Język aramejski

Z Wikipedii

ܐܪܡܝܐ (Ārāmāyâ)
Obszar	Armenia, Azerbejdżan, Iran, Irak, Izrael, Palestyna, Gruzja, Liban, Syria
Liczba mówiących	ok. 445 tys.
Klasyfikacja genetyczna	Języki afroazjatyckie Języki semickie Północno-zachodnie Język aramejski
Pismo	alfabet aramejski

Kody języka
ISO 639-1	–
ISO 639-2	arc
ISO/FDIS 639-3	arc (Aramejski starożytny)
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata Aramejska wersja językowa Wikipedii W Wikisłowniku: Słownik języka aramejskiego

Język aramejski (nazwa własna: ܐܪܡܝܐ/) - język z grupy semickiej, używany na Bliskim Wschodzie od II tysiąclecia p.n.e. do czasów dzisiejszych.

Dzielił się na dwie głównie odmiany: wschodnią (tereny Mezopotamii) i zachodnią (Fenicja i Palestyna).

Języka tego używali początkowo jedynie Aramejczycy, ale na początku I tysiąclecia p.n.e. rozpowszechnił się na całym Bliskim Wschodzie stając się tamtejszym lingua franca. Sukces tego języka był w dużej mierze zasługą asyryjskich władców, którzy swoimi przesiedleniami rozproszyli Aramejczyków po asyryjskim imperium. Drugim, może nawet istotniejszym, czynnikiem było zaadaptowanie przez Aramejczyków pisma fenickiego, które jako prostsze zaczęło błyskawicznie wypierać pismo klinowe. W połowie VIII w. p.n.e. aramejski stał się drugim obok akadyjskiego oficjalnym językiem Asyrii. Gdy około 500 roku p.n.e. Persowie poszukiwali języka zrozumiałego dla wszystkich mieszkańców ich rozległego imperium, wybrali aramejski.

Pod koniec pierwszego tysiąclecia p.n.e. aramejski dominował już niepodzielnie. Hebrajski i sumeryjski były martwe i używano ich tylko w liturgii, akadyjski wymierał, a greki i perskiego używały tylko elity. Od Iranu aż po Egipt w mowie i piśmie większość ludności używała aramejskiego.

Języka aramejskiego używał również Jezus, a także jego uczniowie. Kilka ksiąg Starego Testamentu jest spisanych po aramejsku. Być może niektóre księgi Nowego Testamentu zostały początkowo spisane po aramejsku. Jednak za tekst oryginału Nowego Testamentu zazwyczaj uznaje się język grecki koine.

Manuskrypt z IX wieku zawierający kazanie z ewangelii wg św. Jana

Jego dominację zakończyły arabskie podboje. Nowi władcy upowszechnili bardzo szybko pokrewny aramejskiemu język arabski, który przejął rolę bliskowschodniego lingua franca.

Obecnie dialekty nowoaramejskie (uznawane czasem za osobne języki nowoaramejskie, m. in. syriacki, mandejski, judeo-aramejski) są używane przez mniejszości (głównie chrześcijan) w Libanie, Iraku, Iranie, Syrii oraz Gruzji.

W starożytności język aramejski zapisywany był alfabetem aramejskim, który zastąpiony został następnie pismem syriackim (używanym obecnie również do zapisu języka Biblii). Współcześnie niektóre dialekty nowoaramejskie wciąż korzystają z pisma syriackiego, inne zapisywane są w alfabecie hebrajskim.