Skoki narciarskie
Z Wikipedii
Skoki narciarskie to dyscyplina sportowa rozgrywana na skoczniach narciarskich od połowy XIX wieku. Od 1924 roku skoki mężczyzn są konkurencją olimpijską na normalnej skoczni, od 1964 także na dużej; Mistrzostwa Świata od 1925 na normalnej, od 1962 na dużej; od 1972 także Mistrzostwa Świata w lotach; od 1953 roku prestiżowy Turniej Czterech Skoczni, a od 1980 cykl zawodów składających się na Puchar Świata. Rozgrywane są również mistrzostwa świata juniorów. W 1997 roku dołączył także Turniej Nordycki.
Najbardziej prestiżowe zawody kobiet to Puchar Kontynentalny. Wchłonął on w 2004 dotychczasowy najważniejszy cykl kobiecy, FIS Ladies Grand Prix, rozgrywany od 1999, początkowo pod nazwą FIS Ladies Grand Tournee. Od 2009 skoki kobiet wejdą w program Mistrzostw Świata, a od 2014 w program Igrzysk Olimpijskich.
Celem jest wykonanie jak najdłuższego skoku po rozpędzeniu się i odbiciu od progu skoczni. Na największych skoczniach, tzw. mamucich, możliwe są skoki przekraczające 200 metrów (konkurencję tę nazywa się wtedy lotami narciarskimi). Ocenia się odległość uzyskaną przez zawodnika oraz styl skoku.
Skoki narciarskie są dyscypliną elitarną, właściwie niedostępną dla amatorów. W wielu krajach (m.in. Finlandia, Norwegia, Niemcy, Austria, Japonia, ostatnio również Polska) bardzo popularne jest kibicowanie skoczkom.
Obecnym rekordzistą świata jest Norweg Bjørn Einar Romøren. Uzyskał on odległość 239 m na największej skoczni na świecie, skoczni mamuciej w Planicy.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Miejscem, w którym narodziły się zimowe konkurencje klasyczne, w tym także skoki, jest Norwegia. Tam właśnie pojawili się narciarze, wykorzystujący "dwie deski" nie tylko do biegania, ale i skakania. Jednym z nich był słynny Sondre Norheim z Telemarku. Pierwszy klub narciarski, Trysil Shooting and Skiing Club, założono na początku lat sześćdziesiątych XIX wieku. W tym samym czasie zorganizowano pierwsze zawody narciarskie "Holmenkollen Nordic", które z czasem zyskały miano Igrzysk Nordyckich. Pierwsza większa skocznia została zbudowana w Holmenkollen, gdzie 31 stycznia 1892 r. rozegrano pierwszy konkurs skoków, podczas którego najdalej skoczył Arne Ustvedt (21,5 metra). Szybko popularność poza Norwegią skoki zyskały także w Finlandii i Szwecji, a poza Skandynawią znalazły uznanie w Austrii, Szwajcarii i pozostałych krajach alpejskich.
Początki skoków w Polsce to rok 1908, kiedy to przeprowadzono konkurs skoków w Sławsku (wygrał zawodnik "Czarnych" Lwów Leszek Pawłowski). Pierwsza z prawdziwego zdarzenia skocznia powstała we Lwowie w 1910 roku. Natomiast pierwsza duża skocznia (jak na owe czasy) pojawiła się w Dolinie Jaworzynki, oficjalnie otwarta w dniu 8 marca 1921 r. Przez wiele kolejnych lat cieszyła się ona wielkim zainteresowaniem. Trenowali na niej m.in. Aleksander Rozmus, Bronisław Czech i Stanisław Marusarz. W 1925 roku zrealizowano pomysł budowy wielkiej, nowoczesnej skoczni na Krokwi w Zakopanem, dzięki staraniom działacza sportowego i architekta w jednej osobie – Karola Stryjeńskiego. Uroczystość otwarcia miała miejsce 22 marca, a pierwsze zawody wygrał Stanisław Gąsienica-Sieczka skokiem na 36 m, co było nowym rekordem Polski. Na Wielkiej Krokwi można było osiągać dużo większe odległości od tych w Jaworzynce, a urok i piękno naturalnej skoczni, położonej na lesistych stokach, robi wrażenie do dzisiaj.
