Jan Rokita

Z Wikipedii

Jan Rokita
Data i miejsce urodzenia	18 czerwca 1959 Kraków
poseł V kadencji Sejmu
Okres urzędowania	od 19 października 2005 do 4 listopada 2007
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska

Jan^[1] Rokita (ur. 18 czerwca 1959 w Krakowie) – polski polityk, poseł na Sejm w latach 1989-2007 (X, I, II, III, IV i V kadencji), członek Platformy Obywatelskiej, laureat Nagrody Kisiela i Człowiek Roku tygodnika Wprost 2003. Mąż Nelli.

Spis treści 1 Wykształcenie i młodość 2 Obywatelski Klub Parlamentarny, 1989-1991 3 Unia Demokratyczna i Unia Wolności, 1991-1997 4 Akcja Wyborcza Solidarność, 1997-2001 5 Platforma Obywatelska, 2001-obecnie 5.1 Komisja śledcza 5.2 Nicea albo śmierć 5.3 Wybory parlamentarne 2005 5.4 Spory w partii 6 Odejście z polityki 7 Kontrowersje 8 Procesy sądowe 9 Życie prywatne 10 Przypisy 11 Zobacz też 12 Linki zewnętrzne

[edytuj] Wykształcenie i młodość

Jest absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 80. należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów, został również działaczem opozycyjnego ruchu Wolność i Pokój, organizacji o profilu antykomunistycznym i pacyfistycznym. Po 1980 wstąpił do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność". Został wówczas przewodniczącym tego związku zawodowego na Uniwersytecie Jagiellońskim.

13 grudnia 1981 w nocy dwóch milicjantów i dwóch urzędników SB przebranych za sanitariuszy zapukało do jego drzwi. Stwierdzili, że jego kolega miał wypadek i żeby natychmiast wyszedł i go rozpoznał. Rokita przebrał się wtedy za kobietę i wraz z matką wymknął się patrolom rozstawionym pod domem^[2]. Został jednak wkrótce zatrzymany i internowany na okres od 23 stycznia 1982 do 2 lipca 1982^[3].

W maju 1986 został aresztowany przez SB. W czasie aresztowania pobrano mu siłą odciski palców, popełniono też kilka zasadniczych uchybień prawnych. Zaskarżył ich, a proces wygrał przed Sądem Najwyższym^[4].

[edytuj] Obywatelski Klub Parlamentarny, 1989-1991

W 1989 został wybrany posłem na Sejm X kadencji (tzw. Sejm kontraktowy). Był wówczas członkiem, a zarazem wiceprzewodniczącym Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. W Sejmie przewodniczył również Komisji Nadzwyczajnej do Zbadania Działalności MSW, która zajęła się zbadaniem archiwów dawnej Służby Bezpieczeństwa. Był autorem raportu końcowego z jej prac, zwanego "raportem Rokity". Był wówczas jednym z najmłodszych (miał 30 lat) posłów na Sejm.

[edytuj] Unia Demokratyczna i Unia Wolności, 1991-1997

W 1991 przystąpił do Unii Demokratycznej, był przedstawicielem jej prawicowego skrzydła. W tym samym roku wybrany został na posła I kadencji. W rządzie Hanny Suchockiej pełnił funkcję ministra - szefa Urzędu Rady Ministrów. Zajmował się wówczas między innymi planami reformy podziału administracyjnego.

Po upadku rządu i przedterminowych wyborach w 1993 został posłem II kadencji, ponownie z listy UD. Od 1994 należał do nowo powstałej Unii Wolności. W 1995 był współautorem Inicjatywy 3/4, mającej na celu niedopuszczenie do zwycięstwa Aleksandra Kwaśniewskiego w wyborach prezydenckich w tym samym roku. Otwarcie odżegnywał się od poparcia w wyborach Jacka Kuronia, oficjalnego kandydata UW.

[edytuj] Akcja Wyborcza Solidarność, 1997-2001

W styczniu 1997 odszedł z Unii Wolności, współtworząc nowe ugrupowanie pod nazwą Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe, które przystąpiło do Akcji Wyborczej Solidarność. Kandydując we wrześniu 1997 z list koalicji zorganizowanej przez Mariana Krzaklewskiego, został posłem III kadencji. W Sejmie był przewodniczącym Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych. Współtworzył reformę samorządową rządu Jerzego Buzka. W 2000 wybrano go prezesem Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego, w którym zajął miejsce Mirosława Stycznia. Był zdecydowanym przeciwnikiem kandydatury Mariana Krzaklewskiego w wyborach prezydenckich.

