Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Inhoud 1 Fructuoso Rivera 1.1 Voor zijn aantreden als president 1.2 Tijdens zijn presidentstermijnen 1.3 Presidents termijnen 1.4 Trivia 2 Sjabloon Hoofdsteden van Zuid-Amerika 3 Sjabloon Hoofdsteden van Europa 4 Gimnasia La Plata 4.1 Geschiedenis 4.2 Stadion 4.3 Records 4.4 Bekende spelers 5 Bernardo O'Higgins 5.1 Vroege Jaren 5.2 Rol in de Chileens Onafhankelijkheid en Overheid 5.3 Dood en nalatenschap 6 Lijst van steden van Chili 7 Juan Carlos Onetti 7.1 Jonge jaren 7.2 Carriére 7.3 Werk 8 Pando 9 Itamar Franco

[bewerk] Fructuoso Rivera

José Fructuoso Rivera y Toscana (Montevideo, 17 oktober 1784 - Melo, 13 januari 1854) was een Uruguayaans generaal en politicus en hij was de eerste president van Uruguay. Tevens was hij de oprichter van el Partigo Colorado, de liberaal, sociaal-demoncratische partij van Uruguay. Rivera is voor 3 termijnen president geweest.

[bewerk] Voor zijn aantreden als president

Rivera was een van de generalen die tijdens de Argentijnse-Braziliaanse oorlog 1825-1828 hielp bij het verdrijven van de Brazilianen uit de Banda Oriental, het huidige Uruguay.

[bewerk] Tijdens zijn presidentstermijnen

Tijdens zijn eerste termijn als president, roeide Rivera alle oorspronkelijke bewoners (de Charrua) uit. Dit deed hij in 1831, toen de nog overgebleve leden van deze nomadenstam aanwezig waren bij een door hem georganiseerde bijeenkomst, nabij de Salsipuedes (letterlijk: Ontsnap-als-je-kan) beek.

[bewerk] Presidents termijnen

1830 – 1834 1838 – 1839 1839 – 1843

[bewerk] Trivia

• Het Uruguayaanse departement Rivera en de hoofdstad van dit departement Rivera zijn naar Rivera vernoemd.

Rivera, Fructuoso [[+}Categorie:Uruguayaans persoon|Rivera, Fructuoso]] Rivera, Fructuoso

+de:José Fructuoso Rivera +en:Fructuoso Rivera +es:Fructuoso Rivera +fr:Fructuoso Rivera +pl:Fructuoso Rivera +pt:Fructuoso Rivera

[bewerk] Sjabloon Hoofdsteden van Zuid-Amerika

Hoofdsteden van Zuid-Amerika
Onafhankelijke gebieden: Asunción ( Paraguay) | Bogota ( Colombia) | Brasilia ( Brazilië ) | Buenos Aires ( Argentinië) | Caracas ( Venezuela) | Georgetown ( Guyana) | La Paz ( Bolivia) | Lima ( Peru) | Montevideo ( Uruguay) | Paramaribo ( Suriname) | Quito ( Ecuador) | Santiago de Chile ( Chili) | Sucre ( Bolivia)
Afhankelijke gebieden: Cayenne ( Frans-Guyana) | Grytviken ( Zuid-Georgië en de Zuidelijke Sandwicheilanden) | Stanley ( Falklandeilanden)