W lutym 1924 r. odbyły się I Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Chamonix. Najlepsi, jakże by inaczej, w konkursie skoków byli Norwegowie (zajmując całe podium), a złotym medalistą został Jacob Tullin Thams, który skoczył dwa razy 49 metrów. Wykorzystał on nowy styl, silnie pochylając się do przodu, i jak wszyscy Norwegowie, pięknie lądując.
Pierwsze polskie sukcesy pojawiły się w 1936 roku na IV Igrzyskach w Garmisch-Partenkirchen. Stanisław Marusarz skoczył wtedy 73 i 75,5 metra i zajął 5 miejsce. W tym samym roku powstała największa (mamucia) skocznia w Planicy, na której 15 marca została złamana magiczna bariera 100 metrów. Dokonał tego Austriak Josef Bradl, który tego dnia skoczył 101 metrów.
Przez lata zmieniała się technika skoku. Na początku zawodnicy skakali "na stojąco", wymachując rękami. W latach dwudziestych zaczęli przyjmować bardziej aerodynamiczną sylwetkę, pochylając się do przodu. Po wojnie, w latach pięćdziesiątych, trzymali ręce wyciągnięte przed siebie (taką techniką skakał m.in. mistrz olimpijski z 1960 roku – Helmut Recknagel), by po jakimś czasie układać je wzdłuż tułowia, co jest normą do dzisiaj. Ostatnią wielką rewolucją była zmiana ustawienia nart. Zapoczątkował ją w 1985 roku Szwed Jan Boklöv, który jako pierwszy odnosił sukcesy międzynarodowe skacząc stylem "V" (narty podczas lotu nie są ustawione równolegle do siebie, tylko tworzą kształt litery V). Początkowo Szwed był szykanowany przez sędziów otrzymując niższe noty za styl wykonywanego skoku. Pomimo uzyskiwanych znacznie dłuższych odległości od rywali przegrywał właśnie poprzez ocenę stylu przez sędziów. Podczas igrzysk olimpijskich w Albertville w 1992 roku oba style uznano za dozwolone. Zmiana ta uczyniła skoki bezpieczniejszymi dla samych zawodników (zmniejszona prędkość przy lądowaniu), a przy tym dłuższymi. Stylem V posługiwał się już wcześniej Polak ze Szklarskiej Poręby Mirosław Graf, jednak bez większych sukcesów. Do dzisiaj odczuwa niedosyt, że to Boklöv a nie on jest uznawany za prekursora nowej techniki.
[edytuj] Zasady
[edytuj] Ocena skoku
Za każdy skok zawodnik otrzymuje:
- punkty za odległość – za osiągnięcie punktu konstrukcyjnego (kalkulacyjnego) zawodnik otrzymuje 60 pkt (120 pkt na skoczniach mamucich), za każdy metr więcej dodaje się, a za każdy metr mniej odejmuje punkty, zależnie od rozmiaru skoczni (na K-90 po 2 pkt za metr, na K-120 po 1,8 pkt za metr, a na "mamutach" po 1,2 pkt za każdy metr). Długość skoku mierzona jest od progu skoczni do pięty tylnego buta skoczka w chwili zetknięcia się narty na całej długości z zeskokiem z dokładnością do 0,5 metra.
- noty za styl – przyznawane są przez pięciu sędziów, przy czym najwyższej i najniższej z pięciu not nie bierze się pod uwagę, pozostałe są sumowane. Nota od jednego sędziego wynosi od 0 do 20 punktów.
Suma tych dwóch liczb stanowi ocenę skoku. Ocena nie może być ujemna – jeśli ocena po zsumowaniu obu not jest niższa od zera, zawodnik otrzymuje za skok 0 punktów.
[edytuj] Punktacja za konkurs Pucharu Świata
[edytuj] Indywidualny
Za miejsca zajęte w konkursie Pucharu Świata zawodnicy otrzymują punkty według następującej tabeli:
miejsce | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
punkty | 100 | 80 | 60 | 50 | 45 | 40 | 36 | 32 | 29 | 26 | 24 | 22 | 20 | 18 | 16 |
miejsce | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
punkty | 15 | 14 | 13 | 12 | 11 | 10 | 9 | 8 | 7 | 6 | 5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Żeby zawodnik mógł zostać dopuszczony do startu w konkursie indywidualnym Pucharu Świata, musi posiadać na swoim koncie punkty Pucharu Świata lub punkty zdobyte w Pucharze Kontynentalnym w ciągu ostatnich dwóch sezonów.
