Waldemar Łysiak

Z Wikipedii

Waldemar Łysiak (ur. 8 marca 1944 w Warszawie) (używał następujących pseudonimów literackich Valdemar Baldhead, Archibald, Mark W. Kingden, Rezerwowy Ł.) – polski pisarz i publicysta, popularyzator epoki napoleońskiej. Właściciel prywatnych zbiorów bibliofilskich, zawierających m.in. rękopisy wierszy Norwida oraz jedyny istniejący pierwodruk Trenów Kochanowskiego. Ojciec Tomasza Łysiaka, dziennikarza radiowego i aktora.

Spis treści 1 Wykształcenie 2 Twórczość 3 Krytyka 4 Bibliografia 5 Przypisy 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Wykształcenie

Ukończył Liceum im. Bolesława Prusa w Warszawie. Następnie kontynuował naukę na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, który ukończył w 1968 roku. Studiował później historię sztuki na Uniwersytecie Rzymskim oraz w Międzynarodowym Centrum Studiów nad Ochroną i Konserwacją Zabytków w Rzymie. W roku 1977 obronił na Wydziale Architektury PW pracę doktorską pt. "Doktryna fortyfikacyjna Napoleona". Wykładał historię kultury i cywilizacji na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.

[edytuj] Twórczość

We wrześniu 1969 roku na łamach "Myśli społecznej" ukazał się artykuł W. Łysiaka o Irlandii za czasów napoleońskich. Debiut beletrystyczny nastąpił pod koniec roku 1972, gdy w miesięczniku "Morze" wydrukowano dwie nowele marynistyczne: Spowiedź galernika i Misja korsarza. Pierwszą powieścią była Kolebka (1974), nagrodzona w konkursie z okazji 50-lecia ZLP i 25-lecia PRL.

Po powrocie ze studiów na Uniwersytecie Rzymskim napisał esej o Orvieto (małe włoskie miasteczko z zabytkową katedrą), który stał się później częścią Wysp zaczarowanych (1974).

Jego kolejne publikacje to książki o tematyce napoleońskiej. Szuańska ballada z 1976 to historia konfliktu pomiędzy Napoleonem i Georgesem Cadoudalem, przywódcą rojalistycznych szuanów. Wydany w 1980 roku Szachista opisuje nieudaną próbę zamachu na Napoleona. Zamach zaplanowali torysi pod przywództwem Roberta Castlereagh, a próbowano go dokonać przy pomocy Mechanicznego Turka. Inne książki o podobnej tematyce z tego okresu to: Francuska ścieżka (1976), Empirowy pasjans (1977), Cesarski poker (1978).

W 1981 opublikował Flet z mandragory (ukończony w 1978 roku). W 1984 wydał zbiór opowiadań "MW", pod okiem cenzury PRLu przemycił opis zbrodni katyńskiej opisując fikcyjny "mord na szwoleżerach polskich w Bourreaugne" ("bourreau" to po francusku kat).

W latach 70. i 80. był aktywnym felietonistą, w prasie ukazało się niemal 300 artykułów jego autorstwa^[1]. W latach 1976-81 pisał dla warszawskiej Stolicy i Perspektyw. Artykuły opisywały między innymi życie codzienne w Polsce oraz jego podróże zagraniczne. W jednej z relacji chwalił "rewolucyjne władze" w socjalistycznej Mongolii^[1].

Jako publicysta zajmował się głównie ochroną zabytków. Jego "Raport o stanie zabytków" został uznany przez Wolną Europę "artykułem miesiąca na kraj". W swoich felietonach krytykował niedbałość lokalnych władz partyjnych wobec substancji zabytkowej. Zarzucał im uprawianie antyrządowego sabotażu. Dla poparcia zarzutów używał słów pierwszego sekretarza partii Edwarda Gierka o obowiązku szanowania zabytków ^[2]. Po 13 grudnia 1981 zaprzestał uprawiania publicystyki aż do 1989 roku. Wydawano jednak nadal jego książki.