[bewerk] Sjabloon Hoofdsteden van Europa

Hoofdsteden van Europa
Amsterdam ( Nederland) | Andorra la Vella ( Andorra) | Ankara[1] ( Turkije) | Athene ( Griekenland) | Belgrado ( Servië) | Berlijn ( Duitsland) | Bern[2] ( Zwitserland) | Boedapest ( Hongarije) | Boekarest ( Roemenië) | Bratislava ( Slowakije) | Brussel ( België) | Chisinau ( Moldavië) | Dublin ( Ierland) | Helsinki ( Finland) | Kiëv ( Oekraïne) | Kopenhagen ( Denemarken) | Ljubljana ( Slovenië) | Londen ( Verenigd Koninkrijk) | Lissabon ( Portugal) | Luxemburg ( Luxemburg) | Madrid ( Spanje) | Minsk ( Wit-Rusland ) | Moskou ( Rusland) | Nicosia ( Cyprus) | Oslo ( Noorwegen) | Parijs ( Frankrijk) | Podgorica ( Montenegro) | Praag ( Tsjechië) | Reykjavik ( IJsland) | Riga ( Letland) | Rome ( Italië) | San Marino ( San Marino) | Sarajevo ( Bosnië en Herzegovina) | Skopje ( Macedonië) | Sofia ( Bulgarije ) | Stockholm ( Zweden) | Tallinn ( Estland) | Tbilisi ( Georgië) | Tirana ( Albanië) | Tórshavn ( Faeröer) | Valetta ( Malta) | Vaduz ( Liechtenstein) | Vilnius ( Litouwen) | Warschau ( Polen) | Wenen ( Oostenrijk) | Zagreb ( Kroatië)
Geen[3] ( Monaco)
^ Ondanks dat Ankara in Azië ligt, wordt Turkije als Europa beschouwt ^ Is officieel de bondsstad ^ Heeft geen hoofdstad, maar men zou kunnen beweren dat Monaco-Ville de hoofdstad is

[bewerk] Gimnasia La Plata

Gimnasia de La Plata

Volledige naam	Club de Gimnasia y Esgrima La Plata
Bijnaam	Los Triperos, Mensanas, El Lobo
Opgericht	3 juni 1887
Stadion	Estadio Juan Carlos Zerrillo, La Plata
Capaciteit	33.500
Voorzitter	Juan José Muñoz
Trainer	(interim) Ricardo Kuzemka
Competitie	Primera División
Thuiskleuren 　 Uitkleuren
Portaal Voetbal

Gimnasia y Esgrima La Plata (GELP), maar ook vaak als Gimansia (LP) aangeduidt is een voetbalclub/sportclub uit La Plata, Argentinië en komt in het seizoen 2006/2007 uit in de hoogste Argentijnse divisie, de Primera División. De club werd nog nooit kampioen, maar wel 5 maal tweede en 3 keer derde.

[bewerk] Geschiedenis

De "Club de Gimnasia y Esgrima La Plata" werd gesticht op 3 juni 1887 als een maatschappelijke organisatie. De eerste sporten die te beoefenen waren gymnastiek (gimnasia) en schermen (esgrima), vandaar de naam. Later werden ook sporten zoals voetbal, rugby, atletiek en basketbal aan de club toegevoegd.

De club (voetbal) maakte in zijn begin jaren deel uit van de derde Argentijnse divisie. Na een korte periode begon de club weer met voetbal in 1915 in de zogenaamde tussendivisie, waar het kampioenschap van gewonnen werd, waardoor Gimnasia promoveerde naar het hoogste niveau in Argentinië, wat toen nog amateurvoetbal was. In dat zelfde jaar won de club 2 officiële bekers.

De aartsrivaal is Estudiantes de La Plata. De eerste stadsderby ooit gespeeld (27 april 1916) werd door Gimnasia gewonen met 1-0 in een seizoen waar men 4de eindigde.

In 1929 werd de club kampioen van Argentinië, net voordat het professionele voetbal werd geintroduceerd. De club degradeerde in 1943, 1945, 1951 en 1979 en sinds 1985 is de club weer te vinden op het hoogste niveau. De tweede divisie werd 3x gewonnen namelijk in 1944, 1947 en 1952. De Centenario Beker werd in het seizoen 1993/94 gewonnen, een iniatief van de Argentijnse Voetbalbond AFA, voor het 100-jarige jubilieum van de bond.

