Green Day

Z Wikipedii

Green Day
Wokalista i gitarzysta zespołu – Billie Joe Armstrong
Rok założenia	1989
Pochodzenie	East Bay, Kalifornia  Stany Zjednoczone
Gatunek	rock alternatywny[1] punk rock[1] pop punk[1] post grunge[1]
Aktywność	1987–obecnie
Wytwórnia płytowa	Lookout! Records (1989-1992) Reprise Records (1993–)
Powiązania	Pinhead Gunpowder The Frustrators The Lookouts The Network Foxboro Hot Tubs
Aktualni członkowie
Billie Joe Armstrong Mike Dirnt Tré Cool
Byli członkowie
John Kiffmeyer
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach
Strona internetowa

Green Day – amerykański zespół muzyczny grający rock, punk rock/pop punk i rock alternatywny.

Utworzona została z inicjatywy Billie'ego Joe Armstronga i Michaela Pritcharda (Mike Dirnt) w 1989 roku. Prawdziwą sławę na skalę światową przyniosła zespołowi płyta Dookie (1994).

W czerwcu 2005 roku zespół Green Day dał drugi w swej karierze koncert w Polsce – zagrał w katowickim Spodku.

Pod koniec 2006 roku zespół rozpoczął współpracę z NRDC (The Natural Resources Defense Council). Ostrzegają ludzi o zbytnim uzależnieniu Ameryki od ropy naftowej i dają rady jak nie przyczyniać się do degradacji środowiska.

Spis treści 1 Skład 2 Historia 3 Dłuższa Historia 3.1 Lookout: początek (1987-1992) 3.2 Sukces Dookie (1993-1995) 3.3 Nimrod. (1996-1998) 3.4 Przerwa (1999) 3.5 Warning: (2000-2003) 3.6 American Idiot (2004-2005) & Bullet in a Bible (2005-2006) 4 Dyskografia 4.1 Albumy studyjne 5 Teledyski 6 Single 7 DVD 8 Nagrody[2] 8.1 Nominacje do nagród 9 Bibliografia 10 Zobacz też 11 Przypisy 12 Linki zewnętrzne

[edytuj] Skład

• Billie Joe Armstrong – gitara, wokal główny
• Michael Pritchard (Mike Dirnt) – gitara basowa, wokal
• Frank Edwin Wright III (Tré Cool) – perkusja (od 1991), wokal

W czasie koncertów grupę wspierają:

• Jason White (druga gitara)
• Jason Freese (klawisze)
• Ronnie Blake (trąbka)

Byli członkowie:

• Al Sobrante – perkusja (1989-1991)

[edytuj] Historia

W 1982 roku dwoje dziesięciolatków, z położonego kilka mil od Berkeley, Rodeo w Kalifornii, spotkało się w przydrożnej knajpce. Zaczęli rozmawiać ze sobą o heavy metalu. Byli to Billie Joe Armstrong i Mike Dirnt. Początkowo duet spotykał się w domu i grał utwory np. Van Halena. Tak zaczęła się historia grupy Sweet Children 1988, która później zmieniła nazwę na Green Day. Od początku perkusistą grupy był John Kiffmeyer (Al Sobrante). Opuścił on jednak zespół po wydaniu "1,039/Smoothed Out Slappy Hours".

Na następnych płytach perkusistą był już Tre Cool, który z zespołem gra do dziś. Płytę Dookie, która przyniosła im sławę, wydali z wytwórnią Reprise Records. Nie spodobało się to środowisku punkowemu, które uznało to za zaprzedanie się kapeli. Urządzano pikiety przed koncertami. Billie odpowiadał: "Jedyne, o co nam chodzi, to grać rock and roll – muzykę która przemawiałaby do ludzi. Wywodzimy się z ruchu punkowego, ale nie biegamy po ulicach z tabliczką "punk rock" na piersi. Proponujemy piosenki dla ludzi, którzy maja takie same ideały co my. Piosenki, które być może, pomogą niektórym z nich pozbierać się do kupy i zobaczyć świat w innym świetle".

Od czasu Dookie (15 milionów sprzedanych płyt) do American Idiot (14 milionów) żaden z ich albumów nie zbliżył się do granicy 15 milionów sprzedanych egzemplarzy (Insomniac – 10 milionów, Nimrod. – 7 milionów, Warning – 5 milionów).

