Władimir Azberg
Z Wikipedii
Władimir Gawriłowicz Azberg, ros. Владимир Гаврилович Азберг (ur. 25 czerwca 1898 r. w Taganrogu, zm. 10 lutego 1947 r. w ZSRR) – radziecki wojskowy (pułkownik), szef oddziału przygotowania wojskowego sztabu Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji i jednocześnie komendant szkoły oficerskiej ROA pod koniec II wojny światowej
Ukończył gimnazjum w Astrachaniu, a następnie kurs w konstantynowskiej szkole wojskowej. Brał udział w I wojnie światowej. Służył w 156 pułku piechoty. 4 czerwca 1919 r. wstąpił do armii bolszewickiej. Uczestniczył w wojnie domowej z białymi, walcząc na południowo-zachodnim froncie. Dowodził samodzielnym batalionem 11 Armii. Od lata 1919 r. do listopada 1920 r. był zastępcą dowódcy 3 pułku strzeleckiego 2 Dywizji Strzeleckiej. Do 1923 r. sprawował funkcję adiutanta komendanta Baku, a do 1924 r. adiutantem dowódcy 2 Kaukaskiej Dywizji Strzeleckiej, likwidującej powstanie Dagestańczyków. Następnie dowodził batalionem 4 pułku strzeleckiego w dywizji. W latach 1926-1927 szkolił się na kursach dla starszych oficerów. W styczniu 1930 r. został szefem oddziału w sztabie wojsk pancernych Armii Czerwonej. W 1932 r. ukończył w Leningradzie kursy dla oficerów wojsk pancernych, po czym powrócił na poprzednie stanowisko. W 1936 r. awansował do stopnia majora, a w listopadzie 1939 r. – pułkownika. Brał udział w wojnie sowiecko-fińskiej jako szef oddziału wojsk pancernych sztabu 15 Armii. W momencie najazdu Niemiec na ZSRR 22 czerwca 1941 r., był szefem oddziału wojsk pancernych sztabu 28 Armii. Następnie pełnił tą samą funkcję w sztabach 43 i 57 Armii. W 1942 r. został zastępcą dowódcy 57 Armii. 25 maja tego roku w rejonie stanicy Łozowaja dostał się do niewoli niemieckiej i został osadzony w oflagu. Wkrótce podjął kolaborację z Niemcami. W 1943 r. w Mariampolu zorganizował i prowadził oficerską szkołę dla ochotników rosyjskich służących w Wehrmachcie. Od lata tego roku służył w sztabie Generała Wojsk Wschodnich przy Oberkommando des Heeres gen. Ernsta Köstringa, inspekcjonując Bataliony Wschodnie (Ostbataliony). W grudniu 1944 r. został szefem oddziału przygotowania wojskowego sztabu Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji. W styczniu 1945 r. objął jednocześnie funkcję komendanta oficerskiej szkoły Sił Zbrojnych KONR. W lutym Niemcy awansowali go do stopnia generała majora. 4 maja w miejscowości Rainbach im Mühlkreis prowadził rozmowy z dowódcą amerykańskiej 11 Dywizji Pancernej 3 Armii w sprawie poddania się południowej grupy wojsk Sił Zbrojnych KONR. 9 maja poddał się Amerykanom, którzy 14 lutego 1946 r. wydali go Sowietom. Został skazany na karę śmierci, wykonaną 10 lutego 1947r.