Een crisisjaar voor de club was het seizoen 2006/07 toen de voorzitter Juan José Muñoz tijdens de rust van Gimnasia - Boca Juniors (op dat moment 1-0) scheidsrechter Daniel Giménez bedreigde. Muñoz werd voor 6 maanden geschorst, maar hij werd niet ontslagen door het bestuur van de club. Verder werden er in dit seizoen grote verliezen geleden tegen clubs als Estudiantes de La Plata (uit 7-0 verlies) en Boca Juniors (uit 4-0 verlies). Na het verlies tegen Estudiantes (LP) werd de club een paar dagen later in de Copa Sudamericana uitgeschakelt door Colo Colo uit Chili. Deze wedstrijd werd overschaduwt door het geweld van Gimansia-speler Julio Grondona, wat zo ernstig was dat deze een excuusbrief schreef naar de Chileense voetbalbond (ANFP).

Ook het verlies tegen Boca Juniors was er niet eentje zonder gevolgen. Spelers en de toenmalige coach (Carlos Timoteo Griguol) werden voorafgaande van de wedstrijd met de dood bedreigd. Zij werden bedreigd door sommige leden van de eigen aanhand, omdat men wou dat de wedstrijd tegen Boca Juniors verloren werd, zodat Boca Juniors weer in de race kwam voor het kampionschap en kon voorkomen dat Estudiantes deze won. Verschillende spelers moesten getuigen in deze zaak. Spelers als Marcelo Goux, Martín Cardetti en Ariel Franco weigerden nog verder voor de club uit te komen.

[bewerk] Stadion

Het "Juan Carlos Zerrillo" stadium (el Bosque, het bos, vernoemd naar het dichtbij gelegen park met dezelfde naam), had een capaciteit van 33,000 en werd gebruitk tot 2005.

Het nieuwe stadsstadion voor La Plata, het Estadio Ciudad de La Plata, werd gebouwd voor de beide clubs Estudiantes (LP) en Gimnasia (LP). Beide clubs bleven liever in hun eigen stadia blijven, maar door nieuwe veiligheidsmaatregelen was dit niet meer mogelijk.

[bewerk] Records

Gimnasia heeft het record van snelste doelpunt in de Argentijnse nationale divisie. Carlos Dantón Seppaquercia scoorde tegen Huracán na 5 seconden, op 20 Maart 1979.

Ook is Gimnasia de eerste Zuid-Amerikaanse ploeg die Real Madrid op eigen veld wist te kloppen. Op 1 januari 1931 werd het 3-2 in voordeel van de Argentijnse ploeg.

[bewerk] Bekende spelers

Carlos Barisio (1975) Jose Battle Perdomo (1992) Diego Bayo (Paco) Alberto Beltrán (el Maestro cordobés) Pablo Bengoechea (1992) Carlos Carrió (Charlie) Leandro Cufré (1997~2000) Walter Durso (el Loco) Claudio Enría (Caio) (2000~2003, 2004~2005) Hugo Orlando Gatti (el Loco) (1969~1974) Andrés Guglielminpietro (Guly) (1995~1998, 2006) Ricardo Kuzemka Lucas Lobos (2002-2005) Carlos Fernando Navarro Montoya (Mono)(2005-2006)

Andrés Madrid (el Hombre) (2001~2004) Alberto José Márcico (Beto) (1996~1998) Mariano Messera (1998~2002) Enzo Noce (1989~2003, 2004) Alfredo Rojas (el Tanque) (1962~1964) Guillermo Sanguinetti (Topo) (1991~2003) Facundo Sava (Colorado) (1997~2002) Carlos Della Savia (el Maestro) Guillermo Barros Schelotto (1991~1997) Gustavo Barros Schelotto (1992~1997, 2004) Roberto Sosa (Pampa top goalscorer 1998) (1995~1998, 2003) Pedro Troglio (1996~2002) Francisco Varallo (Pancho)

Primera División de Argentina 2007/08
Argentinos Juniors · Arsenal de Sarandí · Banfield · Belgrano de Córdoba · Boca Juniors · Colón de Santa Fe · Estudiantes · Gimnasia de La Plata · Gimnasia de Jujuy · Huracán · Independiente · Lanús · Newell’s Old Boys · Olimpo · Racing Club · River Plate · Rosario Central · San Lorenzo · Vélez Sársfield · San Martín (SJ) · Tigre ·

