Skoki narciarskie w Polsce

Z Wikipedii

Skoki narciarskie to w Polsce jedna z najpopularniejszych dyscyplin sportowych. Według badań ARC Rynek i Opinia z 2007, zainteresowanie skokami wśród Polaków jest największe po zainteresowaniu piłce nożnej^[1] (skoki wyprzedzały piłkę nożną przez kilka lat do 2005).

Wśród polskich sportowców uprawiających skoki narciarskie od 2000 stale do światowej czołówki należy Adam Małysz, którego sukcesy, przypadłe na sezon Pucharu Świata 2000/01 w ogromnym stopniu wzbudziły zainteresowanie skokami w Polsce (Małyszomania). Małysz w owym sezonie wygrał klasyfikację generalną PŚ, a w kolejnych sezonach zajmował następujące miejsca:

• 2001/02 - 1.
• 2002/03 - 1.
• 2003/04 - 12.
• 2004/05 - 4.
• 2005/06 - 9.
• 2006/07 - 1.

Spis treści 1 Historia skoków w Polsce 1.1 Początki 1.2 1921-1931 1.3 1932-1939 1.4 1946-1961 1.5 1962-1971 1.6 1972-1988 1.7 1989-2000 1.8 2001-dziś 2 Aktualnie 2.1 Zawodnicy 2.2 Kluby 2.3 Zawody 2.4 Skocznie narciarskie 3 Skoki w mediach 3.1 Dziennikarze 4 Przypisy

[edytuj] Historia skoków w Polsce

[edytuj] Początki

Pierwsze zawody skoków na ziemiach polskich rozegrały się w Sławsku (obecnie Ukraina) w roku 1907. O skokach narciarskich pisano w Polsce już wcześniej – w 1895 o skokach w Holmenkollen wspomina warszawski "Wędrowiec" ^[2]. Najlepszym polskim zawodnikiem początku XX w. był Leszek Pawłowski – zwycięzca ze Sławska oraz pierwszy mistrz Polski. Pierwsze Mistrzostwa Polski odbyły się na terenowej skoczni na Antałówce w 1920. Po 13 latach Pawłowski odniósł drugie w karierze zwycięstwo w przełomowym momencie dla polskich skoków.

[edytuj] 1921-1931

W 1921 otwarto w Zakopanem skocznię narciarską w Dolinie Jaworzynki. Przyczyniło się to znacznie do rozpowszechnienia skoków w owym mieście; do tej pory polskie skoki były domeną Lwowa i okolic. Konkurs, który otwierał Jaworzynkę, był jednocześnie II Mistrzostwami Polski. Zawody wygrał Aleksander Rozmus. Skocznia w Jaworzynce była najważniejszym obiektem w Polsce przez kilka lat, jednak odległości, jakie można było uzyskiwać na niej (ok. 30-40 m) nie spełniały oczekiwań (rekord świata w 1925 wynosił 73 m) i rolę najważniejszej skoczni przejęła zbudowana w 1925 Wielka Krokiew.

W 1924 odbyły się pierwsze zimowe Igrzyska Olimpijskie w Chamonix. Jedyny reprezentant Polski, Andrzej Krzeptowski I, zajął 21. miejsce. Podczas II Igrzysk Olimpijskich w St. Moritz (1928), w skokach wystąpiło trzech Polaków – Rozmus, Krzeptowski I oraz Bronisław Czech. Zajęli miejsca w okolicy dwudziestego.

Rok 1929 był bardzo istotny w historii polskiego sportu – w Zakopanem rozegrano Mistrzostwa Świata w narciarstwie klasycznym. W skokach wystąpiło jedenastu Polaków, a najlepszym z nich był Bronisław Czech (10.)

[edytuj] 1932-1939

Okres ten stoi pod znakiem wybitnego polskiego narciarza – Stanisława Marusarza – Rok 1932 był rokiem jego pierwszego triumfu w MP. Marusarz wystąpił też w tym samym roku w Igrzyskach Olimpijskich w Lake Placid i był drugim najlepszym z Polaków (zajął 17. miejsce; 12. miejsce zajął Bronisław Czech). W kolejnych latach Marusarz zdominował polskie skoki. Do 1939 zdobył jeszcze 5 tytułów mistrza Polski. W tym okresie należał do światowej czołówki – w MŚ i IO zajmował następujące lokaty w skokach:

• IO 1932 – 17.
• MŚ 1934 – 21.
• MŚ 1935 – 4.
• IO 1936 – 5.
• MŚ 1937 – 12.
• MŚ 1938 – 2.
• MŚ 1939 – 5.

