Wojna siedmiotygodniowa

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu.
Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Wojna siedmiotygodniowa

Bitwa pod Sadową (Königgrätz)

Data

16 czerwca – 23 sierpnia 1866

Miejsce

Niemcy, Czechy, Włochy, Morze Adriatyckie

Wynik

zwycięstwo wojsk prusko-włoskich

Przyczyna

spór o przewodnictwo w Związku Niemieckim, konflikt o Szlezwik i Holsztyn

Strony konfliktu
Królestwo Prus Królestwo Włoch oraz kilka innych państw-członków Związku Niemieckiego	Cesarstwo Austriackie Królestwo Saksonii Królestwo Hanoweru Królestwo Bawarii oraz kilka innych państw-członków Związku Niemieckiego
Dowódcy
Helmuth von Moltke Albrecht von Roon	Ludwig von Benedek
Siły
417 000 Prusaków 243 000 Włochów 44 000 żołnierzy z krajów niemieckich	507 000 Austriaków i ich sojuszników
Straty
ok. 37 000 zabitych i rannych żołnierzy pruskich i ich sojuszników	ok. 20 000 zabitych i rannych

Wojna siedmiotygodniowa
Custoza – Podol – Vysokov – Trautenau – Langensalza – Münchengrätz – Burkersdorf – Skalice – Jičín – Sadowa – Lissa

Między Prusami a Austrią od dawna trwała rywalizacja o przewodnictwo w Związku Niemieckim. Od 1862 roku funkcje premiera Królestwa Prus pełnił Otto von Bismarck, dążący do zjednoczenia Niemiec pod przewodnictwem pruskim. Po wojnie z Danią, w której Austria zyskała oddalone od jej granic Księstwo Holsztynu (a Prusy Księstwo Szlezwiku) wykorzystał zatarg prusko-austriacki o nie i w roku 1866 rozpoczął działania wojenne (choć pierwszy krok należał do Austrii, bo na jej żądanie Bundestag powołując się na artykuł 19. Aktu Związkowego Kongresu Wiedeńskiego o "ochronie wewnętrznego bezpieczeństwa Niemiec i zagrożonych praw jego członków" uchwalił 11 kwietnia 1866 mobilizację związkowych sił zbrojnych, oczywiście poza oddziałami pruskimi). Wcześniej dzięki odpowiednim układom i działaniom dyplomacji zapewnił sobie neutralność Rosji i Francji oraz wsparcie Włoch, którym obiecał pomoc w uzyskaniu Wenecji.

Wojnę rozpoczęły działania pruskie przeciwko kontyngentom wojskowym kolejnych państw Związku Niemieckiego. W następnej kolejności na froncie południowym wojska sprzymierzonych z Prusami świeżo zjednoczonych Włoch doznały porażki w bitwie pod Custozą 24 czerwca. Główne i decydujące działania prowadzone były jednak przez armie pruskie w Czechach. Do decydującej bitwy doszło 3 lipca pod Sadową w pobliżu Hradec Králové (znana też jako bitwa pod Königgrätz – Prusacy nacierali spod wsi Sadova przez nurt Bystrzycy, Austriacy oparli swoje ugrupowanie o linię następnej rzeki – Łaby i stojącą nad nią fortecę Königgrätz) w należących wówczas do Austrii Czechach. Wojska austriackie pod wodzą generała Ludwiga von Benedeka zostały rozbite przez Prusaków. W schyłkowej fazie konfliktu doszło jeszcze 20 lipca do morskiej bitwy pod Lissą, w której flota austriacka zwyciężyła flotę włoską. Nie miało to jednak większego znaczenia, bo 24 lipca cesarz Franciszek Józef skapitulował.

Wojna zakończyła się pokojem w Pradze podpisanym 23 sierpnia 1866, na mocy którego Prusy przejęły Holsztyn wraz z ostatecznym włączeniem Szlezwiku, który od 1864 roku znajdował się pod administracją pruską. Ponadto, Prusy anektowały niektóre państwa niemieckie, które wystąpiły przeciwko nim. Były to: Królestwo Hanoweru, Księstwo Nassau, Elektorat Hesji i Wolne Miasto Frankfurt. W wyniku tych zmian granic terytorium państwa pruskiego stanowiło teraz zwartą, geograficzną całość. Dzięki staraniom Bismarcka sojusznicze Włochy uzyskały – Wenecję. Najważniejszym skutkiem wojny było jednak wycofanie się Austrii z polityki niemieckiej (rozwiązanie Związku Niemieckiego i utworzenie Związku Północnoniemieckiego), co umożliwiło zjednoczenie Niemiec pod przewodnictwem Prus.