Łysiak jest autorem trylogii łotrzykowsko-heroicznej, w skład której wchodzą następujące książki: tom 1 – Dobry 1990, tom 2 – Konkwista 1988 (opublikowana pod pseudonimem "Valdemar Baldhead") i tom 3 – Najlepszy 1992. W 2006 ukazał się Najgorszy, zmieniając cykl w czteroksiąg. Choć każda z książek cyklu jest osobnym dziełem, to łączą się ze sobą tematyką, postaciami i stylistyką okładek. Ze względu na okładkę i nawiązanie tytułem mogłoby się wydawać, że cykl ma 5 części, ale wydany w 1990 Lepszy jest pamiętnikiem zmagań autora z cenzurą.

Waldemar Łysiak jest także autorem ośmiotomowego ilustrowanego przewodnika po malarstwie Malarstwo Białego Człowieka, wydanego w latach 1997-2000, oraz monografii Franka Lloyd Wrighta.

Łysiak publikował także artykuły publicystyczne na łamach takich pism jak: Najwyższy Czas!, Nasza Polska, Tygodnik Solidarność, a także w prasie polonijnej. Artykuły te następnie ukazały się w zbiorze pt. Łysiak na łamach... oraz w pięciu kolejnych książkach: Łysiak na łamach 2 i czterech oznaczanych odrębnymi tytułami i podtytułem Łysiak na łamach oraz kolejny numer. Pisał również dla "Gazety Polskiej" i "Niezależnej Gazety Polskiej" jednak po konfliktach z obydwiema gazetami 18 lipca 2007 roku zerwał współpracę.

Wydał też trzy publikacje o charakterze publicystycznym – Stulecie kłamców (2000), Rzeczpospolita kłamców – Salon (2004) i dwuczęściowy Alfabet szulerów – Salon 2 (2006). W pierwszej z nich przedstawia swoją wizję kłamstw występujących jego zdaniem powszechnie w polityce, dotyczących wojny, pokoju, demokracji, ekonomii, dekolonizacji, komunizmu, libertynizmu i relatywizmu. Rzeczpospolita kłamców – Salon jest z kolei kontynuacją treści poruszanych we wcześniejszych książkach, ale tym razem Łysiak zajmuje się tym, co uważa za kłamliwe w polskim życiu publicznym. Obiektem krytyki stał się w niej m.in. Adam Michnik, Jacek Kuroń, a także środowisko byłego KORu nazwane przez niego "różowym salonem", które jego zdaniem kontroluje polskie media i politykę. Celami krytyki pisarza stali się również polscy laureaci nagrody Nobla – Wisława Szymborska i Czesław Miłosz, których antypolonizmu dowodził m.in. wyborem cytatów. W przypadku Miłosza zarzucono mu manipulację cytatami i sfałszowanie intencji autora^[3]. W 2005 książka została nominowana do nagrody im. Józefa Mackiewicza. W Alfabecie szulerów – Salon 2 autor porusza i obszernie opisuje zakłamane jego zdaniem dziedziny polskiego życia publicznego (m.in. gospodarka, historia, lustracja), a także analizuje problemy dzisiejszej Europy i świata – dotyczące m.in. integracji europejskiej, demokracji.

[edytuj] Krytyka

Krytykowana jest^{[styl do poprawy]} publicystyczna i polityczna twórczość Waldemara Łysiaka, którą rozpoczął trylogią Dobry, Konkwista i Najlepszy przez nawiązania i aluzje do wydarzeń będących końcem PRL i początkiem III RP, a rozwinął w Rzeczypospolitej kłamców i Alfabecie szulerów. We wszystkich tych książkach Łysiak atakuje osoby uznane przez niego bądź za założycieli III RP, bądź za ich autorytety moralne.

W grudniu 2006 Wojciech Czuchnowski w "Gazecie Wyborczej" zarzucił Łysiakowi że kreuje się na opozycjonistę podczas gdy w czasach PRL miał być według niego "dopieszczany" przez władzę, co miało się przejawiać m.in. tym, że książki Łysiaka były wydawane w wysokich nakładach, zaś w gazetach takich jak "Dziennik Ludowy" i wielu innych ukazywały się wywiady z Łysiakiem^[1]. Łysiak odpowiedział artykułem w "Gazecie Polskiej" z 17 stycznia 2007, w którym zarzucił Czuchnowskiemu wybiórczość w doborze faktów i świadków. Stwierdził m.in., że był inwigilowany przez SB oraz że IPN przyznał mu status pokrzywdzonego przez system komunistyczny^[2].

