Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji
Z Wikipedii
Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji, Chrześcijańska Demokracja to ugrupowanie powstałe w 1919 roku w wyniku połączenia ugrupowań chadeckich z Galicji, Kongresówki i byłego zaboru pruskiego. Przywódcą był Wojciech Korfanty.
Powstała w wyniku scalenia organizacji o podobnym programie politycznym, działających w poszczególnych zaborach: chrześcijańskich związków zawodowych, stowarzyszeń rzemieślniczych i robotniczych, powstałych na Śląsku i w Wielkopolsce oraz galicyjskiego ruchu spółdzielni rolnych.
W Kongresówce od 1906 działało Stowarzyszenie Robotników Chrześcijańskich w Królestwie Polskim, w prowincjach zabranych Stowarzyszenie Katolickie Robotników na Wileńszczyźnie. W zaborze austriackim od 1908 pod nazwą Stronnictwo Chrześcijańsko Socjalne, w 1918 powstało Stronnictwo Katolicko-Ludowe.
W II Rzeczypospolitej, w wyborach do sejmu w 1922, Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji weszło w skład bloku wyborczego Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej, w 1923 i 1926 weszło do rządów Chjeno-Piasta.
Po przewrocie majowym 1926, rozbite na trzy frakcje (lwowską, antysanacyjną śląską i centrową). W 1929 weszło w skład centrolewu. W 1934 frakcja lwowska dokonała secesji i poparła sanację. W 1935 część członków powołała Stronnictwo Chrześcijańsko-Ludowe. W 1937 weszło do Front Morges, z Narodową Partią Robotniczą utworzyło Stronnictwo Pracy.