Przed zawodami rozgrywane są kwalifikacje, które wyłaniają 50 (skocznia duża lub normalna) bądź 40 (skocznia mamucia) zawodników uczestniczących w konkursie. Automatyczną kwalifikację otrzymują zawodnicy znajdujący się w pierwszej dziesiątce klasyfikacji Pucharu Świata.
W konkursie odbywają się dwie serie skoków (wyjątkiem jest konkurs indywidualny na mistrzostwach świata w lotach narciarskich, gdzie rozgrywane są cztery serie). W drugiej serii konkursu skaczą 30 najlepszych zawodników z serii pierwszej w kolejności odwrotnej do miejsca zajmowanego po serii pierwszej.
Dodatkowo do drugiej serii bądź samego konkursu zostają dopuszczeni zawodnicy, którzy w pierwszej serii (kwalifikacjach) uzyskali co najmniej 95% odległości najlepszego zawodnika, lecz nie uzyskali ilości punktów potrzebnych do kwalifikacji z powodu upadku. (Dosłowna interpretacja tego przepisu doprowadziła do kuriozalnej sytuacji w kwalifikacjach jednego z konkursów, gdy do konkursu został dopuszczony zawodnik, który upadł, zaś nie weszli do niego skoczkowie, którzy polecieli dalej od niego, lecz nie uzyskali wystarczającej do uzyskania kwalifikacji ilości punktów.)
W przypadku uzyskania przez kilku zawodników takiej samej noty w konkursie, wszystkim przyznaje się punkty za miejsce, na którym są sklasyfikowani (punkty za miejsca, które by zajęli nie są przyznawane). To znaczy jeśli są dwaj zawodnicy na pierwszym miejscu, to dostaną po 100 pkt., a następny 60 pkt.
W przypadku kiedy warunki nie pozwalają na dalsze rozgrywanie konkursu, jury może postanowić o odwołaniu niektórych z serii skoków. Zwycięzcą zawodów zostaje skoczek, który uzyska najwyższą łączną notę punktową za skoki we wszystkich zakończonych seriach.
Miejsca w klasyfikacji Pucharu Świata ustalane są na podstawie punktów zdobytych przez zawodnika w konkursach indywidualnych danego sezonu. W przypadku, kiedy dwóch zawodników zdobędzie taką samą ilość punktów, wyżej sklasyfikowany zostaje ten, który więcej razy zwyciężył w konkursie PŚ lub najwyższe zajęte przez niego miejsce w konkursie jest lepsze od miejsca jego konkurenta.
Specyficzne zasady rozgrywania pierwszej serii konkursu obowiązują na zaliczanym do punktacji Pucharu Świata Turnieju Czterech Skoczni. Zawodnicy skaczą w parach, dobieranych na podstawie wyników kwalifikacji (suma miejsc zawodników w parze jest równa 51). Do serii drugiej awansują wówczas wszyscy zwycięzcy par, oraz 5 przegranych z najlepszymi wynikami.
[edytuj] Drużynowy
Za miejsca zajęte w drużynowych konkursach Pucharu Świata kraje otrzymują punkty według następującej tabeli:
miejsce | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
punkty | 400 | 350 | 300 | 250 | 200 | 150 | 100 | 50 |
Drużyny składają się z 4 zawodników. W konkursie odbywają się dwie rundy po cztery serie skoków. W każdej rundzie każdy z członków drużyny oddaje jeden skok, po jednym skoczku z każdej drużyny na serię. Kolejność startu członków drużyny jest ustalona i nie może się zmieniać pomiędzy rundami. W drugiej serii konkursu startuje 8 najlepszych drużyn z serii pierwszej (chyba że na 8 miejscu znajduje się ex aequo dwie lub więcej drużyn).
W przypadku kiedy warunki nie pozwalają na dalsze rozgrywanie konkursu, jury może postanowić o odwołaniu drugiej rundy skoków. Zwycięzcą zawodów zostaje drużyna, która uzyska najwyższą łączną notę punktową za skoki wszystkich jej członków we wszystkich zakończonych rundach.
Miejsca państw w klasyfikacji Pucharu Narodów ustalane są na podstawie sumy punktów z konkursów drużynowych oraz sumy punktów zdobytych przez wszystkich zawodników danego kraju w konkursach indywidualnych w danym sezonie.