Wydawało się, że zespół rozpadnie się, gdyż po albumie Nimrod. nastąpiła długa przerwa w nagrywaniu. Billie tłumaczył ją tym, że muzycy potrzebowali czasu dla swoich rodzin. Kolejnym niepokojącym wydarzeniem było wydanie kolejno 2 albumów typu "best of": International Superhits! i Shenanigans (na której zawarto piosenki nie umieszczone na poprzednich kompilacjach). Jednak w 2004 roku grupa wróciła z płytą American Idiot. Przyniosła ona zespołowi sukces na skalę światową – została entuzjastycznie przyjęta przed dawnych fanów, ale też zyskała wielu nowych. Krytycy opisywali ją jako punk-operę wszech czasów. Płyta powstała przypadkowo, gdyż materiał do następnego krążka Green Daya – Cigarettes and Valentines – został skradziony ze studia nagraniowego.

[edytuj] Dłuższa Historia

[edytuj] Lookout: początek (1987-1992)

Członkowie Green Day dużo przeszli zanim stali się gwiazdami światowego formatu. W ich rodzinnym mieście wspominają ich dobrze. "Są grupą fajnych facetów. Nigdy nie dziurawili ścian, nie zarzygali sceny podczas występów" – tak wspominają bywalcy Gilman Street gdy Green Day grali tam jeszcze jako nastolatkowie. "Pomimo że ich występy ukazują ich jako błaznów i nieodpowiedzialnych ludzi, to są w końcu już żonaci i ustatkowani. Chcą być uczciwymi ludźmi, chcą założyć normalne, szczęśliwe rodziny – takie rodziny jakich nigdy nie mieli." Do spotkania między przyszłymi muzykami zespołu doszło w barze. Mike i Billie mieli wtedy po 10 lat i od tamtej pory są najlepszymi przyjaciółmi. Obaj nie mieli łatwego życia: Mike wychowywał się w domu dziecka, a później w rodzinie zastępczej, natomiast Billie bardzo mocno przeżywał śmierć swego ukochanego ojca – notabene muzyka jazzowego. W późniejszym czasie poświęcił mu nawet piosenkę "Rotting". Jedną z ważniejszych pamiątek po ojcu była gitara, którą podarował Billie'emu tuż przed śmiercią. Mike często przebywał w domu Billie'ego. Wtedy zaczęli interesować się muzyką, a starsi bracia Billie'ego podsuwali im kasety z nagraniami punkowych zespołów takich jak: Ramones, Sex Pistols czy Buzzcocks. Oszczędzając pieniądze, mogli sobie po jakimś czasie kupić porządne gitary. Wówczas Billie zdobył swojego ukochanego Stratocastera, na którym gra do dziś. W 1987 powstał zespół Sweet Children. Skład uzupełnił perkusista John Kiffmeyer (Al Sobrante), a Mike postanowił zająć się grą na gitarze basowej. Ich występy można było oglądać przy Gilman Street, teraz jednym z najbardziej znanych miejsc, wówczas malutkim klubie. Istotne jest to, że Green Day nawet teraz daje tam koncerty, nie zapominając tym samym, że właśnie tamtemu miejscu zawdzięczają w dużej mierze swój sukces. "To miejsce i klimat było ratunkiem dla mnie od problemów" – mówi Billie dla magazynu Rolling Stone. Chłopaki próbowali pogodzić szkołę z graniem. Green Day, wtedy jeszcze pod nazwą Sweet Children, wydał swój pierwszy singel, "Sweet Children", dla wytwórni Skene!. Miało to miejsce w 1988 roku, a więc wtedy gdy całe trio miało zaledwie po 16 lat. Niedługo potem już jako zespół Green Day wydali kolejny singel. Wówczas do akcji wkroczył Lawrence Livermore – głowa wytwórni Lookout!, któremu bardzo spodobał się styl w jakim grał zespół. Zaproponował wówczas 17-letnim muzykom poważny kontrakt na nagranie najpierw EPki- 1,000/hours, potem płyty długogrającej. Muzycy niezwłocznie nagrali materiał na 39/Smooth, na który składało się 10 piosenek. I tak oficjalnie nazywał się przez pewien czas pierwszy album Green Daya. Green Day wydał jednak później kolejnego singla "Slappy" i postanowiono 39/Smooth oraz 1,000/hours połączyć ze Slappy. W ten sposób powstała nowa tracklista, a album wzbogacono jeszcze o piosenkę I Want to Be Alone i nazwano "1,039/Smoothed Out Slappy Hours". Zespół wyruszył w mini-tournee po stanie Kalifornia. Tydzień przed premierą jeszcze 39/Smooth, a w przeddzień osiemnastych urodzin Billie porzucił szkołę. W tym samym czasie, we Frankfurcie nad Menem, wychowywał się Frank Edwin Wright III (Tre Cool). Jego sąsiadem i dobrym przyjacielem był sam Lawrence Livermore. Po tournée Green Daya, zespół opuścił Al Sobrante, ponieważ stwierdził, że "nie może do końca życia biegać po scenie". Zastąpił go Tre Cool, który do dziś jest najbardziej charakterystycznym członkiem zespołu, znanym ze swoich intrygujących wypowiedzi i zachowań. W roku 1992 Green Day nagrał płytę Kerplunk!. Był to album nietypowy, bowiem 4 ostatnie piosenki pochodziły z singla "Sweet Children" wydanego 3 lata wcześniej. Niemniej album cieszył się sporym zainteresowaniem, również ze strony dużej wytwórni Warner. Trasa koncertowa została zrobiona z większym rozmachem i objęła również Europę, w tym także Polskę. Green Day odwiedził Białystok, Gryfino i Bydgoszcz, a supportował go zespół Stink.