[bewerk] Bernardo O'Higgins

Bernardo O'Higgins (Chillán (Chili), 20 augustus 1778 - Lima (Peru), 24 oktober 1842) was een Chileens militair die gezien wordt als de vader des vaderlands van Chili (el Padre de la Patria de Chile). Verder was hij een van de fundamentele militairen in de onafhankelijkheidsstrijd van Chili en Latijns-Amerika. Daarnaast was hij de 3de Opperste Bevelhebber (16 februari 1817 - 28 januari 1823)(wat nu hetzelfde is als de president van Chili) van Chili en de eerste die de titel in Chili als onafhankelijk land (1818) kon dragen.

Andere titels die hij draagt zijn:

• Kapitein-Generaal van het Chileens leger

• Brigadier van de Verenigde Provincies van de Río de la Plata

• Groot Maarschalk van Peru

• Generaal van Groot-Colombia

[bewerk] Vroege Jaren

Bernardo O'Higgins werd geboren in Chillán, Chili als zoon van Ambrosio O'Higgins, Markies van Osorno, een Spaanse officier geboren in het Ierse County Sligo die gouverneur in Chili werd en later onderkoning van Peru. Zijn moeder, Isabel Riquelme, was een lokale prominente dame. Zijn jeugd spendeerde hij vooral bij zijn moeders familie in het zuiden van Chili. Met zijn vader had hij een afstandelijke relatie. Hij steunde hem financieel en bemoeide met zijn educatie, maar ze hebben elkaar nooit ontmoet, omdat Spaanse officieren niet mochten trouwen met lokalen.

Toen zijn vader gouveneur werd van Peru, werd de jonge Bernardo naar Londen gestuurd om zijn educatie te vervolgen. Daar werd hij bekend met de Amerikaanse onafhankelijkheidsideeën. Hij ontmoette daar de Venezuelaanse revultionair Francisco de Miranda en werd lid van de Logia Lautaro, een loge die bezig was met libareseren van Latijns-Amerika.

[bewerk] Rol in de Chileens Onafhankelijkheid en Overheid

In 1810 voegde O'Higgins zich bij de strijd voor de onafhankelijkheid van Chili om het land af te scheiden van het Spaanse koninkrijk. De rebellen onder zijn leiding werdern door de Spanjaarden verslagen in 1814 waardoor zij gedwongen werden zich terug te trekken in de Andes. Met behulp van de Argentijnse generaal José de San Martín leiden hij het offensief in 1817, zodat hij op 12 februari van dat jaar met zijn cavalerie de Slag om Chacabuco won, nabij Santiago. Hij werd de eerste leider van het onafhankelijke Chili en het jaar daarop de eerste leider van de Republiek Chili.

Tijdens zijn zesjarige regeerperiode richtte hij de Militaire Academie op en keurde hij de (huidige) Chileense vlag goed. Echter, zijn radicalere en liberale hervorming, zoals de invoering van de democratie en de afschaffing van adelijke titels, kregen veel weerstand van de conservatieve grootgrondbezitters. Verder stichtte hij de steden La Unión en Vicuña. Op 28 januari 1823 werd hij afgezet door een conservatieve coup.

Tijdens zijn latere ballingschap in Peru, was hij een voorstander van de Chileense expansie naar het zuiden, dat leidde tot de stichting van de stad Punta Arenas in 1845. Verder hielp hij bij de onafhankelijkheid van Peru.

[bewerk] Dood en nalatenschap

Na zijn ballingschap, leefde O'Higgins tot aan zijn dood in Peru, waar hij stief in 1842, in Lima.