Na uwagę zasługuje szczególnie srebrny medal zdobyty podczas MŚ 1938 w Lahti. Marusarz oddał dwa najdłuższe skoki zawodów. Przy drugim skoku Polaka, spór wśród sędziów wywołała odległość. Norweski sędzia orzekł, że odległość skoku Marusarza wyniosła 67 m, o pół metra mniej niż odległość, jaką przyznał sędzia z Finlandii. Kontrowersje wzbudziło to, że w przypadku uznania wersji Fina, Marusarz zdobyłby "złoto", a w przeciwnym razie, Polaka wyprzedzi Norweg, Asbjoern Ruud. Ostatecznie, ku zdziwieniu samego Marusarza, to Norwega ogłoszono oficjalnie mistrzem. Ruud proponował nawet oddanie tytułu Polakowi, ale nie było to możliwe.

MŚ 1939 ponownie odbyły się w Zakopanem. Ostatnie wielkie zawody przed wojną wygrał Austriak Sepp Bradl, a polski faworyt, Marusarz, był piąty.

Okres przedwojenny był nie tylko czasem dobrych wyników polskich skoczków, na czele z Marusarzem; ale także budowy wielu nowych skoczni narciarskich. Kolejny boom na budowę skoczni w Polsce nastał dopiero w latach 60.

[edytuj] 1946-1961

Podczas II wojny światowej nie odbywały się żadne zawody, natomiast powojenny krajobraz pozostawił wiele zniszczeń, a wśród nich zdemolowanie skocznie narciarskie. Jedna z nich, w Karpaczu, została zmodernizowana w 1946 według wytycznych Stanisława Marusarza.

Marusarz, który we wojnę był skazany na karę śmierci, lecz uciekł z więzienia, po wojnie powrócił do skoków i już w 1946 zdobył Mistrzostwo Polski, zachowując jeszcze na kilka lat prymat w krajowych skokach. W Igrzyskach Olimpijskich 1948 oraz 1952 zajmował 27. miejsca. W 1952 zdobył ostatnie Mistrzostwo Polski w swej karierze. W 1956 Marusarz na Igrzyskach był przedskoczkiem, a najlepszym z Polaków okazał się Władysław Tajner.

W tym samym roku, a także dwóch kolejnych Tajner zostawał Mistrzem Polski, swój największy sukces Tajner odnotował w V Turnieju Czterech Skoczni – zajął w klasyfikacji końcowej 9. miejsce i tym samym stał się pierwszym Polakiem w pierwszej dziesiątce TCS w historii. Był także jedynym polskim skoczkiem startującym (bez większych sukcesów) w IO 1960.

Przed tymi Igrzyskami Olimpijskimi wielkim faworytem Polaków był Zdzisław Hryniewiecki. W 1959 zdobył mistrzostwo Polski i zajmował wysokie miejsca w zawodach międzynarodowych. W 1960 pokonał światową czołówkę w konkursie w Oberwiesenthal i zaczął się zaliczać do kandydatów do olimpijskiego medalu. Zwyciężył także w Wiśle w międzynarodowych zawodach o Puchar Beskidów. 28 stycznia 1960 podczas treningu na skoczni w Wiśle, Hryniewiecki źle wybił się z progu i tragicznie upadł, łamiąc kręgosłup. Feralny upadek zakończył jego karierę sportową.^[3]

[edytuj] 1962-1971

Rok 1962 był jednym z ważniejszych lat dla polskich skoków narciarskich – głównie za sprawą MŚ, które trzeci raz zorganizowało Zakopane. Pierwszy raz w historii MŚ odbyło się na dwóch skoczniach – dużej i średniej (dziś "normalnej").

Podobny "zabieg" w tym samym roku pierwszy raz ustanowiono w Mistrzostwach Polski. MP na obu obiektach wygrał Piotr Wala, ale na MŚ polskim bohaterem został Antoni Łaciak. Na Średniej Krokwi został wicemistrzem świata. W trzeciej serii skoków skoczył najdalej (tyle samo, co Niemiec Helmut Recknagel, który był ostatecznie za Polakiem, gdyż skakał gorzej w dwóch poprzednich próbach). Zwyciężył Norweg Toralf Engan. Na Wielkiej Krokwi Łaciak zajął 6. miejsce. Co ciekawe wicemistrz z Zakopanego nigdy nie zdobył Mistrzostwa Polski.

