodatkowy mecz. Radomianie wygrali spotkanie 4:1, po golach Wacława Badowskiego, Tymoteusza Podkańskiego, Mariana Matyjaśkiewicza i Wiktora Werchowicza. Po zdobyciu mistrzostwa okręgu Radomskie Koło Sportowe brało udział w rozgrywkach o awans do I ligi. Rywalami radomian w owych rozgrywkach były Podgórze Kraków i Naprzód Lipiny. We wszystkich meczach RKS odniósł porażkę. Po dwóch latach, w 1931 roku ponownie radomska drużyna wywalczył grę w barażach o awans do ekstraklasy. Po raz kolejny rywalami radomian były zespoły Podgórza i Naprzodu. W pierwszym meczu radomianie wygrali w Krakowie 1:0, a w rewanżu zwyciężyli krakowian 5:3. W spotkaniu z Naprzodem lepsi okazali się goście z Lipin wygrywając 3:2. W meczu rewanżowym osłabiony skład radomian uległ przeciwnikowi 2:13. W następnych sezonach RKS znajdował w czołówce tabeli. W drugiej połowie lat 30. XX wieku w klubie nastąpił kryzys. Wówczas pogłębił się wybuch II wojny światowej. Lata okupacji bardzo osłabiły całą organizację. Został zniszczony stadion i urządzenia sportowe. Podczas wojny zginęło wielu najlepszych zawodników i działaczy klubowych. Ulegli m.in. bracia Podkańscy, Jeżyński, Werchowicz, Papierski, Bramson, Chądzyński, Szczawiński, Wichowski, Wilkoszewski.
Po wojnie w Radomiu działacze i sympatycy radomskiego klubu zorganizowali zebranie. Dwa dni później Niemcy podpisali kapitulację. W tym samym miesiącu po około sześcioletniej przerwie gry piłkarze ze Starego Ogrodu pojawili się na sportowych arenach. W inauguracyjnym spotkaniu ulegli Czarnym Radom 1:3. W pierwszych powojennych rozgrywkach w tabeli końcowej podokręgu uplasowali się na drugim miejscu ustępując Radomiakowi. Tę drużynę RKS podejmował pięć razy w meczach mistrzowskich, gdzie raz wygrał i zanotował dwa remisy. W 1947 roku zawodnicy ze Starego Ogrodu wywalczyli mistrzostwo okręgu i tym samym walczyli o grę w I lidze. Wówczas radomianie zajęli 2 miejsce. Radomską drużynę wyprzedził łódzki Widzew, a w zwyciężonym polu zostały CKS Częstochowa i Sygnał Lublin. W późniejszych latach w zespole piłkarskim nastąpił kryzys. W 1954 roku zanotował spadek do klasy B. Klub został pozbawiony środków finansowych. W połowie lat 60. XX wieku zawiesił swoją działalność. Jego tradycje przejął Radomiak założony w 1945 roku.
Wiosną 1945 roku po zakończeniu II wojny światowej Radomiu miały miejsce pierwsze imprezy sportowe. 7 kwietnia w tym samym roku na zebraniu utworzono Klub Sportowy Bata. Otrzymując pomoc od radomskich Zakładów Obuwniczych, nowy klub przyjął nazwę firmy patronackiej. Nazwa KS Bata była noszona przez kilkadziesiąt dni. Na następnym zebraniu, 13 lipca, przemianowano KS Bata na KS Radomiak.
Dużą pomocą podczas zakładania organizacji wykazał się Włodzimierz Skibiński, pełniący wówczas funkcję dyrektora naczelnego fabryki obuwia. Był pomysłodawcą nazwy, herbu i barw zielono-biało-zielonych. Pierwszym kierownikiem sekcji piłki nożnej organizacji mianowano Bronisława Biernacika. Szkoleniowcem zespołu został Marian Matyjaśkiewicz, a kapitanem Ludwik Adamczyk. Inauguracyjne spotkanie Radomiaka odbyło się 2 kwietnia 1945 roku (drugi dzień Świąt Wielkanocnych) z radomską Bronią. "Zieloni" ulegli rywalom 0:1 po golu Więcaszka. W końcu drużynę zgłoszono do rozgrywek o mistrzostwo podokręgu radomskiego, który wchodzących wtedy w skład Warszawskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej. Pierwszy udział radomskiego klubu okazał się udany. Radomianie wywalczyli tytuł mistrza podokręgu i tym samym awansowali do następnego etapu spotkań o mistrzostwo okręgu warszawskiego. Wówczas piłkarze z Radomia dwukrotnie pokonali WKS Siedlce 5:0 i 3:1. Finał przyszło grać z Polonią Warszawa. Radomiak na własnym boisku okazał się słabszy od stołecznego zespołu, a w Warszawie był lepszy, wygrywając 1:0. O zwycięzcy miał rozstrzygnąć dodatkowy mecz. Dogrywkę wygrali warszawianie. Zarząd Radomiaka złożył protest z powodu gry w Polonii nieuprawnionych piłkarzy. Wtedy przyznano walkower dla "zielonych". Radomiak wywalczył mistrzostwo okręgu Warszawy na 1945 rok.
