Nabuchodonozor II

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu.
Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Nabuchodonozor II (akadyjskie Nabu-kudurri-uçur, ? - 562 p.n.e.), król Babilonii w latach ok.605-562 p.n.e., syn Nabopolassara.

Jego panowanie było okresem hegemonii państwa chaldejskiego na Bliskim Wschodzie

Jeszcze jako książę pokonał w 605 p.n.e. faraona Necho II w bitwie pod Karkemisz. Po objęciu tronu podbił Syrię, Palestynę i części Fenicji (zajął miasto Tyr), ponoć po 13 latach blokady miasta. Dążył do podboju Egiptu, ale bez skutku. W roku 598 p.n.e. poprowadził wojska babilońskie na Jerozolimę stolice królestwa Judy. Wyprawa zakończyła się zdobyciem miasta 16 marca 597 p.n.e.. Król Jojakin wraz z częścią poddanych został przesiedlony do Babilonu, władcą Judy został mianowany Sedecjasz. W roku 586 p.n.e. z powodu buntu Sedecjasza miasto zostało zburzone przez Babilończyków (29 lipca 587 p.n.e.) a większość mieszkańców uprowadzona do Babilonu (początek tzw. niewoli babilońskiej Żydów).^[1]

Nabuchodonozor II (William Blake)

Pod koniec swego panowania ponoć postradał zmysły, co zostało ukazane m.in. na obrazie Williama Blake'a (1757-1827). Cierpiał na likantropię - wydawało mu się, że jest świnią. Mimo to za jego panowania państwo przeżywało szczyt świetności.

Zasłynął także jako wielki budowniczy. Za jego czasów powstały w Babilonie m.in. brama Isztar, świątynia Marduka Esagila, potrójny mur Babilonu (strategiczna budowla na lewym brzegu rzeki Eufrat, miał 18 km), czy wreszcie ziggurat Etemenanki (biblijna Wieża Babel). Z jego osobą wiąże się podanie o jednym z siedmiu cudów świata starożytnego - "wiszących ogrodach" w Babilonie dla medyjskiej księżniczki - Amytis, w tradycji greckiej, żeby żona nie czuła się samotnie na bezgórnej, płaskiej równinie Mezopotamii.