Podział administracyjny Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce (1918-1939)

Z Wikipedii

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 oraz zakończeniu działań wojennych w 1920, uległy zmianie granice diecezji Kościoła rzymskokatolickiego. Na terytorium Polski w całości znalazły się metropolie: poznańsko-gnieźnieńska, warszawska i lwowska oraz część mohylewskiej, w tym 4 archidiecezje, 12 diecezji i części 3 kolejnych diecezji.

W 1918 podział przedstawiał się następująco:

metropolia warszawska

metropolia lwowska

metropolie poznańska i gnieźnieńska w unii personalnej

część metropolii mohylewskiej
- diecezja łucka
- diecezja wileńska
- część diecezji mińskiej

diecezja krakowska
część diecezji wrocławskiej (Górny Śląsk i Śląsk Cieszyński)
część diecezji żmudzkiej (okręg brasławski)
część diecezji spiskiej (Spisz i Orawa)

Ponadto część diecezji znalazła się w granicach innych państw:

z archidiecezji lwowskiej Bukowina w Rumunii
część diecezji wileńskiej w Litwie
część diecezji łuckiej w Radzieckiej Ukrainie
część diecezji chełmińskiej i archidiecezji poznańskiej w Wolnym Mieście Gdańsk i Niemczech.

Jeszcze w 1918 papież Benedykt XV przywrócił diecezję podlaską z siedzibą w Janowie Podlaskim, mińską (w Mińsku) oraz kamieniecką (w Kamieńcu Podolskim). W 1920 utworzył kolejną diecezję – łódzką. Diecezja krakowska pozostawała niezależna. W 1923 Pius XI bullą Pro rectius et utilius przeniósł stolice diecezji podlaskiej z Janowa do Siedlec.

[edytuj] Podział w latach 1925-1939

20 lutego 1924 arcybiskup lwowski złożył episkopatowi projekt założenia nowej metropolii w Krakowie. Nowa metropolia została zatwierdzona przez episkopat w sierpniu tego roku. Natomiast metropolia wileńska została powołana bullą papieża Piusa XI Vixdum Poloniae unitas z 28 października 1925