Władysław Jung

Z Wikipedii

Władysław Jan Jung (ur. 23 czerwca 1870 w Gorlicach, zm. 1 stycznia 1940 we Lwowie) - pułkownik artylerii Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii 2 Służba w Armii Polskiej we Francji 3 Służba w Wojsku Polskim 4 Awanse: 5 Ordery i odznaczenia: 6 Zobacz: 7 Bibliografia 8 Przypisy

[edytuj] Służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii

Kształcił się od dziecka w szkołach wojskowych w Koszycach i w Wyższej Szkole Realnej w Hranicach Morawskich, ukończył ją w 1888, po czym ukończył w Wiedniu wydział artylerii Akademii Wojskowo Technicznej. W 1891 podporucznik i oficer zawodowy armii austriackiej.

Przeszedł kolejne szczeble dowódcze w jednostkach austriackiej. W 1904 kapitan. W 1908 służył w 1 Pułku Artylerii Polowej w Krakowie dowodzonym przez podpułkownika Aleksandra Truszkowskiego, późniejszego tytularnego generała dywizji WP. W latach 1914-1915, w stopniu majora, na froncie rosyjskim, 1916-1917 dowódca 24 Pułku Artylerii na froncie rumuńskim - podpułkownik. W 1918 dowódca Brygady Artylerii na froncie włoskim. Tam w listopadzie dostał się do niewoli.

[edytuj] Służba w Armii Polskiej we Francji

W grudniu 1918 wyjechał do Francji i w styczniu 1919 wstąpił do Armii Polskiej pod dowództwem gen. Józefa Hallera. Od grudnia 1918 do stycznia 1919 na kursie artylerii w Le Maris, W lutym 1919 objął dowództwo 1 Pułku Artylerii Polowej. 2 kwietnia tego roku obowiązki dowódcy pułku przekazał ppłk. Mikołajowi Gomólickiemu i odszedł na stanowisko dowódcy I Brygady Artylerii.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

październik 1919 - kwiecień 1920 dowódca VII Brygady Artylerii, inspektor artylerii 2 Armii. Kwiecień 1920 - czerwiec 1924 dowódca 15 Dywizji Piechoty.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 8 lokatą. ^[1]

W trakcie dowodzenia dywizją w 1921 członek Polskiej Misji Wojskowej, kończy kurs dla wyższych dowódców. Czerwiec 1924 - lipiec 1926 dowódca Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi, lipiec 1926 - listopad 1928 dowódca Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie.

Od 30 listopada 1928 w stanie spoczynku. Osiadł we Lwowie. Wybuch wojny światowej zastał go na wakacjach w Buczaczu. W czasie kampanii wrześniowej powrócił do Lwowa. Po kapitulacji obrony miasta pozostał w nim do grudnia 1939, a następnie wraz z żoną Seweryną podjął nieudaną próbę przekroczenia sowiecko-niemieckiej linii demarkacyjnej. Zatrzymany w rejonie Rawy Ruskiej przez sowieckich strażników. Nie został rozpoznany. Podawał się za emerytowanego profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przetrzymywany w szopie doznał odmrożeń i gangreny obu stóp. Przewieziony do szpitala we Lwowie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.

[edytuj] Awanse:

• podporucznik (leutnant) – 1891
• porucznik (oberleutnant) – 1894
• kapitan (hauptmann II kl.) –
• kapitan (hauptmann I kl.) – 1904
• major (major) –
• podpułkownik (oberstleutnant) –
• pułkownik (oberst) –
• generał brygady - zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• generał dywizji - 31 marca 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 8 lokatą

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Krzyż Komandorski Legii Honorowej

[edytuj] Zobacz:

• Generałowie polscy
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka
• Generałowie polscy w niewoli

[edytuj] Bibliografia

• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 154.
• T. Kryska Karski S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991.
• H. P Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
• Zdzisław Nicman, Tylko we Lwowie. Czy dokumenty NKWD odsłonią kulisy zbrodni na generałach WP? „Polska Zbrojna” 1995, Nr 45 (245), s. IX.
• Michał Wieliczko-Wielicki, Zarys historii wojennej 13-go Kresowego Pułku Artylerii Polowej, Warszawa 1928, s. 7.

Przypisy