Chaldejczycy
Z Wikipedii
Chaldejczycy – starożytny lud semicki posługujący się dialektem języka aramejskiego. Między X a VIII w. p.n.e. najechali na obszar Babilonu (dzisiejszy Irak). Pod koniec VII w. p.n.e. stworzyli państwo nowobabilońskie. Wkrótce potem wraz z Medami zniszczyli imperium asyryjskie.
Najwybitniejszym przywódcą Chaldejczyków był Nabuchodonozor II, który pokonał Egipt oraz dwukrotnie zdobył Jerozolimę w latach: 597 i 587 p.n.e., a także podbił Palestynę i Lewant. Stworzyli wysoko rozwiniętą kulturę; mieli znaczne osiągnięcia w dziedzinie astronomii - obliczyli długość roku astronomicznego z dokładnościa do 2 sekund (sic!).
Imperium chaldejskie upadło w wyniku najazdu króla perskiego Cyrusa II Wielkiego w 539 p.n.e.
Także współczesny chrześcijański lud zamieszkujący głównie w Iraku, Turcji, Syrii i Iranie.
Wierzenia Chaldejczyków pokrywały się z wierzeniami starożytnego bliskiego wschodu. Opisane zostały w dziele Bitu Ellim czyli kosmogonii chaldejskiej
Zobacz też: Akadyjczycy, Amoryci, Aramejczycy, Asyryjczycy, Gutejowie, Kasyci, Sumerowie, Kosmogonia Chaldejska