W 1962 sukces odniósł także Antoni Wieczorek (nie startował w zakopiańskich MŚ, z powodu kontuzji), zajmując 5. miejsce w Turnieju Czterech Skoczni. Sukces Wieczorka rozpoczął dobry okres dla Polaków w niemiecko-austriackim turnieju. W kolejnym TCS 7. miejsce zajął Łaciak. Było to ostatnie większe osiągnięcie tego zawodnika.

W 1964 na szczyt w polskich skokach wyszedł Józef Przybyła – zdobył podwójne Mistrzostwo Polski, ale także zaliczył bardzo udany występ na Igrzyskach Olimpijskich (najlepszy z Polaków, 9. i 18. miejsce) oraz w Turnieju Czterech Skoczni – był siódmy, a szansę na wygraną w Turnieju zaprzepaścił ostatnim skokiem, w którym upadł. Swój wynik w TCS poprawił rok później (5. miejsce). W TCS 1966 10. był Piotr Wala, a w roku kolejnym, do pierwszej dziesiątki wrócił jednorazowo Przybyła (9.).

W 1966 podczas MŚ w Oslo, na skoczni średniej 7. miejsce zajął Ryszard Witke. Dwa lata później Witke, mistrz Polski z 1963, zajął 10. miejsce w TCS. i stał się szóstym Polakiem, któremu udało się być w I dziesiątce turnieju.

Igrzyska w Grenoble 1968 były dla Polaków dość przeciętne. Najlepszym z reprezentacji był Przybyła (14. i 27.).

1970 był najlepszym rokiem w karierze Stanisława Gąsienicy Daniela. Po Stanisławie Marusarzu i Antonim Łaciaku został trzecim polskim medalistą Mistrzostwa Świata. Na dużej skoczni w Szczyrbskim Jeziorze po pierwszej serii był dziewiąty, ale udany drugi skok pozwolił mu awansować do strefy medalowej. W konkursie tym wielkiego pecha miał Tadeusz Pawlusiak, który prowadził po pierwszej serii – podparł swój drugi skok, przez co stracił szansę na medal i zajął miejsce 34. Ta sytuacja pozwoliła jednak na zdobycie medalu przez Gąsienicę Daniela. W konkursie na średniej skoczni (odbył się przed konkursem na skoczni dużej) Gąsienica Daniel skakał słabo, a Pawlusiak, piąty po pierwszej serii ostatecznie zajął 12. miejsce. W 1971 Pawlusiak zajął 7. miejsce w TCS.

[edytuj] 1972-1988

W 1972 miał miejsce jeden z najważniejszych momentów w historii polskiego sportu – olimpijskie złoto zdobył Wojciech Fortuna. Początkowo nie planowano wyjazdu Fortuny na Igrzyska do Sapporo. W składzie znalazł się dzień przed wylotem. Na skoczni średniej Fortuna, czwarty po serii pierwszej, zajął 6. miejsce. W drugim konkursie na skoczni dużej Fortuna osiągnął 111 metrów, dzięki czemu prowadził po I serii. Skok ten przeszedł do historii polskiego sportu. W drugiej serii Fortuna skoczył zaledwie 87,5 metra, ale to wystarczyło, by utrzymać pierwsze miejsce. Polak wyprzedził o 0,1 pkt. drugiego Szwajcara Waltera Steinera. Po powrocie z Igrzysk Fortuna zwyciężył w Mistrzostwach Polski. Nigdy później nie osiągał znaczących sukcesów.^[4]

W 1975 pierwszy większy sukces międzynarodowy odniósł Mistrz Polski z 1974, Stanisław Bobak. Zajął 5. miejsce w TCS (w tym samym roku obronił także MP na dużej skoczni). Rok później był w Turnieju jedno miejsce niżej.

W 1979 Polacy pierwszy raz wzięli udział w MŚ w lotach. Duży sukces odniósł wtedy Piotr Fijas. Zajął 3. miejsce, co jak dotąd jest jedynym medalem zdobytym przez Polaka na tej imprezie. Fijas w tym samym sezonie zajął 10. miejsce w TCS.