Na zijn dood werden zijn overblijfselen naar Chili gebracht, wat gebeurde in 1862. In 1979 werden deze overblijfselen in het Altar de la Patria'smausoleum voor het Palacio de La Moneda, het presidentiële paleis van Chili, geplaatst, met een onderbreking in 2004 toen dit mausoleum werd gerestaureerd. De stad Villa O'Higgins is vernoemd naar O'Higgins.

sCategorie:Chileens militair

[bewerk] Lijst van steden van Chili

In deze tabel zijn alle steden in het land Chili opgenomen die meer dan 40.000 inwoners hebben op de datum 24 april 2002. Verder is ook aangegeven in welke regio de stad ligt. De dikt gedrukte steden zijn de hoofdsteden van de regio´s.

Steden van Chili
Rang	Stad	Inwonertal			Regio
		Census 1985	Census 1996	Census 2002
1.	Santiago de Chile	3.650.541	4.295.593	4.656.690	Metropolitana
2.	Puente Alto	110.099	254.127	492.603	Metropolitana
3.	Viña del Mar	265.355	285.454	286.931	Valparaíso
4.	Antofagasta	183.333	225.316	285.255	Antofagasta
5.	Valparaíso	265.355	274.228	263.499	Valparaíso
6.	San Bernardo	117.132	179.398	237.708	Metropolitana
7.	Temuco	157.297	185.936	227.086	Araucanía
8.	Concepción	266.953	206.839	212.003	Bío-Bío
9.	Rancagua	139.781	179.638	206.971	Bernardo O'Higgins
10.	Talca	128.445	159.711	189.505	Maule
11.	Arica	139.017	161.333	175.441	Tarapacá
12.	Iquique	110.175	145.139	164.396	Tarapacá
13.	Talcahuano	202.264	244.034	161.692	Bío-Bío
14.	Puerto Montt	84.195	110.139	153.118	Los Lagos
15.	Coquimbo	86.000	110.879	148.434	Coquimbo
16.	La Serena	83.009	109.293	147.815	Coquimbo
17.	Chillán	118.213	145.759	146.701	Bío-Bío
18.	Osorno	95.215	114.239	132.245	Los Lagos
19.	Valdivia	99.704	112.712	127.750	Los Lagos
20.	Quilpué	84.136	102.233	126.893	Valparaíso
21.	Calama	99.000	106.970	126.135	Antofagasta
22.	Copiapó	68.953	98.188	125.983	Atacama
23.	Los Angeles	70.539	94.716	117.972	Bío-Bío
24.	Punta Arenas	97.137	109.110	116.005	Magellanes
25.	Villa Alemana	55.766	70.663	94.802	Valparaíso
26.	Curicó	60.496	77.733	93.447	Maule
27.	Coronel	65.957	79.677	91.469	Bío-Bío
28.	Hualpén	k.A.	k.A.	85.928	Bío-Bío
29.	San Antonio	61.486	74.742	83.435	Valparaíso
30.	Chiguayante	k.A.	56.371	81.238	Bío-Bío
31.	San Pedro de la Paz	k.A.	67.817	80.159	Bío-Bío
32.	Ovalle	42.895	53.515	66.405	Coquimbo
33.	Linares	46.364	59.658	65.133	Maule
34.	Peñaflor	36.551	46.711	63.209	Metropolitana
35.	Quillota	44.824	53.765	62.231	Valparaíso
36.	Colina	15.484	33.459	58.769	Metropolitana
37.	Los Andes	34.613	44.107	55.127	Valparaíso
38.	Melipilla	33.654	45.722	53.522	Metropolitana
39.	San Felipe	31.656	44.327	53.017	Valparaíso
40.	Alto Hospicio	k.A.	5.520	50.190	Tarapacá
41.	Talagante	24.851	37.198	49.957	Metropolitana
42.	San Fernando	32.386	42.684	49.519	Bernardo O'Higgins
43.	Lota	47.156	50.123	48.975	Bío-Bío
44.	La Calera	38.322	44.422	47.836	Valparaíso
45.	Penco	30.972	39.562	45.361	Bío-Bío
46.	Coyhaique	29.128	36.376	44.850	Aisén
47.	Angol	31.005	39.151	43.801	Araucanía
48.	Vallenar	38.279	42.725	43.750	Atacama
49.	Tomé	34.124	37.394	41.198	Bío-Bío
50.	Buín	18.040	33.059	40.091	Metropolitana

[bewerk] Juan Carlos Onetti

Juan Carlos Onetti (Montevideo, Uruguay, 1 juli 1909 - Madrid, Spanje, 30 mei 1994) was een Uruguayaans schrijver.