[edytuj] Zawody
[edytuj] Skoki narciarskie na Igrzyskach Olimpijskich
Rozgrywane co 4 lata. Obejmują zawody indywidualne na dużej i normalnej skoczni oraz konkurs drużynowy na skoczni dużej.
Najwięcej medali w historii zdobył Matti Nykänen, który trzykrotnie został Mistrzem Olimpijskim i jeden raz srebrnym medalistą olimpijskim. Birger Ruud i Jens Weißflog zdobyli dwa złote i jeden srebrny medal. Poza tym dwa złote medale zdobył Simon Ammann. Tylko dwóch skoczków zdobyło złoty medal dwukrotnie w trakcie jednych igrzysk. Pierwszym z nich był Nykänen w 1988 roku, a drugim Ammann w 2002 roku.
[edytuj] Mistrzostwa Świata
Rozgrywane co 2 lata, w lata nieparzyste, w ramach Mistrzostw Świata w narciarstwie klasycznym. Obejmują zawody indywidualne na skoczniach dużej i normalnej oraz zawody drużynowe na skoczni dużej. Okazjonalnie rozgrywany jest także dodatkowy konkurs drużynowy na skoczni normalnej.
[edytuj] Mistrzostwa Świata w lotach narciarskich
Rozgrywane co 2 lata, w lata parzyste. Obejmują zawody indywidualne i drużynowe na skoczni mamuciej.
[edytuj] Puchar Świata
Rozgrywany corocznie w okresie od listopada do marca (ok. 30 konkursów, w tym z reguły dwa w Polsce na zakopiańskiej skoczni Wielka Krokiew).
W ramach Pucharu Świata organizowane są następujące imprezy:
- Turniej Czterech Skoczni – rozgrywany na przełomie grudnia i stycznia. Obejmuje cztery konkursy skoków (na skoczniach w Oberstdorfie, Garmisch-Partenkirchen, Innsbrucku i Bischofshofen)
- Turniej Nordycki - rozgrywany na początku marca w krajach Skandynawskich (Lahti, Kuopio, Lillehammer, Oslo)
- Puchar Świata w lotach narciarskich
[edytuj] Letnia Grand Prix
Rozgrywana corocznie w okresie od lipca do września. Zawody odbywają się na skoczniach pokrytych sztuczną nawierzchnią (tradycyjnie nazywaną igelitem). Od sezonu 2007 zawody LGP rozgrywane będą w piątki i soboty.
- Od roku 2006 w ramach LGP rozgrywany jest Turniej Czterech Narodów. Obejmuje on cztery konkursy skoków (na skoczniach w Hinterzarten, Courchevel, Pragelato*, oraz Einsiedeln).
[edytuj] Puchar Kontynentalny
"Zaplecze" Pucharu Świata i Letniej Grand Prix, rozgrywane w tym samym czasie i na takich samych zasadach. Żeby uzyskać możliwość startu w Pucharze Świata, skoczek musi najpierw zdobyć punkty w Pucharze Kontynentalnym.
Puchar kontynentalny to również nazwa najważniejszego cyklu kobiecego w skokach.
[edytuj] Puchar FIS
"Trzecia liga" skoków narciarskich. Stworzony głównie dla młodych zawodników. Jest swoistą przepustką do Pucharu kontynentalnego i Pucharu Świata.