[edytuj] Platforma Obywatelska, 2001-obecnie

Po powstaniu Platformy Obywatelskiej w styczniu 2001 początkowo był przeciwnikiem przyłączenia się do niej Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. Krytykował polityków, którzy przeszli z AWS do PO. Po paru miesiącach zdecydował się na akcesję do PO.

We wrześniu 2001 uzyskał mandat posła IV kadencji, zdobywając 20 251 głosów w okręgu krakowskim. W 2002 kandydował na prezydenta Krakowa, poniósł jednak porażkę przegrywając z kandydatem popieranym przez SLD i PSL Jackiem Majchrowskim oraz z Józefem Lassotą z Unii Wolności.

Od czasu pierwszej krajowej konwencji Platformy Obywatelskiej w czerwcu 2003 do końca kadencji parlamentu IV kadencji w 2005 pełnił funkcję przewodniczącego klubu poselskiego Platformy Obywatelskiej. Ponownie pracował w Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych.

[edytuj] Komisja śledcza

Szczególną popularność zapewniła Janowi Rokicie praca w komisji śledczej badającej tak zwaną "sprawę Lwa Rywina". Była to pierwsza komisja śledcza, obrady były transmitowane na żywo, odnosząc duży sukces medialny. Od czasu komisji nastąpił wzrost popularności Jana Rokity, a notowania Platformy Obywatelskiej wzrosły, z około 14% do niemal 25%.

[edytuj] Nicea albo śmierć

We wrześniu 2003 liczne komentarze wzbudziło jego sejmowe przemówienie, w którym nawoływał rząd Leszka Millera do twardego obstawania przy systemie podejmowania decyzji w Unii ustalonym traktatem nicejskim. W trakcie parlamentarnej debaty wykorzystał sformułowane przez Jacka Saryusza-Wolskiego hasło Nicea o muerte - Nicea albo śmierć, będące parafrazą hasła Fidela Castro socialismo o muerte.

[edytuj] Wybory parlamentarne 2005

W wyborach parlamentarnych we wrześniu 2005 uzyskał 72 145 głosów. Na plakatach wyborczych reklamował się jako "Premier z Krakowa" (po porażce wyborczej PO stało się to elementem żartów, m.in. powstało powiedzenie "zamiast premiera w kapeluszu mamy premiera z kapelusza", co było również aluzją do przejęcia rządu przez Kazimierza Marcinkiewicza). Uznawany był za zdecydowanego zwolennika utworzenia koalicji rządowej z Prawem i Sprawiedliwością w parlamencie V kadencji. Uzyskany w 2005 mandat poselski wygasł 4 listopada 2007.

[edytuj] Spory w partii

W wyborach samorządowych w 2006 kandydat Platformy Obywatelskiej na urząd prezydenta Krakowa poseł Tomasz Szczypiński zdobył 55 779 głosów (22,88%), zajmując 3. miejsce. Wyprzedzili go kandydat PiS-u Ryszard Terlecki z wynikiem 63 860 głosów (26,20%) oraz ubiegający się o reelekcję Jacek Majchrowski z wynikiem 103 157 głosów (42,31%). 18 listopada 2006 grupa krakowskich parlamentarzystów PO z Janem Rokitą na czele postanowiła poprzeć Ryszarda Terleckiego w drugiej turze, sam Jan Rokita bez zgody władz partii wystąpił w spocie wyborczym kandydata PiS na tle symboli partyjnych PO. Zarząd Platformy w Krakowie nie poparł oficjalnie żadnego z konkurentów^[5].

28 stycznia 2007 ogłosił dorobek prac kierowanego przez niego tzw. gabinet cieni Platformy Obywatelskiej. Uczynił to bez konsultacji z członkami "gabinetu cieni" ani z władzami Platformy^[6][7].

Podczas przygotowań do przedterminowych wyborów 2007 i sporów wokół listy krakowskiej PO (pierwotnie nie umieszczono tam m.in. Jarosława Gowina) wycofaniem się z wyborów^[8].

[edytuj] Odejście z polityki

14 września 2007 w programie "Bohater tygodnia" w TVN24 ogłosił, że nie będzie kandydował do parlamentu w przedterminowych wyborach parlamentarnych, zapowiadając wycofanie się z życia publicznego. Decyzję tę motywował nominacją swej żony Nelli Rokity na stanowisko doradcy prezydenta Lecha Kaczyńskiego ds. kobiet, która miała miejsce kilka godzin wcześniej. Zadeklarował, że wciąż będzie członkiem PO i w przyszłości może jeszcze wróci do polityki^[9][10][11].

