Archeologia
Z Wikipedii
Archeologia – nauka, której celem jest odtwarzanie społeczno-kulturowej przeszłości człowieka na podstawie znajdujących się w ziemi, na ziemi lub w wodzie źródeł archeologicznych, czyli materialnych pozostałości działań ludzkich.
Spis treści |
[edytuj] Źródła archeologiczne
Źródła archeologiczne obejmują wytwory ręki ludzkiej (artefakty), ślady wpływu człowieka na środowisko naturalne (ekofakty), jak też i szczątki samych ludzi.
Źródła archeologiczne można podzielić na:
- nieruchome (obiekty); do kategorii archeologicznych źródeł nieruchomych należą np. pozostałości budowli, groby, starożytne drogi czy ślady orki;
- ruchome (przedmioty); do tej kategorii należą np. narzędzia krzemienne czy fragmenty naczyń glinianych. Ruchome źródła archeologiczne występować mogą w powiązaniu ze źródłami nieruchomymi (obiektami), tworząc z nimi zespół, bądź też występować osobno w postaci tzw. znalezisk luźnych.
Efektywne źródła archeologiczne, czyli te, które rzeczywiście wykorzystywane są przez naukę przy tworzeniu rekonstrukcji przeszłości, są wynikiem całego łańcucha następujących po sobie przekształceń:
- tworzenia się materialnych śladów (korelatów) działań ludzkich w przeszłości (np. wytwarzania narzędzi, wznoszenia budowli czy karczowania lasu),
- procesów depozycji (np. wyrzucania śmieci czy chowania zmarłych),
- procesów podepozycyjnych (np. rozkładu substancji organicznej w ziemi) oraz
- procesu odkrywczego i dokumentacyjnego (działalności archeologów).
Te kolejne przekształcenia powodują nieodwracalną utratę znacznej części informacji o przeszłości, co utrudnia jej rekonstrukcję. Ponadto, proces odkrywczy w archeologii obejmuje zazwyczaj metody niszczące, a mianowicie wykopaliska archeologiczne, w czasie których świadectwo przeszłości jest niszczone i przekształcane w dokumentację. Rozwój archeologii zmierza w związku z tym do wypracowania nieniszczących metod badawczych (archeologia niedestrukcyjna, obejmująca m.in. zastosowanie metod geofizycznych, geochemicznych i analizę zdjęć lotniczych i satelitarnych), jak również do objęcia ochroną autentycznej substancji zabytkowej stanowisk archeologicznych zachowanych w ziemi (potencjalnych źródeł archeologicznych).
[edytuj] Miejsce archeologii w systemie nauk i jej subdyscypliny
Ze względu na cel tej dyscypliny archeologia w tradycji środkowoeuropejskiej (w krajach niemieckojęzycznych i słowiańskich) ściśle łączy się z historią. Natomiast w krajach anglosaskich, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, archeologię uważa się za wiążącą się ściśle z antropologią i etnologią, ponieważ w Nowym Świecie ma miejsce ciągłość między żywymi społeczeństwami plemiennymi badanymi przez antropologię kulturową, a społeczeństwami badanymi przez archeologów. We Francji, gdzie powstanie naukowej archeologii wiązało się przede wszystkim z geologią, archeologię uważa się często także za związaną z naukami o Ziemi.
Chociaż archeologia pierwotnie zajmowała się jedynie najdawniejszymi dziejami człowieka (termin ten pochodzi od greckich słów archaios – starożytny i logos – słowo), obecnie wspomaga również rekonstrukcję czasów historycznych, w tym także i najnowszych.
W związku z tym można wyróżnić:
- archeologię prehistoryczną (pradziejową, prehistoria, archeologia pradziejowa)
- archeologię protohistoryczną (protohistoria)
- archeologię historyczną
Rola źródeł archeologicznych i archeologii jest odmienna dla czasów nieoświetlonych źródłami pisanymi (wówczas archeologia jest jedyną nauką dostarczającą wiedzy na temat przeszłości społeczeństw ludzkich) i dla czasów historycznych, dla których istnieją źródła pisane (wówczas archeologia pozwala zweryfikować obraz uzyskany dzięki analizie źródeł pisanych i go uszczegółowić).
