Ilja Miecznikow

Z Wikipedii

Ilja Iljicz Miecznikow (z ros. Илья Ильич Мечников, ur. 16 maja 1845 w Iwaniwce k. Charkowa, Ukraina, zm. 15 lipca 1916 w Paryżu, Francja) - zoolog i mikrobiolog rosyjski, laureat Nagrody Nobla z medycyny w 1908.

W latach 1870-1882 był profesorem zoologii i anatomii porównawczej na uniwersytecie w Odessie, kierował także stacją bakteriologiczną. W 1883 został wybrany do Petersburskiej Akademii Nauk. Od 1887 prowadził badania na zaproszenie Louisa Pasteura w paryskim Instytucie Pasteura (w 1904 został zastępcą dyrektora).

Jako pierwszy – w trakcie badań nad larwami szkarłupni – zaobserwował zjawisko fagocytozy; wysunął teorię, że odgrywa ona kluczową rolę w odporności (1893). Za prace nad odpornością wraz z Paulem Ehrlichem otrzymał Nagrodę Nobla z medycyny w 1908.

Opublikował m.in.:

• Matieriały k poznaniu sifonofor i mieduz (1872)
• Studien ueber die Entwicklung der Medusen und Siphonophoren (1872)
• Lecons sur la pathologie comparee de l'inflammation (1892)
• L'immunite dans les maladies infectieuses (1901)
• Medicaments microbiens. Bacteriotherapie, vaccinattion, serotherapie (1912)

W Warszawie nazwano jego imieniem jedną z ulic na Ochocie (prostopadła do ul. Żwirki i Wigury), przy której obecnie mieści się Wydział Biologii Uniwersytetu Warszawskiego i Budynek Radiochemii Wydziału Chemii. W Sankt Petersburgu jego imieniem nazwana jest jedna z uczelni medycznych "Санкт-Петербургская Государственная Медицинская Академия им. И.И. Мечникова Министерства здравоохранения Российской Федерации"

[edytuj] Źródła

• Beata Tarnowska (red.), Nagrody Nobla. Leksykon PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13393-7

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Ilja Miecznikow w serwisie nobelprize.org