Frankowie
Z Wikipedii
| Historia Francji |
|---|
| Chronologia |
| Galowie |
| Frankowie |
| Początki Francji |
| Francja średniowieczna |
| Francja nowożytna |
| Francja w XVIII wieku |
| Wielka Rewolucja Francuska |
| Francja w XIX wieku |
| Francja w XX wieku |
| Dynastie i systemy |
| Merowingowie (410-751) |
| Karolingowie (751-987) |
| Kapetyngowie (987-1328) |
| Walezjusze (1328-1589) |
| Burbonowie (1589-1830) |
| I Republika (1792-1804) |
| Konwent Narodowy (1792-1795) |
| Dyrektoriat (1795-1799) |
| Konsulat (1799-1804) |
| I Cesarstwo (1804-1814) |
| Restauracja (1814-1830) |
| Monarchia lipcowa (1830-1848) |
| II Republika (1848-1852) |
| II Cesarstwo (1852-1870) |
| III Republika (1870-1940) |
| Francja Vichy (1940-1944) |
| IV Republika (1946-1958) |
| V Republika (1958-) |
Frankowie – grupa plemion germańskich.
Spis treści |
[edytuj] Powstanie
Frankowie powstali w III wieku n.e. z wymieszania mniejszych plemion germańskich (Amzywariów, Brukterów, Chamawów, Chattuariów i Saliów), mieszkających nad dolnym Renem. Pierwsza wzmianka o Frankach w źródłach pisanych pochodzi z roku 257[1]. W IV wieku Frankowie osiedli w północnej Galii. Dzielili się na Franków salickich (dolny Ren) i ripuarskich (środkowy Ren).
[edytuj] Podboje
Frankowie saliccy, pokonując inne plemiona, podbili w V wieku Galię. Podbój rozpoczął Childeryk, ojciec Chlodwiga, który miał swoją siedzibę w Tournai (gdzie w 481 roku został pochowany). Około roku 486 Chlodwig dokonał zwycięskiego ataku na tereny określane jako Belgica Secunda. W 491 ogłosił się panem ludu, z którego pochodziła jego matka (Turyngów) i odniósł zwycięstwo nad Alamanami, którzy byli w konflikcie także z innym odgałęzieniem Franków – Frankami rypuarskimi. Chlodwig interweniował też w Burgundii, gdzie usiłował wzmocnić stronnictwo swego sojusznika, Godegisela. Wojna doprowadziła jednak do umocnienia Gudobada, wroga Franków.
W 507 roku wybuchł konflikt z królestwem Wizygotów, których ziemie sięgały Loary. W tym konflikcie wspierał Chlodwiga król Burgundii. Bitwa stoczona z Wizygotami pod Vouille w okolicach Poitiers przyniosła zwycięstwo Chlodwigowi. Król Wizygotów, Alaryk II został zabity, a akwitańskie prowincje królestwa wizygockiego znalazły się rękach Chlodwiga. Mógł on osiągnąć więcej, gdyby nie interwencja króla Ostrogotów Teodoryka.
Wiadomo, że ostatni okres panowania Chlodwiga wypełniła eliminacja innych małych królestw frankońskich z ośrodkami w Kolonii, Cambrai, Therouanne i Le Mans, z których większość była rządzona przez jego krewnych. Chlodwig umarł 27 listopada 511 roku.
Tak jak w przypadku Teodoryka ważna była dla panowania Chlodwiga nie rywalizacja z Rzymem, ale zdominowanie rywalizujących ze sobą plemion: Franków, Burgundów, Sasów i potomków rzymskich przywódców. Ze względu na oddalenie od Bizancjum cesarz wschodni łaskawszym okiem patrzył na Chlodwiga i Franków niż Teodoryka i Ostrogotów. Bizancjum (cesarz Anastazy I) uznało władzę Chlodwiga i w 508 roku przyznało mu konsulat honorowy. Być może wiązało się to z przejściem króla na chrześcijaństwo. Ta różnica w postawie wobec Franków i Ostrogotów wpłynęła zasadniczo na dalsze losy obu królestw.
[edytuj] Źródła wiedzy o Frankach:
Informacji na temat Franków jest mało. Czerpiemy właściwie jedynie z dzieła Dziesięć ksiąg historii kościelnej Franków, napisanej przez biskupa Grzegorza z Tours, żyjącego około sto lat po Chlodwigu.
[edytuj] Wskazówki bibliograficzne
- Gustav Faber - Merowingowie i Karolingowie., PIW, Warszawa 1994.
- Ch. Lelong – Życie codzienne w państwie Merowingów., PIW, Warszawa 1967.
- Tadeusz Manteuffel – Historia powszechna. Średniowiecze., PWN, Warszawa 2004. (wyd. XV)
- M. Mączyńska – Wędrówki ludów. Historia niespokojnej epoki IV i V w., PWN, Warszawa-Kraków 1996.
- K. Modzelewski – Barbarzyńska Europa., Warszawa 2004.
- R. Michałowski – "Galia Merowińska"” (w:) Narodziny średniowiecznej Europy., pod red. H. Samsonowicz, Warszawa 1999, s. 151-181.
- Piere Riche – Edukacja i kultura w Europie Zachodniej w VI-VIII w., Warszawa 1967.
- Benedykt Zientara – Świt narodów europejskich., Warszawa 1985, 1995.
- Benedykt Zientara – Historia powszechna średniowiecza., Wyd. TRIO, Warszawa 2002.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Paul G. Bahn Archeologia – Przewodnik, Wydawnictwo "Arkady" Sp. z o.o., 2006, ss. 184, ISBN 83-213-4293-0