W 1946 roku radomianie po raz pierwszy zmagali się w rozgrywkach o mistrzostwo kraju, które rozgrywano systemem pucharowym. Wygrali eliminacje w podokręgu, a następnie zwyciężyli Lubliniankę 5:0. W półfinale ulegli w Łodzi miejscowemu ŁKS-owi 1:3.
Rok później, 19 lipca, Marian Czachor jako pierwszy piłkarz Radomiaka wystąpił w pierwszej reprezentacji Polski w przegranym meczu z Rumunią 1:2.
W 1948 roku reaktywowana została ekstraklasa, a rok później powołano II ligę. Drugoligowy debiut "zieloni" zakończyli na |trzecim miejscu. W następnych latach Radomiak plasował się na niższych lokatach w lidze. W 1952 roku Radomiak zajmując |ósmą pozycję, spadł do niższej klasy ligowej. Przeprowadzona wtedy reorganizacja rozgrywkowa spowodowała 22-letnią tułaczkę klubu w III lidze i klasie okręgowej.
W 1967 roku nastąpiła fuzja. Z połączenia Radomskiego Koło Sportowego i Klubu Sportowego Radomiak powstał Radomski Klub Sportowy Radomiak.
W latach 1969 i 1972 "zieloni" zanotowali awans do III ligi. W obu przypadkach gra w tej klasie ligowej trwała jeden sezon. Dwóch juniorów radomskiego zespołu, Jerzy Osuch i Tadeusz Mosiołek należało do reprezentacji kraju w owej grupie wiekowej. W sezonie 1973/1974 radomianie zajęli pierwszą lokatę w klasie okręgowej, a w spotkaniach barażowych pokonali Wisłę Puławy 1:0, 1:0, Górnika Padlin 0:1, 3:1 i tym samym wrócili do grona II ligi. Rozgrywki II-ligowe z udziałem Radomiaka tym razem również trwały jeden sezon. Po porażce w meczu barażowym ze Spartą Zabrze 0:2 piłkarze ze Struga ponownie występowali w lidze okręgowej.
W sezonie 1976/1977 radomski zespół po ciężkiej końcówce, awansował na zaplecze ekstraklasy. W tym przypadku radomianie w tej lidze usadowili się na dłużej. Początek był niepomyślny dla Radomiaka. Po 4. kolejce "zieloni" zanotowali trzy porażki i jeden remis. Od piątej serii meczów ligowych zaliczyli serię siedmiu zwycięstw. W tabeli końcowej uplasowali się |piątej pozycji. W następnych trzech edycjach ligi zespół zajmował kolejno miejsca: siódme, jedenaste i jedenaste. Potem, 1982/1983, zawodnicy z Radomia był wywalczyli trzecią lokatę.
Przed rozpoczęciem rozgrywek II ligi sezonu 1983/1984 zespół Radomiaka był faworytem do awansu. Po rundzie jesiennej radomianie zajmowali pierwsze miejsce, mając na koncie 20 punktów, wyprzedzając o 3 punkty Resovię Rzeszów i Górnik Knurów. W środę 20 czerwca 1984 po wygranym meczu w Warszawie nad tamtejszym Hutnikiem Radomiak zapewnił sobie awans do ekstraklasy.