Sezon 1979/1980 był pierwszym sezonem, w którym rozegrano zawody Pucharu Świata. Dwa konkursy odbyły się w Zakopanem. Pierwszy konkurs wygrał Bobak, a drugi Fijas. W klasyfikacji końcowej PŚ Bobak zdołał zająć 3. miejsce, a prócz zakopiańskiego zwycięstwa, na podium stawał jeszcze w 3 konkursach. W Igrzyskach Olimpijskich zajął 10. i 22. lokatę. Fijas w klasyfikacji końcowej był 16, zajął też 8. miejsce w TCS oraz 14. i 47. miejsce na Igrzyskach Olimpijskich. Polska uzyskała 6. miejsce w Pucharze Narodów.

W kolejnym sezonie PŚ nie wiodło już się tak dobrze Bobakowi. Po jego zakończeniu zakończył karierę, z powodu choroby kręgosłupa. W czasie swojej kariery osiem razy zdobywał Mistrzostwo Polski.

W kilku następnych sezonach polscy skoczkowie skakali przeciętnie. Najlepsze wyniki uzyskiwał Fijas. Na Igrzyskach 1984 był 7. oraz 17. W sezonach 1984/85 i 85/86 zajmował 7. miejsca w TCS. Zajął także 10. miejsce na MŚ w lotach 1986. 14 marca 1987 odniósł największy sukces w karierze – został nieoficjalnym rekordzistą świata w długości skoku narciarskiego (194 metry w Planicy). Wcześniej, w tym samym sezonie, udało mu się osiągnąć najwyższe miejsce w karierze na MŚ. – 12. Podczas Igrzysk Olimpijskich 1988 był 10. oraz 12. Po zakończeniu olimpijskiego sezonu skończył karierę skoczka.

[edytuj] 1989-2000

Po zakończeniu kariery przez Piotra Fijasa w polskich skokach nastał okres posuchy. Polacy sporadycznie punktowali w Pucharze Świata, a na Igrzyskach Olimpijskich, czy Mistrzostwach Świata zajmowali niskie miejsca.

W 1994 swoje pierwsze Mistrzostwo Polski zdobył Adam Małysz. To właśnie on miał zostać następcą Fijasa. W 1995 był już 10. i 11. na MŚ. 1996 wygrał swoje pierwsze zawody PŚ, a w klasyfikacji końcowej zajął 7. miejsce. W kolejnym sezonie (1996/97) Małysz był 10. i wygrał 2 konkursy.

W tym samym sezonie dobry występ na Mistrzostwach Świata odnotował Robert Mateja. Podczas konkursu na skoczni K 90, zajmował po pierwszej serii miejsce 14. W drugiej oddał bardzo daleki skok i przegrał rywalizację o medal różnicą not za styl (wylądował bez telemarku) – zajął 5. miejsce.

Sezon 1997/98 był sezonem olimpijskim. W nim jednak Małysz, ani Mateja nie skakali już tak dobrze, także na Igrzyskach. Po nieudanym roku Małysz był bliski zakończenia kariery. W kolejnym sezonie zajął 27. miejsce w Pucharze Świata oraz takie samo miejsce na MŚ.

[edytuj] 2001-dziś

Sezon 2000/2001 to pierwszy sezon wielkich sukcesów Adama Małysza. Małysz zwyciężył w Turnieju Czterech Skoczni. Następnie zdobył 2 medale na Mistrzostwach Świata w Lahti – srebrny i złoty. Na skoczni dużej przegrał jedynie z Martinem Schmittem, choć prowadził po pierwszej serii. W Pucharze Świata Małysz wygrał 11 konkursów, czym wyrównał rekord Schmitta.

Małysz obronił Puchar Świata w dwóch kolejnych sezonach, czym pobił kolejny rekord wygranych Kryształowych Kul z rzędu. W 2002, podczas Igrzysk Olimpijskich zdobył 2 medale – srebrny na dużej skoczni i brązowy na normalnej. W obu konkursach zwyciężył Szwajcar Simon Ammann. W sezonie 2002/03 Małysz zdobył kolejne dwa tytuły mistrza świata w Val di Fiemme, w tym samym sezonie wyrównał także nieoficjalny rekord świata w długości skoku (225 m).

Sezon 2003/04, w porównaniu z trzema wcześniejszymi, nie był zbyt udany dla Adama Małysza. W Pucharze Świata zajął 12. miejsce. W kolejnym sezonie zajął 4. miejsce w PŚ, a także TCS. Sezon olimpijski (2005/06) ukończył na 9. miejscu w PŚ, a na Igrzyskach zajął miejsca 7. oraz 14.

