Bogusław Miedziński

Z Wikipedii

Bogusław Miedziński (ur. 22 marca 1891 w Miastkowie Kościelnym, zm. 8 maja 1972 w Londynie) - polski polityk i dziennikarz. Poseł na Sejm II, III i IV kadencji, minister w rządzie Józefa Piłsudskiego i Kazimierza Bartla, wicemarszałek Sejmu, senator i Marszałek Senatu II RP, wolnomularz ^[1].

Urodził się w rodzinie oficjalisty dworskiego. Uczęszczał do gimnazjum w Siedlcach, gdzie uzyskał maturę. W latach 1910-1912 studiował na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej, a w l. 1912-1914 na Studium Rolniczym UJ. Uczestniczył w strajku szkolnym we Lwowie, w 1905 roku; należał do organizacji „Życie” i „Płomień”, od 1906 uczestniczył w akcjach Organizacji Bojowej PPS w Siedlcach, w 1907 r. zaś przyjęty został do PPS - Frakcji Rewolucyjnej. Od 1910 roku należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.

Po wybuchu I wojny światowej był jednym ze współorganizatorów i dowódców Polskiej Organizacji Wojskowej: do stycznia 1915 stał na czele okręgu siedleckiego POW, od maja do września 1915 był komendantem okręgu warszawskiego POW i członkiem Komendy Naczelnej POW. Pod koniec września 1915 roku przeniesiony został do służby w I Brygadzie, gdzie najpierw dowodził plutonem w VI batalionie l pp, a potem był adiutantem tego batalionu. Odkomenderowany do POW 6 czerwca 1916 był adiutantem Komendy Naczelnej POW, wiosną 1917 roku został II zastępcą adiutanta naczelnego POW w Warszawie, wkrótce potem objął KN POW nr 4, a w lecie wszedł w skład „Organizacji A". Od lutego do lipca 1918 kierował KN nr 3 POW (tereny Rosji, Białorusi i Ukrainy). W październiku 1918 roku został w Sztabie Komendy POW referentem politycznym.

Brał udział w tworzeniu Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej w Lublinie w listopadzie 1918 roku, w grudniu został referentem politycznym w sztabie OG w Kielcach, w kwietniu 1919 szefem sekcji politycznej SG. W lipcu 1919 r. został szefem Departamentu II MSWojsk., a potem Oddziału II Sztabu MSWojsk. Zweryfikowany w stopniu ppłk. ze starszeństwem 1 czerwca 1919. W październiku 1920 roku został oficerem do szczególnych poruczeń w gabinecie ministra spraw wojskowych, a 1 stycznia 1922 roku zastępcą generalnego adiutanta Naczelnego Wodza. Był jednym z najbardziej zaufanych współpracowników Józefa Piłsudskiego, a w latach 1937-1938 Edwarda Śmigłego-Rydza. Wszedł do Sejmu z listy PSL „Piast" w 1922 roku, a po rozłamie przeszedł do PSL „Wyzwolenie" i jego członkiem pozostawał do stycznia 1927. W latach 1923-1926 prowadził aktywną działalność polityczną na łamach Kuriera Porannego oraz Głosu Prawdy.

Od 20 stycznia 1927 do 13 kwietnia 1929 był ministrem poczt i telegrafów. Wszedł do Sejmu II, III i IV kadencji (1928-1938) z ramienia BBWR, był wicemarszałkiem Sejmu w latach 1935-1938, senatorem z nominacji Prezydenta RP i Marszałkiem Senatu w latach 1938-1939. Należał do współautorów deklaracji politycznej Obozu Zjednoczenia Narodowego. W 1934 roku przejął koncern Prasa Polska SA. który w lutym 1935 przekształcił w koncern Dom Prasy S.A. Posiadał też znaczne wpływy w innych koncernach prasowych, w latach 1929 - 1938 redagował dziennik Gazeta Polska. Właśnie Miedzińskiemu udzielił Piłsudski cyklu wywiadów w latach 1928 - 1930 podczas kulminacji walki politycznej obozu rządowego z Centrolewem.

Od września 1939 roku, aż do śmierci, przebywał na emigracji, od 1941 roku na terenie Afryki Południowej, od 1947 w Anglii. Pochowany na cmentarzu South Ealing w Londynie.

Przypisy