[edytuj] Bibliografia

• Kolebka (Poznań 1974, 1983, 1987, 1988)
• Wyspy zaczarowane (Warszawa 1974, 1978, Kraków 1986, Chicago-Warszawa 1997)
• Szuańska ballada (Warszawa 1976, 1980, Kraków 1991)
• Francuska ścieżka (Warszawa 1976, 1980, Kraków 1984, Exlibris 2000)
• Empirowy pasjans (Warszawa 1977, 1984, Poznań 1990)
• Cesarski poker (Warszawa 1978, Kraków 1991)
• Perfidia (Warszawa 1980, Kraków 1991)
• Asfaltowy saloon (Warszawa 1980, 1986)
• Szachista (Warszawa 1980, Kraków 1982, 1989)
• Flet z mandragory (Warszawa 1981, 1996, Kraków 1982)
• Frank Lloyd Wright (Warszawa 1982, Chicago-Warszawa 1999)
• MW (Kraków 1984, 1988)
• Łysiak fiction (Warszawa 1986)
• Wyspy bezludne (Kraków 1987, Warszawa 1994)
• Łysiak na łamach (Warszawa 1988)
• Konkwista (Warszawa 1988, 1989, Chicago-Warszawa 1997)
• Dobry (Warszawa 1990, Chicago-Warszawa 1997)
• Napoleoniada (Warszawa 1990, Chicago-Warszawa 1998)
• Lepszy (Warszawa 1990)
• Milczące psy (Kraków 1990, Chicago-Warszawa 1997)
• Najlepszy (Warszawa 1992, Chicago-Warszawa 1997)
• Łysiak na łamach 2 (Warszawa 1993)
• Statek (Warszawa 1994, Chicago-Warszawa 1999)
• Łysiak na łamach 3 (Warszawa 1995)
• Wilk i kuglarz - Łysiak na łamach 4 (Warszawa 1995)
• Old-Fashion Man - Łysiak na łamach 5 (Chicago-Warszawa 1997)
• Malarstwo Białego Człowieka – tom 1 (Poznań 1997)
• Malarstwo Białego Człowieka – tom 2 (Chicago-Warszawa 1997)
• Malarstwo Białego Człowieka – tom 3 (Chicago-Warszawa 1998)
• Malarstwo Białego Człowieka – tom 4 (Chicago-Warszawa 1998)
• Poczet Królów bałwochwalców (Chicago-Warszawa 1998)
• Malarstwo Białego Człowieka – tom 5 (Chicago-Warszawa 1999)
• Napoleon fortyfikator (Chicago-Warszawa 1999)
• Malarstwo Białego Człowieka – tom 6 (Chicago-Warszawa 1999)
• Cena (Chicago-Warszawa 2000) ISBN 83-87071-64-1
• Malarstwo Białego Człowieka – tom 7 (Chicago-Warszawa 2000)
• Stulecie kłamców (Chicago-Warszawa 2000)
• Malarstwo Białego Człowieka – tom 8 (Chicago-Warszawa 2000)
• Wyspa zaginionych skarbów 2001
• Piórem i mieczem - Łysiak na łamach 6 2001
• Kielich (2002)
• Empireum (2003)
• Rzeczpospolita kłamców - Salon (2004) ISBN 83-917612-5-8
• Ostatnia kohorta (2005)
• Najgorszy (2006)
• Alfabet szulerów część pierwsza A-L. Salon 2. (2006) ISBN 83-60297-11-8
• Alfabet szulerów część druga M-Z. Salon 2. (2006) ISBN 83-60297-12-6
• Talleyrand - Droga "Mefistofelesa". Warszawa (2007) ISBN 978-83-60297-18-6
• Lider (2008) ISBN 978-83-60297-21-6

[edytuj] Przypisy

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2} Waldemar Łysiak, czyli baron Münchhausen IV RP
2. ↑ ^{2,0 2,1} Odwet Salonu czyli 'ręka, noga, mózg na ścianie'
3. ↑ Tomasz Czapiewski Błotne kąpiele

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Internetowy Klub Miłośników Twórczości Waldemara Łysiaka "Łysiakomania"
• WYSPY WIRTUALNE – opis twórczości W. Łysiaka
• Waldemar Łysiak w serwisie BiblioNETka