Podział administracyjny Kościoła greckokatolickiego w Polsce (1918-1939)
Z Wikipedii
W myśl art. IX Konkordatu z 1925 Kościół katolicki obrządku grecko-rusińskiego w II Rzeczypospolitej składał się z trzech diecezji:
- archidiecezja lwowska
- diecezja przemyska
- diecezja stanisławowska
które tworzyły lwowską prowincję kościelną.
Na jej czele stał arcybiskup Andrej Szeptycki. Posiadał on także tytuł metropolity halickiego i biskupa kamienieckiego.
Z upoważnienia papieża Leona XIII greckokatolicka Kuria metropolitalna we Lwowie sprawowała opiekę nad parafiami w Ameryce Północnej.
Stolica Apostolska dekretem Quo aptius consuleret z 19 lutego 1934 utworzyła administrację apostolską Łemkowszczyzny. W jej skład weszło 9 dekanatów z diecezji przemyskiej (tzn. 111 parafii i 11 samodzielnych wikariatów). Powodem tej decyzji była schizma tylawska na przełomie lat 20. i 30. Nowa jednostka podlegała bezpośrednio Watykanowi.
We wszystkich diecezjach obowiązywała dwustopniowa organizacja (tzn. dekanaty i parafie). Jedynie arcybiskup Szeptycki w swojej diecezji zachował protoprezbiteriaty, czyli jednostki pośrednie między dekanatem a diecezją (było ich 54).
[edytuj] Podział poszczególnych diecezji w 1939
- diecezja lwowska – 54 dekanaty, 1267 parafie
- diecezja stanisławowska – 20 dekanaty, 421 parafie
- diecezja przemyska – 45 dekanatów, 577 parafie
- Administracja Apostolska Łemkowszczyzny – 9 dekanatów, 111 parafii