[edytuj] Gry komputerowe o tematyce skoków narciarskich
- Seria Deluxe Ski Jump
- Seria RTL Skispringen
- RTL Skispringen 2000
- Skoki Narciarskie 2001: Polski Zwycięzca (Ski Jump Challenge 2001)
- Skoki Narciarskie 2002: Polskie Złoto (Ski Jump Challenge 2002)
- Ski Jump Challenge 2003
- Ski Jump Challenge 2004
- Ski Jump Challenge 2005
- RTL Ski Jumping 2006
- RTL Ski Jumping 2007
- Seria Ski Jump International
- Ski Jump International
- Ski Jump International 2
- Ski Jump International 3
- Seria Skoki Narciarskie
- Seria Trener Skoków Narciarskich
- Trener Skoków Narciarskich 2003
- Trener Skoków Narciarskich 2004
- Trener Skoków Narciarskich 2006
- Champion++
- Mystrzostwa Świata
- Open Ski Jumping
- Ski Jump 3D
- Skoki Narciarskie Manager 2005
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Skokinarciarskie.pl - wszystko o skokach narciarskich
- Skoki Narciarskie Polska
- Strona Międzynarodowej Federacji Narciarskiej
- Strona Polskiego Związku Narciarskiego
- Skispringen.com
Skoki narciarskie · Skocznia narciarska · Skoczek narciarski · Loty narciarskie · Mamucie skocznie
Skoki narciarskie na Igrzyskach · Skoki narciarskie na MŚ w narciarstwie klasycznym · Mistrzostwa świata w lotach narciarskich
Skoki kobiet na MŚ juniorów · Skoki mężczyzn na MŚ juniorów
Puchar Świata · Puchar Świata w Zakopanem · Turniej Czterech Skoczni · Turniej Skandynawski · Letnie Grand Prix
Puchar Kontynentalny · Puchar Kontynentalny kobiet · Turniej Czterech Narodów
Stefan Hula • Maciej Kot • Kamil Kowal • Adam Małysz • Krzysztof Miętus • Kamil Stoch • Piotr Żyła
Trenerzy: Hannu Lepistö • Łukasz Kruczek • Zbigniew Klimowski
Mateusz Cieślar • Wojciech Gąsienica-Kotelnicki • Jakub Kot • Dawid Kowal • Dawid Kubacki • Łukasz Rutkowski • Sebastian Toczek • Jan Ziobro• Klemens Murańka(w przyszłym sezonie)
Trenerzy: Adam Celej • Piotr Fijas
Tomasz Byrt • Adam Cieślar • Grzegorz Miętus • Klemens Murańka • Kamil Skrobot • Paweł Słowiok • Andrzej Zapotoczny
Trenerzy: Józef Jarząbek • Jan Szturc
Marcin Bachleda • Robert Mateja • Tomasz Pochwała • Krystian Długopolski
Tomisław Tajner • Rafał Śliż
Trener: Tadeusz Kołder
Skocznia normalna: 1925: Willen Dick • 1926: Jacob Tullin Thams • 1927: Tore Edman • 1929: Sigmund Ruud • 1930: Gunnar Andersen • 1931: Birger Ruud • 1933: Marcel Reymond • 1934: Kristian Johansson • 1935: Birger Ruud • 1937: Birger Ruud • 1938: Asbjørn Ruud • 1939: Josef Bradl • 1950: Hans Bjørnstad • 1954: Matti Pietikäinen • 1958: Juhani Kärkinen • 1962: Toralf Engan • 1966: Bjørn Wirkola • 1970: Gari Napalkow • 1974: Hans-Georg Aschenbach • 1978: Matthias Buse • 1982: Armin Kogler • 1985: Jens Weißflog • 1987: Jiri Parma • 1989: Jens Weißflog • 1991: Heinz Kuttin • 1993: Masahiko Harada • 1995: Takanobu Okabe • 1997: Janne Ahonen • 1999: Kazuyoshi Funaki • 2001: Adam Małysz • 2003: Adam Małysz • 2005: Rok Benkovič • 2007: Adam Małysz
Skocznia duża: 1962: Helmut Recknagel • 1966: Bjørn Wirkola • 1970: Gari Napalkow • 1974: Hans-Georg Aschenbach • 1978: Tapio Räisänen • 1982: Matti Nykänen • 1985: Per Bergerud • 1987: Andreas Felder • 1989: Jari Puikkonen • 1991: Franci Petek • 1993: Espen Bredesen • 1995: Tommy Ingebrigtsen • 1997: Masahiko Harada • 1999: Martin Schmitt • 2001: Martin Schmitt • 2003: Adam Małysz • 2005: Janne Ahonen • 2007: Simon Ammann
