Nabuchodonozor III
Z Wikipedii
Nabuchodonozor III (akad. Nabû-kudurri-usur, Boże Nabu, broń mojej granicy; wł. Nidintu-Bel, syn Aniriego; zm. 19 grudnia 522 p.n.e. w Babilonie) - samozwańczy król Babilonii od 3 października 522 p.n.e., za panowania władcy perskiego Dariusza Wielkiego, podający się za syna ostatniego władcy Babilonii sprzed podboju perskiego, Nabonida. Gdy tylko wieści o zamordowaniu Bardii dotarły do Babilonu, kraj już w cztery dni po tym wydarzeniu, powstał przeciw Persom. Babilończycy wszczęli bunt i wynieśli na tron Nabuchodonozora III, który wykorzystał polityczna próżnię po śmierci króla Kambyzesa II i uzurpacji Gaumaty. W rzeczywistości Nabuchodonozor nie był spokrewniony z ostatnią dynastią babilońską i nosił imię Nidintu-Bel. Powstanie zostało szybko stłumione przez armie Dariusza w dwóch bitwach: 13 grudnia nad Tygrysem i 18 grudnia pod Zazana nad Eufratem. Nidintu-Bel uciekł do Babilonu, lecz schwytano go tam i zamordowano. Najpóźniej od 22 grudnia w Babilonie datowano tabliczki "rokiem początku panowania Dariusza".
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Bibliografia
- Olmstead Albert Ten Eyck, Dzieje imperium perskiego, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974.