Za sprawą prezesa klubu Ryszarda Antoniewicza, Radomiak został wzmocniony zawodnikami, którzy przyszli z innych klubów. Kontrakt podpisali: Andrzej Szymanek z Górnika Zabrze, Adam Benesz ze Stali Stocznia Szczecin, a podczas rozgrywek do zespołu dołączył Włodzimierz Andrzejewski z Broni Radom. W pierwszym meczu radomianie na własnym pokonali Bałtyk Gdynia 3:0. W drugiej kolejce pokonał w Łodzi ŁKS 1:0, po bramce Mirosława Sajewicza. Po dwóch spotkaniach z czterema punktami bez straty gola Radomiak był liderem. W trzecim meczu ligowym radomianie podejmowali na wyjeździe Zagłębie Sosnowiec. Doświadczenie gości pozwoliło tylko na remis 1:1. W czwartym meczu w Szczecinie "zieloni" zanotowali pierwszą porażkę w sezonie z tamtejszą Pogonią 0:2, która dzięki temu zwycięstwu awansowała na pozycję lidera. Następne spotkania to: remisy z Lechem, Legią oraz porażka z Ruchem w Chorzowie i Górnikiem w Zabrzu. W 10. kolejce Radomiak pokonał na własnym boisku Widzew Łódź 1:0. W kolejnym meczu na wyjeździe radomianie ulegli GKS-owi Katowice 1:0. Następnie przed własną publicznością "zieloni" pokonali Motor Lublin 3:0. W następnym spotkaniu ulegli w Zabrzu z Górnikiem 2:0. W przedostatnim występie w I rundzie bezbramkowo zremisowali ze Śląskiem Wrocław. W ostatniej kolejce ligowej radomianie zremisowali na wyjeździe w Górnikiem Wałbrzych 1:1. Rundę jesienną Radomiak zakończył na 5 miejscu z dorobkiem 15 punktów.
W pierwszym meczu rundy jesiennej w Gdyni Radomiak po ciężkiej grze bezbramkowo zremisował z tamtejszym Bałtykiem. Następne spotkanie przyniosło porażkę przed własną publicznością z ŁKS Łódź 0:2. Wtedy w drużynie "coś pękło". Klub z meczu na mecz zmierzał ku dołowi tabeli. Rozbici psychicznie radomianie przegrali 1:2 z Zagłębiem Sosnowiec, prowadząc 1:0, a następnie tracąc bramki w 80 i 87 minucie. W spotkaniu z Ruchem, przy prowadzeniu rywala 1:2, Adam Benesz nie umiał wykorzystać rzutu karnego. W 23. serii meczów ligowych "zieloni" odnieśli pierwsze zwycięstwo w rundzie wiosennej, pokonując na wyjeździe Wisłę Kraków 2:0. W 25. kolejce odnieśli pierwsze wygrane spotkanie w wiosnę przed własną publicznością, wygrywając z GKS-em Katowice 2:0. Na trzy mecze przed końcem rozgrywek ekstraklasy Radomiak znajdował się w ciężkiej sytuacji. Wówczas radomski zespół plasował się na 12. miejscu z dorobkiem 22 punktów. Mecz z faworytem do tytułowi mistrza Polski, Górnikiem Zabrze, był najlepszym radomian w owej rundy. Przegrywając do przerwy 0:1, drużyna z Radomia grała z dużą ambicją jak podczas spotkań jesienią. Zmagania zakończyły się remisem 1:1. O pozostaniu Radomiaka w ekstraklasie miały zadecydować niektóre mecze ostatniej kolejki (w tym też radomian z wałbrzyskim Górnikiem). Piłkarze ze Struga odnieśli zwycięstwo 5:1 nad Górnikiem Wałbrzych. Jednak o wszystkim zadecydował mecz Pogoni Szczecin i Legia Warszawa, zakończony rezultatem 1:1. Szczecinianie, dzięki remisowi, zdobyli o jeden punkt więcej niż radomianie, a warszawiacy mieli już wcześniej zapewnione wicemistrzostwo. Radomiak zajął 15. miejsce i tym samym spadł do II ligi. Razem z Wisłą Kraków, która była ostatnia w lidze, pożegnał ekstraklasę.
Później radomski klub również nie potrafił zatrzymać tendencji spadkowej. W 1989 roku zanotował spadek do III ligi, a w 1996 roku - spadek z IV ligi. W 2000 roku "zieloni" awansowali do III ligi, a po dwóch sezonach ponownie spadli do IV ligi.