Nauką różniącą się co do celów, ale podobną ze względu na stosowane środki jest paleoantropologia, zajmująca się poszukiwaniem szczątków zwierząt kopalnych (paleontologia). Powstanie archeologii było związane z pozyskiwaniem zabytków do kolekcji starożytności, dopiero w XIX w. archeologia uzyskała status nauki.
[edytuj] Metody badawcze archeologii
_-_kultura_łużycka.JPG/250px-Archeologia_(Bielsko)_-_kultura_łużycka.JPG)
Metody badań archeologicznych można podzielić na:
- metody poszukiwania i pozyskiwania źródeł archeologicznych
- metody analizowania źródeł i wydobywania z nich informacji
Na etapie poszukiwania źródeł archeologia posługuje się np. analizą dawnych map, analizą historycznej sieci osadniczej, analizą środowiska naturalnego, poszukiwaniem artefaktów na powierzchni ziemi (np. wyoranych fragmentów ceramiki zabytkowej), obserwacją powierzchni z aparatów latających (archeologia lotnicza), analizą zawartości fosforu w glebie (badania geochemiczne), jak również rozmaitymi metodami geofizycznymi (np. metodą elektromagnetyczną czy elektrooporową). Odnalezione miejsca występowania źródeł archeologicznych mogą być badane wykopaliskowo (wykopaliska archeologiczne) lub objęte ochroną rezerwatową.
Na etapie analizy pozyskanych źródeł archeolodzy posługują się rozmaitymi metodami, prowadzącymi do ustalenia m.in.:
- chronologii źródeł
- funkcji wytworów
- powiązań kulturowych
- przynależności etnicznej
- uwarunkowań gospodarczych i ekologicznych
- organizacji społecznej
- systemów wierzeniowych.
[edytuj] Metody datowania w archeologii
Ustalanie chronologii źródeł archeologicznych obejmuje:
- ustalanie chronologii względnej
- ustalanie chronologii absolutnej (kalendarzowej).
Metodami ustalania chronologii względnej są:
- analiza stratygrafii stanowiska archeologicznego
- seriacja chronologiczna
Metodami ustalania chronologii absolutnej są np.:
- analiza analogii z obszarów o ustalonym datowaniu
- analiza importów z obszarów o ustalonym datowaniu (np. z obszaru Cesarstwa Rzymskiego)
- metody izotopowe (np. metoda radiowęglowa i metoda potasowo-argonowa)
- metoda termoluminescencyjna (TL) i optoluminescencyjna (OSL)
- tefrochronologia (ustalanie datowania na podstawie identyfikacji warstw popiołów wulkanicznych pochodzących z wybuchów wulkanów o znanej chronologii)
- dendrochronologia (analiza sekwencji słojów w elementach drewnianych pochodzących z wykopalisk i porównywanie ich ze skalami dendrochonologicznymi tworzonymi na podstawie zestawiania próbek pobranych z belek o znanej dacie ścięcia drzewa)
[edytuj] Archeologia i nauki biologiczne
Archeologia korzysta również z możliwości poznawania przeszłości, jakie wynikają ze współpracy z naukami biologicznymi.
Paleobotanika, dzięki identyfikacji i analizie szczątków roślinnych (pyłków i/lub szczątków owoców i nasion) pozwala m.in. na:
- odtworzenie dziejów zasiedlenia danego miejsca (na podstawie analizy zmian w diagramie pyłkowym – palinologia)
- ustalenie właściwości środowiska naturalnego w danym okresie (na podstawie znajomości warunków, w których rosną gatunki zidentyfikowane dzięki obecności pyłku lub makroszczątków roślinnych w depozytach archeologicznych);
- odtworzenie charakteru gospodarki i rodzaju spożywanych pokarmów roślinnych (rodzaje uprawianych i zbieranych roślin);
- ustalenie preferencji kulturowych do korzystania z pewnych gatunków roślinnych (jeśli pewne gatunki są nadreprezentowane w spektrach pyłkowych).