Wraz z Rafałem Dutkiewiczem, Rafałem Matyją i Kazimierzem M. Ujazdowskim jest twórcą portalu internetowego Polska XXI.

[edytuj] Kontrowersje

Znany jest z mocnych sformułowań językowych. 3 października 2006 nazwał grupę górników protestujących pod pomnikiem porozumienia Jastrzębskiego przy Kopalni Węgla Kamiennego Zofiówka w Jastrzębiu-Zdroju, gdzie miał złożyć kwiaty, "garstką pijanych chuliganów."

W październiku 2006 premier Jarosław Kaczyński po ujawnieniu informacji pochodzących z tzw. "szafy Lesiaka" uznał, iż w okresie gdy Jan Rokita pełnił funkcje szefa Urzędu Rady Ministrów, musiał wiedzieć o prowadzonej akcji inwigilacji opozycji, gdyż wiązało się to z jego kompetencjami. Zeznając później w tej sprawie przed sądem, Jarosław Kaczyński nie podniósł jednak tych zarzutów. Rok wcześniej w wywiadzie dla "Gazety Wyborczej" Jarosław Kaczyński stwierdził, że na podstawie akt sprawy inwigilacji prawicy "nie można postawić zarzutów nikomu z Platformy Obywatelskiej"^[12].

[edytuj] Procesy sądowe

13 lipca 2007 Jan Rokita został w pierwszej instancji skazany w prywatnym procesie karnym na karę grzywny 5000 zł, za nazwanie Grzegorza Wieczerzaka "bardzo znanym przestępcą"^[13].

10 grudnia 2007 warszawski sąd okręgowy orzekł, iż Rokita ma przeprosić prokuratora i byłego szefa policji Konrada Kornatowskiego za to, iż opisał go jako "wyjątkowo nikczemnego prokuratora, który hańbi polską policję"^[14].

[edytuj] Życie prywatne

Pierwszą żoną Rokity (ślub cywilny) była Katarzyna Zimmerer, dziennikarka i pisarka. Drugą żoną Jana Rokity (ślub w kościele katolickim) jest Nelli Rokita (posłanka z ramienia Prawa i Sprawiedliwości VI kadencji), Niemka pochodząca z Kirgistanu. Razem wychowują jej córkę z pierwszego małżeństwa.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ W latach 80. i 90. XX wieku oraz na początku XXI wieku znany pod imieniem Jan Maria. W wyborach do Sejmu w 2005 kandydował jako Jan Władysław. W rozmowie z reporterem powiedział, że ma potrójne imię Jan Maria Władysław. Jednakże ustawa z dnia 29 września 1986 mówi, że nie można posiadać więcej niż dwóch imion. Czasem pojawia się czwarte imię Piotr, które być może pochodzi z bierzmowania.
2. ↑ Jan Rokita o sobie. [dostęp 11 marca 2007].
3. ↑ Baza represjonowanych
4. ↑ Jan Rokita o sobie. [dostęp 10 marca 2007].
5. ↑ Serwis wybory samorządowe na wp.pl - dział multimedia
6. ↑ PO: 8 punktów naprawy Rzeczypospolitej - Wp.pl
7. ↑ Tusk: Jestem przekonany, że Rokita nigdzie się nie wybiera - Gazeta.pl
8. ↑ Rzeczpospolita z 11 września 2007, s. A4
9. ↑ Dziennik Polska-Europa-Świat, z 15-16 września 2007, s. 1
10. ↑ Dziennik.pl o odejściu Rokity
11. ↑ "Rokita ogłosił, że nie wystartuje w wyborach", portal gazeta.pl z 14 września 2007
12. ↑ "Rokita: nikt z PO nie wiedział o inwigilacji prawicy", portal wp.pl
13. ↑ "Rokita skazany na 5 tys. grzywny", portal onet.pl
14. ↑ onet.pl: Jan Rokita ma przeprosić Kornatowskiego

[edytuj] Zobacz też

• Rząd Hanny Suchockiej
• Posłowie X kadencji 1989-1991
• Posłowie I kadencji 1991-1993
• Posłowie II kadencji 1993-1997
• Posłowie III kadencji 1997-2001
• Posłowie IV kadencji 2001-2005
• Posłowie V kadencji 2005-2007

[edytuj] Linki zewnętrzne

• strona sejmowa posła V kadencji
• Jan Rokita - strona prywatna