[edytuj] Sukces Dookie (1993-1995)

Rok 1993 to przełom w twórczości zespołu. Green Day odszedł od Lawrenca Livermora i Lookout! i przeszedł do dużej wytwórni – Warnera. Tam zespołem zaopiekował się młody producent, Rob Cavallo. Pierwszym singlem wydanym w tej wytwórni był "Welcome To Paradise", do którego nie zrobiono teledysku. Natomiast następny singel, "Longview" i teledysk do niego, który miał znaleźć się na następnej płycie, zapowiadał zmianę w życiu zespołu. Kolejny singel, "Basket Case" stał się najbardziej charakterystyczną piosenką Green Daya. 11 stycznia 1994 wyszedł album Dookie. Zdobył on uznanie fanów i krytyków, czego dowodem były liczne nagrody i wyróżnienia, jakie zespół otrzymał za tą płytę. Nieco później zespół został zaproszony na Woodstock '94. Koncert został zapamiętany przez wielu mieszkańców USA jako błotny koncert. To wydarzenie miało duży wpływ na zwiększenie się liczby fanów tria z Berkeley. Green Day miał dużą siłę przebicia, dzięki czemu muzyka punkrockowa zaczęła być dostrzegana w mediach. To pozwoliło zaistnieć innym świetnym zespołom, które być może w innych okolicznościach nie wypromowałyby się. Punk rock, który grał Green Day miał inny kształt niż ten w latach 70'. Mike Dirnt przyznał, że nie mógłby się utrzymywać z muzyki bez wsparcia dużych firm fonograficznych oraz mediów: "Sprzedawanie nie pasuje do tego co przekazujemy w tekstach. Ale nie wiemy jak temu zaradzić, nie wynaleźliśmy jeszcze złotego środka na to.". Billie Joe dodał: "Nie pochodzimy ze świata, w którym na porządku dziennym był widok kupy szmalu". Trzeba jednak przyznać, że zespół w każdym momencie swojej kariery zachowywał się dobrze – Green Day często daje darmowe, charytatywne koncerty oraz dba o to, by wpływy z dwóch pierwszych albumów szły faktycznie w 100% do wytwórni Lookout!. Konsekwentnie wspiera tą wytwórnię i tamtejszą scenę niezależną.

Przedsmakiem zbliżającego się nowego albumu była piosenka "J.A.R.(Jason Andrew Relva)", która ukazała się na soundtracku do filmu Angus. Piosenkę tą napisał Mike Dirnt na cześć swego tragicznie zmarłego przyjaciela. 11 października 1995, zespół wydał nową płytę – "Insomniac" – album zbliżony stylistycznie do Dookie, lecz bardziej pesymistyczny. Pierwszym singlem promującym album został "Geek Stink Breath" z dość oryginalnym klipem, pokazującym zabieg wyrywania zęba. Teledysk był do tego stopnia kontrowersyjny, że stacja telewizyjna, MTV początkowo nie chciała go puszczać. Klip można było oglądać tylko w godzinach nocnych. Kolejny singel to "Stuck With Me", a następny "Brain Stew/Jaded" będący połączeniem dwóch piosenek. Ostatnim klipem promującym "Insomniac" został ironiczny i pełen humoru "Walking Contradiction". Był on zarazem najdroższym klipem Green Daya. Płytę Insomniac podsumowała nagroda Grammy jaką zespół dostał w kategorii najlepszy zespół.

