Aramejczycy
Z Wikipedii
Aramejczycy to nazwa ludów semickich, które w II tysiącleciu p.n.e. żyły na pustyniach na zachód od Mezopotamii. W drugiej połowie II tysiąclecia zaczęły przenikać do Mezopotamii i Syrii. Najdawniejsze wzmianki o Aramejczykach (jako plemieniu Ahlamu) pochodzą z listów z Tell el-Amarna i dokumentów akadyjskich z XIV wieku p.n.e.. W XIII wieku p.n.e. utworzyły one na terenach Syrii niewielkie państewka. Najpotężniejszym z nich było Aram ze stolicą w Ibe (obecnie Damaszek). Dalszy rozwój nastąpił na przełomie XI i X wieku p.n.e., powstały wtedy takie panstwa-miasta jak Bit-Adimi, Bit-Bachiani, Bit-Zamani. Aramejscy koczownicy coraz liczniej osiedlali się również w Mezopotamii. W VIII w. p.n.e. państwa aramejskie w Syrii zostały podbite przez Asyrię. Jej królowie rozproszyli Aramejczyków przesiedleniami po całym Bliskim Wschodzie, przyczyniając się w ten sposób do rozpowszechnienia języka aramejskiego, który był także językiem ojczystym Jezusa.
[edytuj] Zobacz też
ludy semickie, język aramejski, alfabet aramejski, Chaldejczycy.
[edytuj] Bibliografia
- Encyklopedia PWN - Historia Świata, 2008, Wydawnictwa Naukowe PWN, ISBN 978-83-01-15086-0.