Maria Bonaparte
Z Wikipedii
Księżna Maria Bonaparte (fr. Marie Princesse d'Empire, Princesse de Canino, Princesse de Grèce, Altesse Royale) z męża księżna grecka i duńska, *2 lipca 1882, Saint-Cloud, † 21 września 1962, Gassin koło Saint-Tropez, była wybitną psychoanalityczką francuską szkoły freudiańskiej.
Spis treści |
[edytuj] Życie i działalność
Urodziła się jako jedyna córka ks. Rolanda Bonaparte, (wnuka Lucjana ,brata Napoleona I) i bogatej Marie Félix-Blanc, (spadkobierczyni François Blanca, twórcy kasyna w Monte Carlo) która zmarła miesiąc po narodzinach Marii. Pozbawiona matki dziewczynka wychowywana była przez surową i tyrańską babkę ze strony ojca. Otoczona guwernantkami otrzymała wychowanie pełne zakazów i nakazów i rozwinęły się u niej neuroza, introwersja, połączone z masą fobii. W roku 1905 rozpoczęła życie towarzyskie i rok później została przedstawiona królowi greckiemu Jerzemu I, który zapragnął ożenić z nią swego drugiego syna, również Jerzego (1869 – 1957)
Ślub miał miejsce w Atenach 21 grudnia 1907, rok później urodziło się pierwsze dziecko, ks. Piotr, ale Maria zauważyła, że cierpi na silną oziębłość seksualną, co ją skłoniło do badań nad problematyką seksualną kobiet. W r. 1923 przeprowadziła pomiary anatomiczne 200 kobiet w szpitalach paryskich, przeprowadziła z nimi wywiady na temat ich pożycia seksualnego i doszła do wniosku, że oziębłość seksualna jest u wielu kobiet spowodowana zbyt dużą odległością między łechtaczką i wejściem do pochwy. Wyniki swych badań Maria opublikowała pod pseudonimem A.E. Narjani w eseju pod tytułem Considérations sur les causes anatomiques de la frigidité chez la femme (od swej teorii nie odstąpiła nawet jako sławna psychoanalityczka). W tym roku czytając Wstęp do psychoanalizy pióra Le Bona napotkała tam nazwisko Freuda.
W 1925 poznała Freuda, który przeprowadził z nią pierwszą sesję psychoanalityczną 30 września, i pozostała jego pacjentką do 1938. Od tej chwili do wybuchu II wojny światowej Maria Bonaparte była niejako ambasadorką Freuda w Paryżu. Austriacki uczony wyperswadował jej studia medycyny i skłonił ją do zajmowania się rozwojem psychoanalizy we Francji. 4 listopada 1926 Maria wraz z Lafourgue'm założyła istniejące do dziś dnia Societé Psychanalytique de Paris i dostarczyła funduszy na publikację Revue française de psychanalyse, ważne forum francuskich psychoanalityków.
W roku 1938 uratowała Freuda i jego rodzinę przed prześladowaniami hitlerowskimi, pomagając im w ucieczce z przyłączonego do Wielkiej Rzeszy Niemieckiej Wiednia. Wokół tego wątku nakręcono w roku 2004 film Princesse Marie z Catherine Deneuve w roli Marii.
6 lutego 1952 książę Jerzy i Maria brali jako przedstawiciele dworu greckiego udział w koronacji królowej Elżbiety II w Londynie. Znudzona przewlekającą się ceremonią, Maria zaproponowała siedzącemu obok niej panu natychmiastową sesję psychoanalityczną. Pan ów, równie znudzony jak ona, chętnie wyraził zgodę. Był nim François Mitterrand.
Maria Bonaparte miała z Jerzym greckim dwoje dzieci, Piotra (1908 – 1980), znanego antropologa, i Eugenię (1910 – 1988), która wyszła za ks. Dominika Radziwiłła z Balic (†1976) wnuka aks. Karola Stefana z Żywca. Miała z nim dwoje dzieci, syna Jerzego Andrzeja (1942 – 2001) i córkę Tatianę (*1939). Rozwiodła się z Radziwiłłem w roku 1946 i poślubiła księcia Rajmunda Aleksandra Thurn und Taxis (1907 – 1986), pana na zamku Duino koło Triestu. Rozwiodła się w 1965. Miała z nim syna Karola Aleksandra (*1952), obecnego właściciela Duino.
Maria zmarła na leukemię i jest pochowana obok męża na cmentarzu królewskim w Tatoi w pobliżu Aten.
[edytuj] Bibliografia
[edytuj] Dzieła Marii Bonaparte
- Prace własne
- Le printemps sur mon jardin, Paris
- Edgar Poe avec un avant-propos de Freud, Paris 1933 (wydanie angielskie 1948,wydanie niemieckie Frankfurt/M, 1984)
- Mémoires
- Guerres militaires et guerres sociales
- Introduction à la théorie des instincts, 1934
- De la sexualité de la femme (ang. Feminine sexuality, 1953),
- Topsy, 1940 (opowiadanie o jej psie , widocznym na zdjęciu)
- Psychanalyse et biologie, 1952
- Tłumaczenia dzieł Freuda
- Souvenir d'enfance de Léonard da Vinci
- Cinq psychoanalyses
[edytuj] Literatura o Marii Bonaparte
- Celia Bertin, Marie Bonaparte, A Life, New Haven 1982
- Jean-Pierre Bourgeron, Marie Bonaparte et la psychoanalyse, Genève 1993
- Hans Roger Madol, Kungligt blod, Stockholm 1937
- Élisabeth Roudinesco, La bataille de cent ans, Histoire de la psychoanalyse, Paris 1982
[edytuj] Linki zewnętrzne
Societé Psychanalytique de Paris|Marie Bonaparte
(http://www.spp.asso.fr/Main/HistoirePsy/Histoire/Items/4.htm)