[bewerk] Jonge jaren

Juan Carlos Onetti was de zoon van Carlos Onetti en Honoria Borges. Hij had een oudere broer Raúl en een jongere zus Raquel. In 1930 trouwt hij met zijn nichtje María Amalia Onetti, in dat zelfde jaar verhuizen ze naar Buenos Aires. Op 16 juni 1931 word hun eerste kind geboren; Jorge Onetti Onetti Borges. In 1933 scheid het paar zich en een jaar later trouwt hij opnieuw, nu met zijn andere nichtje María Julia Onetti, waardoor hij weer terug in Montevideo gaat wonen.

[bewerk] Carriére

Vanaf 1939 begint Ornetti met schrijven en verdient hij zijn geld via de journalistiek, later in de literatuur. Zo werd hij onder meer hoofdredacteur van het blad Marcha in 1941. In 1975 ontvlucht hij Uruguay naar Spanje uit angst voor de toenheersende dictatuur. Uruguay nodigt hem uit om in 1985 terug te komen naar het land maar dat weigert hij. In dat zelfde jaar wint hij de Uruguyaanse literatuurprijs

[bewerk] Werk

• El pozo, 1939.
• Tierra de nadie, 1941.
• Para esta noche, 1943.
• La vida breve, 1950.
• Los adioses 1954.
• Para una tumba sin nombre, 1959.
• La cara de la desgracia, 1960.
• El astillero, 1961.
• El infierno tan temido y otros cuentos, 1962.
• Juntacadáveres, 1964.
• La muerte y la niña, 1973.
• Tiempo de abrazar, 1974.
• Dejemos hablar al viento, 1979.
• Presencia y otros cuentos, 1986.
• Cuando entonces, 1987.
• Cuando ya no importe, 1993.

[bewerk] Pando

Pando kan verwijzen naar:

• Pando (Bolivia) - Één van de negen departementen van Bolivia
• Pando (Uruguay) - Een stad in Uruguay

[bewerk] Itamar Franco

Itamar Augusto Cautiero Franco (Salvador, Bahia, 28 juni 1930) is een Braziliaans politicus en ingenieur. Hij staat vooral bekend als president van Brazilië. Hij was in ambt van 2 oktober 1992 tot 1 januari 1995.

In 1989 vertrok Franco van de PL naar de kleine PRN (Nationale Heropbouwingspartij) waar hij zichzelf tot kandaat voor het vice-presidentschap stelde, dat van president Fernando Collor. Hij nam deze positie in op 15 maart 1990.

In 1992 werd Collor beschuldigt van corruptie en onderging een procedure van Impeachment door het Nationale Congres. Franco trad in als president op 2 oktober 1992 maar werd pas uitgeroepen tot president op 27 december 1992 toen Collor zijn ontslag indiende.

Brazilië bevond zich in een grote economische crisis, ze had een inflatie van 1100% in 1992, het jaar daarop een inflatie van 6000%. Franco zette de aanval in door onder meer Fernando Henrique Cardoso als minister van financiën aan te stellen. In februari 1994 zette zijn regering het Plano Real in, een plan om de Braziliaanse economie te stabiliseren zodat de hyperinflatie kon worden bestreden. Dit plan had succes met als gevolg dat Franco's minister Fernando Henrique Cardoso zich succesvol kandidaat stelde voor de daarop volgende presidentsverkiezingen en deze won.

Na zijn presidentschap was Franco gouveneur van de staat Minas Gerais van 1999 tot 2003.

Voorganger: Tancredo de Almeida Neves

President van Brazilië 1992-1994

Opvolger: Fernando Henrique Cardoso