Archeozoologia dzięki identyfikacji i analizie szczątków zwierzęcych pozwala m.in. na:
- ustalenie jakie zwierzęta były eksploatowane konsumpcyjnie, jakie były hodowane, na jakie polowano – a więc również na odtworzenie warunków środowiska i ustalenie preferencji kulturowych;
- ustalenie wielkości stada i ilości spożywanego mięsa;
- rekonstrukcję cech morfologicznych zwierząt w przeszłości (dane dotyczące ewolucji zwierząt)
Paleoentomologia, dzięki identyfikacji i analizie szczątków owadów pozwala na
- ustalenie warunków klimatycznych (temperatury powietrza, wilgotności), roślinności, pokrywy glebowej i świata zwierzęcego (pasożyty) oraz intensywności działań ludzkich.
Paleolimnologia, dzięki identyfikacji i analizie szczątków organizmów żyjących w wodach śródlądowych (głównie okrzemek i wioślarek), pozwala na
- odtworzenie przemian klimatycznych i procesów antropogenicznego zmieniania krajobrazu, ponieważ poszczególne warunki mają określone wymagania środowiskowe.
Antropologia fizyczna, dzięki identyfikacji i analizie szczątków kostnych człowieka, pozwala na:
- ustalenie cech anatomicznych człowieka przeszłości (dane dotyczące ewolucji człowieka);
- ustalanie zmienności człowieka w czasie i przestrzeni
- ustalenie stanu i struktury biologicznej populacji pradziejowych,
- ustalenie przyczyn śmierci i nękających chorób,
- ustalanie pokrewieństwa na podstawie grup krwi i badania DNA
- reakcji morfologicznych człowieka na warunki życia w pradziejach
[edytuj] Historia archeologii
- Szutruk Nahhunte - XIX w. p.n.e. zabrał do Iranu stelę Hammurabiego
- Nabonid - VI w. p.n.e. I "muzeum"
- Tukidydes - identyfikacja pewnych ludów na podstawie przedmiotów wkładanych do grobów, mierzył mury Myken i twierdził, że nie mogło być w nich aż tylu żołnierzy
- Józef Flawiusz - "Antiquitates Judaicae", po raz pierwszy pojęcie "starożytności", opis ginących obyczajów.
- Helena, matka cesarza Konstantyna, szukanie przeszłości chrześcijańskiej, "nie-swojej"
- Cesarstwo Bizantyjskie, zamarcie szukania własnych korzeni
- Teodoryk Wielki - edykt zakazujący niszczenia budowli starożytnych,
- Karol Wielki, Frankowie - poszukiwanie przeszłości, powiązań, próba nawiązania do starożytnego Rzymu za pomocą Wercyngetoryksa, szukanie Alezji
- XII w., senat miasta Rzymu, dekret o ochronie kolumny Trajana
- "Mehmed II mścicielem na Konstantynopolu za Troję", pretekst najazdu
- Benjamin z Tudeli- podróż na BW, łączy Mosul z Aszur, odwiedził Babilon
- Cyriak z Ankony - podróż po Egipcie, Grecji, Dalmacji, kopiował inskrypcje, zbierał monety, "Corpus Inscriptiones Grecae"
- Poggio Bracciolin - I spis zabytków przedchrześcijańskich
- Papież Eugeniusz IV odnawia Panteon nie jako kościół
- Pius II - edykty zakazujące niszczenia budowli
- XV w. - I wielka dyskusja, czy należy odnawiać zabytkowe budowle czy nie
- Flawio Bionto - opis Rzymu, mapa
- Powołanie urzędu kontrolera Ruin starożytnych w Państwie Kościelnym, Rafael Santi
- W. Camden, XVI w., "Britannia", odnotowuje wszystkie nazwy miejscowości, Założyciel I Towarzystwa Starożytnośći,
- 1662 - Uniwersytet w Uppsali, Katedra Starożytności w zakresie propagowania szwedzkich starożytności
- 1710 del BEF (?) - wykopaliska w Herkulanum, Rocco d'Alkubierre (wybuchy)
- 1754 - d'Alkubierre w Pompejach
- Johann Joachim Winckelmann, "O sztuce u dawnych", przekład Stanisław Kostka Potocki, kultury Azji są cywilizacjami
- Carsten Niebuhr - opis naukowy Arabii, Persepolis
- Richard Pockocke - Ziemia Święta, Azja Mniejsza, zbierał zabytki
- wyprawa Napoleona| do Egiptu
- Thomas Jefferson - pierwsze naukowe wykopaliska (1784)
- James Hutton - Theory of the Earth (1785), badania stratyfikacji, stratyfikacja wynika z procesów wciąż zachodzących => uniformitaryzm
- Cuviez - I archeozoolog
- Jacques Boucher de Perthes - badania pięściaków, ludzkość starsza niż biblijny potop (1841)
- Ch. J. Thompsen - A guide to Northern Antiquities (1848), podział na trzy epoki
- 1853-1854 - początek archeologii podwodnej
- Karol Darwin - On the Orgin of Species (1859), teoria ewolucji
- John Lubbock - Pre-historic Times ([[1865]), pojęcie "prehistorii".