[edytuj] Nimrod. (1996-1998)

Po niemal roku oczekiwania pojawił się singel "Hitchin' A Ride" promujący nowy album, którego premierę wyznaczono na 14 października 1997. Album nimrod. zaskoczył publiczność nowym stylem. Znajdowały się na nim piosenki bardzo zróżnicowane muzycznie: ballady "Redundant" i "Good Riddance (Time of Your Life)", beatlesowskie "Worry Rock", "King For A Day" zawierająca elementy ska, czy parodia death metalu – "Take Back". Następnym singlem z albumu nimrod. był "Good Riddance (Time of Your Life)", do którego został nakręcony teledysk. Zespół wydał także single "Redundant" i "Nice Guys Finish Last". Później Green Day wyruszył w największą do tej pory trasę koncertową, na którą zaprosił Jasona White'a jako dodatkowego gitarzystę. Jason White jest członkiem zespołów Pinhead Gunpowder i Influents. Po zakończeniu tournée ukazał się instrumentalny klip "Last Ride In". nimrod. jest uznawany przez krytyków za najbardziej dojrzały album w dyskografii Green Daya.

[edytuj] Przerwa (1999)

Na kolejny album fani musieli czekać 2 lata. Zespół w ogóle nie pokazywał się w mediach. W tym czasie członkowie przechodzili problemy rodzinne, m.in. Mike i Tre rozwodzili się ze swoimi żonami. W międzyczasie Billie zajmował się swoim drugim zespołem Pinhead Gunpowder, z którym wydał płytę.

[edytuj] Warning: (2000-2003)

Po przerwie Green Day wrócił z nową piosenką pt. "Minority", której klip przedstawiał zespół na miniscenie przejeżdżający przez Broadway podczas parady. Symbolizowało to triumfalny powrót zespołu na scenę muzyczną. "Minority" przez 4 tygodnie gościło na pierwszym miejscu amerykańskiej listy przebojów MTV. Miesiąc po premierze singla, 2 października 2000 wydano album Warning:, który stylistycznie zbliżony był do nimrod.a, lecz był przy tym bardziej spójny. Kolejnym singlem został wybrany tytułowy "Warning", trzecim zostało "Waiting".

W październiku 2001 ukazał się następny album – "International Superhits!", który zawierał najlepsze piosenki zespołu. Oprócz albumu, ukazała się płyta DVD i kaseta VHS ze wszystkimi dotychczas nagranymi teledyskami. Była to druga płyta DVD wydana przez zespół – wcześniej na DVD wydano singla Waiting. "International Superhits" promuje ballada "Macy's Day Parade" i starannie zrealizowany teledysk: mamy wrażenie ciągłego podążania kamery za idącym wokalistą. Kolejnym singlem zostało "Poprocks & Coke". Teledysk do tego utworu to montaż kilkunastu scen, które nakręcono podczas nagrywania tej piosenki w studio.

Zespół w międzyczasie wystąpił w programie Hall Of Fame poświęconym zespołowi Ramones, a przede wszystkim niedawno zmarłemu Joeyowi Ramone. Zespół wykonał dwa covery Ramones: Blizkrieg Bop i Teenage Lobotomy. Wkrótce Green Day zajął się nagrywaniem piosenki na składankę wytwórni Adeline Records. Utwór zatytułowany "Ha, Ha, You're Dead" ukazał się w kwietniu na składance "Every Dog Will Have Ate". Jednak dwa miesiące wcześniej Green Day i zespół Blink-182 ustalili wspólną trasę koncertową. Pomysł ten okazał się sukcesem, gdyż w pierwszej dziesiątce koncertów plenerowych w USA o największej liczbie uczestników, znalazło się aż 7 koncertów z trasy Green Day i Blink-182, a w tym 5 w pierwszej piątce (stan na I połowę 2002).

Zespół po zakończeniu trasy koncertowej, nagrał nowy album – Shenanigans. Jest to album zawierający piosenki, które wcześniej znalazły się na singlach. Skomponowana przez Tre Coola piosenka D.U.I. mająca znajdować się na płycie, nie ukazała się na albumie wydawanym w Ameryce i Europie, lecz tylko w Japonii.

