Wodynie

Z Wikipedii

Współrzędne: 52°3' N 21°58' E52.05 21.9666667 (Wodynie)


Wodynie
Województwo	mazowieckie
Powiat	siedlecki
Gmina	Wodynie
Położenie	52° 3' N 21° 58' E
Liczba mieszkańców • liczba ludności	630
Strefa numeracyjna (do 2005)	25
Kod pocztowy	08-117
Tablice rejestracyjne	WSI
Położenie na mapie Polski Wodynie

Wodynie – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie siedleckim, w gminie Wodynie.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.

Miejscowość jest siedzibą gminy Wodynie.

Wodynie położone są na drodze wojewódzkiej 803 Siedlce - Stoczek Łukowski.

Najstarsze wzmianki o miejscowości pochodzą z XV w. Pierwszym jej właścicielem został Mnieszewski. Kolejnymi właścicielami majątku były rody Głoskowskich, Żaboklickich, Wybranowskich, Załuskich. Do 1946 r. ziemią wodyńską zarządzali Newelscy.

Niestety nie zachowały się zespoły dworskie właścicieli Wodyń. Kaplica grobowa z 1854 r. jest jednym z nielicznych dokumentów potwierdzającym obecność Załuskich i Newelskich na tym terenie. Jeden z potomków rodu, Jan Wodyński wybudował kościół w Wodyniach i został proboszczem parafii. Obecna zrębowa konstrukcja pochodzi z 1776 r. Jest to zabytek godny zobaczenia. W obrębie parku znajduje się dawny cmentarz grzebalny, na którym zachowały się dwa nagrobki:

Jana Filipa Carosiego – Włocha, który przybył do Polski w czasach króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Był geologiem. W pobliskiej Rudzie Wolińskiej, budował hutę żelaza. Padł ofiarą cholery w 1799 r. Na jego nagrobku wyryto napis "Stań przechodniu, niezwykłe prochy depczesz ..."
Kazimierza Roszkowskiego – rotmistrza grodzieńskiego zm. 1833 r.

W wyniku rozprzestrzeniającej się cholery, która wybuchła w 1810 r. w Siedlcach na tym terenie założono cmentarz choleryczny.

Jeden z właścicieli ziemskich, Wiktor Newelski, wybudował w latach 80. XIX w. gorzelnię. Mieszkańcom Wodyń dawała ona możliwość dodatkowego zarobku. Fragmenty gorzelni zachowały się do dziś, ale stanowią one tylko element architektury z tamtych czasów.

Miejscowość w 1575 r. zyskała prawa miejskie. W następnych wiekach wzmiankowana na przemian jako wieś lub miasto. W 1864 r. rząd carski pozbawił Wodynie statusu miasta. W dniu 9 kwietnia 1831 r. w Wodyniach stacjonowały wojska gen. Prądzyńskiego, który rankiem następnego dnia wyruszył w kierunku Nowych Igań, gdzie stoczył zwycięską bitwę z wojskiem rosyjskim. W swej historii Wodynie i ich okolice były terenem działań powstańczych i walki partyzanckiej. 13 września 1939 r. na tym terenie toczyły się walki między polską 1DPLeg a Niemcami ze zmotoryzowanej dywizji "Kempf" Konsekwencją było doszczętne spalenie wsi. Działały tu również oddziały AK i BCh. Komendantami placówki Wodynie - kryptonim "Woda" - byli; st. sierż Józef Flisowski "Echo" od 1940, a po jego tragicznej śmierci w 1943 plut. Błażej Szostek "Smukły".