- 1865 - I Katedra Archeologii, Cambridge
Rozwój technik polowych:
- Augustus Lane-Fox Pit Rivers - pionier pełnej dokumentacji, schyłek XIX w.
- W. F. Petrie - seriacja
- M. Wheeler - metoda kwadratów
- Oscar Montelius - metoda typologiczna
- W. Libby - metoda C14 (1949)
XX wiek:
- Lata 30.-50. - nacisk na stratygrafię
- Lata 60. - nacisk na świadki archeologiczne, narodziny "Nowej Archeologii" (wyjaśnianie, proces kulturowy, dedukcja, sprawdzalność hipotez, konkretny cel); archeologia korzysta ze zdobyczy nauk ścisłych. Dwa typy:
- funkcjonalno-procesualna,
- kognitywno-procesualna
- Lata 70. - szerokopłaszczyznowe, nacisk na plan
- Lata 90. - archeologia postprocesualna, interpretatywna
Archeologia polska:
- 1818 - rozprawa "O Słowiańszczyźnie przed chrześcijaństwem", Adam Czarnocki
- 1863 - "archeologia" na UJ, wykłady Józefa Łepkowskiego
- 1928 - Państwowe Muzeum Archeologiczne
Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
[edytuj] Archeologia w Polsce
Pierwsze polskie muzeum archeologiczne powstało w połowie XIX w. w Krakowie (przy Akademii Umiejętności), a pierwsza katedra archeologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1866 - kierował nią Józef Łepkowski.
Pierwszą służbą ochrony zabytków po odzyskaniu niepodległości było powołane w 1918 Państwowe Grono Konserwatorów Zabytków Archeologicznych. W 1928 dekretem Prezydenta Rzeczypospolitej utworzono Państwowe Muzeum Archeologiczne w Warszawie. W okresie międzywojennym istotną rolę w rozwoju polskiej archeologii odegrały wykopaliska w Biskupinie.
Jedną z najważniejszych postaci polskiej archeologii był Kazimierz Michałowski, którego badania i prace wykopaliskowe sprawiły, iż polska szkoła archeologii zaczęła być rozpoznawalna na całym świecie.
Lista polskich uniwersytetów prowadzących studia w kierunku "archeologia"
- Uniwersytet Warszawski
- Uniwersytet Jagielloński
- Uniwersytet Adama Mickiewicza
- Uniwersytet Mikołaja Kopernika
- Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej
- Uniwersytet Rzeszowski
- Uniwersytet Łódzki
- Uniwersytet Wrocławski
- Uniwersytet Gdański
- Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego - od roku akademickiego 2007/2008 odrębny kierunek studiów
[edytuj] Bibliografia
- Dorota Ławecka, Wstęp do archeologii. Warszawa 2003
- Piotr Kaczanowski, Janusz Krzysztof Kozłowski, Najdawniejsze dzieje ziem polskich (do VII w.), [w:] Wielka historia Polski, t.1, Kraków 1998
- Paul Bahn i Colin Renfrew, Archeologia. Teorie, metody, praktyka, Warszawa 2002
- Andrzej Abramowicz, "Historia archeologii polskiej XIX i XX wiek", Warszawa, Łódź 1991
- C. Renfrew, P. Bahn, "Archeologia teorie, metody, praktyka", Warszawa 2002
[edytuj] Zobacz też
- archeologia płci kulturowej
- archeologia lotnicza
- datowanie
- datowanie radiowęglowe
- destrukt
- dendrochronologia
- kultura archeologiczna
- metody i teorie archeologiczne (metodologia archeologii)
- oszustwa archeologiczne
- paleontologia
- prehistoria (prahistoria)
- stanowiska archeologiczne
- Studium Biblicum Franciscanum
- wykopaliska
[edytuj] Link zewnętrzny