[edytuj] American Idiot (2004-2005) & Bullet in a Bible (2005-2006)

Tuż po poprzednim albumie zespół zaczął pracować nad kolejnym mającym nazywać się Cigarettes and Valentines. Po ukończeniu 20 piosenek, nagrano je na płytę, która została skradziona ze studia nagraniowego. Zespół później już nie próbował odtworzyć albumu. Billie wtedy się załamał i wyjechał na miesiąc od rodziny. Mike na ich oficjalnej stronie poprosił tylko o to, że jeśli ktoś wyda tę płytę, to żeby dał chociaż przyzwoitą okładkę. Green Day zaczęli pracować nad nowym albumem. Każdy z członków zespołu samotnie pisał piosenki, z czego powstały dwie trwające po 9 minut. Billie Joe stwierdził, że wcześniej obawiał się banalnego grania solowo na gitarze, więc na nowym albumie pokazał swoje nowe pomysły. W rezultacie zespół najpierw uzyskał nagrodę za American Idiot – swojego pierwszego singla o tytule płyty, na której miałby się znajdować.

Album po wydaniu został nazwany mianem "opery rockowej", a także albumem koncepcyjnym. Drugie określenie odnosiło się głównie do piosenki pt. "Jesus of Suburbia".

Album ma na celu krytykowanie wojen, postępowania prezydenta Stanów Zjednoczonych – George'a W. Busha.

Członkowie zespołu zmienili swoje instrumenty. Billie Joe Armstrong zastąpił swoją gitarę, replikę kopii Fender Stratocastera, na której grał od dziesiątego roku życia, na gitarę Gibson Les Paul Junior. Mike Dirnt używał gitary basowej firmy Gibson Guitar Corporation, lecz zmienił ją na Fender Precision Bass. Tré Cool grał dotychczas na perkusji firmy Slingerland, z której zrezygnował po zakupie instrumentu wyprodukowanego przez Ludwig-Musser.

Przez cały rok 2005 zespół koncertował promując album. Na koncertach tej trasy Green Day kontynuowali przedstawienia związane z różowym królikiem i niezręczną pszczołą, a także pokaz, w którego trakcie Armstrong zakładał koronę i jedwabną pelerynę na piosenkę "King For A Day".

W 2005 roku zespół odbył najdłuższe tournée w swojej karierze, trasa obejmowała 150 koncertów w różnych krajach na świecie m.in. w Japonii, Australii, Ameryce Północnej, Anglii oraz Polsce (7.VI). Podczas trasy koncertowej dla American Idiot, Green Day sfilmowali i nagrali dwa koncerty w Milton Keynes National Bowl, w Anglii, które w magazynie Kerrang! zostały nazwane "najlepszym pokazem na Ziemi". Te nagrania zostały opublikowane na CD&DVD nazwanym Bullet in a Bible. DVD zawiera także film zza kulis.

1.II.2004 r. zespół wydał singla "I Fought the Law", cover The Clash, piosenka nie została wydana na albumie.

Obecnie zespół pracuje nad nowym krążkiem, który ma ukazać się na początku 2008 roku.

W sierpniu 2006 r. album "American Idiot" zyskał miano platynowej płyty.

Odświeżony utwór Johna Lennona "Working Class Hero" w wykonaniu Green Daya znalazł się na składance zatytułowanej "Instant Karma", która ukazała się 12 czerwca 2007 r.

27 lipca w Stanach Zjednoczonych odbyła się premiera kreskówki,, The Simpsons" z udziałem Green Day.

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy studyjne

• 1990 – 1,039/Smoothed Out Slappy Hours
• 1992 – Kerplunk!
• 1994 – Dookie
• 1995 – Insomniac
• 1997 – nimrod.
• 2000 – Warning:
• 2001 – International Superhits!
• 2002 – Shenanigans
• 2004 – American Idiot