W sezonie 2006/07 Adam Małysz wygrał 9 konkursów w Pucharze Świata i po trzech latach przerwy zdobył czwartą już Kryształową Kulę. Triumfował także na Mistrzostwach Świata w Sapporo, na skoczni normalnej. Na dużej skoczni był 4.

[edytuj] Aktualnie

[edytuj] Zawodnicy

Reprezentacja Polski to grupa 22 zawodników, podzielona na trzy kadry. Wśród zawodników, którzy obecnie należą do czołówki polskich skoczków, do najpopularniejszych zaliczają się:

• Adam Małysz (kadra A)

Czterokrotny zdobywca Pucharu Świata, czterokrotny mistrz oraz wicemistrz świata, wicemistrz i brązowy medalista olimpijski.

• Kamil Stoch (A)

Uznawany za jednego z najlepiej rokujących zawodników. Wygrał jedne zawody Letniej GP w 2007.

a także Maciej Kot (A), Stefan Hula (A), Piotr Żyła (A), Marcin Bachleda, Krzysztof Miętus (A), Kamil Kowal (A), Robert Mateja, Łukasz Rutkowski (kadra młodzieżowa), Wojciech Skupień i inni.

W ostatnich latach polscy skoczkowie odnoszą sukcesy w zawodach młodzieżowych – wygrane w międzynarodowych zawodach takich zawodników jak: Klemens Murańka, Maciej Kot (mają za sobą debiut w PŚ), Tomasz Byrt, Paweł Słowiok, czy Jakub Kot. W 2004 mistrzem świata juniorów został Mateusz Rutkowski, a drużyna zdobyła srebny medal (także w 2005).

[edytuj] Kluby

W Polsce istnieje kilka klubów, które posiadają sekcję skoków narciarskich. Dwa główne ośrodki skoków to Zakopane (Podhale) oraz Szczyrk/Wisła (Beskidy). W Zakopanem i okolicy istnieją następujące kluby:

• Start Krokiew Zakopane (w składzie m.in. Maciej Kot, Krzysztof Miętus, Kamil Kowal, Dawid Kowal)
• AKS Zakopane (Stefan Hula)
• TS Wisła Zakopane (Marcin Bachleda, Robert Mateja, Łukasz Rutkowski, Klemens Murańka)
• LKS Poroniec Poronin (Kamil Stoch)

W Beskidach istnieją następujące kluby:

• KS Wisła Ustronianka (Adam Małysz, Piotr Żyła)
• Sokół Szczyrk (Michał Pyclik)

Ponadto skoczkowie trenują też w następujących klubach w innych rejonach:

• LKS Klimczok Bystra
• Zieloni Zielin
• Śnieżka Karpacz
• Zakucie Zagórz
• Olimpijczyk Gilowice
• Jawor Jawornik

[edytuj] Zawody

Mistrzostwa Polski

Mistrzostwa Polski odbywają się od 1920. Obecnie składa się na nie (zarówno zimą, jak i latem) konkurs indywidualny na dużej oraz normalnej skoczni. Zimą rozgrywa się także konkurs drużynowy na skoczni normalnej. Aktualni mistrzowie Polski (stan na 15 lutego 2008):

• zima skocznia duża, ind.: Kamil Stoch
• zima skocznia normalna, ind.: Adam Małysz
• zima skocznia normalna, druż.: KS Wisła Ustronianka

• lato skocznia duża, ind.: Adam Małysz
• lato skocznia normalna, ind.: Adam Małysz

W ramach MP, wyodrębnia się też klasyfikacje juniorów.

skoki na Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży

Skoki narciarskie są jedną z dyscyplin zimowej Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży. Zawodnicy rywalizują w dwóch kategoriach – junior A oraz junior B. W tych dwóch kategoriach organizowane są na ogół dwa konkursy, na różnych skoczniach.

Lotos Cup

Lotos Cup to cykl zawodów organizowany w ramach Programu Rozwoju Skoków Narciarskich "Szukamy następców Mistrza". Rywalizują w nich najmłodsi skoczkowie w czterech kategoriach – junior C, junior D, junior E oraz w kategorii dziewcząt. Zawody odbywają się w Zagórzu, Wiśle oraz Zakopanem.

Puchar Doskonałego Mleka

Puchar "Doskonałego Mleka" to zawody rozgrywane na igelicie z udziałem czołowych polskich skoczków, a także gości zagranicznych w pięciu kategoriach wiekowych. PDM jest inauguracją seniorskiego sezonu letniego.

