Teofil Maresch

Z Wikipedii

Teofil Karol Maresch (ur. 1 sierpnia 1888 w Brzeżanach, zm. 18 października 1972 w Liverpoolu) – generał brygady Wojska Polskiego, sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego.

W 1912 ukończył studia we Lwowie, gdzie działał w w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim. Pracował potem jako adwokat. W okresie sierpień 1914 - lipiec 1917 w I Brygadzie Legionów Polskich. Podporucznik z października 1914. Po kryzysie przysięgowym powrócił do praktyki adwokackiej.

Powołany do Wojska Polskiego w czerwcu 1919. Od czerwca 1919 - stycznia 1921 sędzia śledczy Wojskowego Sądu Okręgowego w Warszawie. Styczeń 1921 - sierpień 1926 kierownik Wojskowego Sadu Rejonowego w Modlinie, W 1922 został zweryfikowany w stopniu majora, w korpusie oficerów audytorów ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Od sierpnia 1926 do marca 1932 podprokurator, a potem sędzia orzekający Wojskowego Sadu Okręgowego nr I w Warszawie. Posądzany o udział w zatuszowaniu sprawy gen. Włodzimierza Zagórskiego. Podpułkownik audytor z 1 stycznia 1927. Marzec - maj 1932 sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego. Pułkownik audytor z 1 stycznia 1932. Maj 1932 - styczeń 1933 zastępca szefa Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych i naczelny prokurator wojskowy. Generał brygady z 1 stycznia 1933. Styczeń 1933 - wrzesień 1939 szef Departamentu Sprawiedliwości MSWojsk.. We wrześniu 1939 był naczelnym szefem Służby Sprawiedliwości w Naczelnym Dowództwie WP.

Po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii, w 1941 rząd I. Antonescu wydał go znalazł się w niewoli niemieckiej. Jeden z jedenastu polskich generałów więzionych przez Niemców w Dorsten i Dössel podczas II wojny światowej.

Po uwolnieniu z oflagu w 1945, do kwietnia 1948 mieszkał we Francji. Potem został przeniesiony do Anglii, gdzie po demobilizacji osiadł i gdzie zmarł.

Żonaty z Janiną Wolberzanką, tłumaczką dzieł niemieckich i francuskich. Uczęszczał do gimnazjum w Brzeżanach razem z Edwardem Rydzem-Śmigłym.

Odznaczenia: Polonia Restituta 3 kl., Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych czterokrotnie, Krzyż Zasługi złoty.

[edytuj] Bibliografia

T. Kryska Karski S. Żurakowski Generałowie Polski Niepodległej. wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991 H. P Kosk Generalicja polska t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001