[edytuj] Teledyski

• 1994 – Longview
• 1994 – Basket Case
• 1994 – When I Come Around
• 1995 – Geek Stink Breath
• 1995 – Stuck with Me
• 1995 – Brain Stew / Jaded
• 1995 – Walking Contradiction
• 1997 – Hitchin' a Ride
• 1998 – Good Riddance/Time of Your Life
• 1998 – Redundant
• 1998 – Nice Guys Finish Last
• 1999 – Last Ride In
• 2000 – Minority
• 2001 – Warning
• 2001 – Waiting
• 2002 – Macy's Day Parade
• 2002 – Poprocks & Coke
• 2002 – Maria
• 2004 – American Idiot
• 2004 – Boulevard of Broken Dreams
• 2005 – Holiday
• 2005 – Wake Me Up When September Ends
• 2005 – Jesus of Suburbia
• 2006 – The Saints Are Coming
• 2007 – Working Class Hero

[edytuj] Single

• Longview
• Welcome to Paradise
• Basket Case
• She
• When I Come Around
• J.A.R.
• Geek Stink Breath
• Stuck With Me
• Brain Stew/Jaded
• King for a day
• Walking Contradiction
• Hitchin' a Ride
• Good Riddance (Time of Your Life)
• Redundant
• Nice Guys Finish Last
• Minority
• Warning
• Waiting
• Macy's Day Parade
• Poprocks & Coke
• I Fought the Law
• American Idiot
• Boulevard of Broken Dreams
• Holiday
• Wake Me Up When September Ends
• Jesus of Suburbia
• The Saints Are Coming
• Working Class Hero
• The Simpsons Theme

[edytuj] DVD

• 2005 – Bullet in a Bible (zapis koncertu w Milton Keynes Bowl).

[edytuj] Nagrody^[2]

• 1995 – Circus poll:
  • Najlepszy nowy artysta: Green Day
  • Najlepsze CD: Dookie
  • Najlepsza okładka CD: Dookie
  • Najlepszy basista: Mike Dirnt
  • Najlepszy perkusista: Tre Cool
• 1995 – The Bay Area Music Awards:
  • Znakomity album: Dookie – Green Day
  • Znakomity zespół (Green Day)
  • Znakomity basista (Mike Dirnt)
  • Znakomity perkusista (Tre Cool)
• 1995 – Grammy:
  • Alternatywne muzyczne osiągnięcie (Dookie)
• 2001 – California Music Awards (The Bammies):
  • Znakomity album (Warning:)
  • Znakomity albumpunkrockowy/ska (Warning:)
  • Znakomity zespół
  • Znakomity wokalista płci męskiej
  • Znakomity basista
  • Znakomity perkusista
  • Znakomity autor piosenek
  • Znakomity artysta wchodzący w skład zespołu
• 2001 – Kerrang's Awards:
  • Klasyczny autor piosenek
• 2003 – California Music Awards:
  • Znakomita grupa
  • Artysta roku
  • Najlepszy gitarzysta (Billie Joe)
  • "Dusza Rocka"
• 2004 – Spike TV's 2004 Video Game Awards:
  • Najlepsza piosenka w grze video
• 2005 – Grammy:
  • Najlepszy rockowy album
• 2005 – Nickelodeon Kid's Choice Awards:
  • Ulubiony zespół/grupa
• 2005 – Canadian Juno award:
  • Najlepszy na świecie album roku
• 2005 – MTV Music Video Awards:
  • 7 z 8 nagród Moon Man

[edytuj] Nominacje do nagród

• 1996 – American Music Awards:
  • Najlepszy alternatywny zespół
  • Najlepszy artysta
• 1995 – Grammy:
  • Najlepszy nowy artysta
  • rockowe osiągnięcie przez duet lub zespół z wokalistą (Basket Case)
  • hardrockowe osiągnięcie (Longview)
• 2001 – Kerrang's Awards:
  • Najlepszy na świecie występ na żywo
  • Najlepszy zespół na świecie
• 2005 – Grammy:
  • Nagranie roku
  • Album roku
  • Producent roku – Rob Cavallo
  • Najlepsza krótka forma muzycznego wideo – American Idiot
• 2005 – British Awards in the UK:
  • Najlepsza na świecie grupa
• 2006 – MTV Video Music Awards:
  • Najlepszy rockowy teledysk (Wake me up when September ends)

[edytuj] Bibliografia

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2 1,3} Stephen Thomas Erlewine: allmusic (((Green Day > Biography))) (en). All Music Guide.
2. ↑ Green Day Authority - http://www.greendayauthority.com/

[edytuj] Zobacz też

• pop punk
• Samuel Bayer

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona zespołu (en)
• Oficjalna strona dot. współpracy zespołu z NRDC (en)
• Polska strona o zespole (pl)
• Sicilsuburbia – Italian Fan Site