Memoriał Leopolda Tajnera oraz Mikołajki w Goleszowie

W Goleszowie co roku sezon letni tradycyjnie rozpoczyna Memoriał Leopolda Tajnera, w którym biorą udział młodzi skoczkowie. Zawody mikołajkowe rozgrywane są w okolicach 6 grudnia na skoczniach K 30 i K 17 (podobnie jak Memoriał).

Inne krajowe zawody, jakie odbywają się w Polsce: Liga Szkolna, Puchar Wisły, Puchar Szczyrku, Młode Talenty, Puchar Chrunchips i inne.

[edytuj] Skocznie narciarskie

Wielka Krokiew, Zakopane

Wielka Krokiew (K 120, HS 134, najdłuższy skok: 141,5 m) to największa skocznia narciarska w Polsce. Posiada igelit oraz sztuczne oświetlenie. Zbudowana w 1925. Od wielu lat arena zmagań o Mistrzostwo Polski.

• 1929, 1939, 1962 – Mistrzostwa Świata.
• 2001 – Uniwersjada.
• 2004-2007 – zawody Letniej GP.
• 1980, 1990, 1996, 1998 – 2000, 2002-2008 – zawody PŚ.
• Ponadto zawody o Puchar Kontynentalny, Puchar Świata w kombinacji norweskiej i Puchar Świata B w kombinacji norweskiej.

Skalite, Szczyrk

Skalite (K 95, HS 106, najdłuższy skok: 100 m) to druga co do wielkości skocznia narciarska w Polsce. Zbudowana w 1937, gruntownie zmodernizowana w 2008 na Mistrzostwa Świata juniorów (przeniesione do Zakopanego).

• 2008 – Puchar FIS.

Średnia Krokiew, Zakopane

Średnia Krokiew (K 85, HS 94, najdłuższy skok: 93,5 m) – skocznia należąca do kompleksu Średniej Krokwi, położonego w pobliżu Wielkiej Krokwi w Zakopanem.

• 1962 – Mistrzostwa Świata.
• 1980 – zawody PŚ.
• 1993, 2001 – Uniwersjada.
• 2008 – Mistrzostwa Świata juniorów.
• Ponadto Puchar Kontynentalny, Puchar FIS.

Orlinek, Karpacz

Orlinek (K 85, HS 94, najdłuższy skok: 94,5 m) – skocznia zbudowana w 1946.

• 2001 – Mistrzostwa Świata juniorów.

Ponadto Puchar Świata B w kombinacji norweskiej.

Inne skocznie w Polsce to: Malinka (aktualnie modernizowana, docelowo K 120), Krucza Skała, kompleksy skoczni Średniej Krokwi, Łabajów, Biła i inne.

[edytuj] Skoki w mediach

Od czasu sukcesów Adama Małysza na przełomie 2000 i 2001 wzrosło znacząco zainteresowanie skokami przez media. Telewizja Polska transmituje na żywo wszystkie konkursy Pucharu Świata oraz większych imprez. Puchar Świata Polacy mogą też oglądać w telewizji Eurosport. Sporadycznie są też nadawane relacje z zawodów w Polskim Radiu. Nie istnieje żadne czasopismo na temat wyłącznie skoków narciarskich.

[edytuj] Dziennikarze

Komentarzem zawodów w ostatnich lata zajmują się stale:

• Włodzimierz Szaranowicz (TVP)
• Stanisław Snopek (TVP)
• Sebastian Szczęsny (TVP)
• Bogdan Chruścicki (Eurosport)
• Marek Rudziński (Eurosport)
• Tomasz Zimoch (PR)

do niedawna także

• Krzysztof Miklas (TVP)
• Tadeusz Kwaśniak (PR)

Okazjonalnie komentarzem zajmują się też:

• Robert Walczak (TVP)
• Michał Regulski (TVP)
• Igor Błachut (Eurosport)
• Grzegorz Pajda (Eurosport)

Do innych znanych dziennikarzy oraz reporterów należą:

• Maciej Kurzajewski (TVP)
• Grzegorz Mędrzejewski (TVP)
• Maciej Jabłoński (TVP)
• Bartosz Heller (TVP)
• Maciej Starowicz (TVP)
• Karolina Kowalska (TVP)

Najczęściej, jako eksperci, w telewizyjnym studio goszczą m.in.

• Apoloniusz Tajner (TVP)
• Marek Siderek (TVP)

i inni

Przypisy