Bracia Muzułmańscy
Z Wikipedii
Spis treści |
[edytuj] Bracia Muzułmanie
Bracia Muzułmanie (arabski: الإخوان المسلمون Al-Ichwan al-muslimun; Bractwo Muzułmańskie, Dżama'at al-Ichwan al-muslimun) - islamska organizacja religijna i społeczno-polityczna, założona w 1928 roku w Egipcie przez Hassana al-Bannę. Jej powstanie było reakcją na rozpad Imperium Ottomańskiego i jego podział na mniejsze organizmy państwowe. Od początku swego istnienia Bracia sprzeciwiają się świeckim tendencjom w krajach muzułmańskich, odrzucają wpływy zachodnie oraz żądają powrotu do zasad Koranu i szariatu.
Motto Braci Muzułmańskich brzmi: Allah jest naszym celem. Prorok naszym przywódcą. Koran naszym prawem. Dżihad naszą ścieżką. Śmierć na ścieżce Boga jest naszą jedyną nadzieją.
Bractwo, powstałe w Egipcie, szybko znalazło podatny grunt w innych krajach muzułmańskich, m.in. w Syrii, Transjordanii (późniejszej Jordanii), Palestynie, Arabii Saudyjskiej. Obecnie ma swoje filie w 70 krajach świata. Ich status jest różny od oficjalnych partii politycznych, mających swoich przedstawicieli w parlamencie, przez grupy społeczno-religijne aż po podziemne, nielegalne bojówki terrorystyczne. Twierdzi się (bądź sami Bracia podają), że brali oni udział, po stronie islamskiej, w większości konfliktów zbrojnych w tej części świata, m.in. w wojnach arabsko-izraelskich, w algierskiej wojnie o niepodległość, po stronie afgańskich mudżahedinów czy kaszmirskich bojowników.
[edytuj] Historia
Początkowo Bractwo Muzułmańskie było egipską organizacją młodzieżową, której celem była moralna i społeczna reforma kraju. Organizowali oni życie kulturalne młodzieży. W latach 30. XX wieku Bractwo ulegało stopniowemu upolitycznieniu. Po II wojnie światowej członkowie Bractwa brali udział w wielu akcjach terrorystycznych, zwłaszcza przeciwko rządom króla Faruka. Po jego obaleniu, popierali oni początkowo świeckie rządy rewolucyjnej rady Nasera. W grudniu 1948 jeden z Braci zabił egipskiego premiera, za co nakazano rozwiązać organizację. Sam Al-Banna został zabity przez agentów rządowych w Kairze w lutym 1949.
W roku 1954 jeden z członków organizacji, której pozwolono ponownie działać, usiłował zabić Nasera. Bractwo zostało ponownie zdelegalizowane, a ponad 4000 jego członków poszło do więzienia, w tym Sayed Qutb - czołowy intelektualista tej grupy. Wielu członków Bractwa uciekło do Jordanii, Libanu, Arabii Saudyjskiej i Syrii. W roku 1964 Naser ponownie zalegalizował działalność Bractwa i wypuścił wszystkich więźniów politycznych. Przyniosło to jednak odwrotny skutek i kolejną falę zamachów na prezydenta. W 1966 roku skazano na śmierć przywódców Bractwa, a pozostałych osadzono ponownie w więzieniach.
Następca Nasera Anwar as-Sadat obiecał reformy, w tym wprowadzenie szariatu. Jednak podpisanie przez niego traktatu pokojowego z Izraelem bardzo rozgniewało Braci. I to prawdopodobnie oni przyłożyli rękę do jego zamordowania w roku 1981. W roku 1984 władze Egiptu ponownie zezwoliły na działalność Bractwa, ale tylko jako organizacji religijnej. Wszelkie ich działania poddane są jednocześnie silnemu nadzorowi służb bezpieczeństwa, co jest przyczyną licznych tarć.
Syryjska gałąź Bractwa powstała w latach 30., tworzyli ją syryjscy studenci, którzy wracali z Egiptu przesiąknięci ideami Al-Banny. Po kilkunastu latach działalności organizacja została zdelegalizowana, gdy Syria połączyła się w 1958 r. z Egiptem, tworząc Zjednoczoną Republikę Arabską (ZRA). Po jej rozpadzie w 1961, Bractwo zdobyło 10 miejsc w wyborach parlamentarnych. Jednakże, po przewrocie dokonanym przez syryjski odłam partii Baas, musiało ponownie zejść do podziemia.
Wyznaczenie generała Hafeza al-Assad, sekretarza generalnego partii Baas, na prezydenta Syrii w roku 1971, ponownie wzbudziło protesty Braci. Otóż prezydent pochodził z muzułmańskiej grupy alawitów (nusajrytów), których Bracia uważali za odstępców od wiary muzułmańskiej. Wsparcie Assada, udzielone chrześcijańskim maronitom z Libanu w czasie libańskiej wojny domowej, tylko pogorszyło sytuację. Rozpoczęli oni szeroko zakrojoną kampanię terrorystyczną, której szczytowym wydarzeniem było zabicie w 1979 83 kadetów w szkole wojskowej w Aleppo. Assad próbował załagodzić konflikt, ale nawet wypuszczenie więźniów nic nie przyniosło. Ostatecznie, po nieudanym zamachu na Assada w czerwcu 1980 roku, prezydent wydał zdecydowaną wojnę Braciom i użył wojska. W trwających blisko 2 lata walkach zginęło od 10 do 25 tys. członków organizacji, która została praktycznie zniszczona. Ci którzy przeżyli, schronili się w sąsiednich krajach.
Lepiej powodziło się jordańskiej gałęzi Bractwa, która wspierała i broniła jordańskiego króla Husajna przed zakusami opozycji politycznej oraz próbom jego obalenia przez Nasera. W zamian król Jordanii nie zakazał ich działalności, tak jak to zrobił z innymi partiami. Obecnie Bractwo ma swoich członków w miejscowym parlamencie i jest najważniejszą siłą polityczną tego kraju.