W sezonie 2003/2004 Radomiak zakończył rozgrywki III ligi, zajmując drugie miejsce, tuż za MKS Mławą. Tym samym "zieloni" przystąpili do gry w barażach o II ligę. Rywalem Radomiaka były Tłoki Gorzyce. W pierwszym meczu radomska drużyna na własnym boisku pokonała gości 3:1. W meczu rewanżowym w Gorzycach w 86 minucie gospodarze prowadzili 2:0. Skuteczna akcja Bogumiła Sobieski w 87 minucie dała Radomiakowi awans za zaplecze ekstraklasy. Po I rundzie rozgrywek "zieloni" zajmowali ostatnią pozycję z dorobkiem 7 punktów. Na stanowisko trenera został zatrudniony Mieczysław Broniszewski, który do klubu ściągnął pierwszoligowych zawodników m.in.: Macieja Terleckiego, Nikołaja Branfiłowa, Gražvydasa Mikulėnasa. Radomiakowi udało zejść ze strefy spadkowej, kończąc rozgrywki na 16. miejscu, dającym grę barażową o utrzymanie. Walczył o grę w II lidze ponownie z Tłokami Gorzyce. Baraże należały do radomian, którzy w pierwszym meczu bezbramkowo zremisowali, a w rewanżu pokonali u siebie Tłoki 3:0. W następnym sezonie "zieloni" po rundzie jesiennej uplasowali się na 8. pozycji. Z klubu odszedł trener, a za nim sprowadzeni przez niego zawodnicy. Do Radomiaka dołączył nowy szkoleniowiec Mariusz Kuras i paru piłkarzy. Nowy zespół słabo sobie radził w II-ligowych rozgrywkach. Pod koniec sezonu zatrudniono nowego trenera Witolda Mroziewskiego, który lekko postawił drużynę na nogi. Radomiak skończył na 14. miejscu. W barażach przyszło grać z drużyną Odrą Opole. Pierwszy mecz w Opolu zakończył się remisem 1:1. W Radomiu, mimo ogromnej przewagi, radomianie przegrali baraże po rzutach karnych 2:4. Radomiak spadł do III ligi.
W sezonie 2006/2007 w 1/16 finału Pucharu Polski Radomiak spotkał się z drużyną - Odry Wodzisław Śląski, która występowała o dwie klasy rozgrywek wyżej i na własnym boisku pokonał ją 1:0. 24 października 2006 roku w 1/8 finału radomianie pokonali w Łodzi ŁKS 1:0. W obu zmaganiach bramkę dla zespołu zdobył Maciej Terlecki. W pierwszym domowym meczu ćwiercifinałowym z Cracovią "zieloni" ulegli krakowianom 1:3 obejmując na początku gry prowadzenie. Spotkanie rewanżowe przegrali 1:0.
[edytuj] Statystyka
- Najwyższe zwycięstwo: 7 maja 2000 - Mazovia Mińsk Mazowiecki - 15:0
- Najwyższa porażka: 29 maja 1966 - KSZO Ostrowiec Świętokrzyski - 0:9
- W rozgrywkach ligowych
- I liga - jeden sezon (15. miejsce)
- 30 meczów, 25 punktów, 8 zwycięstw, 9 remisów, 13 porażek, bilans bramkowy 29-32
- II liga - 20 sezonów
- 531 meczów, 513 punkty, 179 zwycięstw, 149 remisy, 203 porażki, bilans bramkowy 595-649
[edytuj] Zawodnicy
- Obecne kadra 2007/2008
Bramkarze
|
Obrońcy
|
Pomocnicy
|
Napastnicy
|
- Piłkarze grający w sezonie 1984/1985 w I lidze
| Bramkarze | Obrońcy | Pomocnicy | Napastnicy
|
[edytuj] Derby Radomia
Derbami Radomia' nazywane są mecze pomiędzy Radomiakiem Radom a Bronią Radom. Podczas tych spotkań często dochodzi do bójek pomiędzy kibicami, ponieważ obydwa zespoły nie darzą się wielką sympatią.
Niegdyś radomskie derby Radomiak rozgrywał m.in. z Czarnymi Radom. Pierwszy mecz derbowy "zielonych" (pod nazwą KS Bata) i Broni odbył się 2 kwietnia 1945 roku, zakończony zwycięstwem "metalowców" 1:0 po trafieniu do bramki Więcaszka.
W rozgrywkach ligowych Radomiak po raz pierwszy zmierzył się ze swoim lokalnym rywalem 20 września 1945 roku. Zakończyły się one zwycięstwem piłkarzy ze Struga 7:1.
W latach 1950 - 1956 obie drużyny rywalizowały pod innymi nazwami. Rozegrano derby II-ligowe, |III-ligowe, |IV-ligowe, w lidze okręgowej, rozgrywkach podokręgu (klasa A) oraz w ramach rozgrywek o Puchar Polski.
