Ronald Munro-Ferguson, 1. wicehrabia Novar
Z Wikipedii
Ronald Munro-Ferguson, 1. wicehrabia Novar 1860-1934 |
|
Gubernator generalny Australii | |
Okres urzędowania | od 18 maja 1914 do 6 października 1920 |
Poprzednik | lord Denman |
Następca | lord Forster |
minister ds. Szkocji w rządzie Wielkiej Brytanii | |
Przynależność polityczna | Partia Konserwatywna |
Okres urzędowania | od 1922 do 1924 |
Poprzednik | Robert Munro |
Następca | William Adamson |
Ronald Munro-Ferguson, 1. wicehrabia Novar (6 marca 1860 - 30 marca 1934) - brytyjski polityk, członek Partii Liberalnej w latach 1914 - 1920 gubernator generalny Australii, a w latach 1922-1924 minister ds. Szkocji.
Pochodził z zamożnej szkockiej rodziny, jego ojciec był członkiem Izby Gmin. Ukończył Królewską Akademię Wojskową w Sandhurst i do 1884 służył w armii. Następnie został wybrany do parlamentu i stał się osobistym sekretarzem premiera, Lorda Rosebery. Podobnie jak on, Munro-Ferguson sytuował się na prawym skrzydle swojej partii i, już po przejściu do opozycji, popierał imperialistyczną politykę rządów konserwatywnych, łącznie z udziałem w drugiej wojnie burskiej.
W kolejnych latach nie wrócił jednak do głównego nurtu życia politycznego w Londynie, za to odegrał ważną rolę na scenie politycznej Australii, której gubernatorem generalnym został w 1914. Jego kadencja przypadła na okres ciągłych kryzysów politycznych, w znacznej mierze spowodowanych podziałami w społeczeństwie wokół kwestii udziału Australii w I wojnie światowej, a dokładniej sprawy wysyłania na jej fronty żołnierzy z poboru. Sam gubernator zawsze opowiadał się za jak największym wysiłkiem wojennym Australii. Starał się także umocnić znaczenie swojego urzędu, choć jego pozycja jako pośrednika między Londynem a Melbourne osłabła, gdy na czele rządu brytyjskiego stanął David Lloyd George, a premierem Australii został Billy Hughes. Polityków tych łączyło walijskie pochodzenie i często rozmawiali ze sobą nie tylko z pominięciem gubernatora generalnego, ale wręcz w niezrozumiałym dla niego języku walijskim.
Podał się do dymisji w maju 1919, ale ostatecznie zgodził się kierować jeszcze przygotowaniami do australijskiej podróży księcia Walii i w końcu opuścił urząd w październiku 1920. Po powrocie do Wielkiej Brytanii otrzymał dziedziczny tytuł szlachecki (choć był jego ostatnim posiadaczem, bo nie miał potomka), a w 1922 został ministrem ds. Szkocji w rządach Andrew Bonar Lawa i Stanleya Baldwina. Zmarł w 1934 w swej rodzinnej posiadłości w hrabstwie Fife w Szkocji.
Lord Hopetoun • Lord Tennyson • Lord Northcote • Hrabia Dudley • Lord Denman • Ronald Munro-Ferguson • Lord Forster • Lord Stonehaven • Isaac Isaacs • Lord Gowrie • Książę Gloucester • William McKell • William Slim • Lord Dunrossil • Lord De L'Isle • Lord Casey • Paul Hasluck • John Kerr • Zelman Cowen • Ninian Stephen • Bill Hayden • William Deane • Peter Hollingworth • Michael Jeffery • Quentin Bryce (obejmie urząd 5 września 2008)
W dniu powstania
Leo Amery • Stanley Baldwin • Montague Barlow • Andrew Bonar Law • William Bridgeman • Lord Cave • Lord Curzon • Lord Derby • Książę Devonshire • Arthur Griffith-Boscawen • Philip Lloyd-Greame • Lord Novar • Lord Peel • Lord Salisbury • Robert Sanders • Edward Wood
Późniejsi członkowie gabinetu
Neville Chamberlain
W dniu powstania
Leo Amery • Stanley Baldwin • Montague Barlow • William Bridgeman • Lord Cave • Lord Cecil of Chelwood • Neville Chamberlain • Lord Curzon • Lord Derby • Książę Devonshire • Samuel Hoare • William Joynson-Hicks • Philip Lloyd-Greame • Lord Novar • Lord Peel • Lord Salisbury • Robert Sanders • Edward Wood • Laming Worthington-Evans