1979/1980 • 1980/1981 • 1981/1982 • 1982/1983 • 1983/1984 • 1984/1985 • 1985/1986 • 1986/1987 • 1987/1988 • 1988/1989 • 1989/1990 • 1990/1991 • 1991/1992 • 1992/1993 • 1993/1994 • 1994/1995 • 1995/1996 • 1996/1997 • 1997/1998 • 1998/1999 • 1999/2000 • 2000/2001 • 2001/2002 • 2002/2003 • 2003/2004 • 2004/2005 • 2005/2006 • 2006/2007 • 2007/2008
1980: Hubert Neuper • 1981: Armin Kogler • 1982: Armin Kogler • 1983: Matti Nykänen • 1984: Jens Weißflog • 1985: Matti Nykänen • 1986: Matti Nykänen • 1987: Vegard Opaas • 1988: Matti Nykänen • 1989: Jan Boklöv • 1990: Ari Pekka Nikkola • 1991: Andreas Felder • 1992: Toni Nieminen • 1993: Andreas Goldberger • 1994: Espen Bredesen • 1995: Andreas Goldberger • 1996: Andreas Goldberger • 1997: Primož Peterka • 1998: Primož Peterka • 1999: Martin Schmitt • 2000: Martin Schmitt • 2001: Adam Małysz • 2002: Adam Małysz • 2003: Adam Małysz • 2004: Janne Ahonen • 2005: Janne Ahonen • 2006: Jakub Janda • 2007: Adam Małysz • 2008: Thomas Morgenstern
1953: Josef Bradl • 1954: Olaf B. Bjørnstad • 1955: Hemmo Silvennoinen • 1956: Nikołaj Kamienski • 1957: Pentti Uotinen • 1958: Helmut Recknagel • 1959: Helmut Recknagel • 1960: Max Bolkart • 1961: Helmut Recknagel • 1962: Eino Kirjonen • 1963: Toralf Engan • 1964: Veikko Kankonnen • 1965: Torgeir Brandtzæg • 1966: Veikko Kankonnen • 1967: Bjørn Wirkola • 1968: Bjørn Wirkola • 1969: Bjørn Wirkola • 1970: Horst Queck • 1971: Jiří Raška • 1972: Ingolf Mork • 1973: Rainer Schmidt • 1974: Hans-Georg Aschenbach • 1975: Willi Pürstl • 1976: Jochen Danneberg • 1977: Jochen Danneberg • 1978: Kari Yläanttila • 1979: Pentti Kokkonen • 1980: Hubert Neuper • 1981: Hubert Neuper • 1982: Manfred Deckert • 1983: Matti Nykänen • 1984: Jens Weißflog • 1985: Jens Weißflog • 1986: Ernst Vettori • 1987: Ernst Vettori • 1988: Matti Nykänen • 1989: Risto Laakkonen • 1990: Dieter Thoma • 1991: Jens Weißflog • 1992: Toni Nieminen • 1993: Andreas Goldberger • 1994: Espen Bredesen • 1995: Andreas Goldberger • 1996: Jens Weißflog • 1997: Primož Peterka • 1998: Kazuyoshi Funaki • 1999: Janne Ahonen • 2000: Andreas Widhölzl • 2001: Adam Małysz • 2002: Sven Hannawald • 2003: Janne Ahonen • 2004: Sigurd Pettersen • 2005: Janne Ahonen • 2006: Janne Ahonen i Jakub Janda • 2007: Anders Jacobsen • 2008: Janne Ahonen •
1997: Kazuyoshi Funaki • 1998: Andreas Widhölzl • 1999: Noriaki Kasai • 2000: Sven Hannawald • 2001: Adam Małysz • 2002: Matti Hautamäki • 2003: Adam Małysz • 2004: Roar Ljøkelsøy • 2005: Matti Hautamäki • 2006: Thomas Morgenstern • 2007: Adam Małysz • 2008: Gregor Schlierenzauer
1994: Takanobu Okabe • 1995: Andreas Goldberger • 1996: Ari Pekka Nikkola • 1997: Masahiko Harada • 1998: Masahiko Harada • 1999: Sven Hannawald • 2000: Janne Ahonen • 2001: Adam Małysz • 2002: Andreas Widhölzl • 2003: Thomas Morgenstern • 2004: Adam Małysz • 2005: Jakub Janda • 2006: Adam Małysz • 2007: Thomas Morgenstern
Albania • Argentyna • Australia • Austria • Białoruś • Bośnia i Hercegowina • Bułgaria • Chiny • Chorwacja • Czarnogóra • Czechy • Dania • Estonia • Finlandia • Francja • Gruzja • Hiszpania • Holandia • Irlandia • Islandia • Japonia • Kanada • Kazachstan • Kirgistan • Korea Płd. • Liechtenstein • Litwa • Luksemburg • Łotwa • Niemcy • Norwegia • Polska • Rosja • Rumunia • Serbia • Słowacja • Słowenia • Stany Zjednoczone • Szwajcaria • Szwecja • Turcja • Uganda • Ukraina • Węgry • Wielka Brytania • Włochy