- Statystyka
| Wszystkie mecze | |||
| Mecze | Zwycięstwa Radomiaka | Remisy | Porażki Radomiaka |
|---|---|---|---|
| 62 | 24 | b/d | b/d |
| Mecze ligowe | |||
| Mecze | Zwycięstwa Radomiaka | Remisy | Porażki Radomiaka |
|---|---|---|---|
| 58 | b/d | b/d | b/d |
- Ciekawostki
- Najwyższe zwycięstwo Radomiaka: 15-0
- Najwyższa porażka Radomiaka: 7-0
[edytuj] Stadion
Stadion "zielonych" nosi nazwę Stadion RKS Radomiak. W sezonie 1984/1985 na I-ligowe spotkania obiekt mieścił około 20 - 30 tysięcy widzów. Przy boisku jest sektor dla kibiców przyjezdnych oraz specjalny dla osób VIP oraz mediów.
Na obiekcie Radomiaka rozegrano trzy mecze towarzyskie międzynarodowe:
- 29 maja 1991 roku, Polska - Walia 0:0
- 13 kwietnia 1993 roku, Polska - Finlandia 2:1
- 7 sierpnia 1994 roku, Polska - Białoruś 1:1
Obecna pojemność stadionu to około 10 tysięcy widzów, z czego około 4000 tysiące to miejsca siedzące.
[edytuj] Radomiak II Radom
Klub prowadzi także rezerwowy zespół. W sezonie 1982/1983 drużyna awansowała do III ligi. Po pierwszych jej rozgrywkach na trzecim szczeblu ligowym, zajęła 10. miejsce z 24 punktami, tuż przed strefą spadkową. W następnym sezonie "rezerwy" zanotowały spadek do niższej ligi, mając w tabeli końcowej 16 punktów (bramki zdobyte: 17, stracone: 45) i zajmując ostatnią, czternastą pozycję. W tych rozgrywkach doszło do spotkań derbowym pomiędzy Radomiakiem II a Bronią Radom. W tym samym sezonie drużyna wystartowała w rozgrywkach Pucharu Polski. Wówczas w I rundzie radomianie ulegli w Krakowie miejscowemu Prokocimowi po rzutach karnych 4-2 (wynik spotkania 2-2). Rok później z racji gry w poprzednim sezonie w III lidze, Radomiak II Radom ponownie uczestniczył w Pucharze kraju na szczeblu centralnym. Rozgrywki rozpoczynał od II rundy. W tym etapie "rezerwy" przegrały na własnym boisku 0:1 z Avią Świdnik.
Obecnie zespół gra w A-klasie.
[edytuj] Sukcesy
- 1 sezon w Ekstraklasie- 1984/1985
- 1/4 Pucharu Polski w sezonie 2006/2007
- 20 krotne występy na zapleczu Ekstraklasy
[edytuj] Boks
Sekcja boksu istniała od założenia Radomiaka w 1945 roku. Klub w tej dyscyplinie sportu rozsławił Antoni Czortek. Po II wojnie światowej owy sportowiec zamieszkał w Radomiu. Do tego miasta trafił do w 1947 roku, kiedy niespodziewanie przegrał walkę o mistrzostwo kraju z mało znanym częstochowskim bokserem. W książce "Radomscy olimpijczycy" następująco opowiedział: Po tej porażce wstydziłem się wracać do Warszawy. I wtedy przyszła niespodziewana oferta z Radomia. Wówczas Sztobryn, kierownik sekcji boksu Radomiaka, zaproponował reprezentowanie radomskiego klubu. W 1949 roku Czortek, broniąc barw "zielonych", wywalczył mistrzostwo kraju. Po zakończeniu kariery zawodniczej był trenerem m.in. Radomiaka. Sekcję bokserską rozwiązano w 1958 roku.
[edytuj] Hokej na lodzie
W 1930 roku Radomskie Koło Sportowe zorganizowało sekcję hokeja na lodzie. W tym samym roku radomianie rozegrał swój pierwszy mecz z Prokocimiem Kraków w Radomiu na boisku usytuowanym na naturalnym stawie okolonym żużlowym torem kolarskim (Stary Ogród). W hokeja grali zawodnicy z sekcji piłkarskiej.
W Radomiaku sekcja tego sportu istniała w latach 1956 - 1955. Hokeiści swoje spotkania rozgrywali na lodowisku (obecnie na tym miejscu znajduje się rondo ulic Mireckiego, Okulickiego, Reja i Limanowskiego).
[edytuj] Bibliografia
- "Album XXX-lecia piłkarstwa regionu radomskiego", Marek Nowak, Sławomir Monik, Radomski Okręgowy Związek Piłki Nożnej, Radom 2006
[edytuj] Linki zewnętrzne
Radomiak Radom (II) • Broń Radom • Czarni Radom • Start Radom • Sokół Radom • AZS Radom • Zamłynie Radom
