Józef Flawiusz
Z Wikipedii
Józef Flawiusz (hebr. Josef ben Matatia, gr. ᾿Ιώσηπος Φλαύιος, łac. Iosephus Flavius, ur. 37, zm. po 94) – żydowski historyk pochodzący z rodu kapłańskiego.
Józef pochodził z klasy Joariba, pierwszej klasy kapłańskiej w Izraelu. Jego pradziadek, Matias Garbaty (ur. 135 p.n.e.), był po kądzieli wnukiem Jonatana Machabeusza.
Był synem Mattiasa syna Józefa, jerozolimskiego kapłana.
Urodził się w Jerozolimie w 37 roku, a w roku 64 przybył do Rzymu, gdzie przebywał trzy lata. Do kraju powrócił w roku 66, w czasie gdy wybuchło powstanie żydowskie przeciwko Rzymianom. Flawiusz przyłączył się do powstania, objął dowództwo nad powstańcami w Galilei, a w roku 67 dostał się do niewoli. Po dwóch latach uwolnił go Wespazjan, który, jako jego nowy patron, nadał mu nazwisko Flavius, obdarzając go również obywatelstwem rzymskim. Józef poświęcił się wówczas całkowicie pracy literackiej. Data jego śmierci nie jest znana, wiadomo jednak że żył jeszcze w 94 roku. W "Dawne dzieje Izraela" we fragmencie Testimonium Flavianum wspomina o postaci zwanej Jezus, żyjącej za czasów Heroda Antypasa. Istnieje jednakże teoria, iż podany fragment został dopisany w średniowieczu, ponieważ odbiega on lekko stylem od pozostałej części dzieła.
[edytuj] Dzieła Flawiusza
- Ἰουδαϊκὴ ἀρχαιολογία (Iudaike archaiologia – Dawne dzieje Izraela znane też pod tytułem Starożytności żydowskie)
- Περὶ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ πολέμου (Peri tu Iudaiku polemu – Wojna żydowska)
- Πρὸς Ἀπίωνα (Pros Apiona – Przeciw Apionowi)
- Βίος (Bios – Autobiografia)
[edytuj] Bibliografia
- Hadas-Lebel Mireille, Józef Flawiusz. Żyd rzymski, Warszawa 1997, tłum. Jan Radożycki, ISBN 83-86857-44-7.
